Ο Νίκος Μπαμπανικολός μιλάει για την ΑΕΚ και συγκινεί: «Να ζούσα άλλα 100 χρόνια...»

Βρίσκεται στο 90ο έτος της ηλικίας του και η ζωή του είναι σε φόντο κιτρινόμαυρο. Ο Νίκος Μπαμπανικολός μιλάει για την ΑΕΚ που έζησε εκείνος και στέλνει μήνυμα για τα 100 χρόνια από την ίδρυση του συλλόγου.

Είναι ο άνθρωπος που έχει ζήσει τα πάντα με την ΑΕΚ και στην ΑΕΚ. Ο Νίκος Μπαμπανικολός αγάπησε τον σύλλογο, δέθηκε με αυτόν και τον υπηρετεί από πολλά πόστα. Αρχικά, ως αθλητής, εν συνεχεία ως έφορος και πλέον ως πρόεδρος του Συνδέσμου Παλαιμάχων Καλαθοσφαιριστών ΑΕΚ, επιτελώντας σημαντικό έργο.

Ο Νίκος Μπαμπανικολός έχει «κλείσει» τα 90 του χρόνια και με την ΑΕΚ έχει δει τα πάντα. Αυτά τα διηγήθηκε μιλώντας στην επίσημη ιστοσελίδα της ΚΑΕ, συγκινώντας με τα λόγια του, ενώ έκανε ειδικές αναφορές σε πρόσωπα που «σημάδεψαν» την ένδοξη ιστορία του συλλόγου με το πέρας των ετών.

Η αφήγηση του Νίκου Μπαμπανικολόύ για τα 100 χρόνια ΑΕΚ:

-Ποια είναι η πρώτη σκέψη, που σας έρχεται στο μυαλό γι’ αυτή την ιστορική συγκυρία;

«Ο Μαθουσάλας έζησε 969 χρόνια. Μακάρι, να γίνω νέος… Μαθουσάλας και να ζήσω εγώ έστω… άλλα 100 χρόνια για να δω την ΑΕΚ να γιορτάζει και στα 200!»

-Τι είναι Α.Ε.Κ.;

«Το έχω πει πολλές φορές. Θα το πω άλλη μία. Δεν γεννήθηκα ΑΕΚ. Αλλά από τον Οκτώβριο του 1956, που υπέγραψα στην ΑΕΚ, έγινα ΑΕΚ! Μέσα μου ρέει κιτρινόμαυρο αίμα. Δεν ξέρω πώς έγινε η «μετάγγιση» αλλά νιώθω ευλογημένος, που έγινε. Δεν ήμουν γέννημα-θρέμμα ΑΕΚ, αλλά μπολιάστηκα με τα ιδεώδη του Συλλόγου και δέθηκα με την ΑΕΚ. Με ρωτήσατε «τι είναι ΑΕΚ;» Η ζωή μας όλη είναι η ΑΕΚ. Είναι το οξυγόνο μας ο αέρας που αναπνέουμε, η καρδιά μας που χτυπάει στην Πόλη και ακούγεται στην Αθήνα και όπου υπάρχει ελληνισμός».

-Όχι πως έχει σημασία πια, και ειδικά «χρονιάρα ημέρα», αλλά τι ομάδα ήσασταν πριν γίνετε ΑΕΚ;

«Δεν έχω συγκεκριμένες αναμνήσεις από οποιασδήποτε μορφής οπαδιλίκι. Άλλωστε ήμουν μικρός. Έχω την αίσθηση, όμως, ότι ψιλοαλληθώριζα προς τον Ολυμπιακό. Πάνε… αιώνες όμως που είμαι ΑΕΚ. Γι’ αυτήν πονάω, χαίρομαι, ζω!»

-68 χρόνια στην οικογένεια της ΑΕΚ, με όλες τις ιδιότητες: Αθλητής, Προπονητής, Παράγοντας, και πλέον Πρόεδρος του Συλλόγου Παλαιμάχων, που εσείς ιδρύσατε. Ποια ιδιότητα απ’ όλες ξεχωρίζετε και γιατί;

«Παρότι έκανα καριέρα ως αθλητής, νιώθω συγκινημένος, που πρωτοστάτησα στην ίδρυση του Συλλόγου Παλαιμάχων Αθλητών Καλαθοσφαίρισης ΑΕΚ. Πρόκειται για μία -τεράστιας σημασίας- κατάκτηση ο ΣΠΑΚΑ.  Ήταν όνειρο ετών, που έγινε – έστω σ’ αυτή την προχωρημένη ηλικία – πραγματικότητα».

-Υπήρξατε παράγοντας μετά το τέλος της αθλητικής σας καριέρας. Θυμόσαστε κάτι έντονα;

«Ο τότε Πρόεδρος της ΑΕΚ, Γιώργος Χρυσαφίδης, λίγο καιρό αφότου σταμάτησα, μου επρότεινε να μπω επικεφαλής του Τμήματος Μπάσκετ. Γνωρίζοντας εγώ τα προσόντα ενός νεαρού παράγοντα, του Δημοσθένη Πασχαλίδη, του είπα «όχι» και επρότεινα τον Δημοσθένη, ο οποίος και ανέλαβε. Όπως όλη η φίλαθλη Ελλάδα ξέρει, ούτε εγώ, ούτε ο Χρυσαφίδης, ούτε η ΑΕΚ μετάνιωσαν για την επιλογή αυτή. Ο Πασχαλίδης μάς έβγαλε ασπροπρόσωπους. Μετά την άρνησή μου στο Μπάσκετ, του είπα να με βάλει επικεφαλής του Τμήματος της δεύτερης αγάπης μου, του Στίβου. ΄Αλλωστε, είχα προϋπάρξει αθλητής στίβου. Παράγοντας στο Μπάσκετ ξαναέγινα το 2015, μετά από πρόταση του Μάκη Αγγελόπουλου. Ο κύριος Αγγελόπουλος μού είχε τηλεφωνήσει όταν ανέλαβε, και μάλιστα ήμουν στο νοσοκομείο τότε, καθώς είχε κοπεί ο τένοντας του τετρακέφαλου, και μού επρότεινε να μπω στο συμβούλιο».

-Και μπήκατε…

«Του είχα πει ότι ήμουν τραυματίας… Και μου είπε «θα σε περιμένω όσο χρειαστεί». Πράγματι, λίγο καιρό μετά έγινε μέλος της Διοίκησης και ήταν για μένα μεγάλη η τιμή. Έμεινα έξι χρόνια. Αποχώρησα όταν ένιωσα ότι είχα μεγαλώσει για να παραδώσω τη θέση μου σε νεότερους παράγοντες, για να προσφέρουν περισσότερα. Ωστόσο, ήταν η ευκαιρία για ν’ αφοσιωθώ ψυχή τε και σώματι στην οργάνωση του Σ.Π.Α.Κ.Α. Και είμαι ευτυχής, που σε δύσκολες ώρες για την ομάδα μπάσκετ, είμαστε δίπλα της και κρατάμε ψηλά τη σημαία της «Βασίλισσας» τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό».

-Συγκινήστε πάντα όταν αναφέρεστε στην ΑΕΚ…

«Και πώς να μη συγκινούμαι; Σας είπα και πριν. Να ζούσα άλλα 100 χρόνια να την απολαμβάνω. Δεν μπορώ χωρίς αυτήν… Είμαι υπερήφανος, που με αξίωσε ο Θεός να βάλω κι εγώ ένα λιθαράκι στο οικοδόμημα του ενδοξότερου Τμήματος της Αθλητικής Ενώσεως Κωνσταντινουπόλεως».

-Είστε ο γηραιότερος «εν ζωή» αθλητής της πρώτης (επίσημης) πρωταθλήτριας Ελλάδος ΑΕΚ, του 1958.

«Είμαι ο γηραιότερος, αλλά ζουν και βασιλεύουν άλλοι δύο συμπαίκτες μου από εκείνη την περίφημη ομάδα, νεότεροί μου, ο Βαγγέλης Δερμανούτσος και ο Μενέλαος Ξενουδάκης».

-Το πρώτο, που σας έρχεται στο μυαλό, από το πρώτο Πρωτάθλημα;

«Καταρχήν να πω, ότι πρέπει ν’ αποκατασταθεί ένα λάθος, που διαιωνίζεται απ’ όλο τον Τύπο. Φίλος μου και συμπαίκτης μου, ο αρχηγός μας Κωνσταντίνος Καραμανλής, αλλά προπονητής του τίτλου υπήρξε ο Θέμης Χολέβας. Απλά, ο Χολέβας ως πρώην παίκτης του μεγάλου Πανελληνίου, αρνήθηκε για συναισθηματικούς λόγους να καθίσει στον πάγκο, στον τελευταίο αγώνα, σαν Τελικό, με Πανελλήνιο, και γράφτηκε ο Καραμανλής στο Φύλλο Αγώνα. Στην ουσία, δεν είχαμε προπονητή. Μόνοι μας παίζαμε. Δεν νομίζω, ότι έχει παγκόσμιο προηγούμενο αυτό. Έπρεπε να καταγραφεί και αυτό στο Βιβλίο των Ρεκόρ Γκίνες. Ο Χολέβας μάς καθοδήγησε όλη τη χρονιά αλλά στον Τελικό, κάθισε τέσσερα-πέντε μέτρα πίσω από τον πάγκο μας. Άλλες εποχές. Πιο συναισθηματικές. Εχετε δει την περίφημη φωτογραφία (βλέπε ένθετη φωτό), που ο Καραμανλής μετά το ματς ασπάζεται και παρηγορεί τον Μίμη Στεφανίδη του Πανελληνίου».

-Όμορφες αλλά δύσκολες εποχές…

«Είχαμε πάρει το Πρωτάθλημα, έχοντας πολύ κόσμο να μας χειροκροτεί στα ανοικτά γήπεδα, αλλά ήταν οι συνθήκες πρωτόγνωρες. Δεν πιστεύαμε και εμείς οι ίδιοι, ότι μπορέσαμε να στεφθούμε Πρωταθλητές Ελλάδος. Αρκεί να σας πω, ότι ο Νίκος Τερκεσίδης και ο Βαγγέλης Σεβδίνογλου, μετά την προπόνηση, έφευγαν με μία μικρή μοτοσικλέτα από τη Νέα Φιλαδέλφεια, βάζοντας εφημερίδες στο στήθος χειμωνιάτικα, ντυμένοι ελαφρά όντες, για να μη κρυώσουν, για να πάνε Πειραιά και Παλαιό Φάληρο».

-Μπορεί να μιλάτε για μέρες για όλα αυτά…

«Οι προσωπικές μας στιγμές στον αθλητισμό είναι τα όμορφα. Για να καταλάβετε τη διαφορετικότητα των εποχών. Ήταν 7 Ιουλίου του 1958 ο «Τελικός» στο Καλλιμάρμαρο. Μετά για επινίκια, ήρθε στο σπίτι μου στην Αγαθουπόλεως ο αρχηγός μας, ο Καραμανλής, για να πάρει την άδεια από τη μάνα μου για να πάμε για μπάνιο. Πήγαμε, πήραμε και τον Παπαθανασίου, που έμενε σε υπόγειο κοντά στην Ομόνοια, και πήγαμε Βουλιαγμένη. Κάναμε μπάνιο και μας βρήκε το πρωί!»

-Θα αλλάζατε τα… 3 Πρωταθλήματος Ελλάδος που πήρατε, αν γινόταν, για να παίξετε στον Τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης του ’68;

«Φυσικά, και θα τα άλλαζα! Παρότι ήμουν σύμβουλος της Διοίκησης τότε. Και καθόμουν κοντά στον αγωνιστικό χώρο. Μάλιστα κάποια στιγμή πήρα και το μικρόφωνο από τα χέρια του κομφερανσιέ Γιώργου Οικονομίδη και παρότρυνα τους παίκτες μας «δώσ’ τε τη μπάλα στον Γιώργο Τρόντζο», και το έλεγα για να πιέσει τον Ζίντεκ της Σλάβια ώστε να κάνει το πέμπτο φάουλ ο Τσεχοσλοβάκος σέντερ και ν’ αποβληθεί και να διευκολυνθεί το έργο μας! Όμως, προφανώς και θα προτιμούσα να παίζω…»

-Είχατε σταματήσει νωρίς το μπάσκετ…

«Ήμουν σχεδόν… παιδί. Τριάντα ετών. Μεγάλος όμως για την εποχή. Αρκεί να σας πω κάτι, που μου μετέφερε η σύζυγός μου Ελένη, όταν στη διάρκεια αγώνα άκουσε οπαδό της Ομάδας μας να μου φωνάζει «ρε, Μπαμπανικολέ, παίζεις μπάσκετ από την εποχή, που η Ακρόπολη ήταν… οικόπεδο»!

«Δεν χωρά αμφιβολία, ότι όλη η ομάδα του Κυπέλλου Κυπελλούχων του ’68, είναι στην κορυφή. Από τους πιο σύγχρονους να μου επιτρέψετε να ξεχωρίσω τον Νίκο Ζήση, ίσως επειδή του έχω αδυναμία…»

-Ποιος ήταν οι κορυφαίοι παράγοντες Μπάσκετ, κατά τη γνώμη σας σ’ αυτά τα 68 χρόνια;

«Ο Τζον Λεβί, ο οποίος είχε συμβολή στην κατάκτηση του πρώτου πρωταθλήματος, ο μεγάλος Νίκος Γκούμας, που ήταν βεβαίως Πρόεδρος όλης της ΑΕΚ, αλλά και οι Γιάννης Φιλίππου, Μάκης Αγγελόπουλος. Θέλω ξεχωριστά ν’ αναφερθώ στον Δημοσθένη Πασχαλίδη, σ’ αυτόν τον ταλαντούχο και πανέξυπνο παράγοντα, ο οποίος δικαιούται μερίδιο στο έπος του ’68. Νιώθω δικαιωμένος, και εγώ, που είχα συμβάλλει στην προώθησή του στη θέση του εφόρου από τον Χρυσαφίδη».

«Ο Μίσας Πανταζόπουλος. Αλλά το μπάσκετ το έμαθα στον Τρίτωνα από τον μεγάλο Πόλυ Πολυτιμίδη. Ήταν καταπληκτικός για την εποχή του»

«Την κατάκτηση του Διηπειρωτικού Κυπέλλου στη Βραζιλία. Και επειδή ήμουν παρών στο Ρίο, αλλά και επειδή ήταν άθλος. Ελάχιστοι νομίζω αντιλαμβάνονται το επίτευγμα της ΑΕΚ, ως συνέχεια της θρυλικής κατάκτησης του BCL του ΟΑΚΑ. Μετά από καιρό θα αξιολογηθεί σωστά η επιτυχία τού να είσαι στην κορυφή του κόσμου. Για μένα είναι η μεγαλύτερη επιτυχία, μετά το έπος του ‘68».

«Δεν πρόκειται να πάρω θέση και ειδικά τέτοια ημέρα. Εγώ θα πω με την ευκαιρία, που μου δίνετε, ένα πράγμα. Ο κύριος Αγγελόπουλος βάλλεται αδίκως. Κάνει τα πάντα σ’ ένα δυσμενές περιβάλλον, όπως είναι το ευρωπαϊκό και ελληνικό μπάσκετ, και παλεύει. Προσπαθεί σε μία κακή χρονιά να ορθοποδήσει. Και πιστεύω, ότι θα το πετύχει. Δεν είναι εύκολα. Έχει ν’ αντιμετωπίσει ανισότητες. Στον παγκόσμιο αθλητισμό πλέον παίζουν ρόλο άλλα πράγματα. Θα γίνουν και λάθη. Ναι. Είναι άλλο αυτό, κι άλλο η ισοπέδωση των πάντων. Είναι άδικο για τον άνθρωπο που αναμόρφωσε το Τμήμα. Νομίζω, ότι πιο πολύ από ποτέ όλοι εμείς οι «απ’ έξω» θα πρέπει να συλλογιστούμε πώς θα σταθούμε ακόμη περισσότερο δίπλα στην Ομάδα και στον ίδιο».

«Προφανώς δεν το περίμενα, αλλά συγκινούμαι. Το είχα πει από την ψυχή μου. Όταν ο φίλος μου πλέον, και κορυφαίος σκηνοθέτης Τάσος Μπουλμέτης «συνέλαβε» στα γυρίσματα τη στιγμή, μου έκανε νόημα με τα χέρια του να συνεχίσω να μιλάω, όντας ενθουσιασμένος και ο ίδιος από τον αυθορμητισμό μου. Η αποστροφή μου αφορούσε στον απίστευτο κόσμο. «Κερδίσαμε γιατί δεν μπορούσαμε να χάσουμε μπροστά σε 80.000 κόσμο», ήταν η πλήρης φράση μου. Και το έλεγα, και βούρκωσα. Και πώς να βαστήξω; Με πλημμύρισαν χιλιάδες συναισθήματα εκείνη την ώρα. Κάποια στιγμή μετά από καιρό μου είπε ο Τάσος «ήταν πολύ σπουδαίο αυτό, που έκανες». Ξαναάκουσα τα λόγια μου και στο ΟΑΚΑ, σε κάποιον αγώνα, σε κάποια δράση της ΚΑΕ μετά ένα χρόνο και ξαναβούρκωσα. Τι να σας λέω; Πραγματικά, νιώθω υπερήφανος, που η μοίρα ήθελε να ενταχθώ στην οικογένεια της ΑΕΚ».

-Το Γήπεδο, η Ταινία, τα τρόπαια: Ποια είναι η μεγαλύτερη κατάκτηση της Διοίκησης Αγγελόπουλου, της οποίας υπήρξατε μέλος, και γιατί;

«Δεν υποτιμώ, ότι η ΑΕΚ βρήκε έδρα και μαζί της βρήκε έδρα και ο ΣΠΑΚΑ. Δεν υποτιμώ τη δημιουργία και τη σημασία της ταινίας «1968», στην οποία άλλωστε είχα την τιμή να πρωταγωνιστήσω. Τα τρόπαια όμως είναι η καταξίωση. Άρα επιλέγω τα τρόπαια. Ένας λόγος παραπάνω να σκεφτόμαστε, πριν κάνουμε κριτική για ο,τιδήποτε. Και να μη ξεχνάμε…»

-Κάποτε είχατε κατά νου να ιδρύσετε Σύλλογο Παλαιμάχων Αθλητών όλων των Αθλημάτων της ΑΕΚ. Παρότι οδεύετε προς τα 91, ζωή να έχετε, υπάρχει ακόμα αυτός ο στόχος; Είναι εφικτό να γίνει;

«Αλήθεια είναι, ότι ήθελα να γίνει. Και θέλω ακόμη. Αρκεί να έχω την υγεία μου. Εγώ, ξέρετε, νιώθω ακόμα… έφηβος! Πρέπει να το θέλουν όμως και οι παλαίμαχοι αθλητές όλων των άλλων Τμημάτων».

-Μία ευχή για επίλογο;

«Θέλω μέσα από την καρδιά μου αυτός ο ιστορικός σύλλογος των ιδεών και των αξιών, να συνεχίσει να μεγαλουργεί σε όλα τα Τμήματα. Και να παραμείνει πρωτοπόρος σε αθλητικούς και κοινωνικούς αγώνες για αιώνες…»

-Σας ευχαριστούμε για τη μεγάλη τιμή της συνέντευξης, αλλά και που υπάρχετε…

«Εγώ σας ευχαριστώ, που με ρωτήσατε για τη ζωή μου… Η ΑΕΚ είναι η ζωή μου. Κατά τα λοιπά, ένας απλός άνθρωπος είμαι κι εγώ. Ένας από τα εκατομμύρια «Ενωσίτες». Ένας από σας. Τίποτα άλλο. Χρόνια Πολλά, Α.Ε.Κ.».