«Σιγά ρε! Γιατί να μην τους κερδίσουμε;»: Όταν η Ελλάδα σόκαρε τις ΗΠΑ και τον κόσμο του μπάσκετ στη Σαϊτάμα (vids)

Μία χρυσή σελίδα στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ γράφτηκε σαν σήμερα, την 1η Σεπτεμβρίου του 2006 στη Σαϊτάμα της Ιαπωνίας. Η Ελλάδα έριξε στο... καναβάτσο την Team USA στον ημιτελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2006 με σκορ 101-95 και το Sportal κάνει ένα ταξίδι σε αυτό το ονειρεμένο παιχνίδι.

Όποιος κι αν ερωτηθεί είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα θυμάται τι έκανε το μεσημέρι της 1ης Σεπτεμβρίου του 2006. Μπορεί να έχουν περάσει 18 χρόνια από τότε, όμως οι μνήμες από την ιστορική νίκη της Ελλάδας κόντρα στις ΗΠΑ (101-95) στο Παγκόσμιο Κύπελλο μπάσκετ εκείνης της χρονιάς στη Σαϊτάμα της Ιαπωνίας, που κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο, είναι ακόμα νωπές.

Αν αναλογιστεί μάλιστα κανείς την πορεία της «γαλανόλευκης» στους πρόσφατους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού (2024) με την ομάδα του Βασίλη Σπανούλη να πραγματοποιεί μία αληθινή υπέρβαση και να φτάνει στους «8» του τουρνουά μπάσκετ, το τότε κατόρθωμα φαντάζει ακόμη πιο μακρινό.

Τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ από τότε. Ο Βασίλης Σπανούλης πριν 18 χρόνια ήταν ένας εκ των πρωταγωνιστών αυτού του θρυλικού έπους με 22 πόντους με 3/5 δίποντα, 3/5 τρίποντα, 7/9 βολές κάνοντας ό,τι θέλει τους Αμερικανούς για να οδηγήσει την Ελλάδα στο αργυρό μετάλλιο, ενώ τώρα κάθεται στον πάγκο της «επίσημης αγαπημένης» για να μεταδώσει αυτή τη νοοτροπία στους νέους παίκτες της Εθνικής.

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης ήταν τότε ο... μαέστρος ενός ονειρεμένου ρόστερ αποτελούμενου από τους Βασίλη Σπανούλη, Μιχάλη Κακιούζη, Σοφοκλή Σχορτσανίτη, Δημήτρη Διαμαντίδη, Αντώνη Φώτση, Λάζαρο Παπαδόπουλο, Δήμο Ντικούδη, Θοδωρή Παπαλουκά, Κώστα Τσαρτσαρή, Νίκο Χατζηβρέττα, Παναγιώτη Βασιλόπουλο και φυσικά τον άτυχο Νίκο Ζήση, που είχε τεθεί «off» λόγω του χτυπήματος του Βαρεζάο στην αναμέτρηση κόντρα στη Βραζιλία. Αυτή η ομάδα πως να χάσει;

Βέβαια απέναντί της είχε ένα απίστευτα ταλαντούχο σύνολο με... αέρα NBA με τους ΛεΜπρόν Τζέιμς, Ντουέιν Ουέιντ, Κρις Πολ και Καρμέλο Άντονι να βρίσκονται στο άνθος της καριέρας τους και να αγωνίζονται υπό τις οδηγίες του Μάικ Σιζέφσκι. Ήταν χαρακτηριστικό πως ο προπονητής αυτής της ονειρεμένης ομάδας δε μπορούσε να συνέλθει από την σοκαριστική ήττα απέναντι στην Ελλάδα δίνοντας παράλληλα τα εύσημα στη «γαλανόλευκη» γι' αυτή την εμφάνιση.

«Ήταν η πρώτη φορά που υπέφερα τόσο πολύ μετά απ' αυτή την ήττα. Μόλις έληξε το παιχνίδι και είδα το ταμπλό να γράφει 101-95, κοίταξα τον Τζέρι Κολάντζελο (πρόεδρος ομοσπονδίας) και δεν ήξερα τι να κάνω. Το μόνο που σκεφτόμουν να πω είναι "συγγνώμη". Με είχαν προσλάβει ως προπονητή για μια αποστολή πολύ σημαντική για το μέλλον του μπάσκετ στην Αμερική και απογοήτευσα. Ένιωθα ότι είχα απογοητεύσει την χώρα μου, τους παίκτες μου, την ομάδα μου και τον εαυτό μου. Τα πράγματα ήταν πολύ άσχημα και στα αποδυτήρια. Χάσαμε από την Ελλάδα γιατί η ομάδα μας δεν έπαιξε ποτέ ένα τόσο δυνατό αγώνα. Στα προηγούμενα παιχνίδια μας εκείνο το καλοκαίρι κανένα δεν ήταν ισάξιο σε πάθος και ταχύτητα όσο αυτό με την Ελλάδα. Η συνάντηση με την ελληνική ομάδα, ήταν η επιτομή του διεθνούς μπάσκετ. Ήταν ό,τι καλύτερο υπήρχε εκτός Αμερικής και εμείς δεν είχαμε μάθει να παίζουμε σ’ ένα άλλο στυλ υψηλού επιπέδου. Όπως κι αν αισθανόμουν έπρεπε να αντιμετωπίσω τους δημοσιογράφους», είχε γράψει στο βιβλίο του με τίτλο «The Golden Standard».

Αν κάποιος είχε απόλυτη εμπιστοσύνη και σιγουριά σε αυτό που παρουσίαζε η Ελλάδα στο παρκέ, δεν ήταν άλλος από τον προπονητή της ομάδας, Παναγιώτη Γιαννάκη. «Σιγά ρε γιατί να μην κερδίσουμε;«, έλεγε χαρακτηριστικά ο «Δράκος» και το πίστευε μιας και είχε πάρει την απόφαση να σοκάρει το παγκόσμιο μπάσκετ για τα καλά. Με όπλο της το σεμιναριακό πικ εν ρολ όλα λειτούργησαν αρμονικά για την Εθνική μας ομάδα που είδε πέρα από τον Βασίλη Σπανούλη, όποιον παίκτη έμπαινε στο παρκέ να καταθέτει και την ψυχή του.  Ο Σχορτσιανίτης σταμάτησε το κοντέρ στους 14, ο Διαμαντίδης στους 12, ο Κακιούζης στους 15 και ο Παπαλουκάς πρωταγωνίστησε κι αυτός με τη σειρά του με 8 πόντους, 12 ασίστ και 5 ριμπάουντ.

Οι δηλώσεις των πρωταγωνιστών

Ο Bασίλης Σπανούλης έχει δηλώσει με το πέρασμα των χρόνων και τη συνειδητοποίηση της σπουδαίας διάκρισης: «Καταλάβαμε όλοι μας ότι αν θέλαμε να φέρουμε επιτυχίες για τη χώρα μας θα έπρεπε να "θυσιαστούμε" ατομικά και να κοιτάξουμε μόνο το αποτέλεσμα και όχι την προσωπική απόδοση.Οι πιθανότητες μας τότε ίσως ήταν λιγότερες σε σχέση με κάποιο άλλο παιχνίδι, όμως τα καταφέραμε».

Ο Δημήτρης Διαμαντίδης, έχει αναφέρει με τη σειρά του: «Είχαμε να αντιμετωπίσουμε την καλύτερη ομάδα του κόσμου, η οποία διέθετε παίκτες που τους παρακολουθούσαμε στην τηλεόραση και τους θαυμάζαμε. Είχαμε σχεδιάσει ένα πλάνο, το οποίο το εκτελέσαμε σωστά, δημιουργώντας τους προβλήματα. Η ομάδα έβαζε πάντα το “εγώ” κάτω από το ομαδικό συμφέρον και ήταν ένα από τα κυρίαρχα συστατικά που την έφεραν στην κορυφή».

Ο τότε τεχνικός της Εθνικής Ελλάδας, Παναγιώτης Γιαννάκης, που μετέδωσε την αυτοπεποίθησή του στην ομάδα είχε δηλώσει μετά από αρκετά χρόνια: «Η νίκη αυτή ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Όχι μόνο για μας, αλλά για το παγκόσμιο μπάσκετ στο σύνολό του. Και σαν αποτέλεσμα, αλλά και σαν παρουσία.  Όλοι είχαν το ρόλο τους και πάνω από όλα ήμασταν ομάδα. Δώσαμε τα πάντα από το σώμα και το πνεύμα μας και κερδίσαμε τους καλύτερους παίκτες του ΝΒΑ». 

Όποιος έμπαινε στο γήπεδο, έμπαινε με το... μαχαίρι στα δόντια και ήθελε να είναι καλύτερος από τον προηγούμενο για να γράψει ιστορία μια για πάντα στο ελληνικό μπάσκετ.

Ο θρύλος της Σαϊτάμα, που έκτοτε έχει δημιουργηθεί, δεν αποτελεί μια απλή υπόθεση για τα ελληνικά δεδομένα. Ήταν ένας πραγματικός άθλος που ταρακούνησε τον μπασκετικό κόσμο και έβαλε την Ελλάδα στον χάρτη του αθλήματος ξανά. Πέρα από το αποτέλεσμα, πέρα από τις χαρακτηριστικές δηλώσεις των πρωταγωνιστών, οι εικόνες μετά τον ήχο του buzzer που σήμανε το φινάλε της ιστορικής αυτής αναμέτρησης μιλούν από μόνες τους.  Οι Έλληνες παίκτες ξεκίνησαν να χορεύουν συρτάκι στη μέση του γηπέδου γιορτάζοντας την πρόκρισή τους στον τελικό της διοργάνωσης και οι Αμερικάνοι τους κοιτούσαν σαστισμένοι, αδύναμοι να αντιδράσουν, σα να βίωναν τη δική τους αρχαία τραγωδία. Ίσως και να τη βίωναν.

Μετά από αυτό το παιχνίδι οι Αμερικάνοι μπορεί να σοκαρίστηκαν μεν, πήραν ένα σημαντικό μάθημα δε και έμειναν αήττητοι για 13 ολόκληρα χρόνια μέχρι να συναντήσουν το εμπόδιο της Γαλλίας στο Μουντομπάσκετ του 2019.