Γιάννης Διαμαντάκος: «Η Παλαιστίνη είναι μία εμπειρία, με πολλές… εμπειρίες»

Ζει και εργάζεται στη Βηθλεέμ. Είναι ο ομοσπονδιακός τεχνικός της Παλαιστίνης και η φιλοσοφία του στο μπάσκετ περιλαμβάνει κανόνες και συστήματα, όχι όμως σύνορα! Ο Γιάννης Διαμαντάκος αφηγείται στο Sportal τις «περιπέτειές» του στην Ανατολική Μεσόγειο...

Από τον Πόλεμο των 6 ημερών του 1967 και την πρώτη Ιντιφάντα του 1987, στην Παλαιστίνη ποτέ και κανείς δεν τόλμησε να δώσει μία λύση. Ο Γιάννης Διαμαντάκος δεν κάνει πολιτική. Ούτε θα βγάλει άκρη με το μεσανατολικό ζήτημα. Δεν είναι αυτή η δουλειά του, ούτε ο στόχος του. Είναι προπονητής μπάσκετ, κατευθύνει ο ορθόδοξο κλαμπ της Μπετς Αχούρ και προσφάτως ανέλαβε και της Εθνικής ομάδας της Παλαιστίνης. 

Ο λόγος βέβαια, που βρίσκεται εκεί είναι βαθύτερος και ουσιαστικοτερος. Προσπαθεί να εξελίξει το μπάσκετ στο μερικώς αναγνωστισμένο κράτος της Ανατολικής Μεσογείου. Είναι ίσως ο μόνος άνθρωπος της περιοχής που προσπαθεί να δώσει λύσεις -από τον τομέα του, φυσικά. Μεταφέρει γνώση και αναπτυσει το μπάσκετ σε μία χώρα που έχει όνειρα, όχι ουτοπίες. Από τη Βηθλεέμ, εκεί όπου κατοικεί και εργάζεται τους τελευταίους μήνες, ο 49χρονος τεχνικός μίλησε στο Sportal για την πορεία και τις εμπειρίες του… 

Από το Πανεπιστήμιο στα γήπεδα της Ρουμανίας

Όταν το 2005 τελείωσε τις διδακτορικές σπουδές του στο γνωστικό αντικείμενο της ψυχολογία ξεκίνησε ουσιαστικά την πορεία του στην προπονητική από τη Ρουμανία. Η πρώτη του δουλειά ήταν στην εθνική ομάδα νέων γυναικών της χώρας του Κόμη Δράκουλα και όπως θυμάται «ήταν οι πρώτες μου σημαντικές εμπειρίες στο χώρο και δεν θα τις ξεχάσω ποτέ. Με τα κορίτσια, ηλικιών κάτω των 20 ετών, κάναμε όλοι μαζί σπουδαία δουλειά. Να φανταστείτε είχαμε φθάσει δύο φορές στην τελική φάση του Πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος». 

Στη Ρουμανία δούλεψε και σε συλλόγους, σε ομάδες που πρωταγωνίστησαν στη χώρα, αλλά έπαιξαν και σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Με την Ιτσίμ Αράντ, παρέα με τον κόουτς Τόνι Κωνσταντινίδη, έφθασε μέχρι τους «16» του Eurocup. 

Επέστρεψε το 2011 στην Ελλάδα για τον Αθλητικό Όμιλο Αγρινίου. «Τότε η ομάδα βρισκόταν στην πρώτη κατηγορία του τοπικού πρωταθλήματος και κατακτήσαμε ανόδους σχεδόν κάθε χρονιά, μέχρι τη Β’ Εθνική», όπως μας θύμησε, φρεσκάροντας και το δικό του μνημονικό ταυτόχρονα. Δούλεψε, μεταξύ άλλων, στην Α2 «με τον Αρκαδικό και ήταν τιμή μου. Ανέλαβα την επόμενη του υποβιβασμού του από την πρώτη κατηγορία», δηλαδή το 2016-17. Έφθασε μέχρι τα… σαλόνια, «με τον Θανάση Σκουρτόπουλο στη Γυμναστικό της Λάρισας», το 2017-18. 

Η πορεία του ήταν περιπετειώδης ήδη, ώσπου τον Σεπτέμβριο του 2022 βρέθηκε για πρώτη φορά στη ζωή του στην Παλαιστίνη…

«Ουσιαστικά αμέσως μετά το καλοκαίρι ήρθε η πρόταση από την Ομοσπονδία μπάσκετ της Παλαιστίνης και ξαφνικά βρέθηκα κάτοικος Βηθλεέμ. Σκέφτηκα πως θα ήταν μία χρήσιμη εμπειρία. Βέβαια μιλάμε για μία περιοχή με ιδιαιτερότητες, οι περισσότερες εξ αυτών γνωστές. Δεν ήρθα όμως, για να κάνω πολιτική. Δεν είναι αυτή η δουλειά μου. Ήρθα για το μπάσκετ και η διάθεση της Ομοσπονδίας να επενδύσουμε μαζί, ουσιαστικά στον αθλητισμό της χώρας, στις εθνικές ομάδες όλων των κατηγοριών, αλλά και στο εγχώριο πρωτάθλημα ήταν τιμητική. Και συγκινητική. 

Ξεκίνησα ως προπονητής του Ορθόδοξου κλαμπ Μπετς Αχούρ και αυτή τη στιγμή είμαστε πρώτοι και αήττητοι στο παλαιστινιακό πρωτάθλημα. Πλέον, είμαι και ο ομοσπονδιακός τεχνικός. Ανέλαβα και την εθνική ομάδα της χώρας. Να σας ξεκαθαρίσω ότι το αγωνιστικό επίπεδο εδώ δεν είναι ιδιαίτερα υψηλό. Υπάρχει όμως, μεγάλη διάθεση και κυρίως αυτή την εποχή υπάρχει και μία πολύ καλή φουρνιά παικτών, οι περισσότεροι εκ των οποίων αγωνίζονται στο εξωτερικό. Η Ομοσπονδία είδε αυτό το ταλέντο και επένδυσε πάνω του. Αυτή τη στιγμή προσπαθούμε να εκπονήσουμε ένα αναπτυξιακό πρόγραμμα για τις εθνικές ομάδες. Αυτός είναι ο στόχος και το όραμά μας είναι το Πανασιατικό του 2025». 

Οι πρώτες εντυπώσεις και το Πατριαρχείο 

Για να μπει στο γήπεδο ο Γιάννης Διαμαντάκος και μέχρι να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα χρειάστηκε να περάσει ένα χρονικό διάστημα. Όχι μεγάλο. Υπάρχουν ομοιότητες ανάμεσα στους δύο λαούς, ενώ γενικά στην περιοχή δεν έχει νιώσει φόβο. Ούτε απειλή. Είναι ένα σημείο του πλανήτη με ιδιαιτερότητες, αλλά ως εκεί! 

«Όλο αυτό το διάστημα που βρίσκομαι εδώ, δηλαδή πέντε μήνες πάνω κάτω, δεν έχω αισθανθεί φόβο ή έλλειψη ασφάλειας. Η Βηθλεέμ βρίσκεται πολύ κοντά στα Ιεροσόλυμα, δέκα λεπτά με το αμάξι. Οι ρυθμοί της ζωής είναι πολύ φυσιολογικοί. Υπάρχουν φυσικά και άσχημα συμβάντα που ο λαός δυστυχώς έχει μάθει να ζει με αυτά. Δυστυχώς δεν έχουν βρει τόσα χρόνια μία λύση ικανοποιητική και για την Παλαιστίνη και για το Ισραήλ έτσι ώστε να πορευθούν μαζί εν ειρήνη… 

Ο λαός πάντως και οι άνθρωποι της Παλαιστίνης είναι  φιλικοί θα έλεγα. Ειδικά με τους Έλληνες και την Ελλάδα γενικότερα έχουν μεγάλη αγάπη. Και σε αυτό έχει παίξει τον ρόλο του και το Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο και η ελληνορθόδοξη κοινότητα που υπάρχει εδώ. Επιπλέον, τη δεκαετία του ‘80 είχαν αναπτυχθεί δεσμοί μεταξύ των δύο χωρών και ένα κίνημα αλληλεγγύης. Από τότε είχαν αρχίσει οι Παλαιστίνιοι να μαθαίνουν ελληνικά και μετά το σχολείο να πηγαίνουν στην Ελλάδα για σπουδές. Ακόμα συμβαίνει αυτό. Πολλά παιδιά από την Παλαιστίνη, μιλάνε άπταιστα ελληνικά και είτε είναι ήδη στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα και σπουδάζουν στα πανεπιστήμια, είτε ετοιμάζονται γι’ αυτό. 

Το Πατριαρχείο ειδικά έχει συνεισφέρει σε αυτή τη σχέση και κυρίως στην διάδοση της ελληνικής γλώσσας και στην περιοχή εδώ, αλλά γενικότερα στην Ανατολική Μεσόγειο. Υπό την αιγίδα του άλλωστε, λειτουργούν 40 σχολεία στη Δυτική Όχθη και στην Ιορδανία. 

«Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι ζουν αρμονικά»

Στο θρησκευτικό κομμάτι δεν υπάρχουν προβλήματα. Οι Παλαιστίνιοι έχουν καταφέρει να ζουν αρμονικά, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι, μαζί αγαπημένοι. Και πρέπει να σας πω ότι δεν μιλάμε μόνο για Ορθόδοξους Χριστιανούς. Υπάρχουν και Καθολικοί και Προτεστάντες. Παρόλα αυτά υπάρχει απόλυτη αρμονία. Προφανώς και σε αυτό έχει παίξει ρόλο το γεγονός ότι εδώ η Μουσουλμανική κοινότητα δεν είναι τόσο δογματική όπως σε άλλες χώρες της ευρύτερης ζώνης. 

Τώρα, όσον αφορά στο πολιτικό κομμάτι; Δεν θέλω να επεκταθώ και αυτό που μπορώ να σας πως είναι ότι σίγουρα τα προβλήματα της καθημερινότητας επηρεάζουν και το κομμάτι του αθλητισμού. Μην φανταστείτε όμως, ότι το κάνουν σε μεγάλο βαθμό. Εμείς εδώ προπονούμαστε κανονικά κάθε μέρα, πάμε στο γήπεδο, στους αγώνες μας. Έχουμε μία φυσιολογική δραστηριότητα, στο μέτρο του δυνατού βέβαια και προσαρμοσμένη στις ιδιαιτερότητες της περιοχής και των καταστάσεων. 

Προσωπικά επικεντρώνομαι στο κομμάτι… μπάσκετ και έχω πολύ δουλειά σε αυτόν τον τομέα. Βλέπετε, στην Παλαιστίνη οι αθλητές δεν είναι αμιγώς επαγγελματίες. Υπάρχουν κάποιοι, λίγοι στον αριθμό που βιοπορίζονται μόνο από το μπάσκετ. Η συντριπτική πλειοψηφία των παικτών όμως, έχει και την εργασία του. Αυτό δυσκολεύει το έργο του προπονητή. Χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια και στο πνευματικό κομμάτι έτσι ώστε να περάσει κάποιος την φιλοσοφία του επαγγελματία αθλητή και των απαιτήσεων και των υποχρεώσεων που κουβαλάει αυτό. Δεν είναι εύκολο να δουλεύει κανείς με παίκτες χωρίς ανεπτυγμένη επαγγελματική νοοτροπία, αλλά είναι μία πρόκληση κι αυτό.

Οι προκλήσεις γενικά δεν σταματάνε εδώ και αν θα περιέγραφα με μία φράση την πορεία μου στην Παλαιστίνη θα το έκανα με μία φράση που έχει πει ο κόουτς Βαγγέλης Αγγέλου και θεωρώ ότι ταιριάζει πάρα πολύ: Η Παλαιστίνη είναι μία εμπειρία με πολλές… εμπειρίες. Και θα είμαι εδώ να το ζήσω και να κάνω τη δουλειά μου.  Η Ομοσπονδία στοχεύει στο Πανασιατικό Πρωτάθλημα του 2025 και αυτόν τον μήνα, στα τέλη του Φεβρουάριο, έχουμε τα “παράθυρα”. Ας ξεκινήσουμε από εκεί και προχωράμε! Καλά να είμαστε και έχει ο Θεός…»