Η… απειλή του Lock Out αρχίζει και προβληματίζει τον «μαγικό πλανήτη»

Η ανυπόγραφη συλλογική σύμβαση εργασίας ανάμεσα στους παίκτες, τους ιδιοκτήτες των ομάδων και το ΝΒΑ αρχίζει να δημιουργεί έναν επιπλέον φόβο για πιθανό Lock Οut (το καλοκαίρι), που κανείς δεν μπορεί να ορίσει τη διάρκεια και τις προεκτάσεις του.

Αν μέχρι τις 8 Φεβρουαρίου το ΝΒΑ, ως οργανισμός που εκπροσωπείται από τον κομισάριο Άνταμ Σίλβερ, οι παίκτες και οι ιδιοκτήτες των ομάδων δεν συμφωνήσουν για τη νέα Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, τότε στις 30 του Ιουνίου οι σχέσεις των τριών θα μείνουν… ασύνδετες.

Τι σημαίνει αυτό; Θεωρητικά (αλλά και πρακτικά) γεννιέται η πιθανότητα απεργιακών κινητοποιήσεων. Προφανώς, δεν αναφερόμαστε σε διαδηλώσεις στη μέση του δρόμου ή στα στενά της Νέας Υόρκης, της Οκλαχόμα, της Νέας Ορλεάνης ή του Μαϊάμι. Με τον Κέβιν Ντουράντ ή τον Στέφεν Κάρι, κρατώντας τηλεβόα να φωνάζουν συνθήματα για τα αντεργατικά μέτρα της νομενκλατούρας του ΝΒΑ. Το ενδεχόμενο που εμφανίζεται ως πιθανό είναι το Lock Out. Όχι Lock Down, μην αγχώνεστε…  

Το Lock Out λοιπόν, είναι μία απεργιακή συνθήκη. Στο παρελθόν έχει συμβεί (άλλες τέσσερις φορές στην ιστορία του ΝΒΑ) ως ένας μοχλός πίεσης από τον Σύνδεσμο των Παικτών, σαν να λέμε από τους «εκπροσώπους εργαζομένων», με σκοπό να καλυφθούν οι απαιτήσεις τους. Σε επίπεδο οικονομικό, νομικό, ακόμα και συνταξιοδοτικό. Στα πάντα! 

Οι αθλητές του ΝΒΑ δεν παίζουν αυθαιρέτως στη λίγκα. Το κάνουν υπό τους όρους της συλλογική σύμβασης, που τους δίνει δικαιώματα, αλλά ταυτόχρονα δημιουργεί και υποχρεώσεις. Το ζήτημα είναι ότι μέχρι τις 8 του Φλεβάρη πρέπει να συμφωνηθεί η νέα συνθήκη εργασίας είναι σχεδόν αδύνατο να προλάβουν οι ιδιοκτήτες και ο σύνδεσμος να συνεννοηθούν, ειδικά από τη στιγμή που μία μέρα αργότερα (9/2) ολοκληρώνεται η περίοδος ανταλλαγών. Κι επειδή αυτή είναι η τελευταία τους διορία, αν δεν υπογράψουν, τότε στις 30 Ιουνίου η Συλλογική Σύμβαση Εργασίας θα λήξει και χωρίς Συλλογική Σύμβαση Εργασίας δεν γίνονται ούτε παιχνίδια, ούτε καν προπονήσεις. 

Την πρώτη φορά που έληξε, τον Ιούνιο του 1995, τον Αύγουστο δόθηκε λύση και το πρωτάθλημα ξεκίνησε στην ώρα του. Την επόμενη χρονιά, μέχρι δύο ώρες πριν το πρώτο τζάμπολ δεν υπήρχε συμφωνία, αλλά τελικά υπέγραψαν την τελευταία στιγμή και το πρωτάθλημα ξεκίνησε και πάλι χωρίς καθυστέρηση. 

Η σεζόν 1998-99 ήταν αυτή που επηρεάστηκε περισσότερο απ’ όλες από το Lock Out. Τελικά ολοκληρώθηκε… μισή. Η απεργία διήρκησε έξι μήνες και όταν υπήρξε συμφωνία πρόλαβαν να παίξουν 50 ματς στην κανονική διάρκεια (αντί 82) και τελικά ολοκληρώθηκε με πρωταθλητές τους Σαν Αντόνιο Σπερς του Τιμ Ντάνκαν.

Το τελευταίο Lock Out έγινε το 2011, κράτησε πέντε μήνες και η σεζόν περιορίστηκε στους 66 αγώνες, συν τα play off, που ανέδειξαν πρωταθλητές τους Ντάλας Μάβερικς του Ντιρκ Νοβίτσκι. 

Τώρα, υπάρχει ο κίνδυνος πέμπτου Lock Out και για να αποφευχθεί αν δεν τα βρουν οι πλευρές μέχρι τις αρχές του Φεβρουαρίου, τότε οι πιέσεις θα αυξηθούν το καλοκαίρι. Ένα από τα κυρίαρχα θέματα που δεν έχουν συμφωνήσει οι παίκτες με τους ιδιοκτήτες της ομάδας και τη λίγκα είναι το ηλικιακό όριο συμμετοχής των αθλητών στο ΝΒΑ. Αυτή τη στιγμή είναι τα 19 έτη, αλλά η Ένωση Παικτών διεκδικεί τη μείωση στα 18. Κάτι που ίσχυε μέχρι το 2006 και στο πρωτάθλημα εμφανίστηκαν γυμνασιόπαιδα όπως ο ΛεΜπρόν Τζέιμς το 2003, ο Κόμπι Μπράιαντ το 1996 και μία χρονιά νωρίτερα ο Κέβιν Γκαρνέτ. 

Δηλαδή, να μπορεί ένας παίκτης να αφήσει το high school και να μπει κατευθείαν στον «μαγικό πλανήτη» χωρίς να πάει στο Κολέγιο (ή την G-League όπως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια). Εκεί υπάρχει ένα σημαντικό χάσμα ανάμεσα στις πλευρές, με το ΝΒΑ να επιθυμεί αύξηση του ορίου ηλικίας και όχι τη μείωση και τους ιδιοκτήτες της ομάδας να αδιαφορούν σε γενικές γραμμές επί του θέματος, αλλά να εστιάζουν σε οικονομικά ζητήματα.