Μαθήματα ζωής: Αλφόνσο Φορντ, 1991-2004

Στις 4 Σεπτεμβρίου του 2004 ο Αλφόνσο Φορντ αφήνει την τελευταία του πνοή σε ένα νοσοκομείο του Μέμφις. Είχε μόλις νικηθεί από τη λευχαιμία. Πριν χάσει όμως την τελευταία του «μάχη» είχε φροντίσει να νικήσει σε πολλές και να μετατρέψει την ίδια τη ζωή σε ένα μάθημα για όλους μας...

Ιταλία, playoffs της σεζόν 2003 - 2004. Ο Αλφόνσο Φορντ είχε λείψει από κάποια παιχνίδια της κανονικής διάρκειας του πρωταθλήματος κι έναν αγώνα για τα play offs. Εκείνη την ημέρα καθόταν στον πάγκο της Σκαβολίνι Πεζάρο και μετά βίας μπορούσε να κρατήσει τα μάτια του ανοιχτά. Κανείς δεν ήξερε τι του συμβαίνει, μόνο ο γιατρός της ομάδας και αυτός επειδή ο Αμερικάνος σκόρερ έπρεπε να εμπιστευτεί κάποιον ώστε να τον βοηθήσει με το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπιζε.

Υπήρξαν μέρες που δεν μπορούσε να σηκωθεί από το κρεβάτι από τους πόνους. Έπαιρνε μια βαθιά ανάσα και έπειτα πήγαινε στο γυμναστήριο και σκόραρε 30 πόντους. Δεν είπε ποτέ τίποτα σε κανέναν για τη λευχαιμία. Και παρά το γεγονός ότι πάλευε με μια τόσο σοβαρή ασθένεια, επέλεξε να «φύγει» κάνοντας μέχρι το τέλος αυτό που αγαπούσε.

Αν στη ζωή θεωρείται τύχη το να λατρεύεις αυτό που κάνεις, ο Αλφόνσο Φορντ ήταν ευτυχισμένος που έπαιζε μπάσκετ και οι φίλοι του μπάσκετ ήταν ευτυχισμένοι που έζησαν τον Αλφόνσο Φορντ. Ήταν ένας «φονιάς» που «σκότωνε» τους αντιπάλους του χαμογελαστός. Ένας παίκτης που είχε μόνιμη σύνδεση με το αντίπαλο καλάθι, ένας άνθρωπος που λάτρευε τη ζωή. Όσο την αγαπούσε όμως, τόσο πληγώθηκε από αυτή, αφού η μοίρα του έπαιξε άσχημο παιχνίδι και η «φλόγα» του έμελλε να σβήσει στην ηλικία των 32 ετών.

Μέχρι να συμβεί αυτό, φρόντισε να αφήσει το στίγμα του σε όποια ομάδα αγωνίστηκε. Στη χώρα μας, μας συστήθηκε με τη φανέλα του Παπάγου. Ήταν το 1996 όταν ο Κώστας Μίσσας του έδωσε μια θέση στο ρόστερ της αθηναϊκής ομάδας, συστήνoντας στο ελληνικό κοινό τον μεγαλύτερο σκόρερ που ήρθε ποτέ στην Ελλάδα μας μετά τον Νίκο Γκάλη.

Στην παρθενική του χρονιά στην Ελλάδα ολοκληρώνει τη σεζόν με μέσο όρο περίπου 25 πόντους και άπαντες καταλαβαίνουν ότι πρόκειται για έναν παίκτη που θα ξεχωρίσει. Η χρονιά ολοκληρώνεται, ο Φορντ επιστρέφει για διακοπές στις ΗΠΑ και εκεί μαθαίνει το μοιραίο: Η λευχαιμία του έχει χτυπήσει την πόρτα και η περιπέτεια της υγείας του μόλις ξεκινά.

Έπειτα από παρότρυνση των γιατρών μένει εκτός μπάσκετ για μια σεζόν προκειμένου να λάβει αγωγή και να καταπολεμήσει την ασθένεια. Μια χρονιά μετά, ο Σπόρτινγκ τον φέρνει ξανά στην Ελλάδα, ενώ την επόμενη σεζόν ο Φορντ παίρνει μεταγραφή για το Περιστέρι κι εκεί απογειώνει τη φήμη του πραγματοποιώντας μερικές ιστορικές εμφανίσεις.

Η χιλιετία βρίσκει τον Αμερικάνο στα δυτικά προάστια. Το 2000-2001 το Περιστέρι πραγματοποιεί μια ονειρική πορεία. Τερματίζει στην 3η θέση του πρωταθλήματος και την επόμενη σεζόν βρίσκεται στα παρκέ της Euroleague. Ο Φορντ φροντίζει να κάνει... πάταγο και στην Ευρώπη. Το Περιστέρι κοντράρεται με την τότε πανίχυρη Ταού (τωρινή Μπασκόνια) των Σκόλα, Ουμπέρτο και Στόμπεργκας και ο Φορντ τους «φορτώνει» με 41 πόντους, αφήνωντας με τα κατορθώματά του άφωνη όλη την Ευρώπη.

Αυτό το παιχνίδι λέγεται ότι του «τσέκαρε» το εισιτήριο για τον Πειραιά, αφού η επόμενη σεζόν τον βρίσκει στο μεγάλο λιμάνι της χώρας μας. Στον Πειραιά δεν έριξε άγκυρα πάντως, αφού το επόμενο καλοκαίρι μετακομίζει στην Ιταλία για τη Σιένα.

Ακολουθεί η Πεζάρο το 2003-2004, ομάδα που ήταν και ο τελευταίος σταθμός. Με μέσο όρο 22.2 πόντους, ο Φορντ έδειχνε ότι όχι μόνο δεν είχε πτοηθεί από την ασθένεια, αντίθετα ήταν τέτοια η δύναμη ψυχής του που ενώ πάλευε με το... θεριό, κατάφερνε παράλληλα να μεγαλουργεί και μέσα στα παρκέ. Όλα αυτά μέχρι εκείνο το καλοκαίρι. Ξεκίνησε για το μακρύ ταξίδι μια μέρα σαν κι αυτή, 4 Σεπτεμβρίου του 2004. Τελευταίο χώμα που πάτησε ήταν αυτό του Μέμφις, αφού σε ένα νοσοκομείο της πόλης άφησε την τελευταία του πνοή.

Πριν συμβεί αυτό, είχε φροντίσει να γίνει μάθημα για όλους. Για όσους λατρεύουν το μπάσκετ, ήταν ένα ιδανικό πρότυπο για τον τρόπο που έπαιζε το παιχνίδι. Για όσους απογοητεύονται εύκολα, ήταν το παράδειγμα ότι παρά την κάθε δυσκολία, η ζωή συνεχίζεται. Για όσους αγαπούν τη ζωή, ήταν ο άνθρωπος που της έδωσε ακόμα μεγαλύτερη αξία με την επιλογή του να τη ζήσει μέχρι το τέλος του όπως αυτός ήθελε.

Για όσους λατρεύουν τη μάθηση, ο Αλφόνσο υπήρξε δάσκαλος. Η ιστορία του βλέπετε, είναι για όλους μας ένα μάθημα ζωής...