Μία παρέα με προσωπικότητες, ψυχή και κοινό όραμα

Ο τρόπος με τον οποίον ήρθε η νίκη - πρόκριση της Εθνικής στο Eurobasket επί της Τσεχίας, έδειξε με τον πλέον έκδηλο τρόπο πως στις γαλανόλευκες τάξεις έχει δημιουργηθεί ένα ελπιδοφόρο και συμπαγές παρεάκι, το οποίο φαίνεται να μας επιφυλάσσει διακρίσεις και συγκινήσεις.

Σε ένα σημείο που όλα έμοιαζαν ακατόρθωτα, η ψυχή της Εθνικής Ελλάδας ήταν εκεί. Το ένστικτο και η θέληση μίλησαν και αφενός έστειλαν το ματς στο έξτρα πεντάλεπτο με τρόπο ανέλπιστο και αφετέρου εξασφάλισαν το εισιτήριο για το Ευρωμπάσκετ του καλοκαιριού. Ο Βασίλης Τολιόπουλος στο κλίμα των ημερών ντύθηκε Στεφ Κάρι, ο Ιωάννης Παπαπέτρου έδειξε τρομερή αυταπάρνηση και λαχτάρα και πρωτοστάτησαν στη νίκη.

Αλλά δεν ήταν μόνο αυτοί. Όλοι όσοι μπήκαν έκαναν το κατιτίς τους. Από τον Μήτρου-Λονγκ που δεν έκανε και το καλύτερο παιχνίδι της ζωής του, το περιστεριώτικο δίδυμο των Ζούγρη και Αβδάλα που αν και δεν αγωνίστηκε πολύ, έδωσε την απαραίτητη ζωντάνια κι φρεσκάδα που χρειαζόταν η Εθνική, το... πράσινο δίδυμο των Μωραΐτη - Καλαϊτζάκη που ζόρισαν τους Τσέχους, μέχρι τους διψήφιους Παπαγιάννη - Χουγκάζ και τον παρά ένα διψήφιο Μήτογλου, όλοι ήταν εκεί.

Ειδική μνεία δε, να κάνουμε σε Κατσίβελη και Λαρεντζάκη, που κλήθηκαν να «παίξουν» ειδικούς ρόλους -ιδίως αμυντικά- ανταποκρινόμενοι άριστα. Όλοι έβαλαν από λίγο για τη μεγάλη αυτή νίκη. Κι ας έγιναν τα δύσκολα εύκολα από ένα σημείο και μετά. Το γεγονός πως το υπέρ ημών 13-27 της πρώτης περιόδου γύρισε τούμπα και έγινε 27-10 στο δεύτερο δεκάλεπτο, σίγουρα δεν αφήνει περιθώρια για εφησυχασμούς.

Το ίδιο βεβαίως συνέβη και στο δεύτερο μέρος, όπου το επιμέρους 14-23 του τρίτου δεκάλεπτου έγινε 23-17 στο τέταρτο και για αυτό το ματς εστάλη στην παράταση. Μάλιστα, αν ο Τολιόπουλος δεν είχε βάλει αυτό το τρελό τρίποντο 2" πριν τη λήξη της κανονικής διάρκεια, τότε οι Τσέχοι θα είχαν ισοφαρίσει το συνολικό σκορ των τελευταίων δύο δεκαλέπτων και θα έφευγαν με τη νίκη. Αλλά αυτή ήταν και η ειδοποιός διαφορά.

Η Τσεχία κυνηγούσε και προσέγγισε το ματς πιο ορθολογικά από ότι η Εθνική. Οι παίκτες του Σπανούλη ωστόσο είχαν κάτι που φάνηκε να λείπει από το άνευρο σύνολο των κατά τα άλλα συμπαθέστατων Τσέχων. Είχαν πείνα, δίψα, όρεξη, ορμή. Και τα περισσότερα λάθη, προήλθαν από εκεί. Ναι και τα δέκα. Και οι Τσέχοι είχαν επτά παραπάνω, για τον ίδιο ακριβώς λόγο.

Η πίεση που ασκούσε η Εθνική ήταν ασφυκτικότατη, όμως αυτό μπορεί πολλές φορές να δημιουργήσει ρήγματα στην άμυνα. Είναι λογικό να χάνονται ώρες - ώρες οι παίκτες. Να μην βγαίνουν οι βοήθειες, να είναι μερικοί παίκτες μόνοι τους και να βρίσκουν ελεύθερα σουτ. Όλα μέσα στο πρόγραμμα. Αλλά, όπως προειπώθηκε, εκεί είναι που μιλάει η ψυχή.

Η Ελλάδα θα μπορούσε να είχε χάσει το ματς για πολλούς λόγους. Και δεν θα λέγαμε πως είχε χάσει άδικα, αν το τρίποντο του Τολιόπουλου δεν έμπαινε ή αν στην παράταση δεν έβγαζε κάποιες κρίσιμες άμυνες και δεν τις μετέφραζε σε καλάθια. Ακόμα κι αν όλα τα ποσοστά μας ήταν χειρότερα των Τσέχων -πέρα από τις βολές- οι διεθνείς έδειξαν να μην πτοούνται. Και στο τέλος της ημέρας αυτό είναι που μένει.

Ακόμα και στις δύο άστοχες βολές του Τολιόπουλου 20" πριν τη λήξη της παράτασης, όπου οι Τσέχοι είχαν ήδη πλησιάσει στους 2 (89-91), εκεί βρέθηκε ένας γίγαντας Παπαγιάννης να σκεπάσει τους πάντες, να μαζέψει το ριμπάουντ και να δώσει στον «Τολιό» την ευκαιρία να... επανορθώσει. Και αυτό έγινε.

Δεν είχαμε κάποια αμφιβολία για το αν η Εθνική μπορούσε να περάσει ή όχι. Ίσα ίσα, τα πράγματα ήταν σχεδόν ξεκάθαρα. Αλλά λόγω του γεγονός πως και με την Μεγάλη Βρετανία πριν λίγο καιρό, την είχε «πληρώσει» με τρόπο παρόμοιο που πήγε να την «πληρώσει» και με την Τσεχία, ξύπνησαν άσχημες μνήμες. Αυτές ωστόσο, όπως ξύπνησαν έτσι έπεσαν ξανά στην αγκαλιά του Μορφέα.

Γιατί όσα λάθη κι αν έκανε η Ελλάδα, όσα εύκολα κι αν έκανε δύσκολα, ήταν εκεί με την ίδια όρεξη και πάθος για να τα διορθώσει. Απότοκο αυτού το τελικό 89-93, το οποίο δίνει πλέον την ευκαιρία στους διεθνείς μας να διεξάγουν ένα ματς - γιορτή τη Δευτέρα στην Πάτρα, στο ματς κόντρα στην Ολλανδία (24/2, 21:30), παίζοντας δίχως άγχος και με μόνη έγνοια να το ευχαριστηθεί και να πανηγυρίσει την πρόκριση στο Eurobasket 2025.

Το πολυτιμότερο όμως της όλης υπόθεσης είναι ένα. Η Εθνική φαίνεται να βρίσκει τις προσωπικότητες που ενδεχομένως να μην είχε τις τελευταίες χρονιές. Όλα αυτά όμως έρχονται με το δέσιμο και το κοινό όραμα που συνδέει την ομάδα και όχι με τα «ονόματα». Όλοι είναι απαραίτητοι και όλοι χρειάζονται. Και πραγματικά, θα θέλαμε πολύ να δούμε τι μπορεί να κάνει αυτή η ομάδα όντας πάνοπλη.

Φυσικά δεν μιλάμε ακόμα για μία ομάδα φόβητρο. Ένα σύνολο το οποίο πατάει παρκέ και προκαλεί ένα κάποιο άγχος στον αντίπαλο, ήδη από τα πρώτα λεπτά του ζεστάματος. Μιλάμε όμως για μία παρέα, δεμένη και με κοινό όραμα, όρεξη και στόχους, που μπορεί να κοιτάξει στα μάτια αντιπάλους που έχει πολύ καιρό να κοντράρει. Μένει να δούμε βεβαίως και το τι θα συμβεί τον Αύγουστο, αλλά και από ποιους θα αποτελείται η αποστολή.

Από όποιον και να αποτελείται, το όραμα φαίνεται να υλοποιείται και η παρέα απλώς να... μεγαλώνει!