Τα τριαντάφυλλα δε «μαραίνονται» ποτέ... (vid)

Ο Ντέρικ Ρόουζ κρέμασε τα παπούτσια του και αυτό που μένει είναι ένα μεγάλο «what if». Τι θα γινόταν αν δεν είχε τραυματιστεί; Τι θα γινόταν αν δεν χτυπούσε ξανά; Ο πιο αγαπητός παίκτης στο NBA αποσύρθηκε και σε όλους εμάς έχει μπει ένα... σκουπιδάκι στο μάτι.

Το NBA είναι γεμάτο ιστορίες. Ιστορίες διαφορετικές, ιστορίες αστείες, ιστορίες συγκινητικές, όμως αυτή του Ντέρικ Ρόουζ είναι μοναδική, γιατί έχει αγγίξει όλο το φίλαθλο κοινό με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο για την αυθεντικότητα και τον ρομαντισμό που έφερε στο άθλημα.

Το παιδί από το Σικάγο που λατρεύτηκε όχι μόνο από τους Μπουλς, αλλά και από ολόκληρο τον «μαγικό» κόσμο του NBA έφυγε εκτός των τεσσάρων γραμμών γνωρίζοντας πολύ καλά πως παρά τις κακουχίες έκανε τα πάντα για να μην τα παρατήσει παλεύοντας μέχρι τέλους.

Γέννημα θρέμμα του Σικάγου , έπαιξε μόλις μία χρονιά στο κολέγιο πριν γίνει draft το 2008, όπου επιλέχθηκε στη θέση νούμερο «1» από τους Μπουλς. Εκεί οι φίλοι των «ταύρων» είδαν στα μάτια του για πρώτη φορά κάποιον που να τους θυμίζει τον Μάικλ Τζόρνταν ή σωστότερα για πρώτη φορά μετά τον «Air Τζόρνταν» ταυτίστηκαν τόσο με έναν παίκτη. Αρκούσε η πρώτη φορά που πάτησε παρκέ για να γίνει άκρως... ερωτεύσιμος. Η αλτικότητά του, τα τρεξίματά του, η εκρηκτικότητά του. Έμοιαζε και ήταν ασταμάτητος.

Ο νεότερος MVP στην ιστορία του ΝΒΑ

Από την πρώτη στιγμή που έκανε το... βήμα του διαβόλου ήξεραν όλοι ότι θα ξεχωρίσει, γιατί έλαμπε ανάμεσα σε όλους τους υπόλοιπους. Όπως κι έγινε, καθώς αναδείχθηκε ο rookie της σεζόν (2008-09) φιλοδοξώντας κάθε χρονιά να γίνεται όλο και καλύτερος. Το αποκορύφωμα; Η τρίτη του σεζόν (2010-11) ήταν και η κορυφαία ολόκληρης της καριέρας του.

Ο Ντέρικ Ρόουζ ήταν εκείνος που έμελλε να σπάσει τις διαδοχικές κατακτήσεις βραβείων MVP από το το 2009 έως το 2013, όταν έγραψε ιστορία ως ο νεαρότερος στην ιστορία του NBA που κάνει δικό του το βραβείο του MVP της σεζόν 2010-11 σε ηλικία 22 χρονών και 7 μηνών. Μέσος όρος 25 πόντοι και 7.7 ασίστ. Η τύχη όμως σα να επέλεξε να μη του χαμογελάσει ξανά.

Οι προσδοκίες, λοιπόν, όπως ήταν λογικό έφτασαν στο Θεό. Οι συγκρίσεις με τον Τζόρνταν έδιναν κι έπαιρναν και πως να γίνει διαφορετικά, αφού ο Ρόουζ ήταν ο μοναδικός μετά τον σταρ των Μπουλς με τα έξι δαχτυλίδια που κατάφερε να κερδίσει το βραβείο του πολυτιμότερου παίκτη στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού. Μάλιστα, στα πρώτα τρία χρόνια της καριέρας του αγωνίστηκε στα 240 από τα 246 στο NBA, πάντα στα... κόκκινα, πάντα στις επάλξεις και πάντα με άγνοια κινδύνου.

Ο τραυματισμός που τον σημάδεψε

Η 28η Απριλίου έμελλε να είναι η μέρα που θα τον στοιχειώσει μια για πάντα. Οι Μπουλς αναμετρήθηκαν με τους Σίξερς στο πρώτο παιχνίδι του πρώτου γύρου των Play Offs και το αποτέλεσμα του συγκεκριμένου αγώνα λίγοι το θυμούνται. Επιχειρώντας μία διείσδυση, πάτησε με δύναμη και φόρα, όπως συνήθιζε με αποτέλεσμα να παθαίνει ρήξη χιαστού στο αριστερό γόνατο, έμεινε στα πιτς όλη την επόμενη σεζόν κι έκτοτε δεν ήταν ποτέ ξανά ο ίδιος.

Ήταν σαν αυτό το... μπουμπούκι να έχασε τα πιο τρυφερά πέταλά του μια για πάντα. Το 2013 με αυτοπεποίθηση δήλωνε πως επέστρεψε στην ενεργό δράση πιο έτοιμος από ποτέ, όμως η μοίρα είχε άλλα σχέδια. Λίγες εβδομάδες μετά την έναρξη της σεζόν έσπασε τον δεξί του μηνίσκο και χρειάστηκε νέα επέμβαση και μετά όλη αυτή η ιστορία ήταν σα να παίζει σε λούπα. Μια σειρά από ατυχίες που δεν έλεγαν να τον αφήσουν σε ησυχία. Το κοντέρ σταμάτησε στις τρεις επεμβάσεις στο γόνατο και ο Ντέρικ Ρόουζ που γνώρισαν όλοι έπρεπε να αποδεχθούν πως ανήκει πλέον στο παρελθόν.

Η μέρα που έδωσε την... καρδιά του

Από το 2016 κι έπειτα ο Ρόουζ συνέχισε την καριέρα του στους Νικς κι έπειτα στους Καβαλίερς πριν πάει στους Τίμπεργουλβς, όπου έδωσε την πιο εντυπωσιακή παράστασή του. Η έκλαμψη του 2018 φώναξε πως ο Ντέρικ είναι ακόμη εδώ και προσπαθεί και δεν πρέπει να τον ξεχνάει κανείς. Μπορεί να είχε μπει ήδη στην τρίτη δεκαετία της ζωής του, όμως το Νοέμβριο του 2018 μετά από άπειρη αμφισβήτηση και απαξίωση αποφάσισε να κλείσει πολλά στόματα.

Ο γκαρντ από το Ιλινόι πέτυχε 50 πόντους... οδηγώντας την Μινεσότα σε επικράτηση με σκορ 125-122 απέναντι στους Τζαζ σε μία βραδιά που έβγαλε όλα του τα απωθημένα καταγράφοντας ρεκόρ καριέρας. «Έβγαλα την καρδιά μου απόψε», δήλωσε μετά τη συγκεκριμένη αναμέτρηση και η αλήθεια είναι πως η καρδούλα του το έλεγε ακόμη κι αυτό φάνηκε μόλις ακούστηκε ο ήχος του μπάζερ που σήμανε το φινάλε του παιχνιδιού.

Μπορεί να μην υπήρξε ποτέ ξανά ο ίδιος παίκτης, όμως το ταλέντο του υπήρχε και προσπαθούσε να βγει έξω με κάθε ευκαιρία. Ακολούθησε μία πορεία σε Πίστονς, ξανά Νικς με το stading ovation στο παιχνίδι της επιστροφής του να είναι ανάλογο του μεγαλείου του και Μέμφις με σκοπό να μεντοράρει τον Τζα Μοράντ.

Δε μπορούσε να βρεθεί ξανά στην κορυφή, όμως δεν γινόταν να τα παρατήσει και πάντα θα υπήρχε μία ομάδα να τον θέλει στο ρόστερ της. Τέλειωσε την καριέρα του με μέσο όρο 17.4 πόντους και 5.2 ασίστ 723 ματς και 30 λεπτά ανά αγώνα στο παρκέ, αριθμοί φοβεροί αν αναλογιστούμε τον μειωμένο χρόνο συμμετοχής του.

Ο άνθρωπος που αποτέλεσε μία από τις μεγαλύτερες πηγές έμπνευσης στο σύγχρονο μπάσκετ, ο... αντικαταστάτης του Μάικλ Τζόρνταν, ο τελευταίος των ρομαντικών λίγες μέρες πριν κλείσει τα 36 του χρόνια ανακοίνωσε την απόσυρσή του με ένα γράμμα προς τη μεγάλη και παντοτινή του αγάπη, το μπάσκετ. «Ευχαριστώ για όλα, πρώτη μου αγάπη», δήλωσε στη σταθερά του, στην οποία θα μείνει για πάντα αφοσιωμένος. Δυστυχώς δε μπόρεσε ποτέ να ξεπεράσει το ταβάνι του και έμεινε με ένα τεράστιο «τι θα συνέβαινε αν;», όμως οι μεγάλοι παίκτες και οι ωραίες ιστορίες δεν έχουν πάντα το τυπικό κι ευτυχισμένο τέλος.

Εκείνος μπορεί να ευχαρίστησε το μπάσκετ για όσα του πρόσφερε, όμως εμείς ευχαριστούμε τον ίδιο που μας έκανε να πιστέψουμε πως υπάρχει ακόμα αγνός ρομαντισμός. Εις το επανιδείν...