Ντικούδης: «Το πάθος του Σπανούλη το χρειάζεται η Εθνική - Στο Προολυμπιακό αναμένεται... συστράτευση»

Ο Δήμος Ντικούδης μεγάλωσε στο ίδια μέρη με τον Βασίλη Σπανούλη. Αρχικά στη Λάρισα, αργότερα συναντήθηκαν στα μεγάλα σαλόνια του ευρωπαϊκού μπάσκετ, πήραν μετάλλια με την Εθνική ομάδα και μιλώντας στο Web Radio της ΕΟΚ εξήγησε τι... φέρνει η πρόσληψη του Kill-Bill στην «επίσημη αγαπημένη».

Ήταν πάντα ένας... στρατιώτης για την Εθνική ομάδα. Μαζί της κατέκτησε το χρυσό στο Βελιγράδι (Eurobasket 2005) και το ασημένιο στο Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας, ένα χρόνο αργότερα. Τώρα, ο Δήμος Ντικούδης έχει ενεργό διοικητικό ρόλο στην Ομοσπονδία Μπάσκετ και λίγες ώρες μετά την παρουσίασή του Βασίλη Σπανούλη ως νέου ομοσπονδιακού τεχνικού, ο 46χρονος συντοπίτης του Kill-Bill (είναι και οι δύο από τη Λάρισα) μίλησε γι' αυτό το νέο κεφάλαιο στο Web Radio της ΕΟΚ.

«Είναι σουρεαλιστικό», είπε ο Ντικούδης και πρόσθεσε πως «από την άλλη, αν το σκεφτείς είναι πάρα πολύ όμορφο και αισθάνομαι πάρα πολύ τυχερός που έζησα αυτές τις στιγμές με αυτά τα παιδιά». Ενα από αυτά τα... παιδιά είναι και ο Σπανούλης, ο οποίος μπήκε και αυτός στην οικογένεια της ΕΟΚ με τον πιο σπουδαίο ρόλο και ο Ντικούδης σχολίασε πως «ο Βασίλης υπήρξε ηγέτης ως αθλητής και έρχεται πάλι σε μια ηγετική θέση και οφείλουμε να κάνουμε ένα πολύ δυνατό team όλοι μας, να εργαστούμε, να συνεργαστούμε, έτσι ώστε να φέρουμε υγεία, καλά αποτελέσματα, σύμπνοια και έμπνευση στην Εθνική Ανδρών».

Αυτό που περιμένει πως θα κάνει ο Kill Bill είναι «το πάθος του. Πρέπει να το περάσει αυτό. Νομίζω είναι μεγάλο στοίχημα για εκείνον, αλλά είναι και ένα απ' τα μεγάλα προσόντα του. Πέρα απ’ το πόσο κάλος μπορεί να είναι ένας προπονητής στα συστήματα και στο πώς θα στήσει μια ομάδα στο παρκέ, το πάθος που θα εμπνεύσει, η συμπεριφορά του στην προπόνηση απέναντι στους παίκτες, η ομιλία του, η κατ’ ιδίαν συζητήσεις και το πώς παθιάζεται στον πάγκο, είναι πάρα πολύ σημαντικά. Επειδή ξέρω ότι τα έχει ο Βασίλης, καλείται να τα εφαρμόσει σαν προπονητής και καλούμαστε να πάρουμε τα οφέλη απ’ αυτά».

Για το αν θα υπάρξει μεγαλύτερη... συστράτευση στο Προολυμπιακό σε σχέση με το Παγκόσμιο Κύπελλο ο Ντικούδης δήλωσε πως «όντως δεν υπήρχε μαζικότητα στη συμμετοχή για πολλούς και διάφορους λόγους και με την έλευση του Βασίλη, ο οποίος εμπνέει κι έχει ξεκινήσει ήδη επαφές με παίκτες, πρέπει και θέλουμε όλοι να πάμε στη λογική της συστράτευσης. Είμαστε πολύ μακριά ακόμη απ’ τα πρώτα παιχνίδια του Φεβρουαρίου και ακόμη πιο μακριά απ’ το επόμενο καλοκαίρι, αλλά η αίσθηση όλων είναι ότι φέτος θα λάβουν μέρος όλοι».

Για να γίνει η συστράτεση όμως, πρέπει να προϋπάρχει το κίνητρο και «όταν είσαι ένας παίκτης που παίζεις σε υψηλό επίπεδο, δεν έχεις αγωνιστεί σε Ολυμπιακούς Αγώνες και ξέρεις ότι αυτό θα κριθεί σε 3-4 παιχνίδια, είναι πάρα πολύ μεγάλη πρόκληση. Έτσι πρέπει να το δουν και τα παιδιά. Είναι μια μεγάλη πρόκληση για τους ίδιους. Είμαστε μια ικανή ομάδα, έχουμε πάρα πολύ μεγάλο ταλέντο αν είμαστε όλοι εκεί και είμαστε πάρα πολύ κοντά να πάμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αυτό από μόνο του είναι το μεγαλύτερο κίνητρο».

Για την επιστροφή της Εθνικής Ανδρών στις μεγάλες επιτυχίες εξήγησε πως «είναι μεγάλος στόχος, είναι ένα όραμα του προέδρου. Έτσι ξεκίνησε η όλη διαδικασία κι έχουμε έρθει εμείς να συμβάλλουμε σ’ αυτό. Δεν είναι εύκολο, πρέπει ν’ αναγνωρίσουμε ότι έχει ανέβει πάρα πολύ το επίπεδο στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, αλλά απ’ την άλλη πρέπει να κοιτάμε πάντα αισιόδοξα», ενώ ο Ντικούδης διαφωνεί καθέτως «στην άποψη κάποιον που λένε ότι υπάρχει... ξηρασία από νέα ταλέντα. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν 4-5 παιδιά που θεωρώ ότι είναι ταλέντα, όπου αν προσέξουν τον εαυτό τους αρχικά και κάνουν τα κατάλληλα βήματα, θα είναι στην Εθνική Ανδρών σε 2 χρόνια. Είναι παιδιά πάρα πολύ αξιόλογα. Από ‘κει και πέρα, είναι πάρα πολλοί παράγοντες στο τι καριέρα θα κάνει ο καθένας. Διαφωνώ με το ότι δεν έχουμε παιδιά. Δεν έχουμε ψηλά παιδιά και δύσκολα θα αποκτήσουμε, αλλά διαφωνώ με το ότι δεν έρχονται παιδιά από πίσω και υπάρχει μια “ξηρασία”. Τα παιδιά που έρχονται και που θα “ξεπεταχτούν” σε μερικά χρόνια, όπου κάποια δεν τα ξέρουμε ακόμη, αφήνουν ελπίδες».