Το φινάλε του Παγκοσμίου Κυπέλλου για το 2023 έφτασε και το Sportal κάνει τον απολογισμό. Όσα άρεσαν, όσα δεν άρεσαν και η τελευταία γεύση από ένα «χορταστοικό» τουρνουά.
Αποστολή στη Μανίλα
Από τις 25 Αυγούστου έως και τις 10 Σεπτεμβρίου η καρδιά του παγκόσμιου μπάσκετ χτύπησε σε Φιλιππίνες, Ιαπωνία και Ινδονησία. Για περίπου 2 εβδομάδες όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα στην Ασία, όπου μερικές από τις μεγαλύτερες δυνάμεις του κόσμου βρέθηκαν εκεί για να διεκδικήσουν μετάλλια και διακρίσεις.
Κάποιες ομάδες κατάφεραν να ανταποκριθούν στις προσδοκίες τους, κάποιες άλλες απογοήτευσαν και κάποιες... ούτε κρύο ούτε ζέστη, σε ένα τουρνουά με πολλές και έντονες στιγμές, τις οποίες κάλυψε από την πρώτη έως και την τελευταία μέρα το Sportal, αποτυπώνοντας όλη τη δράση και την ένταση σε ένα τουρνουά που είχε τα πάντα.
Πάμε να δούμε λίγο πιο αναλυτικά τα πράγματα στην πρωτεύουσα των Φιλιππίνων.
Τι μας άρεσε
Η διοργάνωση και η φιλοξενία των Φιλιππίνων: Σε οργανωτικό επίπεδο η FIBA πήρε πολύ καλό βαθμό. Τα γήπεδα ήταν στολίδια, ήταν εκεί για τους παίκτες και τις ομάδες.. πριν το ζητήσουν, ενώ και οι εθελοντές και όσοι απάρτιζαν τη διοργάνωση και αποτέλεσαν μέλος της γιορτής ήταν κάτι παραπάνω από πρόθυμοι να βοηθήσουν. Ο Ανδρέας Ζαγκλής στην απολογιστική συνέντευξη Τύπου είχε τονίσει πως δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερο μέρος, οργανωτικά μιλώντας και είχε δίκιο.
Το μπάσκετ της Γερμανίας: Οι Γερμανοί έφτασαν στην κορυφή έχοντας μακράν την καλύτερη και πιο σταθερή ομάδα του τουρνουά. Μέ ή χωρίς τον Φραντς Βάγκνερ η ομάδα του Γκόρντον Χέρμπερτ έπαιρνε αυτό που ήθελε, εμφάνιζε πολλούς διαφορετικούς πρωταγωνιστές και το μπάσκετ που έπαιζε ήταν κυριαρχικό και σύγχρονο ταυτόχρονα. Αυτό ακριβώς που θέλει να βλέπει ο κόσμος εν έτη 2023.
Η ιστορία που «είπε» η Λετονία: Παρά τις απουσίες, παρά το γεγονός πως κανείς δεν την υπολόγιζε, η Λετονία όχι μόνο κατάφερε να κάνει τη διαφορά, αλλά στην πρώτη παρουσία της σε Παγκόσμιο Κύπελλο τερμάτισε στην πέμπτη θέση. Ένα σουτ μακριά από την τετράδα, διότι το τρίποντο του Μπέρτανς δεν βρήκε στόχο, όμως η περηφάνια για την προσπάθεια ήταν τεράστια, με τους Λετονούς να «λένε» την πιο ωραία ιστορία και να αφήνουν υποσχέσεις για το μέλλον.
Ο Ντένις Σρούντερ και ο Φραντς Βάγκνερ: Ο MVP του Παγκοσμίου Κυπέλλου και ο άνθρωπος που έκανε τη διαφορά. Ή για να είμαστε πιο ακριβείς, το παρόν και το μέλλον του γερμανικού μπάσκετ. Ντένις Σρούντερ και Φραντς Βάγκνερ ήταν ένα δίδυμο που διέλυσε τον ανταγωνισμό. Ο πρώτος ήταν ηγέτης σε όλη τη διάρκεια του τουρνουά, ο δεύτερος μπήκε στην τελική φάση και απέδειξε πως το μέλλον του ανήκει. Και με τους δύο μαζί η Γερμανία διαθέτει παίκτες της πρώτης γραμμής για πολλά χρόνια ακόμα.
Το Νότιο Σουδάν: Η πορεία του Νότιου Σουδάν τελειωσε στην 19η θέση, όμως η πορεία της χώρας από την Αφρική ήταν απόλυτα επιτυχημένη. Στην πρώτη παρουσία της σε Παγκόσμιο Κύπελλο η χώρα της Αφρικής, της οποίας πρόεδρος στην ομοσπονδία είναι ο Λουόλ Ντενγκ, κατάφερε να εξασφαλίσει την απευθείας πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Με τον Κάρλικ Τζόουνς σε εκπληκτική κατάσταση, οι Νοτιοσουδανοί έγραψαν τη δική τους ιστορία σε ένα τουρνουά αξέχαστο, από κάθε άποψη.
Τι δεν μας άρεσε
Η αφόρητη υγρασία στους δρόμους της Μανίλα: Για την καθημερινότητα στη Μανίλα διαβάσατε αρκετά τακτικά, μέσα από το καθημερινό ημερολόγιο στην πρωτεύουσα των Φιλιππίνων. Υγρασία και κίνηση στους δρόμους ήταν ένα πακέτο... εκρηκτικό. Και όταν από τη μία κατάσταση πηγαίνεις στο απόλυτο... κρύο με το air condition σε θερομκρασίες Σιβηρίας, ο οργανισμός από ένα σημείο και μετά δεν αντέχει.
Η Team USA: Χτίστηκε για να κατακτήσει το χρυσό, έφυγε από τη Μανίλα χωρίς μετάλλιο. Καλό το hype για τον Όστιν Ριβς, καλή η «τρέλα» για το ΝΒΑ, αλλά σε ακόμα ένα Παγκόσμιο Κύπελλο η Team USA απογοήτευσε, ιδίως την κρίσιμη ώρα. Δέχτηκε 240 πόντους σε ημιτελικό και μικρό τελικό και έφυγε με άδεια χέρια, γράφοντας ιστορία με... αρνητικό τρόπο. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες μοιάζουν από τώρα με ιστορία εξιλέωσης για τους Αμερικανούς.
H Γαλλία: Η πιο μεγάλη απογοήτευση του τουρνουά. Διότι όχι μονο δεν κατάφεραν να βρεθούν στην τελική φάση, αλλά αποκλείστηκαν μόλις από τον 2ο αγώνα τους. Η ήττα από την Λετονία ήταν... μαχαιριά και έδειξε πως ο κύκλος των «Μπλε» κλείνει σιγά σιγά. Είναι προφανές πως τα επόμενα χρόνια θα είναι διαφορετικά, με τις τομές που θα γίνουν στο ρόστερ να είναι πολλές, την ώρα που οι Γάλλοι περιμένουν το παιδί-θαύμα, Βίκτορ Γουεμπανιαμά, να δώσει το παρόν στο Παρίσι, για να επαναφέρει τη λάμψη στην εθνική ομάδα.
Η πορεία της Αυστραλίας: Ακόμα μια ομάδα που πήγε στο τουρνουά με υψηλές προσδοκίες, αλλά είδε την πορεία της να ολοκληρώνεται μόλις στους 16. Η Αυστραλία διέθετε στις τάξεις της έναν από τους πιο σημαντικούς πόιντ γκαρντ του σύγχρονου μπάσκετ (Τζος Γκίντι), όμως ο τραυματισμός του Τζοκ Λαντέιλ την... έκοψε στα δύο. Κάτι που φάνηκε την κρίσιμη ώρα, με την ήττα από την Σλοβενία του Λούκα Ντόντσιτς να την στέλνει σπίτι από νωρίς. Απογοητευτικό run για μια ομάδα που φάνταζε ως dark horse για μετάλλιο.
Ο τραυματισμός του Μπόρισα Σίμανιτς: Ήταν μακράν η πιο στενάχωρη στιγμή στο τουρνουά. Ο Μπόρισα Σίμανιτς είδε όλο το δεύτερο γύρο και την τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου από το νοσοκομείο, έχοντας χάσει το ένα του νεφρό. Σοκαριστική είδηση, από κάθε άποψη, με την εθνική ομάδα να συσπειρώνεται και ένας μεγάλος λόγος που έφτασε στην δεύτερη θέση και το αργυρό μετάλλιο ήταν ο Σίμανιτς. Διότι από ένα σημείο και μετά οι Σέρβοι έπαιζαν (μόνο) γι αυτόν.
Η τελευταία γεύση
Τι μένει από το Παγκόσμιο Κύπελλο; Πολλές έντονες στιγμές. Από τις ιαχές «Κόμπε, Κόμπε» για τον Ρόντα Χόλις-Τζέφερσον, τις αποδοκιμασίες για τον Ντίλον Μπρουκς, την απόλυτη αποθέωση για τον Λούκα Ντόντσιτς, που ήταν το πιο μεγάλο όνομα του τουρνουά, έως το μεγάλο τρίποντο του Αντρέας Ομπστ κόντρα στην Team USA, τους πανηγυρισμούς των Λετονών για την 5η θέση και φυσικά την κατάκτηση του τίτλου από την Γερμανία. Ένα Παγκόσμιο Κύπελλο που είχε τα πάντα και θα μείνει αξέχαστο σε όους το παρακολούθησαν.
Μέχρι το επόμενο...