Σούμποτιτς: «Η Ελλάδα έχει μεγάλη προοπτική στο Παγκόσμιο, γιατί έχει χαρακτήρα και πείσμα»

Από τη Μογγολία εκεί όπου εργάζεται πλέον, ο Λευτέρης Σούμποτιτς, μίλησε στο ιντερνετικό ραδιόφωνο της ΕΟΚ και εξήγησε τους λόγους για τους οποίους θεωρεί πως η Εθνική στο Παγκόσμιο Κύπελλο μπορεί να διεκδικήσει μέχρι και μετάλλιο.

Γεννήθηκε στο Μαυροβούνιο το 1956 και λίγο αργότερα βαφτίστηκε Σλόμπονταν. Το 1986 ήρθε για πρώτη φορά στην Ελλάδα και για 20 χρόνια έγινε μόνιμος κάτοικος. Πήρε την υπηκοότητα και ελληνικό όνομα. Εδώ και πολλά χρόνια είναι γνωστός ως Λευτέρης Σούμποτιτς ή ως «Πίξι» για τους φίλους. Αγωνίστηκε με τη φανέλα του Άρη (1986-1993), ενώ ως προπονητής κάθισε στους πάγκους του Ηρακλής, της ΑΕΚ, του Άρη, του Παναθηναϊκού, του Πανιωνίου του ΠΑΟΚ, αλλά και του Ολυμπιακού. 

Τώρα, εργάζεται στην μακρινή Μογγολία, έχοντας για άμεσο συνεργάτη τον γιο του. Από αυτό το γεγονός, πριν καταλήξει στην Εθνική Ελλάδας και το Παγκόσμιο Κύπελλο, ξεκίνησε η συνέντευξη που παραχώρησε ο Σούμποτιτς στο Web Radio της EOK και επί της εμπειρίας του αυτής δήλωσε πως «την πρώτη φορά που μου έκαναν πρόταση από την Μ Grid δεν ήμουν “ζεστός”. Tους είπα να με πάρουν τηλέφωνο μετά από μία βδομάδα να το σκεφτώ. Ο γιος μου το έψαξε, μίλησε με κάποιους Αμερικάνους που έπαιξαν εκεί και πήρε πληροφορίες. Η πρόταση από οικονομικής πλευράς ήταν πολύ καλή. Αυτοί επέμεναν, δεν περίμεναν μία βδομάδα, αλλά ξαναπήραν μετά από 2-3 μέρες τηλέφωνο. Μίλησαν 2-3 φορές με τον μάνατζέρ μου, μας έδειξαν το πρότζεκτ που θέλουν, δηλαδή η ομάδα να παίξει και στην Ασία πέρα απ’ το τοπικό πρωτάθλημα. Είδα ότι υπάρχει προοπτική για να βελτιώσουν το μπάσκετ και στη χώρα, γιατί για 1η φορά έρχονται τόσοι ξένοι προπονητές. Ήταν πρόκληση. Είδα ότι η πόλη είναι πάρα πολύ καλή, το μόνο που θα μου λείπει από εδώ είναι η θάλασσα και ο ήλιος».

Όσον αφορά στην εμπειρία του ως κάτοικος της Μογγολίας αυτό που είχε να πει ήταν πως «έχω μείνει έκπληκτος. Είναι πάρα πολύ ωραία χώρα, καμία σχέση με τη Ρωσία, την Κίνα και την Κορέα που είναι δίπλα. Έχουν τα πάντα, είναι σαν ευρωπαϊκή πόλη. Μας έχουν στα ώπα-ώπα, είναι πολύ ωραίο και το διαμέρισμά μας. Το γήπεδο είναι φανταστικό, είναι τριών χρόνων. Προς το παρόν, εδώ είμαι μία βδομάδα και περνάω πολύ όμορφα. Το μόνο που δεν έχει είναι ελληνικό ή λιβανέζικο εστιατόριο που το έχω συνηθίσει τα τελευταία χρόνια».

Για το Μογγολικό μπάσκετ πάντως, ο «Πίξι» παραδέχθηκε πως «Δε γνωρίζω πάρα πολλά πράγματα, περισσότερα γνωρίζει ο γιός μου που έχει την ψάξει πάρα πολύ. Είναι μια ομάδα που πήρε πρωτάθλημα πριν 4 χρόνια και θέλουν να ξαναβρεθούν στην κορυφή. Είναι πολύ οργανωμένη ομάδα, έχουν κάνει πολύ καλές μεταγραφές τοπικών παικτών. Στο πρωτάθλημα εδώ επιτρέπονται μόνο 2 ξένοι, όπου μόνο ο ένας πρέπει να είναι στο γήπεδο και ο άλλος στον πάγκο. Μιλάμε για μια ομάδα που έχει όνειρα, προοπτικές και αυτό εμένα μ’ αρέσει. Είναι μεγάλη πρόκληση για ‘μένα, γιατί εγώ είμαι απ’ τους προπονητές που πάντα “κυνηγάω” να πάω μια ομάδα 1-2 βήματα παραπάνω απ’ ό,τι έχει κάνει την προηγούμενη χρονιά».

Ταυτόχρονα πάντως βιώνει και μία συγκινιτική κατάσταση μιας και βοηθός και συνεργάτης του στην ομάδα είναι ο γιος του κάτι που «στην αρχή της καριέρας του, όταν μου είχε πει ότι θα τον ενδιέφερε ν’ ασχοληθεί με το μπάσκετ, τον είχα πάρει στον Λίβανο. Ήταν στα τέλη της χρονιάς, 2 μήνες πριν και του είπα να έρθει να κάτσει στην προπόνηση, στα παιχνίδια και στ’ αποδυτήρια ώστε να δει αν είναι αυτό που όντως θέλει. Του άρεσε, τον πήρα μαζί μου, συνεργαστήκαμε σχεδόν 3 χρόνια μαζί. Μετά χωρίσαμε, ήταν 2.5 χρόνια στην Τσιμπόνα, στην Ουγγαρία, πέρυσι στη Ντόχα και φέτος ξανά μαζί. Είμαι πολύ χαρούμενος που τον έχω μαζί μου, γιατί με βοηθάει πάρα πολύ».

Επίσης, «όταν περνάμε την πόρτα του γηπέδου είμαστε συνεργάτες και όταν φεύγουμε είμαστε πάλι πατέρας-γιός. Ο γιός μου ήταν πάντα μαζί μου, απ’ όταν ήταν 7 χρονών ερχόταν μαζί μου στον Ολυμπιακό, στον Παναθηναϊκό, σε όποια ομάδα έχω συνεργαστεί. Είχε τη «μυρωδιά» των αποδυτηρίων και ήταν αναμενόμενο να συνεχίσει κι αυτός κάπου. Παρ’ ότι εγώ δεν τον πίεζα ποτέ, έπαιζε μέχρι τα 20 του μπάσκετ, μετά πήγε στην Αμερική για σπουδές και μετά μόνος του γύρισε και είπε στη γυναίκα μου ότι θέλει να δοκιμάσει σαν προπονητής. Μου το είπε η γυναίκα μου και από ‘κει και πέρα συνέχισε τον δρόμο αυτό».

Καταλήγοντας η ενδιαφέρουσα πολυπολιτισμική συζήτηση έφθασε στο αγωνιστικό κομμάτι της Εθνικής ομάδας που προετοιμάζεται για το Παγκόσμιο Κύπελλο. «Πιστεύω ότι μετά από πολύ καιρό θα δούμε ένα τουρνουά που δε μπορούμε να πούμε απ’ την αρχή ποιος είναι το φαβορί για το χρυσό μετάλλιο», σημείωσε ο Σούμποτιτς και κατέληξε πως «είναι πάρα πολλές καλές ομάδες. Η Αμερική δεν είναι με τους γνωστούς NBAers, η Ισπανία είναι μια αξιόλογη ομάδα, θα ‘ναι ένα ενδιαφέρον πρωτάθλημα. Απ’ ό,τι έχω δει μέχρι τώρα, η Ελλάδα, παρ’ ότι δε συμμετέχει ο Γιάννης, θα είναι μες στις τέσσερις που θα διεκδικήσουν μετάλλιο. Η Σλοβενία, μετά τον τραυματισμό του Τσάντσαρ και τη μη συμμετοχή του Ντράγκιτς, δεν πιστεύω ότι θα μπορέσει να πάει ψηλά, παρά το ότι έχουν ένα πολύ μεγάλο αστέρι, τον Ντόντσιτς. Η Ελλάδα και η Σερβία είναι το ίδιο, γιατί οι παίκτες που λείπουν είναι μεγάλο πλήγμα, αλλά, απ’ την άλλη, όλοι οι υπόλοιποι παίκτες έχουν κίνητρο να δώσουν το κάτι παραπάνω για να καλύψουν αυτό το κενό».

Επίσης σημείωσε και τα πλεονεκτήματα τις «γαλανόλευκης» και ένα από αυτά είναι «το πείσμα της. Δεν έχει το μεγάλο αστέρι, αλλά έχει ένα πολύ ωραίο σύνολο. Την είδα στο πρώτο φιλικό με τη Σλοβενία. Δεν είναι κανένας παίκτης εγωιστής, γυρνούν τη μπάλα σωστά και αυτό που είναι πολύ σημαντικό για τέτοια τουρνουά είναι ότι όλοι παίζουν άμυνα, και όσοι ξεκινούν και όσοι έρχονται απ’ τον πάγκο. Η ομάδα έχει χαρακτήρα και στόφα πρωταθλητή. Η φανέλα είναι βαριά, δεν είναι μια ομάδα που δεν έχει κερδίσει ποτέ τίποτα».