Το μήνυμα του Λίλαρντ για τους Μπλέιζερς: «Αν σας ράγισα τις καρδιές να ξέρετε πως ράγισε και η δικιά μου»

Με ένα συναισθηματικό κείμενο γραμμένο με λέξεις αγάπης προς τους Μπλέιζερς, ο Ντέιμιαν Λίλαρντ αποχαιρέτησε το Πόρτλαντ λέγοντας... «εις το επανιδείν» και ξεκίνησε το ταξίδι του προς το Μιλγουόκι, εκεί όπου θα συναντήσει τον Γιάννη Αντετοκούνμπο και τα υπόλοιπα Ελάφια.

Σε λίγες ώρες θα μπει στο αεροπλάνο και το μεσημέρι του Σαββάτου (ώρα Ουισκόνσιν) θα προσγειωθεί στο Μιλγουόκι. Εκεί οι Μπακς, η διοίκηση, οι φίλαθλοι και οι... αυριανοί συμπαίκτες τους τον περιμένουν με ανοιχτές τις αγκάλες τους. Ήδη έχουν οργανώσει μία μεγάλη γιορτή υποδοχής και ο Ντέιμιαν Λίλαρντ σύντομα θα νιώσει την αγάπη σε μία νέα πολιτεία. 

Δεν ξεχνάει όμως, όλα όσα έζησε στο Πόρτλαντ. Εκεί που βρέθηκε για πρώτη φορά το 2012, όταν οι Μπλέιζερς τον επέλεξαν στο Νο 6 του Draft και τώρα αποχωρεί έπειτα από 11 διαδοχικά χρόνια στην μόνη ομάδα που έχει αγωνιστεί μέχρι τώρα στην επαγγελματική του καριέρα. Γι' αυτό και θέλησε να εκφράσει όλα όσα η καρδιά του ορίζει... 

«Θέλω να ξεκινήσω λέγοντας ότι αυτό δεν είναι αντίο, αλλά... εις το επανιδείν. Τα λόγια μου ήταν πάντα από καρδιάς όταν πρόκειται για σας», έγραψε στη μακροσκελή ανακοίνωσή του ο Ντέιμιαν Λίλαρντ αναφερόμενος στο Πόρτλαντ. Την πόλη, τους κατοίκους και την ομάδα για την οποία αισθάνεται υπόχρεος για όλα όσα του προσέφερε. Οι Μπλέιζερς τον έκαναν NBAer και στη συνέχεια σούπερ σταρ και ο 33χρονος δεν ξεχνά ούτε τις λεπτομέρειες. Άλλωστε, «θεωρώ το Πόρτλαντ σπίτι μου και αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ. Έχω περάσει ολόκληρη την ενηλικίωσή μου εδώ και έκανα τόσους πολλούς φίλους που δεν θα ξεχάσω ούτε στιγμή», συμπλήρωσε.

Μετά το... συναίσθημά του διογκώθηκε και θυμήθηκε τα πάντα. «Οι στιγμές στο γήπεδο του μπάσκετ, όσο υπέροχες κι αν ήταν, δεν συγκρίνονται καν με την εμπειρία που είχα με όλους εσάς. Ο τρόπος που με αγκάλιασε ολόκληρη η πόλη από την πρώτη μέρα δεν έδωσε άλλη επιλογή από το να ανταποδώσω την αγάπη μου επί χίλια! Οφείλω να ομολογήσω ότι με στεναχωρεί να βλέπω μερικούς ανθρώπους να αλλάζουν στάση όταν ζήτησα να με ανταλλάξουν χωρίς να γνωρίζουν τα γεγονότα επειδή είμαι πραγματικά ένας από εσάς», πρόσθεσε θέλοντας ουσιαστικά να ξεχάσει ότι αρνητικό «γεννήθηκε» κατά τη θητεία του στο Όρεγκον. 

Ελπίζει επίσης ότι «μια μέρα θα μπορέσουμε να βρεθούμε μαζί και να αναπολήσουμε τις υπέροχες στιγμές καθώς δεν θα τις ξαναζήσουμε. Τουλάχιστον όχι όπως τις ζήσαμε στο παρελθόν». Τότε δηλαδή που «ήμουν ο νέος, γεμάτος αυτοπεποίθηση, περήφανος, ανταγωνιστικός, λάτρης του Πόρτλαντ, μεσαίου μεγέθους πόιντ γκαρντ, αυτός που όλοι μπορούσατε να το χορτάσετε βλέποντάς τον να αγωνίζεται με τη φανέλα της ομάδας».

Πλέον, στα 33 του χρόνια εξηγεί πως «είμαι μεγαλύτερος και βγαίνοντας από την πόρτα, μια πόρτα που πάντα προσευχόμουν να οδηγήσει στην απόσυρση και όχι σε άλλη ομάδα, δεν φεύγω με τίποτα άλλο πέρα από μόνο με την αγάπη για τους οπαδούς και την λατρεία μου γι' αυτή την πόλη. Αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ. Καθώς τελειώνει αυτό το κεφάλαιο της ζωής μου, κοιτάζω πίσω και συνειδητοποιώ πόσα ξεχωριστά πράγματα έζησα μαζί σας. Ακόμα και αυτή τη στιγμή, νιώθω λυπημένος που ποτέ δεν καταφέραμε αυτό που τόσο πολύ ήθελα», έγραψε αναφερόμενος στην αποτυχία προσφοράς ενός πρωταθλήματος με τους Μπλέιζερς. 

Παρόλα αυτά, «δεν κλαίω πολύ, αλλά ξέρω ότι η αγάπη μου είναι αληθινή και μερικά δάκρυα δεν μπόρεσα να τα συγκρατήσω. Το show στο Πόρτλαντ πρέπει να συνεχιστεί με ή χωρίς εμένα. Πιστεύω ότι θα έρθει μια μέρα που θα φορέσω ξανά τη φανέλα των Μπλέιζερς και ελπίζω, μέχρι τότε, να με συγχωρέσετε που ράγισα τις καρδιές σας μαζί με τη δική μου».