Δυστυχώς έπεσε σε «τοίχο» ο Τσιτσιπάς!

Στο τέλος του 2022, σ΄ ένα από τα σπάνια πλέον ταξίδια του Στέφανου Τσιτσιπά στην αγαπημένη του Ελλάδα, εκμυστηρεύτηκε πως ο μεγάλος στόχος για το 2023 είναι το νούμερο 1 της παγκόσμιας κατάταξης. Έφτασε κοντά.

 Άγγιξε την κορυφή κι έφτασε μια ανάσα απ’ αυτό το όνειρο και τη φιλοδοξία, που είχε από πιτσιρίκι και το οποίο “ανάγκασε” την οικογένεια του να “επενδύσει” πάνω του. Να γίνει κάποια στιγμή ο καλύτερος! Είναι εδώ και χρόνια ανάμεσα τους, αλλά για την ώρα έπεσε πάνω στον καλύτερο των καλύτερων. Τον Νόβακ Τζόκοβιτς! Συμπαθής ή αντιπαθής, ο Σέρβος είναι μια κατηγορία μόνος του κι αυτό το “θαύμα” των 35 ετών, δεν θα σταματήσει εδώ. Θα έχει σίγουρα και συνέχεια.

Το ξέσπασμα!

Ένα χρόνο αφότου κρίθηκε ανεπιθύμητος στην Αυστραλία χάνοντας την ευκαιρία να κατακτήσει το 10ο Αυστραλιανό Open, ένα χρόνο μετά την ταλαιπωρία την οποία υπέστη, με μεγάλη ευθύνη και του ίδιου, αλλά και το πλήγμα στην προσωπικότητα του, ο Τζόκοβιτς επέστρεψε “φορτωμένος” συναισθηματικά. Έμοιαζε να ζητάει “εκδίκηση”. Να πάρει το αίμα του πίσω. Αυτή ήταν η αγωνιστική του εικόνα σε ολόκληρο το τουρνουά. Απολύτως κυριαρχικός!

Λογικό! Είναι γεννημένος πρωταθλητής. Ο τρόπος που εκφράζει τα συναισθήματα του κάποιες φορές και η συμπεριφορά προς το δικό του προπονητικό box, του έχουν στερήσει την υποστήριξη του κοινού. Τις περισσότερες φορές αναγκάζεται να παίζει σ΄ ένα εχθρικό περιβάλλον για τον ίδιο και προσπαθεί να το διαχειριστεί.

Ανάλογο ξέσπασμα μετά από νίκη δεν έχω ξαναδεί από τον Τζόκοβιτς και σίγουρα δεν έχει να κάνει μόνο με το ότι έφτασε τον Ναδάλ σε κατακτήσεις Grand Slam, ούτε με το ότι έγινε ο δεύτερος μεγαλύτερος σε ηλικία, που ανεβαίνει στην κορυφή μετά από τον Ρότζερ Φέντερερ.

Νόβακ Τζόκοβιτς ή… τοίχος!

Ένας από τους ξεχασμένους τα τελευταία χρόνια, τρόπους προπόνησης στο τένις είναι ο περίφημος τοίχος. Θα μπορούσε να είναι ακόμα και μια γκαραζόπορτα, που χρησιμοποιούσε ο μεγάλος Μπγιορν Μποργκ έξω από το σπίτι του. Μικρή σημασία έχει. Αυτό που μετράει είναι να γυρίζει η μπάλα πίσω. Δοκιμάστε το! Όσο πιο δυνατά χτυπήσετε, τόσο μεγαλύτερη ταχύτητα της μπάλας θα έχετε να αντιμετωπίσετε. Αυτό ακριβώς κάνει ο Τζόκοβιτς. Εκμεταλλεύεται την δύναμη του αντιπάλου και με την αθλητικότητα και την ελαστικότητα του επιστρέφει τα πάντα αναγκάζοντας τους αντιπάλους του να παίξουν μία έξτρα μπάλα. Να ρισκάρουν, να σημαδέψουν τις γραμμές, να παίξουν στο όριο και τελικά να κάνουν λάθος.

Η τακτική του Στέφανου στο πρώτο σετ προσαρμόστηκε στα δεδομένα, έξω από τη λογική του δικού του τρόπου παιχνιδιού. Επέλεξε να μην βάζει δύναμη στα χτυπήματα του. Να αφήσει στον Τζόκοβιτς την πρώτη επίθεση, βγάζοντας τον ουσιαστικά από την comfort zone του. Να τον αναγκάσει να δώσει αυτός ταχύτητα στη μπάλα και να κάνει τελικά λάθη.

Η σκέψη είχε λογική. Απέτυχε όμως. Κι απέτυχε γιατί εκτός από τη δύναμη έλειψαν παράλληλα η ταχύτητα στο παιχνίδι του και το spin με το ύψος στη μπάλα προκειμένου να μην επιτρέψει στον αντίπαλο του να επιτεθεί. Να τον αναγκάσει να βγάλει αδύναμες μπάλες πάνω από το ύψος του ώμου.

Ο Σέρβος, στα 35 του πλέον, γνωρίζει πολύ καλά, πως για να διατηρηθεί σε υψηλό επίπεδο θα πρέπει να μικρύνει τη διάρκεια των πόντων. Να γίνει πιο επιθετικός. Άλλωστε, εκεί έδωσε έμφαση σε ολόκληρο το τουρνουά, χάνοντας μόνο ένα σετ. Έβρισκε λοιπόν τη μπάλα στρωμένη μπροστά του, σε ιδανικό ύψος και πήρε το πρώτο σετ χωρίς να ιδρώσει καν, κερδίζοντας ενέργεια και χρόνο στο ματς.

Forehand vs Backhand

Στα δύο επόμενα σετ είδαμε τον κανονικό Στέφανο. Αυτόν που μπορεί να κοντράρει τον οποιονδήποτε. Αυτόν που θα γίνει κάποια στιγμή με μαθηματική ακρίβεια νούμερο 1 της παγκόσμιας κατάταξης. Ναι, έχασε 3-0. Και; Ρίξτε μια ματιά τι έπαθαν οι αντίπαλοι του Τζόκοβιτς στους προηγούμενους τελικούς. To 2021 o Ντανίλ Μεντβέντεφ κατάφερε να του πάρει μόλις εννέα games. Το 2019 ο Ράφα Ναδάλ κέρδισε ένα λιγότερο και τρία χρόνια νωρίτερα, ο Άντι Μάρεϊ τα πήγε λίγο καλύτερα, παίρνοντας 12. Για σετ, ούτε λόγος. Ο μοναδικός που τον κόντραρε σ΄ αυτό το διάστημα πηγαίνοντας τον στα πέντε σετ ήταν ο Ντομινίκ Τιμ το 2020!

Η μεγαλύτερη αδυναμία του Τσιτσιπά είναι αναμφισβήτητα το backhand του. Είναι πολύ ωραίο στο μάτι, αλλά πολλές φορές ασταθές και αναποτελεσματικό. Στην προκειμένη περίπτωση όμως, παραδόξως, το forehand ήταν αυτό που τον πρόδωσε. Σ’ ένα παιχνίδι που τα δύο σετ κρίθηκαν στο tie break αντιλαμβάνεται κανείς ότι αυτό που μέτρησε περισσότερο ήταν οι κρίσιμοι πόντοι. Εκεί, τους περισσότερους, είχε την ευκαιρία να τους τελειώσει με το καλύτερο χτύπημα του, αλλά του έλειψε η ακρίβεια.

Το forehand του είναι πιθανότατα το καλύτερο που υπάρχει στο tour αυτή τη στιγμή. Ο καρπός του όμως δεν ήταν όσο χαλαρός θα έπρεπε να είναι αυτές τις στιγμές. Άγχος, πίεση και το χέρι έσφιξε. Τέλος!

Αλλά είναι και ο παράγοντας “Νόλε”. Διαβάζοντας καλά το παιχνίδι του Στέφανου, δεν φοβήθηκε στιγμή να τον παίξει στο forehand. Του το έκανε όμως πιο δύσκολο. Τον είχε στο… τρέξιμο! On the run! Κάτω απ΄ αυτές τις συνθήκες και χωρίς ισορροπία ήξερε πως η ζημιά γι αυτόν θα ήταν μικρή.

Φιλέ

Το παιχνίδι στο φιλέ, έχει εξελιχθεί σε… ειδικότητα του Στέφανου. Την αίσθηση, το touch του ψηλά στο γήπεδο δεν το έχει κανένας στο tour και θα μπορούσε να είναι ο τρόπος να πιέσει ακόμα περισσότερο τον Τζόκοβιτς. Δεν το επιχείρησε πολλές φορές. Μόλις 17 σε τρία σετ παιχνιδιού. Είναι λίγες. Αλλά, μήπως είχαν περισσότερες ευκαιρίες για κάτι τέτοιο οι υπόλοιποι; Ο Τομi Πολ στον ημιτελικό, έλεγε ότι ήταν κομμάτι του τακτικού του σχεδιασμού και κατάφερε να ανέβει μόνο 14 φορές.

Δεν είναι μόνο τι θέλει κανείς, αλλά αν σε αφήνει κι ο αντίπαλος να το πετύχεις. Το βάθος των χτυπημάτων και η απίστευτη ακρίβεια τους κρατάει όλους πίσω. Δεν τους δίνει χρόνο, δεν τους βάζει στο γήπεδο και το να ανέβει κανείς στο φιλέ κάτω από τέτοιες συνθήκες είναι σχεδόν αυτοκτονικό.

Ψυχολογία

Παρ΄ όλα αυτά, συνολικά στο τουρνουά, το πρόσημο στο πνευματικό κομμάτι του παιχνιδιού για τον Τσιτσιπά είναι θετικό . Έκανε βήματα μπροστά, “αδειάζοντας” από ένταση και νεύρα και βγάζοντας ξανά προς τα έξω το χαμόγελο του. Χαίρεται ξεκάθαρα ξανά το παιχνίδι, αφήνοντας στην άκρη το “επαγγελματικό” κομμάτι του θέματος. Αυτό του βιοπορισμού.

Βοήθησαν ασφαλώς κι άλλα προς αυτή την κατεύθυνση. Ο Μαρκ Φιλιπούσης στο box του για παράδειγμα. Ένας πολύ πράος άνθρωπος, που εξασφαλίζει σ΄ ένα βαθμό την απαραίτητη ηρεμία και ή οποία σε κάποιες περιπτώσεις χάνεται μέσα στην οικογένεια, με την ταυτόχρονη παρουσία πατέρα και μητέρας στην κερκίδα. Δύο ισχυρών προσωπικοτήτων, μελών του προπονητικού τιμ, που η ιστορία τους στο άθλημα τους δίνει το δικαίωμα να έχουν άποψη και να την υποστηρίζουν μέχρι τελικής πτώσης. Αν δεν είναι ταυτόσημη, υπάρχει θέμα, το οποίο φτάνει μέχρι το court…