Οκτώ λεπτά αγώνα και μια ολόκληρη χρονιά εξηγούν τους 52 πόντους και τα 19 λάθη του Παναθηναϊκού

«Μια ομάδα με τις αγωνιστικές αδυναμίες του Παναθηναϊκού και με τις συνθήκες που είχαν διαμορφωθεί μετά από δύο τελικούς, δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στον τρόπο που αμύνθηκε ο Ολυμπιακός στη δεύτερη περίοδο. Και μοιραία κατέρρευσε...». Γράφει ο Ηλίας Λαλιώτης

Oι εμφανίσεις του Παναθηναϊκού στα δύο πρώτα παιχνίδια των τελικών κόντρα στον Ολυμπιακό με εξέπληξαν. Δεν τις περίμενα και το είχα καταθέσει και σε προηγούμενα blog. Αντίθετα, η εξέλιξη του τρίτου αγώνα ήταν με διαφορά -σε προσωπικό επίπεδο- η πιο προβλέψιμη σε ντέρμπι της τελευταίας τριετίας. Σε όλα τα επίπεδα.

Οι αγωνιστικές αδυναμίες ήταν δεδομένες. Ο Χρήστος Σερέλης τις κάλυψε πολύ καλά στα προηγούμενα παιχνίδια, χάρη στην άμυνά του, αλλά με αυτές τις λύσεις που έχει στα χέρια του θα ήταν εξωπραγματικό να πάει στην έδρα του ανώτερου αντιπάλου και για τρίτο στη σειρά παιχνίδι (μην ξεχνάμε και το ματς της Euroleague με αυτόν στον πάγκο) να μετατρέψει τους ρολίστες του σε πρωταγωνιστές. Ειδικά με τον Πάρις Λι να έχει σκάσει και τον Μάριους Γκριγκόνις να είναι σκιά του εαυτού του (-34 στο +/- όσο ήταν στο παρκέ)

Πέρα όμως από την αγωνιστική ανάγνωση του Game 3, υπήρχε και η πεποίθηση πως κανείς δεν θα αφήσει την αναμέτρηση αυτή στην... τύχη της. Ούτε ο Ολυμπιακός, ούτε το παρασκήνιο που δρα στο ελληνικό μπάσκετ. Γιατί όλοι είχαν εκπλαγεί το ίδιο με εμένα στα δύο πρώτα ματς και πλέον έπρεπε να επέμβουν. Και το έκαναν... Αθόρυβα και άκρως αποτελεσματικά.

Ο τρίτος τελικός, λοιπόν, ξεκίνησε με τον Ολυμπιακό να μπαίνει με τη συνήθη ενέργεια στο γήπεδο του και με τον Λούντζη να πετυχαίνει 5 σερί πόντους προηγήθηκε 9-2. Παρότι ο Αγραβάνης τέθηκε νοκ άουτ σε μόλις 4 λεπτά, ο Πάρις Λι έκανε το καλύτερό του δεκάλεπτο στη σειρά των τελικών κι έχοντας συμμετοχή στους 17 από τους 19 πόντους της ομάδας του σε αυτή την περίοδο (9 δικοί του και 8 από τις 3 ασίστ του) ο Παναθηναϊκός προηγήθηκε στο πρώτο δεκάλεπτο με 18-19.

Η δεύτερη περίοδος έδειξε πως το Τριφύλλι δεν είχε την παραμικρή τύχη στο Game 3 των τελικών και εκεί κρίθηκε οριστικά το ματς. Οι παίκτες του Χρήστου Σερέλη έμειναν χωρίς καλάθι εντός παιδιάς για σχεδόν 7,5 λεπτά και ο Ολυμπιακός με σερί 18-2 έβαλες τις βάσεις για τη νίκη, η οποία και τελικά ήρθε με χαρακτηριστική ευκολία.

Επειδή, όμως, το μπάσκετ δεν είναι μόνο παίκτες, ομάδες και συστήματα, όπως απλοϊκά μπορεί να σκεφτεί κάποιος που δεν έχει ασχοληθεί με το άθλημα, πάμε τώρα και στα επιμέρους στοιχεία, που συνδυαστικά με το ξεκάθαρο αγωνιστικό κομμάτι διαμορφώνουν το τελικό αποτέλεσμα. Το πρώτο μήνυμα στο Game 3 ήρθε από τον Ηλία Κορομηλά, μετά από μόλις 4 λεπτά αγώνα! Δύο φάουλ στον Δημήτρη Αγραβάνη, που ξεκίνησε στο μαρκάρισμα του Σάσα Βεζένκοφ, τα οποία είδε μόνο αυτός και έθεσαν έναν από τους καλύτερους αμυντικούς των «πράσινων» νοκ άουτ από πολύ νωρίς. Ένα λεπτό πριν από το τέλος της πρώτης περιόδου, όταν ο Γκουντάιτις πήρε επιθετικό ριμπάουντ έστειλε την μπάλα στο ταμπλό και ο Μπολομπόι την έκοψε αντικανονικά. Το καλάθι αρχικά μέτρησε, αλλά ο Κορομηλάς το ακύρωσε μετά από εξέταση του βίντεο. Το γιατί ας ρωτήσει κάποιος τον ίδιο. Πάντως ούτε η μπάλα έχει βρει στη στεφάνη, ούτε έχει κάνει μπλοκ νωρίτερα ο Βεζένκοφ. Αν έχει κάνει κάτι είναι φάουλ...

Την ίδια στιγμή ο Γιώργος Μπαρτζώκας με τον γνωστό του τρόπο «μπούκαρε» εντός γηπέδου (για να διαμαρτυρηθεί για επιθετικό φάουλ του Μπολομπόι, που καταλόγισε ο Καρπάνος) και δεν δεχόταν ούτε παρατήρηση (για τεχνική ποινή ούτε λόγος), ψάχνοντας στην άλλη πλευρά τον... Κορομηλά για να βρει το δίκιο του!

Η δεύτερη περίοδος πρέπει να διδάσκεται σε... σεμινάρια. Το σερί 18-2 μέσα σε 8 λεπτά ήρθε με επαγγελματικό τρόπο, γιατί υπήρξε απόλυτη εκμετάλλευση των αδυναμιών του Παναθηναϊκού, συνδυαστικά με την ανωτερότητα του Ολυμπιακού. Οι Πειραιώτες έβαλαν σε εφαρμογή την άμυνα που... τσακίζει κόκκαλα, έμπαιναν με τα χίλια σε κάθε διεκδίκηση της μπάλας (αν έβρισκαν αυτή ή χέρι δεν είχε σημασία) κράτησαν τους «πράσινους» χωρίς εντός παιδιάς καλάθι για 7,5 λεπτά και τους σφυρίχθηκε μόλις ένα φάουλ! Στην αντίπερα... ρακέτα το Τριφύλλι έφτασε τα 5 ομαδικά σε λιγότερο από 5 λεπτά, είτε χτυπούσαν μπάλα στις δικές τους διεκδικήσεις, είτε χέρι αντιπάλου. Ήταν η στιγμή του αγώνα που αυτό δεν είχε σημασία. Ούτε αν ο ΜακΚίσικ πέταξε την μπάλα στα... μούτρα του Μαντζούκα!

Δεν θέλει και πολύ για να θολώσει μια ομάδα του επιπέδου που βρίσκεται αυτή τη στιγμή ο Παναθηναϊκός. Έβλεπαν τον αντίπαλο να ξεμακραίνει και στη συνέχεια τα λάθη ερχόντουσαν από μόνα τους. Χωρίς τη βοήθεια κανενός. 19 στο σύνολο και μόλις 52 πόντοι στην επίθεση ήρθαν ως απολύτως φυσιολογική συνέχεια για το συγκεκριμένο σύνολο… Το ματς είχε ήδη τελειώσει και αυτή τη φορά δεν υπήρχαν ψυχικά αποθέματα για να ανατραπεί η κατάσταση.

Είναι ξεκάθαρο πως μια ομάδα με τις αγωνιστικές αδυναμίες του Παναθηναϊκού και με τις συνθήκες που είχαν διαμορφωθεί μετά από δύο τελικούς, δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στον τρόπο που αμύνθηκε ο Ολυμπιακός στη δεύτερη περίοδο. Και μοιραία κατέρρευσε...

Υγ1. Επαναλαμβάνομαι για να μην παρεξηγούμαι… Η αντιμετώπιση που έχει ο Παναθηναϊκός του δημιουργεί σοβαρό πρόβλημα, λόγω και των δικών του ολοφάνερων αδυναμιών σε αγωνιστικό επίπεδο. Από τη νέα σεζόν με μια πολύ καλύτερη ομάδα, θα περνάει από πάνω τέτοια εμπόδια, όπως έκανε και στο παρελθόν σε πολλές περιπτώσεις σε Ευρώπη και Ελλάδα.

Υγ2. Οι διαφορές σε όλα τα επίπεδα είναι μεγάλες. Στο αγωνιστικό υπερέχει μέσα στη χρονιά συνολικά ο Ολυμπιακός. Σε όλα τα άλλα διαχρονικά δυσκολεύεται να ανταποκριθεί. Ο Παναθηναϊκός καταδίκασε με ανακοίνωση όσα έγιναν στο ΟΑΚΑ. Ο Λευτέρης Μποχωρίδης κρατούσε το χέρι του Βεζένκοφ και τον έψαχνε στα αποδυτήρια μετά τον επιπόλαιο τραυματισμό του Βούλγαρου. Ο Νίκος Παππάς ζήτησε συγγνώμη για τη ζημιά που έκανε στο ΣΕΦ. Οι Πειραιώτες για την επίθεση στην «πράσινη» αποστολή στο Game 1 δεν είπαν τίποτα. Για την απαράδεκτη δημόσια στοχοποίηση του Λευτέρη Μαντζούκα για ένα περιστατικό που δεν είχε την παραμικρή εμπλοκή δεν ζήτησαν συγγνώμη. Ούτε ο Γιώργος Μπαρτζώκας που ζητούσε φλόπινγκ του Λευτέρη Μποχωρίδη σε φάση που του έσπασε ο Φαλ το δόντι… Ηθικό πλεονέκτημα!

Υγ3. Στο τρίτο δεκάλεπτο ο Γκριγκόνις τρέχει να πιέσει στο μισό γήπεδο, ο Ουόκαπ βάζει... έξυπνα το κορμί και το πόδι του, βρίσκει πάνω ο Λιθουανός και σωριάζεται στο παρκέ. Δείχνει να πονάει και ένα ολόκληρο ΣΕΦ ορίεται για φλόπινγκ. Το ίδιο και ο Παπανικολάου και ο Ουόκαπ. Θυμηθείτε τι λεγόταν λίγες μόνο ημέρες πριν...

Υγ4. Η εμπειρία σε οποιοδήποτε επάγγελμα παίζει σημαντικό ρόλο. Μερικές φορές σημαντικότερο και από το ταλέντο που μπορεί να έχεις σε αυτό που κάνεις. Αποδείχθηκε και στο Game 1, όταν η Βάσω Τσαρούχα υπέπεσε σε άγαρμπα λάθη στην 4η περίοδο, με το ματς στον πόντο, που ξεσήκωσαν ακόμα κι αυτούς που απλά παρακολουθούν το άθλημα. Στο Game 3 αυτό δεν χρειάστηκε και -σχεδόν- κανείς δεν αναφέρθηκε σε όλα τα παραπάνω, παρότι η διαιτησία ήταν χειρότερη συνολικά από τον πρώτο τελικό.