Το χαλάκι που παραχώνεται η μπόχα, «μούλιασε» πια από το αίμα

Πραγματικός οπαδός την Δευτέρα στη Νέα Φιλαδέλφεια, ήταν μόνο ο Μιχάλης, οι φονιάδες του ήταν τα (βολικά) κατακάθια που κρατούν βρώμικο το λαοφιλέστερο άθλημα. Γράφει ο Κώστας Τσίλης

Το φευγιό του Μιχάλη από την μαχαιριά των φονιάδων, το μάθαμε ξημερώματα Τρίτης. Δεν ήθελε κανείς να το πιστέψει. Πρωί – πρωί στην τηλεόραση, έπαιζε φαρδιά πλατιά η είδηση για δολοφονία σε επεισόδια οπαδών. Οπαδικά κίνητρα δηλαδή. Κάτι μου θύμισε αυτό, αλλά μπορεί να ήταν και συμπτωματικό. Μπορεί και όχι. Σίγουρα όχι, δεν ήταν καθόλου επεισόδια οπαδών. Ναι, ο Μιχάλης ήταν οπαδός. Πραγματικός. Οι φονιάδες του πάλι, δεν ήταν.

Ο Μιχάλης έκανε την Δευτέρα το βράδυ αυτό που κάνουν χιλιάδες οπαδοί της ΑΕΚ από τότε που κτίστηκε ξανά το γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια. Απολάμβανε την σύνδεση μ’ αυτό που αγαπάει, ακόμα και μέρες που δεν έχει ματς, που προσφέρει πλέον αυτή η επιστροφή της ΑΕΚ στην γειτονιά της. Ήταν εκεί μαζί με δεκάδες άλλους και εκεί που θα μπορούσαν δυνητικά να ήταν και χιλιάδες άλλοι. Και πλήρωσε με το αίμα του την παλικαρίσια επιλογή να μην τρέξει όταν επιτέθηκαν οι ορδές των φονιάδων, αλλά να σηκώσει ανάστημα για να τους αντιμετωπίσει. Ίσως και για να προστατεύσει αυτούς που έτρεχαν. Σίγουρα για να υπερασπιστεί αυτό που ένιωθε ως σπίτι του. 

Ναι, ο Μιχάλης ήταν οπαδός. Οι φονιάδες του δεν ήταν. Κανείς πραγματικός οπαδός δεν ταξιδεύει για να ΜΗΝ δει την ομάδα του. Μόνο για να δει την ομάδα του και αυτό το σέβεται και σχεδόν το γουστάρει και για τον απέναντι. Θυμάμαι ακόμα το χειροκρότημα αποθέωσης των οπαδών της Σέλτικ έξω από το Σέλτικ Παρκ, όταν έφτασαν οι εκδρομείς της ΑΕΚ από την Αθήνα. Υπόδειγμα πραγματικών οπαδών. Κανείς πραγματικός οπαδός δεν κουβαλάει μαχαίρια και ρόπαλα. Δεν χρησιμεύουν σε τίποτα για να κερδίσει η ομάδα του, που είναι το μοναδικό που τον κάνει χαρούμενο. Κανείς πραγματικός οπαδός δεν διαλύει και δεν πνίγει στο αίμα αυτό που αγαπάει. Τις περισσότερες φορές μάλιστα, το περιφρουρεί και το προστατεύει κιόλας. Ναι, ο πραγματικός οπαδός ακόμα και τσακώνεται καμία φορά. Έτσι συμβαίνει όπου υπάρχει πάθος. Και τα αδέλφια τσακώνονται. Όχι με μαχαιριές και φονικά όμως. 

Οι φονιάδες του Μιχάλη, αυτοί που μαχαίρωσαν και κοπάνησαν όποιον βρήκαν στο διάβα τους την Δευτέρα το βράδυ, δεν ήταν οπαδοί. Είναι απολύτως βέβαιο πως με δυσκολία αναγνωρίζουν τρείς ή τέσσερις από την ομάδα που δήθεν υποστηρίζουν. Είναι στην προκειμένη περίπτωση Νεοναζί δολοφόνοι που βρήκαν όχι απλώς καταφύγιο αλλά πεδίο δόξης λαμπρό κάτω από το λάβαρο μιας ομάδας. Δεν το βρήκαν με τσαμπουκά και με την βία όπως συνήθως λειτουργούν. Το ίδιο το ποδόσφαιρο, το ίδιο το σύστημα για να είμαστε ειλικρινείς και να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, τους άνοιξε την πόρτα να μπουν και σε κάποιες περιπτώσεις τους έστρωσε και χαλί. Όπως έχει συμβεί και στην κοινωνία στην Ελλάδα αλλά και ανά την Ευρώπη.

Το ποδόσφαιρο είναι το λαοφιλέστερο άθλημα σ’ ολόκληρο τον πλανήτη. Εκατομμύρια παιδιά που δεν έχουν στο ήλιο μοίρα, ξεχνιούνται και ονειρεύονται με μια μπάλα. Εκατομμύρια μεροκαματιάρηδες ανά τον κόσμο, με χίλια δυο άλυτα προβλήματα στο κεφάλι τους, βρίσκουν μια εφήμερη ξεγνοιασιά και ένα φευγαλέο χαμόγελο σε μια κερκίδα. Χιλιάδες άνθρωποι με σοβαρά ζητήματα υγείας, ακουμπάνε πάνω στην αγάπη για την ομάδα τους για να πάρουν κουράγιο και δύναμη να συνεχίσουν τον αγώνα τους. Εκατομμύρια κλαίνε και γελάνε αγκαλιασμένοι, χωρίς να γνωρίζονται καν, για ένα γκολ που μπήκε ή δεν μπήκε. 

Είναι τρομακτική η επίδραση που μπορεί να έχει το ποδόσφαιρο σε τόσα πολλά εκατομμύρια ανθρώπων. Είναι ακόμα πιο τρομακτικό, το πόσους πολλούς και πόσο πολύ, μπορεί να ενώσει το ποδόσφαιρο. Και αυτό είναι που τρομάζει. Μπορείτε άραγε να φανταστείτε τι θα γινόταν εάν αυτοί οι τόσο δεμένοι με ισχυρούς δεσμούς πυρήνες οπαδών ποδοσφαιρικών ομάδων, να διεκδικούν ενωμένοι πράγματα για την ζωή την δική τους και των γονιών τους και των παιδιών τους. Ασυγκρίτως πιο βολικό για την λειτουργία του συστήματος, είναι αυτοί οι οπαδικοί πυρήνες να διεκδικούν κυριαρχικά δικαιώματα ο ένας από τον άλλον. Φυσικά με την βία. Βολεύει να βλέπουν μόνο φτιαχτούς εχθρούς, παρά τον πραγματικό. 

Το ποδόσφαιρο είναι από την φτιαξιά του τέτοιο άθλημα, που κινεί με θαυμαστό τρόπο μεγάλες μάζες ανθρώπων, κυρίως στην πιο δημιουργική τους ηλικία. Αν ήταν καθαρό και υγιές, αυτομάτως θα γινόταν και επικίνδυνο. Κυρίως ακηδεμόνευτο. Τώρα ως άρρωστο και βρώμικο, είναι σχετικά ακίνδυνο και βασικά ελεγχόμενο. Σχεδόν πλήρως. Και απλώς όλη αυτή την μπόχα με την οποία έχουν ποτίσει το σύγχρονο ποδόσφαιρο, την κρύβουν κάτω από ένα μεγάλο χαλάκι με δόξα, συγκινήσεις και χρυσόσκονη. Μπόλικη χρυσόσκονη. Μόνο που πλέον το χαλάκι αυτό, έχει «μουλιάσει» από το αίμα σαν αυτό που έτρεξε από τον Μιχάλη μας. Διότι αυτά τα κατακάθια που (βολικά) βρωμίζουν το ποδόσφαιρο, είναι φονιάδες. Αυτή η τελευταία, είναι και η μοναδική τους ιδιότητα. Καμία άλλη.

Και κάτι τελευταίο. Η ανακοίνωση που έβγαλε το βράδυ η ΑΕΚ προφανώς και εκφράζει αυτό που σκέφτεται και αυτό που αισθάνεται όλος ο κόσμος. Είναι στα όρια του παρανοϊκού, να θεωρεί η ΟΥΕΦΑ πως είναι δυνατόν να διεξαχθούν δυο ματς με τη Ντιναμό, σαν να μην έχει δολοφονηθεί ο Μιχάλης και σαν να μην έχει γίνει σφαγείο έξω από το γήπεδο της ΑΕΚ. Και όποιος διανοηθεί να σκεφτεί πως όλο αυτό έχει να κάνει με το ποιος θα περάσει στην επόμενη φάση και ποιος έχει, είναι στην καλύτερη εκδοχή χυδαίος. Απλώς φοβούμαι πως σ’ ένα ποδόσφαιρο που η ευρωπαϊκή του ομοσπονδία δίνει τελεσίγραφο στους Δανούς για να μπουν και να παίξουν δεύτερο ημίχρονο την ώρα που ο Έρικσεν χαροπάλευε, δεν μιλάει τίποτε άλλο, εκτός από τα συμφέροντα. Ούτε καν το αίμα.