Φερνάντες, «αλήτη», το πήρες κι αυτό στο... σπίτι!

Πέρα από το καθαρά ποδοσφαιρικό κομμάτι η φετινή ΑΕΚ επένδυσε, και δικαιώθηκε απόλυτα, στην προσωπικότητα, το χαρακτήρα και τη νοοτροπία του Αλμέιδα, στοιχεία που...πέρασαν αβίαστα στην ομάδα και τη μετέτρεψαν, με συνοπτικές διαδικασίες, σε πραγματική οικογένεια.

Δεν ξέρω, κανείς μας δεν ξέρει στ΄αλήθεια, αν η φετινή ΑΕΚ είναι μία από τις καλύτερες ομάδες που έχουμε δει ever στα ελληνικά γήπεδα, θα ήταν τουλάχιστον πρόωρο να πούμε κάτι τέτοιο, η συνέχεια και η συνέπεια καθιερώνουν και δικαιώνουν. Σίγουρα είναι μία από τις καλύτερες των τελευταίων ετών, δεν τίθεται θέμα επ' αυτού, σίγουρα είναι μία από τις καλύτερες εκδόσεις των «κιτρινόμαυρων» στα χρόνια του επαγγελματικού ποδοσφαίρου.

Κατά την εξέλιξη του πρωταθλήματος ήταν πολλοί οι οπαδοί της που την συνέκριναν έως και την αντιστοιχούσαν με τη δική τους... Βασίλισσα χωρίς στέμμα. Την ομάδα της σεζόν 1995-96. Στην τελευταία χρονιά με τον Ντούσαν Μπάγεβιτς στο τιμόνι στην πρώτη, και καλύτερη, θητεία του στην άκρη του πάγκου της είχε χάσει το πρωτάθλημα από τον Παναθηναϊκό του Χουάν Ραμόν Ρότσα.

Οι «πράσινοι» είχαν φτάσει τότε στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ, η Ένωση είχε φτάσει μια ανάσα από τον τίτλο. Ήταν η ήττα με σκορ 1-0, με το περιβόητο γκολ του Χουάν Χοσέ Μπορέλι με κεφαλιά ψαράκι, στο ντέρμπι του Ολυμπιακού Σταδίου που της τον είχε στερήσει, κανείς δε θα μπορέσει ποτέ να της στερήσει το καταπληκτικό ποδόσφαιρο που απέδωσε.

Η ομάδα εκείνη που είχε πετύχει 87 γκολ και είχε δεχθεί 22 σε 34 παιχνίδια συγκεντρώνοντας 81 βαθμούς, 83 είχε ο πρωταθλητής Παναθηναϊκός με το ίδιο παθητικό αλλά με 15 λιγότερα γκολ στην επίθεση, είχε κρατήσει το καλύτερο για το τέλος. Ένα εκκωφαντικό έως και ιστορικό 7-1 επί του άκρως ανταγωνιστικού Απόλλωνα του Ντέμη Νικολαΐδη στον τελικό του Κυπέλλου!

Να μια ακόμη, όπως προέκυψε από το θριαμβευτικό 2-0 επί του ΠΑΟΚ στο Βόλο, ομοιότητα-γέφυρα μεταξύ των δύο εποχών. Γιατί μπορεί το σκορ σε αυτή την τελευταία πράξη του έργου... 2022-23 να μην ήταν σε καμία περίπτωση εντυπωσιακό, το επίτευγμα όμως, με παίκτη λιγότερο από το 6ο λεπτό, σίγουρα ήταν!

Επίτευγμα που ήρθε ως επιστέγασμα μιας προσπάθειας που έτρεξε δέκα μήνες τώρα με ξεκάθαρες ποδοσφαιρικές αρχές, τολμηρή έως και καινοτόμα, για τα ελληνικά δεδομένα τουλάχιστον, φιλοσοφία, απολύτως ιδιαίτερη ψυχοσύνθεση και ψυχο...σύνδεση!

Όπου ψυχοσύνθεση, αυτή του Ματίας Αλμέιδα που μεταδόθηκε σε ολόκληρο το γκρουπ αβίαστα, αθόρυβα αλλά και τόσο μα τόσο αρμονικά! Δεν είναι η μόνη ομάδα που έχουμε δει, στα ψυχοπνευματικά της χαρακτηριστικά αναφέρομαι προφανώς, τόσο κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν του προπονητή της, αλλά είναι σίγουρα από αυτές που ξεχωρίζουν.

Όσο για την... ψυχοσύνδεση, έχει να κάνει με την ιδιαίτερη, αποδοτική, ανθεκτική, αυθεντική σχέση που χτίστηκε μεταξύ όλων των μελών του γκρουπ, είναι πλέον τόσο πολλά τα παραδείγματα. Είναι η πρόνοια που έδειξε η ομάδα για να έρθει από την Ισπανία ο τραυματίας Σέρχιο Αραούχο για να σηκώσει, έστω και με πατερίτσες, το τρόπαιο της Σούπερλίγκ.

Είναι οι δηλώσεις του ίδιου του Αργεντινού που δε χάνει την ευκαιρία να τονίζει πως ακόμη κι αν είναι αυτός που φοράει το περιβραχιόνιο στα δικά του μάτια αρχηγός της ομάδας παραμένει ο Πέτρος Μάνταλος. Είναι ο τρόπος που σα μικρά παιδιά, ή μεγάλα που το... παραέριξαν έξω, ποδοσφαιριστές και προπονητές πανηγύρισαν την κατάκτηση του πρωταθλήματος σε νυχτερινό κέντρο.

Είναι οι πανηγυρισμοί στο 2-0 του τελικού με όλους τους παίκτες, τους δέκα που αγωνίζονταν και όλους τους υπόλοιπους από τον πάγκο, να γίνονται ένα κουβάρι. Κυρίως για το σπριντ 100 μέτρων του Στάνκοβιτς μέχρι το απέναντι κόρνερ, δεν το λέω για κακό αλλά, λόγω χαρακτήρα καθαρά, δε νομίζω πως έχει ξανααντιδράσει έτσι στη ζωή του ο Αυστριακός.

Είναι τέλος, και κυρίως, η φλόγα στα μάτια του Άμραμπατ, του Τσούμπερ, του Χατζισαφί και των υπολοίπων όταν, ουσιαστικά, φιλοξένησαν στον αγωνιστικό χώρο μετά από τη λήξη του τελικού τον πιτσιρικά οπαδό του ΠΑΟΚ. Τον καλοδέχθηκαν, του μίλησαν ζεστά, σχεδόν του αφιέρωσαν, κι ας είναι ΠΑΟΚτσάκι, το Κύπελλο δίνοντας του να το κρατήσει και του χάρισαν στιγμές που θα «κρατήσει» για όλη του τη ζωή.

Όσο στερεότυπο κι αν μοιάζει, αν αυτή δεν είναι συμπεριφορά όχι απλά παρέας αλλά οικογένειας τότε τι είναι. Κι αν οι παρέες γράφουν ιστορία φανταστείτε την προοπτική μιας ποδοσφαιρικής φαμίλιας! Που έχει μάλιστα την πολυτέλεια να διαθέτει, και να καταθέτει στο χορτάρι, λύσεις δεύτερης, θεωρητικά, γραμμής όπως αυτή του Πάολο Φερνάντες.

Του Ισπανού αρτίστα που με φάση ποδοσφαιρικής «αλητείας», και μη μου πείτε πως δεν καταλαβαινόμαστε, έβαλε την τελευταία και πιο χαρακτηριστική πινελιά σε μια ονειρική για την ΑΕΚ σεζόν. Τη σεζόν που γύρισε στο σπίτι της και είπε να κρατήσει εκεί και τους δύο εγχώριους τίτλους. Και κάτι μου λέει πως αυτή είναι μόνο η αρχή!