Αυτό που έδιωξε η ΑΕΚ, πιο σημαντικό απ’ αυτό που πήρε

Ήταν ζωτικής σημασίας να πετάξει από πάνω του κυρίως ο Γκαρσία αλλά και ο Αραούχο, όλο αυτό το δεν μπαίνει η μπάλα μέσα και πλέον μόνο καλύτερα είναι αυτά που έχει μπροστά της η ΑΕΚ. Γράφει ο Κώστας Τσίλης

Όταν έχει υπάρξει το παιχνίδι με τον Πανσερραϊκό, που η ΑΕΚ ακόμα φτιάχνει καθαρές ευκαιρίες, αλλά οι δυο βαθμοί έκαναν φτερά, για παιχνίδι και κανένα αντίπαλο δεν μπορείς να ισχυριστείς πως θα καθαρίσει εύκολα. Βεβαίως εκείνη η απώλεια στη Νέα Φιλαδέλφεια, ήταν πραγματικά πολύ πέρα από κάθε ποδοσφαιρική λογική. Ως εκ τούτου έτσι κι αλλιώς δύσκολα θα επαναλαμβανόταν με την Λαμία. Όπως δεν επαναλήφθηκε με τον Παναιτωλικό.

Επομένως αυτό που η ΑΕΚ έψαχνε στην πραγματικότητα σ’ αυτό το ματς με την Λαμία, δεν ήταν οι τρεις βαθμοί. Ή για να είμαστε ακριβείς, δεν ήταν μόνο οι τρεις βαθμοί. Ήξεραν όλοι μέσα στην ομάδα, πως η ανάγκη να μπορέσουν παίκτες όπως ο Γκαρσία και ο Αραούχο, να διώξουν από πάνω τους αυτό το σύννεφο γκαντεμιάς/αστοχίας/ασφαιρίας (sic) που τους κυνηγά από την αρχή της φετινής σεζόν, ήταν σχεδόν ζωτικής ανάγκης. Καταρχάς να τους δουν ξανά μαζί στο γήπεδο δυνατούς, ήταν ζωτικής σημασίας. 

Βαρίδια στα πόδια... 

Δεν έχει να κάνει με το εάν πιστεύει κάποιος σε κατάρες ή οποιασδήποτε μορφής μεταφυσικά. Για έναν επιθετικό, που το να σκοράρει δεν είναι απλώς η δουλειά του, αλλά η ποδοσφαιρική του ζωή, όσο κυλούν παιχνίδια χωρίς γκολ, τόσο προστίθενται βαρίδια και στο μυαλό και στην ψυχή αλλά ακόμα και στα πόδια. Και η αλήθεια είναι πως ειδικά στον Γκαρσία, που πέρυσι ήταν ο πρώτος σκόρερ, που το καλοκαίρι με βάση την ζήτηση στην αγορά έγινε ο φορ των 23 ίσως και των 27 εκατομμυρίων, τα βαρίδια του να έχει φτάσει Νοέμβρης χωρίς ούτε ένα επίσημο γκολ είχαν γίνει πολλά. Κυρίως είχαν γίνει ασήκωτα. 

Φυσικά όλο αυτό το βάρος δεν ζόριζε μόνο τον ίδιο τον Γκαρσία, αλλά ολόκληρη την ομάδα και δεν χρειάζεται επ’ αυτού ανάλυση. Άλλωστε δεν θα είχε ενδεχομένως τόση σημασία αν τα γκολ έλειπαν απλώς και μόνο από την στατιστική του Λιβάι ή του Αραούχο. Το πρόβλημα ήταν πως έλειψαν πολύ απ’ όλη την λειτουργία της ΑΕΚ. Συνολικά από την ομάδα. Τα είχε ανάγκη το αγωνιστικό μοντέλο του Αλμέιδα, τα γκολ που δίνουν ο Γκαρσία και ο Αραούχο. Διότι έχει φτιαχτεί έτσι, ώστε αυτοί να είναι από τους κύριους εκφραστές της αποτελεσματικότητάς του. Και φέτος έχει στερηθεί πολύ και την φυσική τους παρουσία μέσα στο γήπεδο, αλλά και το σκοράρισμά τους. 

Το πόσο πολύ το ήθελε και το πόσο σημαντικό ήταν που επιτέλους ο Γκαρσία σκόραρε, φάνηκε από τον τρόπο που το πανηγύρισε. Δεν έβαλε δα και κανένα γκολ σε ντέρμπι. Αλλά έκανε σαν να πετάει από πάνω του δέκα τόνους βάρος και να νιώθει επιτέλους απελευθερωμένος. Περίπου κάτι αντίστοιχο φάνηκε και με τον Αραούχο. Μόνο που ο Σέρχιο είχε ήδη φέτος πετύχει σημαντικά γκολ τον Αύγουστο στην Ευρώπη. Ενώ ο Γκαρσία δεν είχε σκοράρει ούτε σ’ ένα επίσημο παιχνίδι. Και είχε αντίθετα πολλές καθαρές χαμένες ευκαιρίες στα πόδια του.

Το πιο σημαντικό λοιπόν απ’ αυτά που συνέβησαν για την ΑΕΚ στο ματς με την Λαμία, δεν είναι ότι πήρε τους τρεις βαθμούς. Είναι πως επιτέλους έκαναν αυτό που τόσο τους έλειπε κυρίως ο Λιβάι, αλλά και ο Αραούχο. Αν το είχε κάνει και ο Πόνσε, θα ήταν το τέλειο βράδυ για τον Αλμέιδα. Αλλά δυστυχώς ο Αργεντινός δεν πήρε την μπάλα σε καμία στιγμή, όπως θα την ήθελε για να σκοράρει. Και ήταν μάλιστα τέτοιο το πάθος του Έκι για να βρει και αυτός ένα γκολ, που έμπλεξε και χάλασε μια τέλεια εκτέλεση του Τσούμπερ. Φυσικά χωρίς να το θέλει.

Τα καλύτερα που έρχονται

Προφανώς το γήπεδο είναι αυτό που θα το δείξει. Όμως αυτά τα γκολ θα βοηθήσουν πολύ και τον Γκαρσία και τον Αραούχο. Κυρίως τον Λιβάι που ήταν ίσως ο πιο πιεσμένος απ’ όλους αλλά και ο πιο άστοχος απ’ όλους. Και θα είναι πολύ σημαντικό μετά την διακοπή για τις εθνικές ομάδες, να έχει η ΑΕΚ έναν Γκαρσία που αφενός θα είναι γερός και δυνατός (όπως φαίνεται πως είναι μετά την επιστροφή του) αλλά και απαλλαγμένο από το ψυχολογικό βαρίδι πως ακόμα δεν είχε σκοράρει. Να έχει δηλαδή η ΑΕΚ ξανά τον καλύτερο ίσως επιθετικό του ελληνικού πρωταθλήματος, χωρίς τραυματισμούς και χωρίς ψυχολογικά τραύματα.

Γενικώς για την ΑΕΚ αυτό που έχει μπροστά της, έχει όλες τις προϋποθέσεις να είναι πολύ καλύτερο απ’ αυτό που έχει διανύσει. Και για να ξέρουμε και τι λέμε, η ΑΕΚ με τόσο προβλήματα απουσιών, βρίσκεται σε πολύ μικρότερη απόσταση από την κορυφή, σε σχέση με ότι ήταν πέρυσι τέτοια εποχή. Αλλά και ακόμα πολύ γερά στην μάχη για να συνεχίσει το ευρωπαϊκό της ταξίδι και μετά τον Δεκέμβρη, μέσα από έναν όμιλο του «θανάτου». Επομένως η ΑΕΚ στην πραγματικότητα και σε τελική ανάλυση, είναι καλά. Και έχει όλες τις προϋποθέσεις να πάει μόνο καλύτερα.

Κάτι που είναι πολύ ξεκάθαρο πως το πιστεύει όχι μόνο ο Αλμέιδα, όχι μόνο οι ποδοσφαιριστές της, αλλά και ο κόσμος της. Απόγευμα Κυριακής, μετά από γκέλα με την Κηφισιά και ήττα από την Μαρσέιγ, η Νέα Φιλαδέλφεια ήταν γεμάτη. Με παλμό και μπιζάρισμα στην ομάδα. Το έχει κερδίσει και το δικαιούται αυτό η ΑΕΚ του Αλμέιδα, αλλά αυτονόητο δεν είναι.

Και κάτι τελευταίο που αφορά την θέση του αριστερού μπακ. Η ΑΕΚ φυσικά και ψάχνει στην μεταγραφική αγορά. Αλλά το καλοκαίρι, πήρε με μεταγραφή τον Πήλιο. Δεν τον πήρε απλώς για να της βρίσκεται. Αυτά δεν γίνονται στην ΑΕΚ του Αλμέιδα. Ο Ματίας άναψε το πράσινο φως για να αποκτηθεί, διότι τον πιστεύει. Το πόσο πολύ, το δείχνει τώρα. Σε δυο ματς πρωταθλήματος συνεχόμενα, του έχει δώσει χρόνο ως αλλαγή. 

Κανείς δεν μπορεί να πει πόσο έτοιμος θα είναι ο Πήλιος μέχρι τον Γενάρη, για να διεκδικήσει θέση βασικού. Σίγουρα από την καλοκαιρινή προετοιμασία στην Ολλανδία, μέχρι τώρα, έχει κάνει τεράστια βήματα προόδου. Αν όμως ο Πήλιος όντως μπορεί να παίξει βασικός, ο Αλμέιδα δεν θα έχει κανένα πρόβλημα να του δώσει την θέση και να κόψει μαχαίρι κάθε κουβέντα για μεταγραφή. Το έκανε πέρυσι με τον Χατζισαφί, μπορεί να το κάνει και για κάθε θέση. Έτσι φτιάχνονται τα δεμένα και αξιοκρατικά γκρουπ. Και η ΑΕΚ είναι ένα τέτοιο.