Όσοι ακόμα δεν πίστευαν, αδύνατον πλέον να μην πιστέψουν

Η ατάκα του Αλμέιδα μετά το Μπράιτον αφορούσε και το ντέρμπι της Λεωφόρου, στο οποίο επίσης η ΑΕΚ κέρδισε ως καλύτερη ομάδα, με τον καλύτερο προπονητή. Γράφει ο Κώστας Τσίλης

Είναι γεγονός πως για τον κόσμο της ΑΕΚ, ο διακόπτης ξανά σε mode απόλυτης λατρείας αλλά και κυρίως εμπιστοσύνη στον Αλμέιδα και την αγέλη του, είχε γυρίσει ήδη από την Πέμπτη το βράδυ. Αλίμονο και να μην είχε συμβεί, μ’ αυτό που έκανε το γκρουπ του Ματίας απέναντι σε μια από τις πιο φορμαρισμένες ομάδες της Αγγλίας και στο τρίτο φαβορί για την κατάκτηση του Europa League.

Όμως η αλήθεια είναι πως η συγκλονιστική ατάκα «όσο δεν πιστεύουν, να πιστέψουν», που είπε ο Αλμέιδα αμέσως μετά την λήξη του ματς στο Μπράιτον, δεν πήγαινε αποκλειστικά και μόνο στο έπος της Αγγλίας. Είχε προβολή και σ’ αυτό το αποψινό ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό στην Λεωφόρο. Ίσως διότι τα…ψήγματα γκρίνιας εμφανίστηκαν μετά την ισοπαλία στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό την Κυριακή. Ίσως επειδή η ΑΕΚ στην Ελλάδα πέρυσι τα σάρωσε όλα και πάντα εδώ στα ελληνικά δρώμενα πρέπει να τα αποδεικνύει πως είναι η καλύτερη.

Ίσως είναι και όλα αυτά μαζί. Αλλά σε κάθε περίπτωση, το πιθανότερο είναι πως στο μυαλό του Αλμέιδα, αυτό το να «πιστέψουν», ερχόταν μεν από το έπος από την Μπράιτον, αλλά κατάληγε στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό στην Λεωφόρο. Εξάλλου ακόμα και αν πρώτος ο Πελάδο έχει πει πως το βιβλίο του περυσινού νταμπλ έκλεισε και φέτος έχουμε ανοίξει καινούργιο, ξέρει που η ΑΕΚ χρειάζεται να δείχνει πως είναι η καλύτερη ομάδα. Και το κουβαλάει πως πέρυσι παρόλο που το έδειξε σ’ εκείνο το ματς των Playoffs, δεν αποτυπώθηκε και στο αποτέλεσμα.

Τίποτα να αποδείξει, μόνο να παίζει ως καλύτερη... 

Για να εξηγούμαστε και να μην παρεξηγούμαστε, αυτή η ΑΕΚ του Αλμέιδα, στην πραγματικότητα δεν έχει απολύτως τίποτα να αποδείξει και σε κανέναν. νταμπλούχα είναι. Στην Ευρώπη παίζει. Το μόνο που πρακτικά χρειαζόταν, ήταν χρόνο αλλά και πίστη και εμπιστοσύνη, για να ξαναβρεί τον καλό αγωνιστικό της ρυθμό, τα πατήματα της, να «ξαναπαίξει ως ομάδα» όπως και ο Αλμέιδα απόψε. Και ήταν δεδομένο πως οι δυνατότητες της έφταναν και μέχρι την υπέρβαση της προηγούμενης Πέμπτης στην Αγγλία, αλλά και στη νίκη μέσα στο σπίτι του φορμαρισμένου και ενισχυμένου σε σχέση με Παναθηναϊκού.

Η ΑΕΚ αυτό το ντέρμπι το κέρδισε, διότι καταρχάς το άξιζε να το κερδίζει. Από το πραγματικό πανέμορφο γκολ που πετυχαίνει ο Τζούρισιτς και μετά, η ΑΕΚ το ματς το έχει φέρει εκεί που θέλει. Ακόμα και στο διάστημα που δεν είχε την μπάλα στα πόδια της στο δεύτερο ημίχρονο, μέχρι να κάνει τις καθοριστικές αλλαγές ο Αλμέιδα, ουσιαστικό κίνδυνο και μεγάλη πίεση δεν αισθάνθηκε. Ελέγχει και τον ρυθμό, ελέγχει και την ένταση και κάνει και στο πρώτο και στο δεύτερο ημίχρονο, τις πιο καθαρές ευκαιρίες για γκολ.

Ο καλύτερος προπονητής

Επίσης η ΑΕΚ το κερδίζει αυτό το παιχνίδι, διότι έχει έναν προπονητή ξέρει να παίρνει απ’ όλο το υλικό που έχει στα χέρια του, το 200%. Σκεφτείτε πως ο Αλμέιδα πήγε σ’ ένα ντέρμπι μέσα στην Λεωφόρο, χωρίς τους δυο βασικούς κεντρικούς αμυντικούς του και σε σχέση με την ενδεκάδα στο Μπράιτον, έκανε και rotation στο κέντρο της άμυνας. Παίρνει τον υπερπαίκτη Πινέδα των 6,5 εκατομμυρίων, αυτό που μόλις έχει σκοράρει και του έχει δώσει προβάδισμα στο σκορ και τον κάνει αριστερό μπακ για πρώτη φορά στην καριέρα του. Κίνηση που αποδεικνύεται κλειδί.

Ο Αλμέιδα βάζει μέσα στο ματς τον Πισάρο, που δεν έχει παίξει ούτε λεπτό με την Μπράιτον και ήταν εκτός αποστολής με τον Ολυμπιακού και του δίνει ότι χρειάζεται στο παιχνίδι, για να μπορέσει η ΑΕΚ να το γυρίσει εντελώς και να το κερδίσει. Ναι, ο Τσούμπερ κάνει τρομερή ασίστ, ναι ο Πινέδα κάνει άψογη εκτέλεση, αλλά από τον Πισάρο έχει ξεκινήσει η φάση του 2-1. Και γενικώς ο Μεξικανός είναι αυτός που κρατάει την μπάλα από την στιγμή που μπαίνει στο ματς όσο χρειάζεται, για να ισορροπήσει η ΑΕΚ το ματς την στιγμή που άρχισε να νιώθει την πίεση.

Ίσως βέβαια το παιχνίδι να μπορούσε να είχε γυρίσει ανάποδα ήδη από το πρώτο ημίχρονο, αλλά τον Γκαρσία δεν μπορούσε να τον σταματήσει κανείς από τους παίκτες του Παναθηναϊκού που ήταν μέσα στο γήπεδο, παρά μόνο με φάουλ, αλλά ο Μπρινιόλι του είχε βρει το κουμπί του. Όμως ο Λιβάι, έστω και αν δεν σκόραρε ούτε στο Μπράιτον, ούτε στην Λεωφόρο, είναι ένας φορ που και στα δυο ματς, σε πολλές φάσεις, έδειχνε φερμένος από άλλον πλανήτη. Και απ’ αυτόν έτσι κι αλλιώς παίρνει πράγματα το παιχνίδι της ΑΕΚ. Θα πάρει και τα γκολ.

Για να μην το αναλύουμε και πολύ γιατί θαρρώ πως χάνει και το νόημα του. Η ΑΕΚ κέρδισε στα ίσια τον Παναθηναϊκό στην Λεωφόρο, γιατί ήταν καλύτερη και πιο ομάδα στο μεγαλύτερο κομμάτι του παιχνιδιού. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που κέρδισε και στο Μπράιτον. Και αυτό έχει και την μεγαλύτερη αξία. Η ΑΕΚ σε δυο συνεχόμενα, υψηλής έντασης και απαιτήσεων παιχνίδι, έδειξε καλύτερη ομάδα. Αν ο Αλμέιδα ξαναπήγαινε τώρα στην ίδια ατάκα που είπε και στο Μπράιτον, πιθανότατα θα έλεγε πως όσοι ακόμα δεν πίστευαν, πριν από την Λεωφόρο, τώρα είναι αδύνατον να μην πιστεύουν.

Και κάτι τελευταίο. Δεν αντέχω να μην είμαι βέβαιος, πως η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου του Παναθηναϊκού αποστρέφεται αυτό το πανό. Κάποιοι το έδειξαν κιόλας. Δεν γίνεται να είναι αλλιώς. Και όπως συνέβη και στο Ζάγκρεμπ, έτσι και τώρα, το ποδόσφαιρο, η μπάλα, η χαρά που είναι το γκολ, έδωσαν την δική τους απάντηση, εκεί μπροστά. Δεν μπορεί και δεν είναι συμπτωματικό.