Παλεύοντας η ΑΕΚ για την μεγαλύτερη υπέρβαση, κινδυνεύει με τον πιο άδικο αποκλεισμό

Σχεδόν σε κάθε ματς του πιο δύσκολου ομίλου σ' ολόκληρο το Europa League, η ΑΕΚ άξιζε κάτι παραπάνω αλλά ειδικά απέναντι στην Μπράιτον δικαιούταν τρεις βαθμούς και όχι μηδέν και αν προκριθεί θα είναι υπέρβαση αλλά αν αποκλειστεί θα είναι τεράστια ποδοσφαιρική αδικία. Γράφει ο Κώστας Τσίλης

Τα δεδομένα και οι συσχετισμοί όταν έγινε η κλήρωση του ομίλου, έλεγαν πως οι περισσότερες πιθανότητες είναι φτάνοντας την τελευταία αγωνιστική, η ΑΕΚ να είναι στην τέταρτη θέση. Πίσω και από την Μπράιτον και από την Μαρσέιγ και από τον Άγιαξ. Δεν έγινε καν αυτό, καθώς η ΑΕΚ πάει στο Άμστερνταμ για το τελευταίο παιχνίδι, ούσα πάνω από τους Ολλανδούς στην βαθμολογία και έχοντας την «πολυτέλεια» να συνεχίσει στο Conference ακόμα και με ισοπαλία και όχι μόνο με νίκη. Για να ξέρουμε και τι λέμε, αυτό έτσι κι αλλιώς συνιστά υπέρβαση.

Αυτό που είναι και εντυπωσιακό αλλά και στενάχωρο ταυτόχρονα, είναι πως η ΑΕΚ παλεύοντας για να κάνει αυτή την υπέρβαση, κινδυνεύει να υποστεί έναν από τους πιο άδικους αποκλεισμούς της σύγχρονης ιστορίας. Και εννοώ ποδοσφαιρικά άδικος. Μοιάζει οξύμωρο, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Με πιο χαρακτηριστική εικόνα αυτής της πραγματικότητας, όλα όσα έγιναν στο παιχνίδι της ΑΕΚ με την Μπράιτον στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Δέκα φορές καλύτερη

Η ΑΕΚ σ’ αυτό το ματς, έκανε το καλύτερο παιχνίδι της στον όμιλο. Μακράν.  Καλύτερο ακόμα και απ’ αυτό μέσα στο Μπράιτον, όταν κέρδισε με 3-2 και άφησε άφωνη όλη την Ευρώπη που τότε μιλούσε με θαυμασμό για εκείνο το «διπλό». Η ΑΕΚ τώρα με την Μπράιτον έπαιξε δέκα φορές καλύτερα, δέκα φορές πιο κυριαρχικά. Σχεδόν σ’ όλο το ματς, σαν έπαιξε σαν την γάτα με το ποντίκι, μια ομάδα από την Πρέμιερ Λιγκ που έχει μάθει να παίζει σε δέκα φορές υψηλότερες ταχύτητες από την ΑΕΚ. Και το έκανε ακόμα και όταν είχε μείνει με δέκα παίκτες. Με 20 τελικές έναντι 7 και την μπάλα κυρίως στα δικά της πόδια σ' ολόκληρο το 95άλεπτο. 

Για του λόγου το αληθές, διαβάστε τι δήλωσε ο προπονητής της Μπράιτον μετά το ματς. «Η ΑΕΚ ήταν πολύ καλύτερη από εμάς και υποφέραμε σ’ όλο το παιχνίδι. Πρώτη φορά κερδίζουμε έτσι» είπε ο Ντε Τσέρμπι. Ενδεχομένως να μην χρειάζεται να προσθέσει κανείς κάτι περισσότερο απ΄ αυτά που είπε ένας προπονητής που καλείται κάθε Σαββατοκύριακο να αντιμετωπίσει και ενίοτε κερδίζει ομάδες όπως η Σίτι, η Λίβερπουλ, η Άρσεναλ, η Τότεναμ. Άλλωστε θυμίζω πως ο Ντε Τσέρμπι, παρότι ήταν μπροστά στο σκορ και παρόλο που έπαιζε η Μπράιτον με παίκτη παραπάνω, έβγαλε από το ματς και τον Μιτόμα και τον Ζοάο Πέδρο, όχι για να βάλει στο γήπεδο άλλον εξτρέμ ή άλλον επιθετικό, αλλά για να προσθέσει δυο χαφ. Μήπως κρατήσει λίγο περισσότερο την μπάλα, καθώς έβλεπε πως η ΑΕΚ ακόμα και με δέκα, έπαιζε τους Άγγλους στο μισό γήπεδο.

Έχει παίξει και άλλα ματς φέτος στον όμιλο που η ΑΕΚ έχασε ευκαιρίες για γκολ και μπορούσε να κυνηγήσει κάτι περισσότερο. Αυτό όμως απέναντι στην Μπράιτον, είναι και ασύλληπτο και ανεξήγητο και ποδοσφαιρικά άδικο, που όχι απλώς δεν κατάφερε να το κερδίσει, αλλά το έχασε κιόλας. Μάλιστα αυτή την φορά, δεν τίθεται καν ζήτημα αστοχίας, όπως σ’ άλλα ματς. Δεν έχασε η ΑΕΚ ευκαιρία σαν αυτή του Γιόνσον με τον Άγιαξ. Το δοκάρι, η φάση του Γκατσίνοβιτς, η φάση του Πινέδα, ήταν δύσκολες φάσεις, πολύ καλά κτισμένες, που οι παίκτες του Αλμέιδα τις μετέτρεψαν σε απειλή.

Είναι αλήθεια πως με την εικόνα που έβγαλε η ΑΕΚ στο γήπεδο απέναντι στην Μπράιτον, γέμισε η ψυχή του κόσμου. Κάτι που φάνηκε κανονικά στο χειροκρότημα στο φινάλε του παιχνιδιού. Ένα χειροκρότημα που ήταν τόσο δυνατό και τόσο ζεστό και τόσο βγαλμένα βαθιά μέσα από την ψυχή των οπαδών της ΑΕΚ, που μόνο σε ματς που η ομάδα είχε κερδίζει ταιριάζει. Έτσι το αισθάνθηκε ο κόσμος και αυτή ήταν και κανονική ποδοσφαιρική εικόνα. Κάτι που κάνει ακόμα πιο στενάχωρη την πραγματικότητα.

Τίποτα δεν χάθηκε αλλά... 

Φυσικά και έτσι όπως είναι τα δεδομένα, η ΑΕΚ δεν χάθηκε. Έχει ακόμα μια ζαριά να ρίξει για να συνεχίσει στην Ευρώπη και μετά τον Δεκέμβρη. Είναι μια ακόμα δύσκολη ζαριά, μέσα στο Άμστερνταμ απέναντι στον Άγιαξ. Η ΑΕΚ, για να ξέρουμε και τι λέμε, στην Ολλανδία θα πάει ψάχνοντας για την υπέρβαση. Αλλά, πάλι για να ξέρουμε και τι λέμε, αν τελικά δεν τα καταφέρει, θα είναι ένας από τους πιο ποδοσφαιρικά άδικους αποκλεισμούς που έχει γνωρίσει η ΑΕΚ στην Ευρώπη. Διότι όχι απλώς τους κοίταξε όλους στα μάτια, αλλά ειδικά με την Μπράιτον και στα δυο παιχνίδια, ήταν δέκα φορές καλύτερη. Και δικαιούταν έξι και όχι μόνο τρεις βαθμούς.

Εννοείται πως έχει τεράστια σημασία το γεγονός πως αυτό που βγάζει η ΑΕΚ στο γήπεδο, ακόμα και χωρίς τον Γκαρσία ή χωρίς τον Γιόνσον όπως συνέβη με την Μπράιτον, το απολαμβάνει ο κόσμος της και φεύγει από το γήπεδο γεμάτος ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. Είναι τεράστιο επίτευγμα αυτό πρωτίστως του Αλμέιδα και φυσικά και των ποδοσφαιριστών του. Από την άλλη μεριά, όταν η ΑΕΚ δεν πήγε σε κανένα ματς να κλέψει κάτι, αλλά ότι πήρε και ότι κυνήγησε το προσπάθησε στα ίσια και με την μπαλάρα της, είναι ποδοσφαιρικά άδικο να μην έχει πάρει όλα όσα δικαιούται.

Και κάτι τελευταίο. Σε πέντε παιχνίδια στους ομίλους, στην ΑΕΚ έχουν σφυριχτεί συνολικά έξι πέναλτι. Έτσι δέχθηκε τα έξι από τα συνολικά εννέα γκολ. Είναι ακραίο έτσι κι αλλιώς. Όμως σε αντίθεση μ’ ότι έγινε με την Μπράιτον στην Αγγλία ή με τον Άγιαξ στη Νέα Φιλαδέλφεια, αυτό που δόθηκε τώρα στον Σιμάνσκι, είναι τραβηγμένο από τα μαλλιά. Όσα ριπλέι και αν δει κάποιος, ούτε μπορεί να πει με σιγουριά πως μπλέκονται τα πόδια τους, ούτε πολύ περισσότερο πως αυτό το ακούμπημα του Πολωνού στην πλάτη του Πέδρο, προκάλεσε ανατροπή.

Προφανώς στην εποχή του VAR μπορεί πάντα κάτι να αναλυθεί, κάτι να βρεθεί, κάπως να δικαιολογηθεί ένα πέναλτι. Αλλά ειδικά όταν έρχεται να αλλάξει εντελώς την ροή ενός αγώνα και να καθορίσει επί της ουσίας τον νικητή του, στέλνοντας στα σκουπίδια όλα όσα έκαναν οι ποδοσφαιρικοί πρωταγωνιστές, τότε η αδικία γίνεται ακόμα πιο μεγάλη. Κυρίως γίνεται ουσιαστική, καθώς είναι ρυθμιστική.