Η ΑΕΚ εκτός από βαθμούς, δείχνει σαν να χάνει (ή έχει ήδη χάσει) τον εαυτό της

Αυτή η ΑΕΚ που είναι νωθρή, θολωμένη, μπερδεμένη και δεν μπορεί να κερδίσει τον Πανσερραϊκό των δέκα παικτών, απέχει πλέον έτη φωτός από εκείνη που έπαιρνε νταμπλ με παίκτη λιγότερο και ο Αλμέιδα δείχνει να δυσκολεύεται πολύ σ' αυτό το επαναπροσδιορισμό της ταυτότητας, την ώρα που το διαιτητικό πετσόκομμά έρχεται από άλλες εποχές - Γράφει ο Κώστας Τσίλης

Έχει περάσει μια ολόκληρη σεζόν συν όποια ματς έχουν παιχτεί φέτος, από τότε που η ΑΕΚ έπαιξε στον τελικό του κυπέλλου με τον ΠΑΟΚ. Από τότε που με δέκα παίκτες από το ξεκίνημα του ματς, στα ίσια και πεντακάθαρα και ποδοσφαιρικά τσαγανάτα, πήρε το νταμπλ.

Με τον ίδιο προπονητή και μπόλικους ίδιους παίκτες. Τώρα έφτασε να παίζει για μια ολόκληρη ώρα με παίκτη παραπάνω, απέναντι στον Πανσερραϊκό και να μην μπορεί να βάλει ούτε ένα γκολ. Ίσως λοιπόν το γεγονός πως έχασε το παιχνίδι, να μην είναι καν το πιο ανησυχητικό.

Η ΑΕΚ δείχνει σαν να έχει χάσει τον εαυτό της, την ταυτότητα της. Όλα αυτά που της είχε δώσει ο Αλμέιδα και που την έφεραν να παίρνει νταμπλ αλλά και να χάνει και ένα πρωτάθλημα στην τελευταία αγωνιστική. Η ΑΕΚ που έπαιξε στο γήπεδο των Σερρών, ήταν το φάντασμα όλων αυτών. Και μάλιστα αμά τη εμφανίσει. Μπήκε η ΑΕΚ να παίξει ένα ματς που καιγόταν για τη νίκη αλλά ο Πανσερραϊκός την έβαλε στην περιοχή της. Άνευρη και μπερδεμένη. Με τους γηπεδούχους, στην φάση που ο Ευαγγέλου στέλνει τον Τσιάρα στο VAR, να έχουν κάνει φάση μαρς, την οποία σώζει ο Στρακόσια.

Ανοίγω πρώτη παρένθεση, για να εξηγούμαστε και να μην παρεξηγούμαστε, στην εποχή του VAR, το πέναλτι πάνω στον Ντέλετιτς, ήταν τόσο πέναλτι, όσο εκείνο του Περέιρα στο Αγρίνιο. Ή είναι και τα δυο παράβαση και πέναλτι, όπως νομίζω πως είναι το ποδοσφαιρικά λογικό, ή δεν είναι κανένα από τα δυο, αν ισχύει η εξήγηση που είχε δώσει ο Λανουά περί προθέσεως του παίκτη της ΑΕΚ να πέσει. Διότι την ίδια πρόθεση είχε και ο παίκτης του Πανσερραϊκού. Κλείνω την παρένθεση.

Έδειχνε χαμένη, προτού χάσει...

Η ΑΕΚ μπήκε στο ματς χωρίς να πατάει καλά, χωρίς να έχει πυξίδα στο παιχνίδι της. Βρέθηκε να πιέζεται, βρέθηκε να χάνει με 1-0, βρέθηκε με παίκτη παραπάνω και στην αμέσως επόμενη φάση, ο Πανσερραϊκός πήγε να της κάνει το 2-0 αλλά η μπάλα πήγε στο δοκάρι. Τότε μπερδεμένη, τόσο θολωμένη, τόσο νωθρή. Αλλά και από την στιγμή που πλέον έβαλε τον Πανσερραϊκό στην περιοχή του και τον έπαιξε στο μισό γήπεδο, η μεγάλη εικόνα δεν ήταν πολύ διαφορετική.

Κάτι δεν πηγαίνει καθόλου καλά, σε μια ομάδα η οποία κάνει συνολικά 27 τελικές προσπάθειες και μόλις οι πέντε εξ αυτών βρίσκουν εστία. Όλες οι υπόλοιπες δεν βρίσκουν επτά μέτρα τέρμα. Ακόμα και όταν το τέρμα είναι άδειο από τερματοφύλακα, όπως η φάση του Μάνταλου στο δεύτερο ημίχρονο. Και μάλιστα δεν είναι η πρώτη φορά που συνέβη αυτό. Κάπως έτσι πήγαν περίπατο οι βαθμοί και με την Λαμία και με την Καλλιθέα και με τον Παναιτωλικό. Απλώς τώρα στις Σέρρες αυτό ήταν ακόμα πιο ακραίο, αφενός γιατί ο αντίπαλος έπαιζε με παίκτη λιγότερο, αφετέρου διότι εκτός από δραματικά άστοχη, ήταν πολύ εμφανώς ποδοσφαιρικά μπερδεμένη.

Προφανώς όταν μια ομάδα χάνει, μπορεί προς το τέλος του ματς, να αρχίσει τα γιούρια, μήπως σώσει, ό,τι σώζεται. Μόνο που εδώ, η ΑΕΚ είχε μπροστά της 68 ολόκληρα λεπτά από την αποβολή του παίκτη του Πανσερραϊκού, να βάλει σωστά την μπάλα στο χορτάρι, να φτάσει να απειλήσει με συνέπεια και να βγάλει τις φάσεις που χρειάζεται για να κάνει την ανατροπή. Αντίθετα η ΑΕΚ έδειχνε σαν να έχει πιεί θάλασσα και να παίζει λες και ήταν το 89ο λεπτό, ήδη από το 28ο.

Χωρίς καν να είναι η πρώτη φορά που της συμβαίνει. Θάλασσα ήπιε και μόλις έφαγε το γκολ από τον Παναιτωλικό στο Αγρίνιο, χωρίς να κάνει μετά ούτε μια φάση. Θάλασσα ήπιε και όταν έβαλε το γκολ ο Μπάμπα την περασμένη Κυριακή στη Φιλαδέλφεια και ευτυχώς την συνέφερε και την ίσιωσε το προσωπικό γκολ του Πιερό.

Το πιο ανησυχητικό για την ΑΕΚ, δεν είναι ούτε οι τρεις χαμένοι βαθμοί στις Σέρρες, ούτε καν οι τόσες πολλές γκέλες που ήδη μετρά στο πρωτάθλημα. Είναι πως από την ομάδα του Αλμέιδα που γυάλιζε το μάτι της, που έμπαινε στο γήπεδο και «έπνιγε» τον αντίπαλο, που ήξερε τι θέλει και πως να το πάρει, αυτή η τωρινή εικόνα απέχει έτη φωτός. Τώρα υπάρχει μια ομάδα μ’ έναν Αλμέιδα που ψάχνεται. Που προσπαθεί να βρει στον Γκαρσία χώρο είτε δίπλα στον φορ, είτε στο δεξί άκρο της επίθεσης, με μηδενικά αποτελέσματα. Που προσπαθεί να βρει ένα μοντέλο στο οποίο θα κουμπώσει τον Λαμέλα και τον Περέιρα, επίσης με σχεδόν μηδενικά αποτελέσματα.

Αυτό που επείγει...

Ο Αλμέιδα προφανώς είναι ο πρώτος που έχει διαπιστώσει πως η ομάδα του δεν είναι πλέον αυτή που ήταν. Και ψάχνει τρόπο να της βρει νέα ταυτότητα. Χωρίς ενδεχομένως ούτε και ο ίδιος ακόμα να το έχει ξεκάθαρο, ποια πρέπει να είναι αυτή, γιατί δεν υπάρχει τίποτα που να γίνεται με μαγικό ραβδάκι. Και σίγουρα δεν έχει λογική να είναι μια αγωνιστική ταυτότητα με τον Πινέδα και με τον Ελίασον ή ακόμα και με τον Λιούμπιτσιτς, εκτός βασικού σχήματος. Πιθανότατα δεν μπορεί να είναι και με δυο φορ, ειδικά αν αυτοί οι δυο θα είναι ο Πιερό με τον Γκαρσία, που κουτουλάνε. Σίγουρα δεν μπορεί να είναι χωρίς γυαλάδα στο μάτι και με τόσο μεγάλο έλλειμμα αυτοπεποίθησης. Διότι σόρι, αλλά αυτό δείχνουν οι 22 από τις 27 τελικές εντελώς εκτός εστίας.

Δεν ξέρω πως μπορεί να γίνει, αλλά σίγουρα η ΑΕΚ πρέπει να ξεθολώσει, να ξεμπερδευτεί και να ξαναβρεί μια αγωνιστική της ταυτότητα. Ίσως αυτή να είναι εντελώς διαφορετική, αλλά πρέπει να είναι αποτελεσματική. Δεν ξέρω αν είναι εφικτό με τόσο μεγάλη πίεση που έχει πλέον βάλει στο κεφάλι της και στα ποδάρια της. Αλλά είναι κάτι που προφανώς πρέπει να βρεθεί ο τρόπος να γίνει επειγόντως και ο Αλμέιδα το ξέρει. Διότι η ΑΕΚ χάνει βαθμούς, χάνει την εμπιστοσύνη του κόσμου (που σε τριήμερο αργίας ένα τετραχίλιαρο έφτασε να μετατρέψει τις Σέρρες, σε Νέα Φιλαδέλφεια), χάνει παίκτες και στην τελική χάνει ακόμα και τον ίδιο της τον εαυτό. Και αν δεν το αλλάξει, κινδυνεύει να την πάρει ένας κατήφορος που δεν θα έχει φρένο.

Άφησα τελευταία την διαιτησία. Την άφησα τελευταία διότι η ΑΕΚ δικαιούταν δυο πέναλτι, που όμως ακόμα και αν τα έπαιρνε και τα έκανε γκολ και κέρδιζε το ματς, η εικόνα του μπερδέματος, της νωθρότητας και της θολούρας, δεν θα άλλαζε. Που θα πει, πως θα την ξαναβρει μπροστά της. Παρόλα αυτά, είναι κωμικό να λέμε πως σε εποχή του VAR, δεν δόθηκαν πέναλτι οι φάσεις του Οντουμπάτζο και του Πινέδα.

Διότι στην πρώτη περίπτωση ξεκάθαρα βάζει τα χέρια του ο παίκτης του Πανσερραϊκού πάνω στην πλάτη του παίκτη της ΑΕΚ και ποτέ μια παράβαση δεν δίνεται βάσει δυναμόμετρου που μετρά την σπρωξιά. Και στην δεύτερη περίπτωση, πεντακάθαρα ο παίκτης του Πανσερραϊκού, ανατρέπει αυτόν της ΑΕΚ. Χωρίς περαιτέρω ανάλυση. Με λίγα λόγια, σε μια εποχή που η ΑΕΚ ψάχνει να βρει την χαμένη της ταυτότητα, έχει να διαχειριστεί και ένα πετσόκομμα διαιτητικό, από άλλη εποχή.