Μέσα σ' ένα βράδυ η Ένωση κατρακύλησε εκεί που είχε βρεθεί όταν ανέλαβε ο Αλμέιδα και τώρα ξεκινάει από αρχή με τεράστιο βάρος στις πλάτες και περίπλοκα ερωτήματα που πρέπει να απαντήσει - Γράφει ο Κώστας Τσίλης

Υπάρχει κάτι πολύ κλισέ που λέγεται σε περιπτώσεις σαν και αυτή της προσπάθειας της ΑΕΚ να ανατρέψει το σκορ με τη Νόα και να συνεχίσει στην Ευρώπη. Ήθελε, αλλά δεν μπορούσε. Κλισεδιά, ίσως απλοϊκό, αλλά η πραγματικότητα. Δεν υπήρχε κανείς αδιάφορος παίκτης της ΑΕΚ. Ούτε απ’ αυτούς που ξεκίνησαν, ούτε απ’ αυτούς που μπήκαν. Όλοι τους έβγαλαν και πάθος και διάθεση. Την δουλειά όμως, δεν μπορούσαν να την κάνουν. Ήταν πολύ προφανές.

Νομίζω το πιο τρανταχτό παράδειγμα, ήταν ο Τσούμπερ. Έλιωσε τα παπούτσια και στα 100 λεπτά που έπαιξε ως σέντερ φορ. Δεν σταμάτησε ούτε λεπτό. Ακόμα και τρόπο να στείλει την μπάλα στα δίχτυα στο 91’ βρήκε. Αλλά το παιδί δεν είναι σέντερ φορ. Κάποιες φορές ήταν ψευτοεννιάρι και το πράγμα δούλευε σε μια διαφορετική αγωνιστική συνθήκη όμως. Τώρα για να βάλει τα μίνιμουμ τρία γκολ που ψάχνεις, θες έναν φορ που να ξέρει να γεμίζει την περιοχή. Τέτοιος δεν είναι ο Τσούμπερ. Και δεν φταίει φυσικά αυτός, που δεν είναι. Ούτε ο Γκαρσία, που είναι φορ, φταίει που είχε ενοχλήσεις και δεν ήταν διαθέσιμος.

Ακριβώς όμως επειδή ο Τσούμπερ δεν είναι φορ, στο 3ο λεπτό έχασε ένα άχαστο τετ α τετ, αλλά κυρίως ακριβώς επειδή δεν είναι φορ, η αντίπαλη περιοχή της Νόα ήταν μονίμως άδεια. Και κυρίως επειδή ακριβώς η ΑΕΚ έπαιζε επί της ουσίας χωρίς καθαρόαιμο φορ, δεν μπορούσε με σταθερότητα και συνέπεια να βάλει πίεση στους Αρμένιους. Να τους στριμώξει στην περιοχή τους και να τους αναγκάσει να κρεμαστούν στα δοκάρια για να κρατήσουν το ματς. Αυτή την εικόνα δεν την είδαμε από την ΑΕΚ που κυνηγούσε να ανατρέψει μια ήττα με 3-1, παρά μόνο σε κάποια σκόρπια χρονικά σημεία του ματς. Δεν ήταν αρκετό.

Φυσικά και αυτή η εικόνα μιας ΑΕΚ που ήθελε πολύ να κάνει την ανατροπή, αλλά δεν μπορούσε, δεν οφείλεται μόνο στην απουσία καθαρόαιμου σέντερ φορ και από την ενδεκάδα και από τον πάγκο. Είχε να κάνει και με το γεγονός πως έχει θολωμένο μυαλό στις τελικές αποφάσεις σχεδόν σ’ όλο το ματς. Είχε να κάνει και με το γεγονός πως δεν έβγαλε εντάσεις, δεν έβγαλε τρεξίματα, δεν ακολούθησε και ένα πλάνο που θα στριμώξει τον αντίπαλο της. Σκόρπιες χαμένες ευκαιρίες είχε η ΑΕΚ. Τις οποίες μάλιστα τις έχασε, περισσότερο διότί δεν είχε καθαρό μυαλό να τις τελειώσει σωστά και λιγότερο διότι ο Αρμένιος τερματοφύλακας έκανε το ματς της ζωής του.

Το πιο σημαντικό ερώτημα, δεν έχει (εύκολη) απάντηση...

Ήταν πολύ εμφανές και ξεκάθαρο, πως η ΑΕΚ ήθελε να πάρει την πρόκριση, αλλά δεν μπορούσε. Ευδιάκριτο πολύ. Το δυσδιάκριτο, είναι το γιατί συνέβη αυτό. Αυτό είναι και το κρίσιμο ερώτημα. Γιατί η ΑΕΚ που με τον Αλμέιδα στον πάγκο έπνιγε τον αντίπαλο, τώρα δεν μπορεί να κάνει σωστά ένα απλό πρέσινγκ. Γιατί η ΑΕΚ του Αλμέιδα που έβγαζε εντάσεις, τώρα δείχνει να είναι ένα κλικ πίσω ακόμα από πολύ υποδεέστερους αντιπάλους όπως η Νόα. Γιατί η ΑΕΚ του Αλμέιδα που είχε περισσότερους από έναν τρόπους να βγάζει μια επίθεση, που ήξερε τι ήθελε στο γήπεδο, τώρα δείχνει να μην πατάει πάνω κανένα πλάνο και να ψάχνει αγωνιστική πυξίδα.

Η ΑΕΚ μέσα σε δυο βράδια με τη Νόα και κυρίως σ’ αυτό στη Νέα Φιλαδέλφεια, έριξε μια ξεγυρισμένη κλωτσιά και γκρέμισε όλα όσα έκτισε αυτή την διετία. Και ως προς το αγωνιστικό και ανταγωνιστικό της προφίλ, αλλά και την εμπιστοσύνη του κόσμου γι αυτό που συμβαίνει μέσα στο γήπεδο. Ήταν το δεύτερο συνεχόμενο φετινό παιχνίδι της ΑΕΚ, που τελείωσε με αποδοκιμασίες από την εξέδρα. Τελευταία φορά που παίκτες και προπονητής της Ένωσης είχαν ακούσει αποδοκιμασίες, ήταν στο φινάλε μιας τραγικής σεζόν πριν από δυο χρόνια, όταν έμενε εκτός Ευρώπης και ο Αλμέιδα αναλάμβανε να κτίσει κάτι από την αρχή.

Πήγε μέσα σ' ένα βράδυ, δυο χρόνια πίσω...

Φοβούμαι πως και πάλι η ΑΕΚ μετά και απ’ αυτόν τον αποκλεισμό, κάπου εκεί έχει κατρακυλήσει. Έχει γκρεμίσει ό,τι είχε κτίσει και τώρα πρέπει να ξεκινήσει από την αρχή. Μόνο που μπροστά της, δεν έχει καν ίσιο δρόμο. Έχει μια τεράστια ανηφόρα και είναι φορτωμένη και με το βάρος μια αποτυχίας και μιας αμφισβήτησης. Δεν θυμάμαι καμία σεζόν της ΑΕΚ που να ίσιωσε και να πήγε καλά, μετά από αποκλεισμό από την Ευρώπη, μήνα Αύγουστο. Και αυτή την στιγμή κανείς δεν μπορεί να ποντάρει, πως αυτή θα είναι η πρώτη φορά που θα το καταφέρει. Άλλωστε δεν είναι μόνο αυτό το βάρος που έχει να κουβαλήσει στις πλάτες της.

Πρέπει να βρει τρόπο να ισιώσει ξανά την αγωνιστική της εικόνα. Το προσπαθεί ήδη από το πρώτο ματς με την Εσκάλδες, χωρίς να το έχει καταφέρει. Το ακριβώς αντίθετο της βγαίνει. Πρέπει να βρει τρόπο να βρει ισορροπίες μ’ ένα ρόστερ που είναι γεμάτο από ποδοσφαιριστές, αλλά εξακολουθεί να έχει χτυπητά κενά. Μοιάζει οξύμωρο, όμως η ΑΕΚ το πέτυχε. Της λείπει ένας ακόμα φορ, σε θέση που έχει μόνο τον Γκαρσία. Αλλά της λείπει και βασικός αριστερός μπακ, σε θέση που έχει θεωρητικά άλλους δυο παίκτες. Φαίνεται, βάσει εικόνας στο γήπεδο, να της λείπει και αμυντικό χαφ και στόπερ, αλλά σε θέσεις που υπάρχουν ήδη περισσότερες από μια επιλογές. Μια εξίσωση δηλαδή, που αντικειμενικά είναι πλέον και περίπλοκη και δύσκολη.

Μια εξίσωση την οποία επί της ουσίας την περιέγραψε ο Αλμέιδα. Είπε πως εκτός από τον φορ που περιμένει να πάρει η ΑΕΚ (και που έπρεπε να τον είχε πάρει από τον Ιούλη για να μην φτάσει να κυνηγά ανατροπή χωρίς φορ), δεν μπορεί να πάρει άλλους παίκτες διότι ήδη είναι πολλοί για μόνο δυο διοργανώσεις. Δεν λέει ψέματα ο Αλμέιδα, όντως έχει ένα γεμάτο ρόστερ. Αλλά και αδυναμίες σε θέσεις, που είναι πολύ προφανείς. Μια λύση που θα έλυνε αυτή την ζόρικη εξίσωση, είναι ίσως οι πωλήσεις. Φεύγουν παίκτες, έρχονται παίκτες. Αλλά είναι ήδη 16 Αυγούστου. Πόσο εύκολα άραγε είναι αυτό την δεδομένη χρονική στιγμή; Και στο τέλος της ημέρας, αν μπει σε μια τέτοια διαδικασία, πότε και πως θα "δέσει"; Έχει όμως άραγε, άλλη βιώσιμη λύση;

Το περίεργο είναι πως όλος αυτός ο εγκλωβισμός, ήρθε μόλις δυο καλοκαίρια μετά από την κατάκτηση ενός νταμπλ και μόλις μερικούς μήνες από την απώλεια ενός πρωταθλήματος στο νήμα. Και με τον προπονητή που τα πέτυχε όλα αυτά στο τιμόνι. Δεν είναι πολύ λογικό, ούτε συνηθισμένο. Πότε όμως η ΑΕΚ έκανε κάτι από τα δυο; Ποτέ. Έκανε πολύ κόπο και πολύ δρόμο αυτή την διετία για να φτάσει εκεί που ένιωθε ποδοσφαιρικά, υγιής, ασφαλείς και ανταγωνιστική και μέσα σε δυο ευρωπαϊκά βράδια κατρακύλησε ξανά στην ανασφάλεια, την παθογένεια και στους προβληματισμούς. Πλέον ένα είναι το σίγουρο. Απαιτούνται γενναίες αποφάσεις και κυρίως αντοχές καθώς υπάρχει ξανά μεγάλη ανηφόρα μπροστά για την ΑΕΚ και με μεγάλο βάρος στην πλάτη. Εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν. Και όποιος βλέπει τέτοιες ή λογίζει ως τέτοιες την απομάκρυνση του Αλμέιδα, ρισκάρει η ανηφόρα να γίνει γκρεμός. Παρόλα αυτά, κάτι, κάπου, πρέπει να αλλάξει και μάλιστα δραστικά μέσα στην ΑΕΚ. Διότι ξεκάθαρα κάτι δεν δουλεύει καλά και δεν είναι μόνο ένα. Εξ ου και οι αποφάσεις πρέπει να είναι γενναίες.