Η ΑΕΚ δεν είχε εικόνα για να χάσει βαθμούς ούτε στην Λεωφόρο, ούτε με Λαμία, αλλά…

Ο Κώστας Τσίλης γράφει για τις δυο... πραγματικότητες που βιώνει ταυτόχρονα η ΑΕΚ, για τον υπερβολικό και παράλογο αριθμό απουσιών λόγω τραυματισμού αλλά και το... ζύγι που έχει μπει πλέον για το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό

Η αμέσως προηγούμενη φορά που η ΑΕΚ είχε πάει στην Λεωφόρο για να παίξει ματς πρωταθλήματος με διαφορετικό αντίπαλο ως φιλοξενούμενη και όχι ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, ήταν θαρρώ η πρεμιέρα της σεζόν 2002-2003. Με το Αιγάλεω. Πάλι ισοπαλία, απλώς τότε ήταν 1-1 και όχι 0-0 όπως τώρα με την Καλλιθέα. Και τότε η ΑΕΚ ομαδάρα είχε, η σεζόν δεν πήγε όμως καλά. Όχι φυσικά εξαιτίας εκείνου της ισοπαλίας.

Ούτε την φετινή σεζόν θα πρέπει κάποιος να βιαστεί να την προβλέψει μετά απ’ αυτή την ισοπαλία με την Καλλιθέα. Κυρίως διότι δεδομένα αυτή την στιγμή υπάρχουν δυο πραγματικότητας για την ΑΕΚ. Η πρώτη έχει να κάνει με την οικονομία του πρωταθλήματος. Εκεί η ΑΕΚ έχει πετάξει όχι δυο, αλλά τέσσερις βαθμούς, απέναντι σε αντιπάλους που οι περισσότεροι από τους ανταγωνιστές της δεν θα πετάξουν. Ή δεν θα πετάξουν τόσο πολλούς.

Η δεύτερη πραγματικότητα είναι πως σε κανένα απ’ αυτά τα δυο στραβοπατήματα, δηλαδή με την Λαμία στη Νέα Φιλαδέλφεια και τώρα με την Καλλιθέα στην Λεωφόρο, δεν είχε αυτό που λέμε αποκαρδιωτική αγωνιστική εικόνα. Ήταν παιχνίδια που η ΑΕΚ, μ’ αυτά που έκανε μέσα στο γήπεδο, ήταν για να τα κερδίσει. Με την Λαμία έβαλε τον αντίπαλο να κρέμεται σχεδόν ένα ημίχρονο από τα δοκάρια του και η μπάλα δεν μπήκε μέσα. Και με την Καλλιθέα έβγαλε κλασικές ευκαιρίες. Κυρίως στο δεύτερο ημίχρονο που έκανε τουλάχιστον τρεις φάσεις μέσα από την μικρή περιοχή. Αλλά και στο πρώτο, υπήρξε φάσεις που οι παίκτες της ΑΕΚ έκαναν πέντε σουτ προς τον εστία. Στην ίδια φάση.

Κάποιος φυσικά θα πει στο τέλος το ταμπλό έγραψε 0-0. Και θα προσθέσει πως η πρώτη πραγματικότητα είναι αυτή που κάνει την σούμα και δίνει ή δεν δίνει τους τίτλους. Ωστόσο υπάρχει και το αγωνιστικό κομμάτι. Τι κάνει και τι δεν κάνει η ΑΕΚ στο γήπεδο. Σ’ αυτό το ματς με την Καλλιθέα, δύσκολα μπορείς να πει, βάσει τελικών, βάσει ευκαιριών βάσει εικόνας, πως η ΑΕΚ δεν έκανε πράγματα στο γήπεδο για να κερδίσει. Ίσως να έπρεπε να έχει κάνει νωρίτερα ο Αλμέιδα το τρικ με τον Τσιλούλη δεξί μπακ για να μπορέσει να στείλει τον Πινέδα στον άξονα. Αλλά μόνο αυτό. Γιατί αν συζητήσουμε γιατί έμεινε τόσο πολύ ο Περέιρα στο γήπεδο και μέχρι τέλους ο Μάνταλος θα καταλήξουμε στο ότι δεν υπήρχε εναλλακτική για να βγούν.

Κατά τα άλλα, η ΑΕΚ και ο Αλμέιδα δεν έκαναν πολλά πράγματα λάθος. Τηρουμένων πάντα των δεδομένων που υπήρχαν. Διότι είναι άδικο και παράλογο ποδοσφαιρικά, επειδή υπάρχουν οι πολλές επιλογές στο φετινό ρόστερ, να βγάζουμε εκτός κουβέντας της επτά απουσίες που είχε η ΑΕΚ. Δεν νομίζω πως υπάρχει ομάδα που να μπορεί να διαχειριστεί επαρκώς, τόσες πολλές απουσίες. Και ειδικά βασικότατων ποδοσφαιριστών και σπουδαίων μονάδων όπως ο Γκαρσία, ο Λαμέλα ή ο Λιούμπιτσιτς. Ακόμα και η ταυτόχρονη απουσία Ρότα και Οντουμπάτζο, έστειλε τον Πινέδα δεξί μπακ και διέλυσε όλη την αγωνιστική ισορροπία της ΑΕΚ.

Οι τραυματισμοί να μπουν στην κουβέντα και το μικροσκόπιο

Βεβαίως είναι ένα θέμα να ψάξει και να βρει ο Αλμέιδα, γιατί έχουν προκύψει τέτοια εποχή, χωρίς ματς στην Ευρώπη, τόσες πολλές απουσίες λόγω μυϊκών τραυματισμών. Θυμίζω πως μόνο ο Ρότα απουσίασε λόγω ίωσης. Επίσης στις απουσίες προστέθηκε και ο Μουκουντί σχεδόν από το ξεκίνημα του ματς. Είναι λοιπόν μείζον θέμα πλέον για την ΑΕΚ να βρει τι πάει στραβά και να το διορθώσει. Διότι προφανώς κάτι πάει πολύ στραβά. Αλλιώς δεν πρόκειται να αντέξει, όσο μεγάλο και αν είναι το ρόστερ. Καμία ομάδα δεν μπορεί να ισορροπήσει και να προχωρήσει, με σταθερά γεμάτο απουσιολόγιο.

Καθαρά όμως στο αγωνιστικό κομμάτι, η ΑΕΚ παρά τις απουσίες στην Λεωφόρο, τις ευκαιρίες που θα μπορούσαν να τις δώσουν τη νίκη, τις βρήκε. Και ήταν και καλές και κλασικές. Ναι, είχε ζήτημα στο πρώτο ημίχρονο στην δημιουργία, καθώς ο Περέιρα παρότι ανασταλτικά ήταν αψεγάδιαστος, στο δημιουργικό παιχνίδι δεν μπήκε ποτέ. Ναι, ο Μάνταλος δεν έγινε ούτε κοντά Λαμέλα ή Λιούμπιτσιτς. Ναι έγιναν πολλά εύκολα λάθη και μάλιστα σε καλές προϋποθέσεις επιθετικού transition. Ναι, η ΑΕΚ ακόμα δεν έχει μάθει να παίζει μ’ έναν φορ σαν τον Πιερό και οι κάθετες που περνούν οι παίκτες της εξακολουθούν να προορίζονται για να φύγει ο Λιβάι στον χώρο.

Ωστόσο η ΑΕΚ πλησίαζε και πατούσε την περιοχή της Καλλιθέας, ακόμα και με συνδυαστικό ποδόσφαιρο σε κάποιες φάσεις. Και οι ευκαιρίες που έκανε, ήταν πολύ καλές. Στο πρώτο ημίχρονο ο Μπαραγάν κάνει απόκρουση για χάιλαιτ. Στο δεύτερο ημίχρονο ο Πιερό δυο φορές και ο Ελίασον μια, αστοχούν από την μικρή περιοχή. Δεν θέλει και πολύ, ένα τέτοιο ματς, να κολλήσει στην ισοπαλία. Και ακόμα δυο βαθμοί να πάνε περίπατο, σε μια περίοδο που ακόμα η ΑΕΚ προσπαθεί να πατήσει γερά στα πόδια της, μετά από τον δύσκολο Αύγουστο που πέρασε. Ξέρετε, μια μεταγραφή Μαρσιάλ, ενέσεις σταθερότητας δεν βάζει. Αυτό το κάνουν τα αποτελέσματα.

Μπορεί η πραγματικότητα να είναι πως ούτε με την Λαμία, ούτε με την Καλλιθέα, ήταν παιχνίδια που βάσει αγωνιστικής εικόνας η ΑΕΚ δεν ήταν να τα κερδίσει. Όπως όμως είναι και επίσης πραγματικότητα πως σε πέντε αγωνιστικές, χωρίς να έχει παίξει ντέρμπι, η ΑΕΚ αντί για 15 βαθμούς, έχει 11. Κάτι που έρχεται να λειτουργήσει προσθετικά, στο τεράστιο βάρος που έχει μπει από τον ευρωπαϊκό αποκλεισμό του Αυγούστου και τον οποίο δεδομένα θα τον βρίσκει συνεχώς μπροστά της. Και η αλήθεια είναι πως πηγαίνοντας προς το ντέρμπι της προσεχούς Κυριακής, η δεύτερη πραγματικότητα είναι αυτή που βαραίνει περισσότερο. Εξ ου και πλέον αυτό το ματς στη Νέα Φιλαδέλφεια με τον Παναθηναϊκό, σημαίνει και ζυγίζει πολλά περισσότερα για την ΑΕΚ, απ’ αυτά που δίνουν ή αφαιρούν οι βαθμοί του.