Η Ευρώπη δεν συγχωρεί αυτούς που από αστοχία εκπέσανε

Όταν απέναντι σε ομάδες όπως η Μαρσέιγ η ΑΕΚ βγάζει την ίδια αδυναμία με το ελληνικό πρωτάθλημα να τελειώσει τις φάσεις που δημιουργεί, είναι δεδομένο πως θα το πληρώσει πολύ πιο ακριβά. Γράφει ο Κώστας Τσίλης

Με τον Πανσερραϊκό και με την Κηφισιά η ΑΕΚ έκανε συνολικά 52 τελικές προσπάθειες και παρόλα αυτά δεν βρήκε τα γκολ που χρειαζόταν για να μπορέσει να κερδίσει και να μην πετάξει συνολικά τέσσερις βαθμούς με δυο ισοπαλίες. Η Ευρώπη όμως, προφανώς δεν είναι καθόλου το ίδιο. Ειδικά όταν μιλάμε για έναν ευρωπαϊκό όμιλο που έχει ομάδες επιπέδου και ονόματος Champions League, όπως ο Άγιαξ και η Μαρσέιγ.

Και αν με τον Άγιαξ που δείχνει πως δεν πατάει καθόλου καλά στην φετινή σεζόν, η τεράστια χαμένη ευκαιρία του Γιόνσον στέρησε μεν από την ΑΕΚ τη νίκη αλλά της άφησε στην ισοπαλία, με την Μαρσέιγ που έχει αρχίσει πλέον να αποδίδει ανάλογα με την ποιότητα και την πολυτέλεια του ρόστερ της, τα πράγματα θα ήταν αλλιώς. Όταν πετιούνται στα σκουπίδια ευκαιρίες, «πετάνε» και όλοι οι βαθμοί. Δεν μένει ούτε ο ένας της ισοπαλίας.

Τα πράγματα είναι πολύ απλά καμιά φορά στο ποδόσφαιρο και δεν χρειάζονται και ιδιαίτερη ανάλυση. Χρειάζεται απλώς να έρθει ο Μιχάλης από το έπικο και παντοιοτρόπως διδακτικό «ας περιμένουν οι γυναίκες» και να ρίξει την ατάκα του, για να καταλάβουμε τι έχει συμβεί. Ολίγον παραφρασμένη φυσικά, για να ταιριάζει στην ποδοσφαιρική περίσταση. «Η Μαρσείγ ειδικώς και η Ευρώπη γενικώς, δεν συγχωρούν αυτούς που από αστοχία σε μεγάλες ευκαιρίες εκπέσανε». Αυτή είναι η πραγματικότητα. Η ΑΕΚ έχασε με την Μαρσέιγ ευκαιρίες που απαγορεύεται να χαθούν σε τέτοιο επίπεδο. Και έχασε το ματς.

Η τακτική, η ενέργεια, οι φάσεις, αλλα... 

Η ΑΕΚ με εξαίρεση το πρώτο 25άλεπτο του παιχνιδιού που δυσκολεύτηκε αρκετά να ακολουθήσει και τον ρυθμό και τον τρόπο ανάπτυξης της Μαρσέιγ, στη συνέχεια και μέχρι το φινάλε, το ματς το ισορρόπησε και μάλιστα πολύ. Φυσικά αυτό έγινε αφότου βρέθηκε πίσω στο σκορ και χρειάστηκε να κυνηγάει. Αλλά το ισορρόπησε. Ήδη από το πρώτο ημίχρονο αλλά κυρίως με το φορτσάρισμα που έκανε μπαίνοντας στο δεύτερο ημίχρονο, όταν για περίπου 20 λεπτά ήταν η γνωστή πιεστική ΑΕΚ της Φιλαδέλφειας.

Θέλω να πω ότι δεν έπαιξε χειρότερα από την Μαρσέιγ. Σε σημαντικά κομμάτια του παιχνιδιού, ίσως να ήταν ένα κλικ καλύτερη. Και ας μην είχε σε καθόλου καλή βραδιά τον Πινέδα, κάτι που σημαίνει πάρα πολλά για την συνολική αγωνιστική λειτουργία της ΑΕΚ. Τακτικά το πάλεψε πολύ, με τον Αλμέιδα να επιστρατεύει δυο διαφορετικούς σχηματισμούς. Και μέσα στο γήπεδο το πάλεψε, βάζοντας πολλή ενέργεια. Ενώ και τελικές προσπάθειες έκανε 11 έναντι 9 των Γάλλων και ο Γκατούζο παραδέχθηκε πως η ομάδα του υπέφερε κατά διαστήματα. Αλλά στο τέλος της βραδιάς, αυτό που μέτρησε στο αποτέλεσμα, ήταν ποια από τις δυο ομάδες έκανε γκολ αυτές τις φάσεις που δημιούργησε.

Η Μαρσέιγ βρήκε γκολ στο πρώτο της κόρνερ μέσα στο ματς. Η ΑΕΚ έκανε συνολικά 15 κόρνερ. Πέντε μέσα σ’ ένα τετράλεπτο στο φινάλε του παιχνιδιού. Δεν βρήκε γκολ. Είτε ο Λόπες, είτε οι αμυντικοί της Μαρσέιγ, βρήκαν κάποιον τρόπο να μην αφήσουν την μπάλα να μπει στα δίχτυα τους. Αν ξαναδεί κανείς προσεκτικά αυτά τα τελευταία μαζεμένα κόρνερ, θα διαπιστώσει πως τελικά βρήκαν τρόπο οι παίκτες της ΑΕΚ να μην στείλουν την μπάλα στα δίχτυα.

Το ακόμα πιο παράξενο, ήταν πως οι μεγαλύτερες ευκαιρίες της ΑΕΚ για να βάλει γκολ, δεν ήταν καν αυτά τα μαζεμένα κόρνερ στο φινάλε. Ήταν δυο φάσεις στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου. Κυρίως η φάση που ο Γκαρσία σηκώνεται εντελώς μόνος του και πιάνει κεφαλιά από την μικρή περιοχή, αλλά η μπάλα πηγαίνει πάνω στο σώμα του Λόπες. Δεν μπορούσε ούτε ο Ισπανός να πιστέψει πως αυτή ήταν η κατάληξη της συγκεκριμένης φάσης. Ήταν επίσης η φάση που από την οξυδέρκεια του Άμραμπατ από πλάγιο, ο Πινέδα βρέθηκε απέναντι στον Λόπες αλλά πήγε πολύ άτσαλα να κοντραλάρει και τα έκανε θάλασσα.

Δυο ευκαιριάρες που αν δεν τις κάνεις γκολ, ειδικά την πρώτη, απέναντι σε μια ομάδα όπως είναι η Μαρσέιγ, το πιθανότερο είναι πως όχι απλώς δεν θα κερδίσεις το ματς, αλλά θα το χάσεις κιόλας. Όπως και έγινε. Εννοτείται πως ούτε ο Γκαρσία που δεν έβαλε την κεφαλιά, ούτε ο Πινέδα που δεν έκανε το κοντρόλ, ούτε ο Αραούχο ή ο Πόνσε ή ο Τσούμπερ που δεν μπόρεσαν να σπρώξουν την μπάλα μέσα σ’ εκείνα τα συνεχόμενα κόρνερ, θα πρέπει να πάρουν πάνω τους το βάρος αυτής της ήττας. Τα έδωσαν όλοι, όλα, μέχρι και το τέλος, απέναντι σε μια ποιοτικότατη ομάδα με πανάκριβο ρόστερ. Και όλοι μαζί χάνουν, όπως όλοι μαζί κερδίζουν. Ωστόσο καθαρά ποδοσφαιρικά, η ΑΕΚ πάλι την αστοχία της στην τελική φάση πλήρωσε ακριβά. .

Και τώρα... 

Φυσικά ποτέ δεν έχει νόημα να κλαις πάνω από το χυμένο γάλα. Απλώς φέτος η ΑΕΚ το έχει χύσει πολλές φορές και με τον ίδιο τρόπο. Πάντως για τη συνέχεια, το είπε πάντως ο Γκατούζο και έχει δίκιο. «Αυτή η ΑΕΚ δεν πεθαίνει» και πιθανότατα είχε στο μυαλό του αυτό που είπε ανοιχτά ο Μουκουντί. «Η ΑΕΚ εκεί που όλοι θεωρούν πως δεν θα κερδίσει, κερδίζει». Αυτό τώρα καλείται να ξανακάνει η ΑΕΚ, στα δυο ματς που απομένουν. Με την Μπράιτον στη Νέα Φιλαδέλφεια και με τον Άγιαξ στο Άμστερνταμ. Καλείται να ξανακάνει αυτό που έκανε στο ξεκίνημα των αγώνων του ομίλου και από τελειωμένη που την θεωρούσαν μετά την κλήρωση, βρέθηκε να διεκδικεί και να απαιτεί από τον εαυτό της πρόκριση.

Η ΑΕΚ μπορεί ακόμα και να διεκδικήσει συνέχεια στο Europa League ως δεύτερη αλλά εξακολουθεί να έχει πολλές και απολύτως βάσιμες ελπίδες για το Conference που εννοείται και δεν χαλάει κανέναν. Η ΑΕΚ έχει παλέψει στα ίσια όλα τα ματς, μ’ όλους τους σπουδαίους αντιπάλους που βρήκε απέναντί της. Που ούτε ο Άγιαξ που πήρε ισοπαλία, ούτε ακόμα και η Μαρσέιγ που της έκανε δυο νίκες, μπορούν να ισχυριστούν πως ήταν στο γήπεδο καλύτερες της. Αλλά πλέον δεν έχει κανένα απολύτως περιθώριο, να πετάξει άλλες ευκαιρίες τύπου Γιόνσον με Άγιαξ, ή Γκαρσία με Μαρσέιγ. Τώρα με Μπράιτον και Άγιαξ, θα παίξει για την... ζωή της.

Και κάτι τελευταίο. Το έγραψα μετά απ’ αυτό που ζήσαμε όλοι όσοι ήμασταν στην Μασσαλία. Το γράφω και τώρα μετά απ’ αυτό που έγινε στη Νέα Φιλαδέλφεια. Αυτό που έχει κτιστεί ανάμεσα στα δυο κλαμπ, έχει ξεφύγει κατά πολύ από μια φιλία ανάμεσα σε οργανωμένους οπαδούς. Είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο και πολύ σημαντικότερο. Σκεφτείτε πως οι παίκτες της Μαρσέιγ, πήγαν μετά το ματς μπροστά στο πέταλο των οργανωμένων της ΑΕΚ και τους χειροκρότησαν. Τεράστια ιστορία όλη αυτή και πρέπει επιτέλους, να γίνει οδηγός. Και για έναν ακόμα λόγο. Δοκιμάστηκε με δυο στραβά αποτελέσματα για την μια εκ των δυο ομάδων και με στραβές και ανάποδες διαιτησίες. Και δεν έπεσε πάνω της, καμία απολύτως σκιά.