Μίλησε ο Μαρσιάλ, μίλησε και η Νέα Φιλαδέλφεια

Ο Κώστας Τσίλης γράφει για τον (αλλά και τους) mvp στο ματς με τον Άρη, για το ξεκάθαρο μήνυμα από την εξέδρα για τον Αλμέιδα και για την συνθήκη που φανέρωσε το παιχνίδι και η ΑΕΚ οφείλει να την εκμεταλλευτεί

Το πιάνω κατευθείαν από το καθαρά αγωνιστικό κομμάτι. Με βάση την εικόνα που είχε το ματς, καθαρά ποδοσφαιρικά, δεν ήταν ο mvp ο Μαρσιάλ. Το δικαιούται σίγουρα πολύ περισσότερο ο Ρότα, που έκανε πολύ καλά πράγματα και στις δυο πλευρές του γηπέδου και επιβεβαίωσε (για ακόμα μια φορά) πως αυτός που όλοι μας είδαμε στο Γουέμπλεϊ με την εθνική, είναι το αποτέλεσμα της σχεδόν εκτόξευσης στην εξέλιξη του.

Αν δεν πήγαινε στον Ρότα το βραβείο του mvp, κάλλιστα θα μπορούσε να πάει στον Μήτογλου, που ως αρχηγός και μετά από πολύ καιρό, έκανε αψεγάδιαστα την δουλειά του. Και έδειξε πως είναι ένα παιδί που δουλεύει σκληρά και παραμένει σε φουλ αγωνιστική ετοιμότητα περιμένοντας υπομονετικά την ευκαιρία. Ή θα μπορούσε να πάει και στον Γιόνσον, που ξεκάθαρα είναι σε καλύτερη κατάσταση από τον Σιμάνσκι. Ή ακόμα και στον Φερνάντες ή στον Γαλανόπουλο, που ήρθαν από τον πάγκο σεληνιασμένοι για να φωνάξουν ποδοσφαιρικό παρών.

Παρόλα αυτά, δικαίως το βραβείο του mvp πήγε στον Μαρσιάλ. Όχι μόνο διότι ήταν το γκολ που έδωσε στην ΑΕΚ τη νίκη και το προβάδισμα για την πρόκριση. Που, μεταξύ μας, ακόμα και μόνο αυτό θα ήταν αρκετό για να τον χρίσει κορυφαίο. Σε διπλά τέτοια ματς, παίζει μεγάλο ρόλο η μια νίκη και το κατάλαβε από την ανάποδη πέρυσι η ΑΕΚ όταν πλήρωσε με αποκλεισμό στην ρεβάνς στο Χαριλάου, εκείνο το σβηστό 0-0 στην Φιλαδέλφεια. Τώρα κέρδισε και κέρδισε με το γκολ του Μαρσιάλ. Αλλά δεν δικαιούται τον τίτλο του πολυτιμότερου ο Γάλλος μόνο γι' αυτό.

Το δικαιούται κυρίως για τον τρόπο που μ’ ένα κοντρόλ και ένα άγγιγμα της μπάλας, εκμεταλλεύτηκε μια καραμπόλα στην αντίπαλη άμυνα για να σκοράρει. Αλλά προφανώς γι' αυτό έμεινε κοντά δέκα χρόνια σ’ ένα κλαμπ όπως η Γιουνάιτεντ, με τουλάχιστον τα μισά εξ αυτών στο βασικό rotation. Λόγω αυτής της ποδοσφαιρικής ποιότητας, παύλα απλότητας, παύλα αποτελεσματικότητας. Επίσης ο Μαρσιάλ δικαιούται τον τίτλο του mvp, διότι με το γκολ που πέτυχε σήκωσε την Νέα Φιλαδέλφεια στο πόδι. Έδωσε και ώθηση στην ομάδα να μπει εξαιρετικά πιο φορτσάτη και με το πόδι στο γκάζι στο δεύτερο ημίχρονο.

Γεμάτη με κόσμο και... νόημα

Και μιας και έβαλα στην κουβέντα τη Νέα Φιλαδέλφεια, γέμισε ξανά, ημέρα Τετάρτη και μετά από ήττα το Σάββατο στις Σέρρες. Για την ακρίβεια μετά από τρία συνεχόμενα αρνητικά αποτελέσματα. Όχι μόνο γέμισε, αλλά μίλησε κιόλας. Ο τρόπος που η κερκίδα υποδέχθηκε τον Αλμέιδα στην παρουσίαση των ομάδων, αλλά και η αποθέωση κατόπιν με το τραγούδι στο όνομα του Αργεντινού προπονητή, ήταν κάτι πολύ ξεκάθαρο και πολύ βροντερό. Ο κόσμος που είναι γηπεδικός, με το κασκόλ του και το διαρκείας του ή το απλό του εισιτήριο, που δεν είναι κρυμμένος πίσω από ένα πληκτρολόγιο και πάνω σε μια καρέκλα, έχει ξεκάθαρη άποψη στην κουβέντα περί προπονητή. Την εξέφρασε με το πιο ηχηρό και σαφή τρόπο.

Έχει τεράστια σημασία αυτό και δεν έχει να κάνει καθόλου με κανένα ΑΕΚόμετρο. Κανείς δεν είναι πιο ΑΕΚ επειδή πάει στο γήπεδο σε σχέση μ’ έναν άλλον που για χίλιους λόγους δεν πηγαίνει. Αλίμονο να μπούμε σ’ αυτές τις λογικές. Όμως το δείγμα από τις αντιδράσεις της εξέδρας στη Νέα Φιλαδέλφεια, είναι δεδομένο πολύ πιο αντιπροσωπευτικό διότι είναι πιο γνήσιο, σ’ αντίθεση μ’ αυτό που μπορεί να προκύψει από το πανηγύρι των τρελών που γίνεται στα απρόσωπα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Η Νέα Φιλαδέλφεια λοιπόν, μίλησε. Δεν χειροκρότησε, αλλά αποθέωσε τον Αλμέιδα. Τραγούδησε το όνομα του, όπως το τραγουδάει πάντα. Και μακάρι αυτό να ακούστηκε δυνατά.

Μακάρι να έφτασε μέχρι και το Μεξικό, μπας και σταματήσουν αυτό το επικοινωνιακό παιχνιδάκι που έχει στήσει τις τελευταίες μέρες, στην πλάτη του Ματίας. Βεβαίως το ξεκαθάρισε και στις δηλώσεις του ο Αλμέιδα. Αλλά καλό θα είναι να ακούσουν και αυτό που είπε η Νέα Φιλαδέλφεια, διότι αν νομίζουν πως έχουν μυριστεί αίμα, μάλλον θα πρέπει να κοιτάξουν ξανά την όσφρηση τους. Δεν υπάρχει τέτοιο στον οργανισμό της ΑΕΚ. Υπάρχει πίεση λόγω των αποτελεσμάτων, υπάρχει δεδομένα ένα μπλέξιμο στην προσπάθεια να βρεθεί ξανά μια αποτελεσματική συνταγή. Ωστόσο ο Αλμέιδα την στήριξη του κόσμου την έχει. Και τον τρόπο έχει αποδείξει πως τον έχει.

Ξέρει τον τρόπο, έχει το υλικό...

Για να ξέρουμε και τι λέμε και το υλικό το έχει. Ο Αλμέιδα έκανε δέκα αλλαγές σε σχέση με την ενδεκάδα που έπαιξε το Σάββατο στις Σέρρες. Και μέσα σ’ αυτές ήταν ο Πινέδα, ο Ελίασον, ο Μαρσιάλ, ο Λιούμπιτσιτς, ο Γιόνσον και ο Ρότα. Ήταν και ο Μήτογλου που ήρθε από την πίσω γραμμή των επιλογών. Επίσης στο δεύτερο ημίχρονο, ο Αλμέιδα έκανε πέντε αλλαγές και η ΑΕΚ πάτησε ακόμα πιο δυνατά το γκάζι και στο τελευταίο κομμάτι του παιχνιδιού είχε δοκάρι, υπήρχαν φορές που έκρυψε την μπάλα, έπαιξε σίγουρα ωραίο ποδόσφαιρο και δικαιούταν ακόμα ένα γκολ. Και από τον πάγκο έλειπαν εντελώς ο Γκαρσία, ο Άμραμπατ, ο Σιμάνσκι, ο Μάνταλος.

Μπήκαν όμως παίκτες όπως ο Λαμέλα και ο Γκατσίνοβιτς αλλά ακόμα και ο Τσούμπερ, που είναι παίκτες που εύκολα διεκδικούν θέση βασικού. Όπως επίσης ήρθε και ο Φερνάντες με τον Γαλανόπουλο, επίσης από την δεύτερη και τρίτη γραμμή του ροτέισον και έκαναν ματσάρα. Όλο αυτό μπορεί να μην έδωσε στην ΑΕΚ μια ακόμα πιο καθαρή νίκη επί του Άρη, που θα την έκανε να αισθάνεται πολύ άνετα στην ρεβάνς. Έδειξε ωστόσο πόσο μεγάλα περιθώρια υπάρχουν για την ΑΕΚ, να ισιώσει αγωνιστικά, όλο αυτό που έχει πάει να στραβώσει μέχρι τώρα. Υλικό υπάρχει, προπονητής που στηρίζεται και που έχει αποδείξει πως ξέρει να βρίσκει συνταγές επιτυχίας υπάρχει. Υπάρχει το περιβάλλον και η συνθήκη, για να μπορέσει άμεσα να ξαναβρεί τις σταθερές της και την ισορροπία της. Και θα είναι κρίμα και σχεδόν αυτοχειρία, να μην το κάνει.