Αν δεν ξυπνήσει ούτε και τώρα ο εγωισμός της ΑΕΚ…

Ο Κώστας Τσίλης γράφει για όλα όσα έγιναν στο Φάληρο για να φτάσει στο συμπέρασμα πως αν υπάρχει μόλις μια πιθανότητα κάτι να σώσει η ΑΕΚ απ' αυτή τη σεζόν, είναι μετά απ' όλα αυτά, να ξυπνήσει έστω και τώρα ο εγωισμός, διότι καθαρά ποδοσφαιρικά δεν έχει απομείνει ελπίδα

Δεν υπάρχουν πολλά να πεις για το χθεσινό ματς στο Φάληρο, που δεν έχουν ειπωθεί ξανά και κυρίως που δεν έχουν ξαναγίνει. Μήπως άραγε είναι η πρώτη φορά που η ΑΕΚ βρίσκει τρόπο να κάνει λάθη που δεν θα τα δεις ούτε σε σχολικό πρωτάθλημα; Μα αυτή είναι η ιστορία της ζωής της τον τελευταίο ακριβώς έναν χρόνο. Και με μερικά απ’ αυτά τα λάθη, έχασε ένα ολόκληρο πρωτάθλημα.

Μήπως επίσης είναι η πρώτη φορά που πληρώνει πανάκριβα το γεγονός πως σταθερά σε τουλάχιστον δυο μεταγραφικές περιόδους, δεν έχει κλείσει την μαύρη τρύπα στο αριστερό άκρο της άμυνας; Μα ήταν μόλις πριν από δυο εβδομάδες, όταν τα ασετάριστα με την υπόλοιπη γραμμή άμυνας, αριστερά μπακ, κράτησαν και δεν έβγαλαν οφσάιντ τους δυο από τους τρεις σκόρερ του ΠΑΟΚ στην ανατροπή της Νέας Φιλαδέλφειας.

Αυτό που έγινε για πρώτη φορά χθες στο Φάληρο, ήταν να ματσάρει στο ανασταλτικό κομμάτι η ΑΕΚ τον αντίπαλό της. Με κοντά και σφιχτά τις γραμμές της. Με έξυπνο τέχνασμα να κυνηγούν τα δυο ακραία μπακ της, τους αντίπαλους εξτρέμ σ’ όλο το γήπεδο. Κάτι που έδινε ισορροπία στην ανασταλτική λειτουργία. Όμως στο ποδόσφαιρο δεν φτάνει να αμύνεσαι καλά. Ή για την ακρίβεια, δεν φτάνει όταν είσαι η ΑΕΚ που αν δεν χάσει ή χάσει με τιμητικό σκορ στο Φάληρο, δεν θα θεωρήσει πως ήταν μια καλή μέρα στην δουλειά. Αντίθετα θα πρέπει να έχει συνείδηση, πως δεν έγινε καθόλου μα καθόλου η δουλειά.

Η ΑΕΚ βρήκε τρόπο να δέσει τις γραμμές της, αλλά όχι και να παίξει ποδόσφαιρο. Σε 90 λεπτά, όλη κι όλη η επιθετική παρουσία της, ήταν μια μαγική κάθετη του Λαμέλα και ένα κακό τελείωμα του Μάνταλου. Κατά τα άλλα μηδέν, ούτε ευκαιρία, σχεδόν ούτε τελική στην αντίπαλη εστία. Αδυνατούσε να βάλει σωστά την μπάλα κάτω και να κτίσει ορθόδοξα μια επίθεση. Καλή ως ιδέα του Μαρσιάλ στην κορυφή, αλλά κακή στην πρακτική της εφαρμογή, καθώς ο Γάλλος είναι βαρύς και χωρίς ρυθμό. Έτσι ήταν όσο έπαιξε φορ, έτσι και όταν πήγε στο αριστερό άκρο. Ωσεί παρών ο Ελίασον, το ίδιο και ο Κοϊτά, το ίδιο δημιουργικά και ο Μάνταλος. Δεν άλλαξε τίποτα ούτε με τις αλλαγές στο δεύτερο ημίχρονο.

Το ακόμα χειρότερο, είναι πως πλέον η ΑΕΚ δείχνει να μην ξέρει πότε πρέπει να κάνει τι. Στο ματς με τον ΠΑΟΚ ήταν 2-0 μπροστά στο σκορ και έπαιζε με την άμυνα στην σέντρα. Ένα ρίσκο που το πλήρωσε με ανατροπή. Με τον Παναθηναϊκό ήταν 1-1 στο 65’ και αποφάσισε να παίξει για το υπόλοιπο χωρίς καθόλου αμυντικό χαφ. Ακόμα μεγαλύτερο ρίσκο, που επίσης το πλήρωσε. Και με τον Ολυμπιακό έχανε 1-0 στο 85’ και δεν είχε πλέον τίποτα για να χάσει, δεν πήρε ούτε μισό ρίσκο. Τρικυμία και μπέρδεμα που είναι πολύ προφανές πως δεν έχει γιατρειά εδώ πιά που έχει φτάσει το πράγμα. Τουλάχιστον όχι ποδοσφαιρική.

Στα μάτια τα δικά μου, μια μόνο ελπίδα υπάρχει για να σώσει η ΑΕΚ ό,τι σώζεται από το καλό ευρωπαϊκό εισιτήριο στα τρία ματς που απομένουν. Μετά απ’ όσα έγιναν στο Φάληρο, να ξυπνήσει έστω και τώρα ο ποδοσφαιρικός εγωισμός της ΑΕΚ. Αυτός που, για να ξέρουμε και τι λέμε, θα έπρεπε ήδη να είχε ξυπνήσει μετά την ξεγυρισμένη αγωνιστική σφαλιάρα με το 6-0. Αντ’ αυτού, από τότε η ΑΕΚ δεν έχει καταφέρει να σηκώσει κεφάλι και βυθίζεται όλο και περισσότερο και μ’ όλους τους τρόπους. Έχει κάνει τέσσερις ήττες, μια ισοπαλία και μόνο μια νίκη που δεν είχε αντίκρισμα.

Τώρα όμως, έγιναν πολλά περισσότερα από μια ήττα στο Φάληρο. Τώρα αυτό που είδαν στην ΑΕΚ, ήταν τους αντιπάλους τους, αντί να πανηγυρίζουν που πήραν το πρωτάθλημα μετά από τρια χρόνια, να τους αρπάζουν από τον λαιμό. Να ορμάνε πέντε πάνω στον Λαμέλα για ροντέο, για μια κόντρα που ειχε με τον Μπρούνο, από τις εκατοντάδες που γίνονται στο τέλος τέτοιων ματς. Τους είδαν να τους υποτιμούν και να τους δείχνουν το δικό τους σήμα, σαν αυτό που φοράνε οι ίδιοι να μην έχει κανένα βάρος. Ό,τι πιο προσβλητικό δηλαδή. Είδαν αμούστακα παιδιά να τους προτρέπουν να πάνε για ύπνο.

Είδαν, είδαν, είδαν, αλλά ακόμα και αισθάνθηκαν στο τέλος της μέρας, να χρειάζεται να παλέψουν κυριολεκτικά προκειμένου να φτάσουν μέχρι τα αποδυτήρια. Αυτή την φορά, δεν τους κέρδισε μόνο ο αντίπαλος τους. Τους υποτίμησε, τους επιτέθηκε, ακόμα και τους τραμπούκησε κατά επώνυμες πλέον καταγγελίες. Ολα αυτά, έστω και τώρα, μετά απ’ όλα όσα έχουν προηγηθεί το προηγούμενο διάστημα, δεν γίνεται να μην ξυπνήσουν τον εγωισμό όλων όσων βρίσκονται μέσα στα αποδυτήρια. Ακόμα και αυτών που ίσως μετράνε μέρες μέχρι να τελειώσει η σεζόν και χαιρετήσουν. Διότι πολύ προφανώς υπάρχουν και τέτοιοι.

Αν αυτό συμβεί, είναι η τελευταία ελπίδα της ΑΕΚ, να σώσει ό,τι σώζεται από την φετινή σεζόν και να πάρει ένα ευρωπαϊκό εισιτήριο που θα της κάνει πιο εύκολη την επόμενη. Να τσιτώσουν όσο δεν έχουν μέχρι τώρα τσιτώσει και να βγάλουν ξανά σφυγμό μέσα στις τέσσερις γραμμές, όσο δεν έχουν βγάλει σε κανένα από τα ματς των πλει οφς. Αλλιώς, μέσα από μονάχα ποδοσφαιρικές διαδικασίες, είναι πολύ προφανές πως δεν υπάρχει καμία ελπίδα. Και εννοώ αποκλειστικά για φέτος. Για την επόμενη είναι μια άλλη μεγάλη, περίπλοκη συζήτηση, που θα ανοίξει από τις 12 Μάη. Τώρα όμως, είναι αυτά τρία ματς μπροστά και απαγορεύεται η λευκή πετσέτα.

Και φυσικά σ’ όλο αυτό, με δυο από τα τρία εναπομείναντα ματς εντός έδρας, η ΑΕΚ χρειάζεται και τον κόσμο της. Παρόλο που μ’ όλα όσα έχουν γίνει, είναι επιεικώς καταχρηστικό έστω και να ψελλίζουν για στήριξη, αυτή η προϋπόθεση, είναι απαραίτητη. Διότι όλοι ξέρουν και όλοι ξέρουμε πόσο διαφορετική μπορεί να γίνει η ΑΕΚ, μέσα στη γεμάτη Νέα Φιλαδέλφεια. Ακόμα και έτσι όπως είναι τώρα.

Το ξαναγράφω. Είναι στα όρια του καταχρηστικού και ίσως τα ξεπερνά να ζητήσουν προπονητής και παίκτες την στήριξη από τον κόσμο στα δυο ματς που έρχονται. Αλλά στην πραγματικότητα ποτέ δεν είναι τα πρόσωπα, που το κάνουν. Η φανέλα είναι. Ψάξτε, βρείτε και ρίξτε μια προσεκτική ματιά στο βίντεο μ’ όσα είπε ο Χατζηχρήστος όταν έσβηνε βράδυ Κυριακή την τούρτα για τα 101α γενέθλια της ΑΕΚ που του πήγαν τα «παιδιά» του. Και για όσους δεν το ξέρουν, ο Χατζηχρήστος κοιτά γενναία και στα ίσια, την πιο άνιση μάχη που μπορεί να δώσει άνθρωπος.