AEK, Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός και ΠΑΟΚ, τέσσερις υπέροχες ομάδες μπορούν να σωθούν… και να μας σώσουν!

Μέσα από την εξαιρετική πορεία, κυρίως την εξαιρετική τους εικόνα, στους ομίλους των φετινών ευρωπαϊκών διοργανώσεων οι τέσσερις εκπρόσωποί μας ζουν, κι εμείς μαζί τους, τo κανονικό ποδόσφαιρο, είναι πια καιρός να το…μονιμοποιήσουμε και εντός συνόρων!

Όσο κι αν η καθημερινότητά μας, και η αγορά εργασίας, τη θέλουν εδώ και χρόνια τελευταία, η Κυριακή, τυπικά, παραμένει η πρώτη ημέρα της εβδομάδας! Εβδομάδας που σε ό,τι αφορά τα…τρέχοντα, με τα όσα έγιναν στο ντέρμπι των «αιωνίων» στο «Γ. Καραϊσκάκης», δε θα μπορούσε να ανοίξει με χειρότερο τρόπο! Μας δόθηκε, δυστυχώς, από «ερυθρόλευκους» και «πράσινους» πολύ…λιγότερο ματς από όσο περιμέναμε. 

Πενήντα ενδιαφέροντα, δε λέω, λεπτά και μετά τέλος. «Και μετά σιωπή» που λέει και η ‘Αλκηστις, εκείνη δε «μιλούσε» ποδοσφαιρικά προφανώς αλλά μοιάζει να ταιριάζει στην περίσταση. Σιωπή αγωνιστική, στο χορτάρι, γιατί εκτός…αφήστε το καλύτερα. Δεν είναι πρόθεσή μου, δεν είναι της παρούσης, μη σας πω δεν είναι και καθόλου χρήσιμο να ασχοληθεί αυτό εδώ το κείμενο με τα πώς και τα γιατί αυτού που συνέβη στο Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός. 

Πώς πέρασε η κροτίδα, πού έπεσε η κροτίδα, τι ζημιά έκανε, τι ακριβώς αισθάνθηκε και πόσο τραυματίστηκε ο Χουάνκαρ. Ειλικρινά, ας τα βρει η υπηρεσία. Κουράστηκα, βαρέθηκα, απηύδησα! Η πρώτη ίσως και μεγαλύτερη ήττα μας σε όλο αυτό το σκηνικό είναι το εξωφρενικό που με τα χρόνια έχει γίνει κάτι σαν κανονικότητα. Έχουμε φτάσει να θεωρούμε φυσιολογικό, και να ασχολούμαστε περαιτέρω μόνο όταν προκύπτει διακοπή ενός αγώνα, κάτι που θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται, γιατί τέτοιο είναι, ως αδιανόητο. 

Έχουμε φτάσει να θεωρούμε φυσιολογικό να «βομβαρδίζονται» με κάθε είδους «πυρομαχικά» εργαζόμενοι, ποδοσφαιριστές, προπονητές και όποιοι άλλοι έχουν θέση στον αγωνιστικό χώρο, την ώρα της δουλειάς τους. Και αυτό δεν είναι τόσο θέμα συμπεριφοράς, πρόληψης ή καταστολής όσο, κυρίως, θέμα νοοτροπίας. Νοοτροπίας που έχει ποτίσει χρόνια τώρα ολόκληρο το φάσμα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Νοοτροπίας που για να μην την έχουμε αλλάξει τόσα και τόσα χρόνια φαίνεται πως αυτήν έχουμε, αυτήν θέλουμε και με αυτήν πορευόμαστε. 

Τρέχοντας με 200 προς το γκρεμό αν με ρωτάτε αλλά και πάλι…Τα έχουμε αναφέρει, συζητήσει, γράψει και ξαναγράψει τόσες και τόσες φορές κάνοντας μια μεγαλοπρεπή, ας μην κοροϊδευόμαστε, τρύπα στο νερό. Ο μόνος τρόπος να εκλείψουν, να εκφυλιστούν αρχικά, να περιθωριοποιηθούν και εν τέλει να εξαφανιστούν όλα αυτού του «βάρβαρου» είδους τα φαινόμενα είναι, έχω πλέον απολύτως πειστεί, το ίδιο το ποδόσφαιρο. Δε θα έπρεπε, πρόκειται ουσιαστικά για ομολογία αποτυχίας 

Αρχών, θεσμών και όλων ημών των εμπλεκομένων, αλλά εκεί έχουν φτάσει τα πράγματα. Και με αφορμή την, για μια ακόμη φορά μέσα στη σεζόν, εξαιρετική, ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων, εικόνα των ομάδων μας στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, φαίνεται πως υπάρχει ακόμη ελπίδα. Με τέσσερις εκπροσώπους στους ομίλους Europa και Europa Conference η αναμέτρησή μας με τους…κανονικούς εκεί έξω είναι φέτος πιο συχνή, άρα και πιο αμείλικτη, από ποτέ. Και είναι πραγματικά ευτυχής η συγκυρία του να διαθέτουμε τέσσερις τόσο καλές, «κανονικές», αξιόμαχες και αξιόπιστες ακόμη και για το υψηλό επίπεδο, ομάδες. 

Είναι τόσο μεγάλη η…δόση πραγματικού ποδοσφαίρου που «λαμβάνουμε» κάθε δεύτερη Πέμπτη που μάλλον θα έπρεπε να μας την είχαν συνταγογραφήσει. ΑΕΚ, Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός και ΠΑΟΚ κερδίζουν, χάνουν, δοκιμάζονται, «μετριούνται» κόντρα αν όχι στους καλύτερους σίγουρα κόντρα σε πολύ καλούς και αντέχουν. Αντέχουν επειδή μετά από πολλά χρόνια, ίσως και κατά τύχη όλες μαζί, είναι ομάδες κατασκευασμένες με ορθολογικό τρόπο, με σωστά υλικά, με την κατάλληλη προσέγγιση στο αντικείμενο. 

Ομάδες μαθημένες ήδη, από την περασμένη σεζόν της Σούπερλιγκ, να πιέζουν, να φέρνουν ακόμη και στα άκρα, εαυτούς και αντιπάλους. Ομάδες βγαλμένες από ένα άκρως ανταγωνιστικό, εντός συνόρων, περιβάλλον που ΔΕΝ είναι να απορεί κανείς πώς καταφέρνουν, και θα καταφέρουν μέχρι τέλους, να στέκονται σε…τόσο μεγάλα ύψη. 

Ο ΠΑΟΚ έχει ουσιαστικά εξασφαλίσει την πρόκριση, κυνηγάει την πρωτιά. Η ΑΕΚ είναι δεύτερη σε όμιλο Champions League σε συσκευασία Europa. O Παναθηναϊκός είναι δεύτερος με παιχνίδι παραπάνω από Βιγιαρεάλ και Μακάμπι, και δικαιούται, βάσει εικόνας, να ελπίζει ότι θα συνεχίσει και μετά τους ομίλους. Το αυτό και ο Ολυμπιακός που μάλλον εξασφάλισε την Τρίτη θέση και μπορεί να κοιτάζει ακόμη ψηλότερα. 

Με συγκομιδή 6.000 βαθμών μέχρι στιγμής έχουμε, ως ελληνικό ποδόσφαιρο, την 7η καλύτερη φετινή επίδοση στις διοργανώσεις της UEFA. Ολόκληρη την περσινή, φτωχή, πάμπτωχη σεζόν είχαμε καταφέρει να μαζέψουμε μόλις 2.125! Προφανώς και το θέμα μας δεν είναι τα νούμερα αλλά και αυτά έχουν ψυχή! Και πολύ μεγάλη σημασία. Όσο πιο γρήγορα αντιληφθούμε, μας βοηθούν πολύ τα φετινά, πόσο πολύ θα αλλάξει την ανταγωνιστικότητα, άρα και την ποιότητα του πρωταθλήματός μας, η ευρωπαϊκή προοπτική του «παίζω και διακρίνομαι» αντί του «παρίσταμαι και χαιρετίζω» τόσο το καλύτερο. 

Όσο πιο γρήγορα συνειδητοποιήσουμε πως πέρα από το πρεστίζ, την προβολή και το…σήκωμα της μύτης επιτυχία στην Ευρώπη σημαίνει και λεφτά στα ταμεία τόσο το καλύτερο. Και επειδή…itworks both ways, όσο πιο γρήγορα καταλάβουμε πως υγιής, καθαρός, κανονικός ανταγωνισμός σε επίπεδο Σούπερλιγκ προλειαίνει το έδαφος για μεγάλες ευρωπαϊκές βραδιές, τόσο το καλύτερο. Δεν είμαι σίγουρος ότι το φετινό πέτυχε, μάλλον έτυχε. Αλλά και πάλι, έχουμε μια πολύ μεγάλη ευκαιρία, ας μην την αφήσουμε, και αυτή, να πάει χαμένη. 

Έχουμε την ευκαιρία πηγαίνοντας, έστω, ανάποδα σε δρόμο μονής κατεύθυνσης, να φτιάξουμε, αξιοποιώντας το εξαιρετικό τρέχον…οικοδόμημα, τα θεμέλια για τα επόμενα. Δυσκολεύομαι να φανταστώ πως τα όσα όλοι μας, παράγοντες, προπονητές, ποδοσφαιριστές, δημοσιογράφοι και, κυρίως, φίλαθλοι και οπαδοί, ζούμε με τις ομάδες μας στους ομίλους μέσα στη σεζόν δεν είναι αρκετά για να μας πείσουν. Να μας πείσουν να αλλάξουμε ή να χαθούμε! Γιατί αν δεν πάρουμε ούτε και τώρα την απόφαση για το πρώτο το μόνο που θα μας αξίζει…θα είναι το δεύτερο!