AEK - Παναθηναϊκός: Mes que un… partido για τον Αλμέιδα

Γράψε ένα blog για το ντέρμπι μου είπαν! Βεβαίως να γράψω, με χαρά! Δωσ' μου κουβέντα για θέματα αγωνιστικής, ποδοσφαιρικής, τακτικής φύσεως και πάρε μου την ψυχή! Χίλια συγγνώμη αλλά αυτή τη φορά...not! Δε θα είναι αυτό το περιεχόμενο!

Σαφέστατα βρίσκω ενδιαφέροντα όλα τα παραπάνω ζητήματα σε σχέση με το ΑΕΚ-Παναθηναϊκός, δεν το συζητώ! Βρίσκω όμως ακόμη πιο... "καυτό", έως και απολύτως καθοριστικό για τη φύση και τη φυσιογνωμία της ίδιας της Stoiximan Super League, το θέμα Αλμέιδα. Κι όποιος επιμένει να θεωρεί πως δεν υπάρχει τέτοιο καλά θα κάνει όσο το δυνατόν γρηγορότερα να βγάλει το κεφάλι του από την άμμο! 

Κι όταν το κάνει θα συναντηθεί με την τοξική ατμόσφαιρα που επικρατεί εκεί έξω για τον Αργεντινό τεχνικό. Εκεί έξω στον θαυμαστό, όμορφο, αγγελικά πλασμένο, λέμε τώρα, κόσμο των social media. Έναν κόσμο που μπορεί να είναι μεν ψηφιακός αλλά δεν είναι, μακάρι να ήταν, εικονικός. Έχει σάρκα και οστά, σκληρή, πολλές φορές άδικη, απαξιωτική έως και μηδενιστική γλώσσα, αναθέματα στην ημερήσια διάταξη μέχρι και...κατάρες. 

Και τα έχει όλα -τα αρνητικά αποτελέσματα σε Ευρώπη και Ελλάδα αλλά και οι πολλοί μυϊκοί τραυματισμοί "βοηθούν" προς αυτήν την κατεύθυνση- στον υπερθετικό βαθμό και για τον "Πελάδο".  Όχι πως δεν θα έπρεπε, κάθε άλλο, να αναλύεται, να ελέγχεται και να αξιολογείται η δουλειά του. Με βάση την ποιότητα του ρόστερ, τα χρήματα που δαπανήθηκαν αλλά και τον πρότερο, ιδίως εν Ελλάδι, επαγγελματικό βίο του Αλμέιδα, ο πήχης για την ΑΕΚ είναι πολύ ψηλά και η ομάδα περνάει από κάτω. Να γίνει λοιπόν η συζήτηση.

 Να εντοπιστούν οι αβλεψίες, οι αστοχίες ακόμη και οι εμμονές του ανθρώπου που βρίσκεται στην άκρη του πάγκου. Έχει ζήσει ,σε άλλες εποχές, με τον "μαέστρο" της στο απυρόβλητο η Ένωση και αυτό, εν τέλει, δεν πήγε και πολύ καλά. Ουδείς αλάθητος και ουδείς υπεράνω κριτικής. Από το σημείο αυτό όμως μέχρι την ολοκληρωτική ακύρωση μιας πορείας κοντά δυόμιση ετών με νταμπλ την πρώτη σεζόν, παρά τρίχα πρωτάθλημα την δεύτερη, και, οκ, μουδιασμένο ξεκίνημα στην τρίτη η απόσταση δεν είναι απλά μεγάλη αλλά...χαώδης. Κι όμως, χρειάζεται ένα και μόνο βήμα για να καλυφθεί. 

Ένα βήμα πίσω για να δει κανείς τη μεγάλη εικόνα. Όταν το πρόσωπό σου, αυτό καταλαβαίνω ότι συμβαίνει με τους περισσότερους οπαδούς της ΑΕΚ που "πυροβολούν" στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είναι κολλημένο στο πρόβλημα δε βλέπεις τίποτε άλλο πέρα από αυτό. Και πρόβλημα, αγωνιστικό, ψυχολογικό και πνευματικό στους "κιτρινόμαυρους" προφανώς και υφίσταται. Μόλις όμως απομακρυνθείς έστω και ελαφρώς τότε και μόνο μπορείς να διακρίνεις και όλα τα υπόλοιπα. Το πόσο δεμένος με την...αγέλη του και ταιριαστός με το θυμικό και το συναίσθημα της ΑΕΚ είναι ο Αλμέιδα. Το πόσο...δικό του, με τα καλά του και τα στραβά του είναι το ποδόσφαιρο που οι παίκτες του υπηρετούν στο χορτάρι.

 Το πόσο ανταγωνιστικό, ακόμη κι όταν δεν είναι αποτελεσματικό, εμφανίζεται το σύνολό του σε κάθε παιχνίδι, σε κάθε πρόκληση, σε κάθε περίσταση. Με κάποιες λίγες εξαιρέσεις, αλήθεια είναι, αλλά ποιος κανόνας δεν έχει; Τώρα που το σκέφτομαι, ξέρω έναν. Αυτόν της "δολοφονίας" χαρακτήρων και...επαγγελματικών χαρακτηριστικών, εν προκειμένω του Αργεντινού, από τους αγανακτισμένους, πίσω από τα πληκτρολόγια, οπαδούς. Με αφορμή το τελευταίο στραβοπάτημα κόντρα στην Athens Καλλιθέα οργίασαν πάλι και ακόμη οργιάζουν. Ζητώντας την κεφαλή του...ενόχου επί πίνακι. 

Είναι πολλοί και κάνουν θόρυβο. Δημιουργούν κλίμα, δηλητηριάζουν την ατμόσφαιρα και διαμορφώνουν καταστάσεις. Και κάπως έτσι η ΑΕΚ πηγαίνει στο ντέρμπι με τον προπονητή της να πιέζεται ίσως και περισσότερο από ποτέ από την ημέρα που ήρθε στα μέρη μας. Και μαζί με αυτόν δεν μπορεί παρά να πιέζεται, ας μην κρυβόμαστε, και η διοίκηση. Που σε καμία περίπτωση δεν έχει δείξει διάθεση να ανοίξει θέμα διαδοχής αλλά καλείται να δείξει και τις δυνάμεις της σε τεστ...αντοχής! Αντοχής που συνήθως, για όσους κινούν τα νήματα στις ΠΑΕ, έρχεται με το χρόνο και οι δυο μήνες που μετρούν οι νέοι διοικούντες είναι λίγοι. 

Πολύ λίγοι για να χτίσουν, αν δεν είχαν, αντιστάσεις. Δε λέω, προς Θεού, ότι σε περίπτωση ήττας ο Μάριος Ηλιόπουλος θα θελήσει να "χαιρετήσει", ή έστω να αρχίσει να το εξετάζει ως ενδεχόμενο , τον Αλμέιδα. Καταλαβαίνω όμως πως δεν είναι απίθανο, έτσι που πάει το πράγμα, έως και να "συρθεί" προς αυτήν την κατεύθυνση από την ιντερνετική εξέδρα. Με όλα τα παραπάνω κατά νου το βράδυ της Κυριακής, στο δικό μου το μυαλό, η ΑΕΚ δεν αποκλείεται να παίζει κάτι πολύ παραπάνω από ένα παιχνίδι, meς que un partido στη γλώσσα του Αλμέιδα! Δεν αποκλείεται να παίζει το ίδιο της το μέλλον, την ταυτότητά της ως ομάδας, την ποδοσφαιρική της κανονικότητα και την αγωνιστική της αξιοπιστία. 

Προφανώς και δεν...απαγορεύεται να τα βρει όλα αυτά και σε κάποιον άλλον. Ποιος ο λόγος όμως να αρχίσει και πάλι να τα ψάχνει όταν στην παρούσα φάση τα έχει δεδομένα; Για μένα κανένας απολύτως!