Σήκω ψυχή μου, δώσε ρεύμα…

Ο Κώστας Τσίλης γράφει για τα 101α γενέθλια της ΑΕΚ που μοιάζουν να μην είναι σαν τα άλλα, όμως είναι ακριβώς όπως τα άλλα, για έναν σύλλογο που δεν μοιάζει με κανέναν άλλον.

Τα 101α γενέθλια δεν είναι τόσο… γκλάμουρους όσο τα 100α. Δεν έχουν επετειακή φανέλα, δεν έχουν ιδιαίτερο σχεδιασμό στο σήμα, δεν έχουν φαεινή ιδέα για ένα αερόστατο. Δεν έχουν καν σήμερα 30χιλιάδες στη Νέα Φιλαδέλφεια, για να σβήσουν τούρτα γενεθλίων. Παρότι είμαι βέβαιος πως ακόμα και αν υπήρχε ένα κάλεσμα προς τον κόσμο, ελάτε για να γιορτάσουμε την ΑΕΚ μας, έτσι απλά, πάλι φίσκα θα ήταν το γήπεδο. Ίσως απλώς έτσι, να έπρεπε να συμβεί και πέρυσι.

Φέτος δεν υπάρχει καν η προσμονή για την κατάκτηση του πρωταθλήματος από το ποδοσφαιρικό τμήμα, που όσο και αν υπάρχει και επ’ αυτού ο αντίπαλος, αποτελεί την ναυαρχίδα του συλλόγου. Φέτος οι «κληρονόμοι» του Μπακαούκα πήραν ήδη κύπελλο, πάνε για πρωτάθλημα και ευρωπαϊκό. Φέτος το τμήμα που έφερε στην Ελλάδα το πρώτο ευρωπαϊκό, πάει για το δεύτερο Τσάμπιονς Λιγκ. Ωστόσο φέτος η ναυαρχίδα μπάζει από παντού νερά και η ψυχολογία με την οποία πηγαίνει να παίξει στο Φάληρο, σε μια μέρα που ποτέ δεν έχει χάσει ματς, τα λέει όλα.

Η ΑΕΚ είναι ένας σύλλογος προπονημένος στα δύσκολα. Ατσαλωμένος περνώντας μέσα από πολλές και φουντωμένες φωτιές. Κοντά στις μέρες των γενεθλίων της βίωσε το δράμα του γκρεμίσματος της ποδοσφαιρικής ομάδας στα τάρταρα το 2013. Τότε που λίγο έλειψε στα 40 μου να καπνίσω για πρώτη φορά. Ίδιες μέρες ήταν όταν την αντίστοιχη ελεύθερη και δραματική πτώση είχε βιώσει και το μπάσκετ.

Είναι πολύ προπονημένος ο κόσμος της ΑΕΚ. Δεν υπάρχει απολύτως τίποτα, ούτε η πιο ζόρικη δοκιμασία, ούτε καν η μεγαλύτερη καταστροφή, που θα τον απομακρύνει συναισθηματικά αλλά και σωματικά από τον σύλλογο. Μπορεί να τον υποχρεώσει επί μακρον να έχει το αγέλαστο και με μια υφέρπουσα ποδοσφαιρική γκρίνια ύφος του Τόνι Σαβεφσκι. Αλλά την αγάπη του για την ΑΕΚ θα την φουντώσει, θα την ατσαλώσει ακόμα περισσότερο. Εξάλλου όλες οι μεγάλες χαρές που έχει πάρει ο κόσμος από τον σύλλογο, έχουν ποτιστεί με πολύ πόνο και τεράστια υπομονή. Τόση που ίσως κανείς άλλος δεν θα άντεχε. Στο κάτω – κάτω, 20 χρόνια ξεσπιτωμένη και 24 χωρίς πρωτάθλημα, δεν νομίζω ότι άντεξε καμία μεγάλη ομάδα, ίσως σ’ ολόκληρο τον κόσμο.

Κανείς δεν πρέπει να ξεχνάει πως η ΑΕΚ είναι ο σύλλογος που δικαίως αξιολογεί ως την κορυφή στιγμή από παίκτη του, το σηκωμένο χέρι του Ντέμη σε τελικό κυπέλλου, για να υποδείξει στον διαιτητή που δεν είχε πάρει χαμπάρι, πως είχε σκοράρει με το χέρι. Και ως μεγαλύτερο επίτευγμα του, ένα φιλικό που μάλιστα δεν τελείωσε και ποτέ. Αλλά ήταν ένα φιλικό ειρήνης ανάμεσα σε βόμβες πολέμου. Και όπως μας είπε εδώ στο Sportal.gr ο Λιούμπισα Τουμπάκοβιτς, «η ΑΕΚ ήταν η μοναδική ομάδα στον κόσμο που έδειξε καρδιά και ανδρεία». Πως να μην φουσκώνεις από περηφάνια και πως να μην μετράς πλέον αλλιώς τις έννοιες επιτυχία και καταξίωση.

Βεβαίως ο Τουμπάκοβιτς που διάλεξε την ΑΕΚ αντί της Μπέτις και λόγω του φιλικού, που ήρθε για να γίνει ο νέος Μπάγεβιτς και τον υποδέχθηκε ο σύλλογος ως τέτοιον, έφυγε κακήν κακώς. Ήταν εκείνος ο αποκλεισμός από την ΑΙΚ από τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, με τα πέντε δοκάρια στα δυο ματς, που διέλυσαν εκείνη την σεζόν. Επίσης κάποια από τα παιδιά ή τα εγγόνια εκείνων των οπαδών της Παρτιζάν που τότε φιλούσαν τα χέρια των ανθρώπων της αποστολής της ΑΕΚ, διότι «μόνο εσείς ήρθατε να μας στηρίξετε», κατόπιν βρέθηκαν με κάτι μαχαίρια πάνω στην πεζογέφυρα του Βόλου. Αυτή όμως είναι πάντα η ιστορία της ΑΕΚ, σαν τρενάκι του Λούνα Πάρκ και χωρίς καν ξέρεις αν η επόμενη στροφή είναι προς τα πάνω ή προς τα κάτω.

Εξ ου και φέτος, σήμερα, τα 101α γενέθλια θα γιορταστούν με την ίδια περηφάνια και την ίδια αγάπη και την ίδια προσμονή για τα επόμενα 99. Και ας είναι δύσκολες μέρες. Διότι η ΑΕΚ δεν είναι ούτε μια ήττα, ακόμα και βαριά, ούτε ένας χαμένος τίτλος. Είναι οι μνήμες, είναι η οικογένεια, είναι οι μελωδίες, είναι η Νέα Φιλαδέλφεια, είναι οι Πυλώνες της, είναι τα λατρεμένα εντεκάρια, είναι η παιδική ηλικία και αθωότητα, είναι η Βυζαντινή Γωνιά, είναι η Χρυσοστόμου Σμύρνης και αυτό που έβλεπες μπροστά σου, είναι η 8-12 και αυτό που έβλεπες και άκουγες από κάτω σου, είναι το Μόσχος και τα απανταχού Κλειστά, είναι η Γλου – Γλου, είναι το κασκόλ με την τρύπα, είναι το γέλιο και το κλάμα, είναι ο ήρωας του Μπερναμπέου και το ίδιο το Μπερναμπέου, είναι η Λωζάννη, είναι η πλατεία του Αετού, είναι και ο Αετός. Είναι ολάκερη η ζωή (μας). Με τα πολύ πάνω της και τα πολύ κάτω της.

Είναι ο Μίμης που όλα αυτά και πολλά περισσότερα τα πέρασε από γενιά σε γενιά. Και έμαθε σ’ όλους ως Αντι-χούλιγκαν πως «μας πολεμάνε αγόρι μου, αλλά εμείς θα είμαστε εκεί». Εκεί με πείσμα, σαν αυτό που ο Μίμης δίνει την πραγματική μάχη, σαν αυτό με το οποίο στέκονται δίπλα του τα «παιδιά» του και σαν αυτό που η ΑΕΚ πάντα πετά κυρίως κόντρα στους καιρούς. Και αν σήμερα κλείνοντας τα 101 χρόνια, θα πρέπει να ακουστεί στίχος για τραγούδι γενεθλίων, μόνο το «σήκω ψυχή μου δώσε ρεύμα, βάλε στα ρούχα σου φωτιά, βάλε στα όργανα φωτιά, να τιναχτεί σαν μαύρο πνεύμα, η τρομερή μας η λαλιά».