Σπαθιά να καταπιεί ο Αλμέιδα, κύριε Στεφάνσκι;

Ακόμα και στην πιο δύσκολη συνθήκη και έδρα, ο προπονητής της ΑΕΚ έβγαλε ξανά λαγό από το καπέλο του, αλλά με τέτοια λάθη της διαιτησίας, τέτοιο λάθος του τερματοφύλακα, ακόμα και τα ποδοσφαιρικά μαγικά σώθηκαν. Γράφει ο Κώστας Τσίλης

Το πιάνω από το Βελοντρόμ. Υπάρχουν γήπεδα στην Ευρώπη που είναι εντυπωσιακά, είναι επιβλητικά, κάποια άλλα είναι ιστορικά και κάποια έχουν τρομερά καυτά ατμόσφαιρα. Αυτό που συμβαίνει με το Βελοντρόμ, είναι σχεδόν όλα αυτά μαζί, αλλά και τίποτα απ’ όλα αυτά. Είναι ένα γήπεδο που η τελευταία σειρά των κερκίδων μοιάζει σαν να βρίσκεται σε ταράτσα ουρανοξύστη. 

Και την ίδια στιγμή, αισθάνεσαι πως όλες οι κερκίδες θα πέσουν μέσα στο γήπεδο και θα «θάψουν» τον αντίπαλο. Ομολογώ πως δυσκολεύομαι να σκεφτώ έδρα που να δίνει την αίσθηση του τρόμου, περισσότερο από το Βελοντρόμ. Ίσως στην άλλη άκρη του Ατλαντικού και την Αργεντινή. 

Και πάμε παρακάτω, διότι η ΑΕΚ σ’ αυτή την έδρα δεν φοβήθηκε. Ούτε κατά διάνοια. Θα μπορούσε γιατί τέτοιο γήπεδο είναι φόβητρο και ειδικά κατάμεστο όπως σ’ αυτό το ματς. Θα μπορούσε επίσης να φοβηθεί, διότι σ’ αυτό το γήπεδο, έκανε ένα κάτω του μετρίου πρώτο ημίχρονο. Δεν μπορούσε να κρατήσει κατοχή, έτρεχε συνεχώς χωρίς την μπάλα και ξόδευε δυνάμεις, δεν μπορούσε να βάλει καθόλου στο ματς ούτε τον Πινέδα, ούτε τον Τσούμπερ. Αλλά ακόμα και έτσι, το μόνο που λίγο την έσκιαξε, ήταν αυτό που έκανε ο Στεφάνσκι αλλά και ο VAR του.

Είναι ασύλληπτο το πως ολόκληρο το Βελοντρόμ, ίσως ακόμα και αυτοί που ήταν εκτός γηπέδου έπιναν αμέριμνοι το καφεδάκι τους στο παλιό λιμάνι της Μασσαλίας είδαν τον αθλητή Βιτάνια να απλώνει το χέρι του και να σπρώχνει τον Βίντα. Αλλά διέφυγε της προσοχής και του Στεφάνσκι, αλλά και του VAR. Παρόλο που το κοίταξαν και το ξανακοίταξαν στο μόνιτορ και η εικόνα ήταν αδιάψευστος μάρτυρας. Και δεν είδαν καμία παράβαση παρότι ήταν τόσο προφανής. Η ΑΕΚ βάσει εικόνας ίσως να έπρεπε να βρίσκεται πίσω στο σκορ, αλλά βάσει κανονισμών στην συγκεκριμένη φάση, ούτε για αστείο.

Κι όμως δεν το φοβήθηκε...

Ούτε αυτό όμως το φοβήθηκε η ΑΕΚ. Το ακριβώς αντίθετο. Πείσμα και αποφασιστικότητα της έβγαλε. Ειδικά στον Αλμέιδα που βρήκε τον τρόπο, έστω και με πολύ περιορισμένες λόγω των απουσιών λύσεις από τον πάγκο (θυμίζω πως δεν υπήρχαν ούτε Γκαρσία, ούτε Αραούχο, ούτε Γκάτσι, ούτε Πισάρο), να αλλάξει εντελώς την εικόνα της ομάδας. Δυο κινήσεις. Ο Πόνσε στην επίθεση να δώσει βάθος και να ανεβάσει την ομάδα, ο Πινέδα δεξί μπακ για να απελευθερωθεί και να βρει τους χώρους να μπει στο παιχνίδι της ομάδας όπως ξέρει. Άλλη ΑΕΚ μπήκε στο δεύτερο ημίχρονο. Ισοφάρισε με εξαιρετικά δομημένη επίθεση και διαγώνια κίνηση Πινέδα για σεμινάριο και εκτέλεση σε δεύτερο χρόνο. Και ήταν πολύ ξεκάθαρο πως μετά το γκολ της, η ΑΕΚ πήρε φουλ αυτοπεποίθηση και έβαλε φουλ άγχος στην έτσι κι αλλιώς πιεσμένη από τα πολλά στραβά αποτελέσματα Μαρσέιγ.

Προφανώς και δεν έχει νόημα η κουβέντα με το «αν». Το είπε όμως καλύτερα απ’ όλους ο πάντα προσεκτικός στην επιλογή των λέξεων Αλμέιδα. «Μένω με μια περίεργη αίσθηση πως αν μέναμε με έντεκα παίκτες, θα βλέπαμε ένα διαφορετικό θέαμα». Με άλλα λόγια, ο Ματίας είχε στο μυαλό του όπως όλοι μας, πως το πράγμα φώναζε πως θα υπήρχε άλλο έργο, αν η ΑΕΚ δεν έμενε με δέκα και πίσω στο σκορ. Ειδικά με τον τρόπο που έγινε. 

Αλίμονο να κρεμάσουμε τον Στάνκοβιτς στα μανταλάκια. Αλίμονο δέκα φορές, σ’ αυτόν που ακόμα και θα το σκεφτεί. Ο Στάνκοβιτς κράτησε την ΑΕΚ όρθια στο πρώτο ημίχρονο και το έχει κάνει πολλές φορές φέτος. Τα λάθη είναι για τους ποδοσφαιριστές. Είναι μέσα στην ζωή τους. Απλώς τα λάθη του τερματοφύλακα σχεδόν πάντα φέρνουν την καταστροφή, ανάλογα με το πόσο μεγάλα είναι. Αλλά αυτοί και αν ξέρουν και να ζουν μ' αυτό και το ξεπερνούν αμέσως. 

Ξέρετε κάτι όμως, ακόμα και με δέκα παίκτες μπορεί και πάλι ο Αλμέιδα κάτι να σκαρφιζόταν. Το έκανε άλλωστε παρά τις τόσες πολλές κομβικές απουσίες, να αλλάξει την εικόνα της ΑΕΚ 100% στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου. Ίσως και μετά την αποβολή του Στάνκοβιτς κάποιο λαγό να έβγαζε πάλι από το καπέλο του. Δεν τον άφησε ο Στεφάνσκι. Διότι ρεφ μου, αν κρίνεις πως το σπρώξιμο του Βιτίνια στον Βίντα είναι μια απλή επαφή που δεν συνιστά παράβαση, δεν μπορείς να κρίνεις πως η απλή επαφή του Άμραμπατ στον Χαρίτ συνιστά παράβαση και είναι πέναλτι. Δεν γίνονται και τα δυο, πώς να το κάνουμε. Και προφανώς όταν έγινε το 3-1, όλα τέλειωσαν οριστικά. Διότι ο Αλμέιδα, σπαθιά δεν μπορεί να καταπιεί.

Είναι κρίμα έτσι όπως κύλησε το ματς στο Βελοντρόμ. Για πολλούς λόγους. Παρόλα αυτά, η ΑΕΚ δεν χάθηκε με την ήττα. Έχει μπροστά της δυο ματς στη Νέα Φιλαδέλφεια με Μαρσέιγ και Μπράιτον, που κανένα δεν είναι εύκολο και που όμως μπορεί να κρίνουν όλο το παιχνίδι. Τώρα πρέπει να γυρίσει τον διακόπτη σε ελληνικό mode γιατί έχει ματς με τον ΠΑΟΚ, ο οποίος δεν έχει καμία σχέση μ’ αυτόν που ήρθε πέρυσι περίπου τέτοια εποχή στη Νέα Φιλαδέλφεια. Για να βγάλουν αντίδραση οι παίκτες, είναι ταμάμ παιχνίδι. Το είπε και ο Αλμέιδα. «Αν ήμουν ποδοσφαιριστής θα ήθελα να παίξει αύριο με τον ΠΑΟΚ». Το ζήτημα είναι πόση από την ενέργεια που ξόδεψε στο Βελοντρόμ θα προλάβει η ΑΕΚ μέχρι την Δευτέρα να ανακτήσει και πόσες επιλογές θα έχει διαθέσιμες ο προπονητής.

Όσο για την οπαδική εμπειρία του παιχνιδιού στο Βελοντρόμ, αυτή είναι μια άλλη τελείως διαφορετική και όμορφη ιστορία. Θα μείνει για πάντα σε φωτογραφίες και σε βίντεο και στις οπαδικές μνήμες ως κάτι πολύ ξεχωριστό και εξαιρετικά σπάνιο. Εννοείται, προς συνέχεια και προς μίμηση. Όπως έλεγε και ένας άνθρωπος της Μαρσέιγ, «αυτή είναι μια ιστορική βραδιά για εμάς. Μέχρι τώρα είχαμε μόνο εχθρούς. Τώρα ήρθε πρώτη φορά ένας φίλος». Και φυσικά, όχι ρε τοξικοί, δεν χαλάνε οι φιλίες για ένα επιθετικό φάουλ που δεν δόθηκε και ένα πέναλτι φάντασμα. Όχι αυτές που δεν είναι βασισμένες σε αλισβερίσια. Άλλωστε αυτή η φιλία που απολαμβάνουν ΑΕΚ και Μαρσέιγ και κανονικά θα πρέπει να την απολαμβάνει και όλο το παγκόσμιο ποδόσφαιρο, γεννήθηκε μέσα από ένα γκολ του Πατίκα που ακυρώθηκε στο Βελοντρόμ για τον πιο κωμικό λόγο.