Oh captain, my captain... Αραούχο!

Χωρίς τον Αργεντινό αρχηγό της η ΑΕΚ καλείται να αποδείξει, στον εαυτό της και τους υπόλοιπους, ότι πέρα από το να παίξει πολύ καλύτερα μπορεί να αντέξει και πολύ περισσότερα σε σχέση με το πρόσφατο, περσινό, παρελθόν της!

Στην, με πολύ μεγάλη απόσταση από τη δεύτερη, αγαπημένη μου ταινία ever, "Ο κύκλος των χαμένων ποιητών" -όσοι νεότεροι δεν την έχετε δει, δεν την έχετε ίσως καν ακουστά, παρεμπιπτόντως, σπεύσατε- είναι η τελευταία σκηνή, τόσο μα τόσο φορτισμένη συγκινησιακά, που έρχεται να δικαιώσει απόλυτα όσα έχουν προηγηθεί!

Οι μαθητές της Ακαδημίας Γουέλτον, ενός αυστηρότατου οικοτροφείου αρρένων στο Βερμόντ των Ηνωμένων Πολιτειών, θέλοντας να αποχαιρετήσουν, να ευχαριστήσουν ουσιαστικά τον καθηγητή Αγγλικών Τζον Κίτινγκ για τα όσα τους έμαθε, αδιαφορώντας για τις όποιες συνέπειες, ανεβαίνουν, τη στιγμή που αποχωρεί οριστικά από την τάξη, πάνω στα θρανία τους και αναφωνούν "Oh captain! My captain!".

Πρόκειται για στίχο, αλλά και τον τίτλο, του δημοφιλέστερου έργου του μεγάλου Αμερικανού ποιητή Γουόλτ Γουίτμαν! Είναι ο δικός τους τρόπος να αναγνωρίσουν, πατώντας πάνω στα έδρανα και αλλάζοντας την οπτική τους γωνία όπως εκείνος είχε κάνει, προς έκπληξή τους, στο πρώτο μάθημα, το πόσο πολύ τους βοήθησε να δουν τον κόσμο... με τελείως διαφορετική ματιά!

Δεν ξέρω, που μεταξύ μας ξέρω πολύ καλά ότι ποτέ δε συνέβη, αν οι συμπαίκτες του Σέρχιο Αραούχο είχαν κάποια παρόμοια αντίδραση αποχαιρετώντας, αγωνιστικά, τον δικό τους...captain όταν αντιλήφθηκαν πως θα πρέπει να ολοκληρώσουν τη σεζόν χωρίς εκείνον, αλλά για ένα πράγμα είμαι βέβαιος!

Ο Αργεντινός αρχηγός της ΑΕΚ ήταν αυτός που είδε φέτος, με τη βοήθεια του συμπατριώτη του από την άκρη του πάγκου, το ποδόσφαιρο, το ίδιο το παιχνίδι του, με τελείως διαφορετική ματιά, μετατράπηκε από σέντερ φορ σε επιτελικό δεύτερο επιθετικό, αφόρητα πιεστικό για τον αντίπαλο, και...διέπρεψε!

Όχι μόνο, ή κυρίως, σε σχέση με τους αριθμούς, επτά γκολ και επτά ασίστ μέτρησε ο "Τσίνο", όσο σε σχέση με το πώς κατάφερε να εμπνεύσει, σχεδόν να παρασύρει με τη νοοτροπία του, την ορμητικότητά του έως και την αυταπάρνηση στο παιχνίδι του όλους τους υπόλοιπους!

Τα απολύτως μετρήσιμα περιμένω από την "Ένωση", ιδίως από τη στιγμή που ο Στίβεν Τσούμπερ βρίσκεται ίσως και στην καλύτερη κατάσταση από τότε που φόρεσε τα κιτρινόμαυρα, να τα αναπληρώσει! Το μείζον είναι να καλύψει το...ψυχοπνευματικό κενό, δεν πρόκειται απλά για μία έννοια αφηρημένη αλλά, αντιθέτως, απολύτως απτή και επιδραστική στον τρόπο με τον οποίο πορεύεται αγωνιστικά η επίδοξη πρωταθλήτρια!

Κι αυτό γιατί ο Αραούχο ήταν από την πρώτη στιγμή όχι μόνο ο κύριος αλλά και ο καίριος εκφραστής της φιλοσοφίας του Ματίας Αλμέιδα εντός των τεσσάρων γραμμών! Ο ποδοσφαιριστής που περνούσε με τον καλύτερο, και αποδοτικότερο, τρόπο την ποδοσφαιρική ιδέα του Πελάδο στο χορτάρι, δε φαντάζομαι πως υπάρχουν πολλοί που διαφωνούν στο ότι κυρίως αυτή η ιδέα έχει φέρει το "Δικέφαλο" εδώ που βρίσκεται!

Και σε αυτόν ακριβώς, ή έστω περίπου, τον δρόμο καλείται να συνεχίσει, δε θα είναι καθόλου εύκολο, πρόκειται ξεκάθαρα για τη μεγαλύτερη δοκιμασία στην οποία θα πρέπει να αντεπεξέλθει, πρόκειται ξεκάθαρα για την σημαντικότερη, και πιο μεγάλη, πρόκληση στην οποία θα πρέπει να ανταποκριθεί!

Αγωνιστικά και μόνο μοιάζει πολύ αυτή η σημαντική απώλεια με εκείνην του Αϊτόρ για τον άμεσο ανταγωνιστή Παναθηναϊκό, όχι χωρίς να πληρώσουν το τίμημα οι "πράσινοι" βρήκαν τις λύσεις και ξεπέρασαν το εμπόδιο που βρέθηκε στο δρόμο τους πολύ νωρίτερα, πολύ νωρίς μέσα στη σεζόν!

Λειτουργικά όμως και ποδοσφαιρικά, στη μεγάλη και πολύ σημαντικότερη εικόνα, πρόκειται για δύο πολύ διαφορετικές περιπτώσεις! Όσο πολύτιμος κι αν ήταν, που ήταν και παραμένει, ο Ισπανός εξτρέμ για τους "πράσινους" ποτέ δεν καθόρισε, δεν προσωποποίησε την ίδια τους την ταυτότητα!

Αυτήν ακριβώς, ή έστω ένα πολύ μεγάλο μέρος της, χάνει η ΑΕΚ στο κρισιμότερο κομμάτι της σεζόν με τον captain της στα "πιτς"! Προφανώς και το βάρος πέφτει σχεδόν ολόκληρο στον Αλμέιδα που καλείται να βρει τη μέθοδο, το πρόσωπο ή και τα πρόσωπα, για να δώσει, να ανανεώσει το σύνθημα για το τελευταίο, και μακράν σημαντικότερο, κομμάτι της φετινής προσπάθειας!

Δε θα είναι ούτε απλό ούτε εύκολο, θα είναι όμως εξόχως ενδιαφέρον! Πιθανότατα θα μας δώσει και απαντήσεις για το πόσο πολύ στ' αλήθεια, και πόσο θεαματικά, κατάφερε μέσα κάτι λιγότερο από ένα χρόνο ο Αλμέιδα να αλλάξει όχι τον τρόπο που παίζει, αυτό ήταν το εύκολο, αλλά τον τρόπο που σκέφτεται, ενεργεί και αντιδρά, η ομάδα του!