Τι ποδόσφαιρο… αλλά και ποιο ποδόσφαιρο αλήθεια!

Σε μια οποιαδήποτε άλλη περίσταση η «επική» ισοπαλία-πρόκριση της ΑΕΚ κόντρα στην Ντινάμο θα ήταν η απόλυτη πρωταγωνίστρια, το βράδυ του Σαββάτου ο πρωταγωνιστής ήταν ένας… και απών, ήταν ο Μιχάλης! Γράφει ο Στέφανος Αβραμίδης.

Σάββατο, 19 Αυγούστου 2023, ώρα 21:30…Tα φώτα στην «ΟΠΑΠ ΑΡΕΝΑ» χαμηλώνουν… Οι ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ πηγαίνουν προς την εξέδρα των φανατικών φίλων της ομάδας που για μια φορά δεν είναι ντυμένη με πλήθος από κασκόλ, πανό και σημαίες. Όλοι στα μαύρα, μπροστά τους μια μεγάλη φωτογραφία του Μιχάλη, ένα και μοναδικό πανό με το μήνυμα «Μακάρι και οι άλλοι να σου έμοιαζαν» και ένα banner της Οriginal Ελευσίνας, αυτό που και ο ίδιος ο 29χρονος συνήθιζε πολλές φορές να κρεμάει.

Οι παίκτες της ΑΕΚ φτάνουν στο σημείο και αφήνουν λουλούδια, με κάποιον τρόπο το γήπεδο σιωπά την ώρα που 32.000 φίλαθλοι χειροκροτούν. Στα μάτριξ προβάλλονται φωτογραφίες του Μιχάλη και, μεταξύ αυτών, μια φωτογραφική σύνθεση που τον δείχνει παρέα με τον Άλκη. Δε θυμάμαι, ομολογώ, αν εκείνη την ώρα ο τηλεοπτικός φακός εντόπισε την οικογένεια Κατσούρη στην εξέδρα, τι δύναμη αλήθεια αυτή η μάνα, όσοι βρεθήκαμε στη Νέα Φιλαδέλφεια για την κάλυψη του ματς γνωρίζαμε για την παρουσία τους και τους είχαμε ήδη δει σε πλάνα εκτός αέρα.

Δε μας χωρίζουν παρά μόνο 15 λεπτά από την έναρξη του παιχνιδιού αλλά…ποιου παιχνιδιού αλήθεια; Δε θέλω να μιλήσω εξ ονόματος και των υπολοίπων συναδέλφων, αν και δυσκολεύομαι να φανταστώ πως δεν ένιωθαν κι εκείνοι έτσι, το τελευταίο πράγμα που είχα εκείνη την ώρα στο μυαλό μου ήταν το ποδόσφαιρο. Τι κι αν τέσσερις μέρες νωρίτερα είχαμε βρεθεί με τον Πάνο (Μάλαμα) στο Ζάγκρεμπ, τι κι αν είχαμε ζήσει τη μεγάλη ανατροπή και τη νίκη 2-1, προβάδισμα πρόκρισης για την Ένωση! Τι κι αν αγωνιστικά το διακύβευμα ήταν πολύ μεγάλο!

Ζώντας την, σε αντίθεση με ό,τι συνήθως συμβαίνει, υποβλητική ατμόσφαιρα, πηγαίνοντας προς την σέντρα… «Διαβάζοντας» στα πρόσωπα των φιλάθλων το μάγκωμα…«Ακούγοντας» την, για τέτοια περίσταση, ησυχία και, κυρίως, σκεπτόμενος ότι λίγα μέτρα μακριά, δώδεκα μέρες νωρίτερα, με αφορμή το ποδόσφαιρο είχε δολοφονηθεί ένας άνθρωπος…πού μυαλό για μπάλα! Κι όμως, λίγα δευτερόλεπτα μετά από το πρώτο σφύριγμα, όταν ο Πινέδα έχασε την πρώτη μεγάλη ευκαιρία στο ματς, το ίδιο το ποδόσφαιρο άρχισε να δίνει το στίγμα!

Αυτό δεν είναι ένα αγωνιστικό blog, καθόλου δεν το θέλει. Είναι όμως, εν τέλει, ένα blog για το πώς το ίδιο το παιχνίδι -ένα από συναρπαστικότερα, δραματικότερα, συγκλονιστικότερα που έχουμε παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια, θα ήταν τέτοιο ακόμη και εκτός μιας τόσο βαριάς περίστασης- κατάφερε να μας οδηγήσει στην επόμενη μέρα. Το είπε κι ο Tσόχος στη μετάδοση, κανείς δεν μπορεί ούτε καν να διανοηθεί να διαφωνήσει: «Κανένα γκολ, καμία νίκη, καμία πρόκριση δεν μπορεί να απαλύνει τον πόνο της μητέρας, του πατέρα, της οικογένειας, των ανθρώπων του Μιχάλη!»

Ίσως και να ακούγεται, ίσως και να είναι, σκληρό. Το ό,τι συνέβη το βράδυ του Σαββάτου στην «Αγιά Σοφιά» βοήθησε όλους τους υπόλοιπους, βοήθησε όλους εμάς. Όλους όσοι αγαπάμε το ποδόσφαιρο και το βλέπουμε, θέλουμε να το βλέπουμε, αποκλειστικά και μόνο για αυτό που είναι. Ένα υπέροχο άθλημα, ένα θαυμαστό παιχνίδι, ένα roller coaster συναισθημάτων. Συναισθημάτων που έχουν να κάνουν, ή θα έπρεπε να, αυστηρά και μόνο με την έκρηξη της στιγμής, με τη χαρά της νίκης και τη στενοχώρια της ήττας και προφανώς, προφανέστατα, σε καμία περίπτωση με την οδύνη για την απώλεια ανθρώπινης ζωής.

Πολλά έχουν γραφτεί, πολλά έχουν ήδη ειπωθεί για το… καρμικό της ισοπαλίας που ήταν σα νίκη για την ΑΕΚ. Δεν ξέρω αν όντως «Το γκολ το έβαλε ο Μιχάλης!» Ξέρω αυτά που έζησα. Ξέρω πως πήγα στο γήπεδο με μια βαριά σκιά πάνω από το κεφάλι μου, ξέρω πως έφυγα έστω και ελάχιστα…ελαφρύτερος! Προφανώς μην έχοντας ξεχάσει τα όσα έγιναν το βράδυ της 7ης Αυγούστου στη Νέα Φιλαδέλφεια, προφανώς μην έχοντας ξεχάσει πως ένας νέος άνθρωπος δολοφονήθηκε κατά τη διάρκεια επίθεσης από χούλιγκανς που, στη συντριπτική τους πλειονότητα, ταξίδεψαν περίπου 1500 χιλιόμετρα με άγριες, τις αγριότερες διαθέσεις.

Δεν ξέχασα αλλά, δεν ντρέπομαι να το πω, έστω και για λίγο ξεχάστηκα. Με πήρε μαζί του αυτό που έγινε, αυτό που ζήσαμε μέσα στις τέσσερις γραμμές. Μόνο και μόνο για να με επαναφέρουν σχεδόν αμέσως τα δακρυσμένα πρόσωπα πολλών από τους φίλους της ΑΕΚ και το βλέμμα τους που στρεφόταν στον ουρανό. Και να με κάνουν και πάλι «κομμάτια», λίγο αργότερα, οι δηλώσεις του Σέρχιο Αραούχο, δε θα μπορούσε αυτό το κείμενο να κλείσει διαφορετικά: «Ζήτησα συγγνώμη από τη μητέρα του Μιχάλη γιατί στο ποδόσφαιρο είμαστε όλοι εγωιστές, στενοχωριέμαι πολύ που εμείς δεν μπορούμε να βοηθήσουμε τον κόσμο να καταλάβει ότι είναι ένα παιχνίδι, για 90 λεπτά, μέσα στο γήπεδο!» Όλοι στενοχωριόμαστε, όλοι πρέπει να ζητήσουμε συγγνώμη!