Την χρονιά των 100ων γενεθλίων της, η ΑΕΚ ούτε χρειάζεται, ούτε πρέπει να την ξεχάσει

Ο Κώστας Τσίλης βάζει στο τραπέζι την χρονιά που η ΑΕΚ έκλεισε τα 100 της χρόνια και κάνει τον απολογισμό για δυο πολύ βαριά κτυπήματα, που έβγαλαν στο τέλος το πιο δυνατό μήνυμα και για ένα 2024 που δεν είναι καθόλου για το πυρ το εξώτερο, αν και θα μπορούσε

Πέρυσι στο λυκόφως του 2023, μετρούσαμε μια προς μια τις στιγμές που η ΑΕΚ είχε ζήσει με την κατάκτηση νταμπλ. Βεβαίως μετρούσαμε και το μέγεθος της φρίκες και του ζόφου από την δολοφονία του Μιχάλη. Απόδειξη πως ποτέ τίποτα σε μια χρονιά δεν είναι άσπρο ή μαύρο. Απλώς τώρα, σ’ αντίθεση μ’ ότι συνέβη πέρυσι τέτοια εποχή, στο φευγιό του 2024, ασχολούμαστε με τις αποδείξεις στα αθλητικά (και όχι μόνο) δικαστήρια, για το ποιος είναι ο ελέφαντας στο δωμάτιο.

Το ξεκινώ απ’ αυτό, μόνο για μια κουβέντα, διότι πραγματικά μου φαίνεται πως έχει τεντώσει υπερβολικά, κάτι που επί της ουσίας δεν έπρεπε καν να έχει ξεκινήσει. Επειδή ακούγονται και λέγονται ένα σωρό κολοκοτρωνέικα ακραία, να ξεκαθαρίσουμε πως εκείνο το βράδυ στη Νέα Φιλαδέλφεια, αργά μετά το ματς, αυτός που έκανε καταγγελίες, ήταν ο ΠΑΟΚ. Επισήμως. Δυο καταγγελίες. Μια για «ντου του Ηλιόπουλου στα αποδυτήρια με μπράβους και εξύβριση στον προπονητή» και μια για «επίθεση οπαδών της ΑΕΚ στο πούλμαν στο πούλμαν της αποστολής και επεισόδιο με τους παίκτες».

Αυτές οι δυο καταγγελίες έφτασαν στην ΔΕΑΒ, έφτασαν και στην Πειθαρχική Επιτροπή της ΕΠΟ. Οι δυο πλευρές δια των νομικών τους εκπροσώπων, εξέφρασαν την θέση τους για όσα έγιναν. Ευτυχώς το γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας και έχει κάμερες και κυρίως αυτές λειτουργούν. Επομένως υπήρχε και οπτικό υλικό απ’ ότι έγινε και στα αποδυτήρια και στο πάρκινγκ. Ως εκ τούτου υπήρχε και εικόνα για να «μιλήσει» για όσα έγιναν.

Βγήκαν λοιπόν και οι ποινές. Η ΔΕΑΒ έκρινε πως μ’ ένα δυναμιτάκι από οπαδό κλείνει ένα γήπεδο, με μια έξοδο μιας ολόκληρης αποστολής από το πούλμαν για ντου, υπάρχει χρηματικό πρόστιμο. Η Πειθαρχική Επιτροπή της ΕΠΟ, αφενός έκρινε πως πρέπει να τιμωρήσει με επίπληξη τον Ηλιόπουλο, προφανώς υιοθετώντας ως γεγονός όχι την καταγγελία του ΠΑΟΚ, αλλά την θέση της ΑΕΚ πως ο ιδιοκτήτης πήγε μόνος μαζί με τους δυο παρατηρητές χωρίς να βρίσει και χωρίς να επιτεθεί σε κανέναν. Λάθος του Ηλιόπουλου, όχι επειδή πήγε (διότι στην πραγματικότητα ήθελε να εκφράσει αυτό που κάθε λογικός που δεν θέλει να τον προκαλούν στο σπίτι του αισθανόταν), αλλά κυρίως επειδή δεν έπρεπε καν να ασχοληθεί. Αλλά αυτό που δέχθηκαν οι δικαστές ως γεγονός, ήταν ακριβώς αυτό που περιέγραψε πως συνέβη ο ίδιος ο Ηλιόπουλος και όχι αυτό που κατήγγειλε ο ΠΑΟΚ. Τόσο απλό.

Αφετέρου, η Επιτροπή έκρινε για όσα έγιναν στο πάρκινγκ, πως συνιστά σοβαρή βιαιοπραγία το να βγει ο προπονητής, οι συνεργάτες του και μέλη αποστολής μιας ομάδας από το πούλμαν, για να πάρουν στο κυνήγι τρεις οπαδούς. Ναι, στα μάτια τα δικά μου δεν έπρεπε αυτοί οι τρεις να είναι εκεί, όχι τόσο επειδή απαγορεύεται, αλλά κυρίως διότι θεωρώ πως δεν έχει νόημα να προκαλείς κάποιων όταν αισθάνεσαι ασφαλής. Αλλά και αυτό που έγινε και από τον Λουτσέσκου και απ’ όλη την αποστολή, ήταν λάθος (που υποθέτω και οι ίδιοι παραδέχονται) και έπρεπε να τιμωρηθεί. Αυτό ήταν όλο και κανονικά θα έπρεπε να είναι end of the story, που λέμε και στο Βόρειο Λονδίνο μπας και ξεμπλέξουμε από τον γερολαδά τον Λίβι.

Τα αφήνω όλα αυτά που έγιναν στις τελευταίες μέρες του 2024 και πιάνω όλη την υπόλοιπη χρονιά, που ήταν τα 100χρονα του συλλόγου. Οι προσδοκίες ήταν να συνδυαστούν αυτά τα γενέθλια με την κατάκτηση τουλάχιστον του πρωταθλήματος. Βεβαίως στην πραγματικά αυτές οι προσδοκίες είχαν προκύψει όχι επειδή η ΑΕΚ έκλεινε τα 100 της και οι καλοί άνθρωποι που έχει για αντιπάλους θα της το έκαναν δώρο, αλλά επειδή είχε προηγηθεί το νταμπλ. Και κυρίως επειδή με τον Ματίας Αλμέιδα είχε φτιαχτεί μια ομάδα που όχι μόνο κατέκτησε το νταμπλ, αλλά δικαιολογούσε σχεδόν σιγουριά, πως θα μπορούσε να το ξανακάνει. Αυτή ήταν η πραγματικότητα ως προς τις προσδοκίες.

Η πραγματικότητα του γηπέδου ήταν διαφορετική. Όχι πολύ διαφορετική ως προς την εικόνα, αλλά δυστυχώς εντελώς διαφορετική ως προς το αποτέλεσμα. Η ΑΕΚ έχασε ένα πρωτάθλημα, που τρεις αγωνιστικές πριν από το φινάλε των πλέι οφ, δεν υπήρχε ούτε ένας που να ασχολείται με το ποδόσφαιρο και να μην πιστεύει πως το είχε κατακτήσει. Και λόγω των βαθμολογικών δεδομένων, αλλά και της εικόνας της ομάδας σ’ εκείνο το ντέρμπι με τον Παναθηναϊικό. Τελικά η ΑΕΚ έβγαλε μαζεμένα όλα τα αυτοκαταστροφικά που κουβαλά στο dna της και κατάφερε να το χάσει.

Τα πιο βαριά κτυπήματα ήταν διπλά, αλλά...

Ήταν βαρύ κτύπημα να χάνεις ένα πρωτάθλημα που το κρατάς στην αγκαλιά σου, την χρονιά των 100ών γενεθλίων σου. Ήταν ακόμα πιο βαρύ, που πριν προλάβει καν, καλά – καλά, να ξεζαλιστεί και να συνέλθει, ήρθε κατακαλόκαιρο, ένα εξίσου πολύ δυνατό κτύπημα. Εκτός Ευρώπης από αντίπαλο που μια κανονική ΑΕΚ τον αποκλείει περίπατο, μια κανονική ΑΕΚ του Αλμέιδα, τον κάνει φύλλο και φτερό. Παρά ποδοσφαιρική φύση αποκλεισμός και σκληρός αποκλεισμός. Διπλό βαρύ κτύπημα, μέσα σε απόσταση ούτε τριών μηνών.

Δεν θυμάμαι ΑΕΚ που να έχασε πρωτάθλημα πάνω στο νήμα και να μην κατέρρευσε την επόμενη σεζόν. Θυμηθείτε τι έγινε μετά το 2002, παρότι είχε και τρομερό ρόστερ. Θυμηθείτε τι έγινε μετά το 2008. Πλήρης κατάρρευση. Επίσης δεν θυμάμαι καμία φορά που η ΑΕΚ έμεινε καταλοκαίρο εκτός Ευρώπης, που να μην έχει διαλυθεί απ’ αυτό ολόκληρη η σεζόν. Με αλλαγή προπονητή στη συνέχεια και τραγικά αποτέλεσμα. Θυμηθείτε τι ακολούθησε τον αποκλεισμό από την Ομόνοια το 2008 ή από την Βελέζ το 2022. Και εδώ είναι όλο το ζουμί. Εδώ βρίσκεται το γιατί αυτή την χρονιά που η ΑΕΚ έκλεισε τα 100 της χρόνια, όχι μόνο δεν πρέπει να την ξορκίσει, αλλά πρέπει να την κρατήσει και να «πατήσει» πάνω σ’ αυτή.

Η ΑΕΚ έφαγε δυο πολύ βαριές σφαλιάρες και όχι μόνο δεν γκρεμίστηκε το σύμπαν, αλλά έχει σταθεί όρθια. Ναι, κλονίστηκε. Ναι, χρειάζεται να το παλέψει σκληρά για να βρει ξανά την σίγουρη περπατησιά της. Όμως είναι πολύ ξεκάθαρο πως έχει αποκτήσει τόσο πολύ γερές σταθερές που την ισορροπία της δεν την χάνει. Και δεν εννοώ μόνο αγωνιστικά λόγω του Αλμέιδα, που φυσικά και αυτό έχει την τεράστια σημασία του. Συνολικά το που βρίσκεται πλέον η ΑΕΚ και είναι κάτι που φάνηκε πολύ ξεκάθαρα μέσα σ’ αυτή την χρονιά.

Η ΑΕΚ είναι στα 100 της χρόνια τέτοιο μαγαζί, που πάνω στην γενέθλια χρονιά, έφυγε από την ιδιοκτησία αυτός που έφτιαξε το γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια, το προπονητικό κέντρο και τα μουσεία και ανέλαβε αυτός που έφερε Μαρσιάλ, έφερε Λαμέλα, έχει όραμα να φτιάξει επιτέλους γραμμή παραγωγής ποδοσφαιριστών στην Ακαδημία και να επενδύσει σ’ αυτό ακόμα και στις υποδομές. Η ΑΕΚ σε μια σεζόν που έχασε το πρωτάθλημα, ήταν πρώτη στα εισιτήρια.

Παραμένει πρώτη στα εισιτήρια, τόσο εντός όσο και εκτός έδρας, στη σεζόν που έχει ακολουθήσει ενός χαμένου πρωταθλήματος και ενός σοκαριστικού ευρωπαϊκού αποκλεισμού. Ο κόσμος της ΑΕΚ γεμίζει το γήπεδο, γιατί εκεί νιώθει πως είναι το σπίτι του και για κανέναν άλλο λόγο. Στην γιορτή για τα 100α γενέθλια, οι εξέδρες της Νέας Φιλαδέλφειας ήταν… πίτα. Δεν φαντάζομαι να υπάρχει κανείς που να πιστεύει πως όλος αυτός ο κόσμος μαζεύτηκε για να δει ένα αερόστατο να πετάει. Που δεν πέταξε κιόλας, αλλά ποσώς αυτό απασχόλησε έναν κόσμο που γέμισε το γήπεδο, απλώς γιατί ήθελε να το γεμίσει και να βρεθεί σε ΑΕΚ… κατάσταση.

Η χρονιά των 100ων γενεθλίων της ΑΕΚ θα μπορούσε να έχει πανηγύρι για την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Θα μπορούσε να έχει παρουσία στους ομίλους στην Ευρώπη. Θεωρητικά να πάει και να μην ξανάρθει, είναι η φάση αφού χάθηκαν όλα αυτά. Όμως αυτό που έδειξε για την δυναμική, για το status και τις υποδομές και τις βάσεις της ΑΕΚ, αυτή η χρονιά που έκλεισε τα 100, ούτε είναι για να ξεχαστεί, ούτε πρέπει. Το ακριβώς αντίθετο.