Η ΑΕΚ και σ’ αυτή την καταραμένη συνθήκη, θα παίξει την μπάλα της

Όλα είναι εντελώς διαφορετικά και πιο περίπλοκα σε σχέση με τα ματς με τη Ντιναμό, αλλά η ΑΕΚ του Αλμέιδα έχει μάθει να κερδίζει τα πάντα μέσα από τις πιο ζόρικες συνθήκες. Γράφει ο Κώστας Τσίλης

Οι μέρες περνούν βαριές. Σαν να έχει σταθεί μια πέτρα στην πλάτη, που δεν λέει να κυλήσει και όλο νομίζεις πως σε πλακώνει. Μια ζωή ενός νέου παλικαριού που χάθηκε, ένα φονικό, το σημάδεμα με αίμα σημείων που ήταν συνώνυμο της χαράς και της απόλαυσης. Πολύ βαριά όλα αυτά. Ακόμα και γι αυτούς που έχουν επαγγελματική και όχι συναισθηματική σχέση και σύνδεση και με το γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια με την ΑΕΚ και που γενικώς έχουν δει πολλά τα μάτια τους.

Ναι, επαγγελματίας είναι και ο Ματίας Αλμέιδα και οι συνεργάτες του. Επαγγελματίες και όλοι οι ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ. Αλλά έτσι κι αλλιώς καθαρά ανθρώπινα, όλο αυτό που έγινε δεν μπορεί να μην σ’ αγγίξει. Πολλώ δε μάλλον όταν ακόμα και σ’ ένα ποδόσφαιρο αυστηρά επαγγελματικό και πλήρως εμπορευματοποιημένο, θα είναι πάντα τέτοια η φύση του, που είναι αδύνατον να αποκοπεί εντελώς από το συναισθηματικό κομμάτι.

Επηρεάστηκε όλη η ομάδα απ’ αυτό που έγινε στη Νέα Φιλαδέλφεια. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Το πως ή πόσο πολύ, δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι τα τεράστια φωτεινά χαμόγελα του Αλμέιδα και του Τσούμπερ στη συνέντευξη Τύπου και των υπόλοιπων παικτών στην προπόνηση πριν το ματς που επρόκειτο να γίνει την περασμένη Τρίτη, χάθηκαν. Πάγωσαν. Αυτό που έχει ακόμα μεγαλύτερη σημασία, είναι πως υπάρχει μια εντελώς διαφορετική κατάσταση που η ΑΕΚ θα πρέπει να διαχειριστεί. Καταρχάς με τον ίδιο της τον εαυτό.

Μέχρι την περασμένη Δευτέρα, η ΑΕΚ ήταν μια ομάδα που ερχόταν με φόρα από το περυσινό νταμπλ, με αυτοπεποίθηση και λαχτάρα να κυνηγήσει την πρόκληση της Ευρώπης. Γιορτή θα στηνόταν για το πρώτο ματς στη Νέα Φιλαδέλφεια και παίκτες και κόσμος το ήξεραν και ανυπομονούσαν. Και μέσα σ’ ένα βράδυ όλο αυτό άλλαξε. Ο ενθουσιασμός και η λαχτάρα αντικαταστάθηκαν από θλίψη και θυμό. Η γιορτή στη Νέα Φιλαδέλφεια διαλύθηκε και αυτό που προέκυψε είναι ένα ταξίδι στο αφιλόξενο Ζάγκρεμπ.

Αυτό όμως που έμεινε και ούτε χάθηκε, ούτε καν αλλοιώθηκε, είναι αυτοπεποίθηση και το μέταλλο αυτής της ομάδας του Αλμέιδα. Μια ομάδα που χρειάστηκε να διυλίσει πολλά, να (ξε)περάσει πολλά και ζόρικα και κάποια εως και ακραία, για να φτάσει όπου έφτασε και να κατακτήσει τα πάντα που κατέκτησε. Προφανώς αυτή είναι μια πρωτόγνωρη συνθήκη. Μια καταραμένη συνθήκη που δεν μπορεί να συγκριθεί με καμία άλλη. Ο αριθμητής όμως αλλάζει, διότι ο παρονομαστής παραμένει ο ίδιος. Ακόμα μια φορά, πολλοστή τον τελευταίο έναν χρόνο, μέσα από ζόρικες και πολύ ιδιαίτερες καταστάσεις, η ΑΕΚ καλείται να βρει τρόπο να πετύχει τον στόχο της.

 Θα το κάνει παίζοντας την μπάλα της. Όπως σταθερά το κάνει εδώ και έναν χρόνο. Πριν απ’ όλα όσα γίνουν στη Νέα Φιλαδέλφεια, η ΑΕΚ ήταν πολύ καλά και αγωνιστικά και ψυχολογικά. Καλά διαβασμένη, σε καλή κατάσταση και με ενθουσιασμό. Παραμένει πολύ καλά αγωνιστικά. Και το ψυχολογικό κομμάτι θα βρει τον τρόπο ο Αλμέιδα και οι παίκτες του να το φτιάξουν. Η ζωή υποχρεωτικά προχωρά μπροστά και όλοι τους στα Σπάτα έχουν απόλυτη ενσυναίσθηση για το ποιο ήταν και πολύ περισσότερο ποιο είναι τώρα το διακύβευμα στα δυο ματς με τη Ντιναμό.

Δεν είναι το πρώτο ματς στη Νέα Φιλαδέλφεια, αλλά στο Μαξιμίρ. Ούτε ανησυχούν, ούτε πολύ περισσότερο φοβούνται στην ΑΕΚ όπως και όποια και αν είναι ατμόσφαιρα. Ο Αλμέιδα έχει ζήσει Ρίβερ – Μπόκα και οι περισσότεροι από τους παίκτες έχουν μπει σε πολύ χειρότερες απ’ αυτήν συνθήκες. 

Ίσως το μοναδικό που θα σκεφτόταν ο Αλμέιδα, ήταν πως θα ήθελε αυτά τα πρώτα 15 λεπτά που η ΑΕΚ έκανε μουδιασμένα σ’ όλα τα φιλικά λόγω έλλειψης ρυθμού, να ήταν σίγουρος πως θα τα καλύψει η ενέργεια που θα ερχόταν τις εξέδρες στη Φιλαδέλφεια. Αλλά ο Πελάδο είχε δείξει πέρυσι, πως δεν υπήρχε πρόβλημα, που να μην έβρισκε την λύση του.

Βεβαίως τώρα η ΑΕΚ θα πρέπει να παίξει μια ευρωπαϊκή πρόκριση μέσα σε διάστημα τεσσάρων ημερών και αν προκριθεί τρία ευρωπαϊκά παιχνίδια μέσα σε μια εβδομάδα και συνολικά έξι μέσα σε 20 μέρες. Όμως σκεφτείτε πως εκτός του Πισάρο και στην πορεία του Πόνσε, μιλάμε ακριβώς για την ίδια ομάδα, που κατέκτησε το πρωτάθλημα παίζοντας στα Play Offs ένα ντέρμπι – φωτιά, ανά τρεις μέρες. Και μια εβδομάδα αφού τελείωσε όλο αυτό, πήγε και πήρε και το κύπελλο με δέκα παίκτες επί 90 λεπτά. Έχουν αποδείξει λοιπόν αυτοί οι παίκτες, που ξέρουν να ανταποκρίνονται σε συνεχόμενα ματς υψηλής έντασης και απαίτησης. Για εκείνους της Ντιναμό πάλι, δεν είμαι καθόλου βέβαιος.

Δεν είναι μια εύκολη κατάσταση όλη αυτή που έχει δημιουργηθεί για την ΑΕΚ. Μια ζόρικη, περίπλοκη και πρωτόγνωρη κατάσταση είναι. Αλλά πότε ο Αλμέιδα και οι παίκτες του είχαν εύκολο έργο; Μήπως άραγε δεν πέρασαν μέσα από σίδερα και φωτιά, για να φτάσουν μέχρι το νταμπλ; Και πότε έκαναν πίσω σ’ αυτό; Και κυρίως πότε σταμάτησαν να παίζουν την μπάλα τους; Να σας απαντήσω αμέσως. Ποτέ. 

Το ίδιο θα κάνουν και τώρα. Άλλωστε μπορεί η ζωή να προχωρά μπροστά και να είναι υποχρεωμένοι όλοι στην ΑΕΚ να ακολουθήσουν, όμως όλα όσα έγιναν έχουν «γράψει» με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο. Και αυτός θα είναι σίγουρα παράγοντας των δυο παιχνιδιών με τη Ντιναμό. Νομίζω έξτρα κίνητρο λέγεται.