Το σπαθί από το «χαρακίρι», μακριά από τον Αλμέιδα

Η ΑΕΚ στην πιο ζόρικη περίοδο της, αντί να κάνει δυο κυνικές νίκες, έκανε δυο αυτοκτονίες την μια πιο ασύλληπτη από την άλλη, όμως αυτό που τώρα μετράει πάνω απ' όλα, είναι το πως θα το διαχειριστεί. Γράφει ο Κώστας Τσίλης

Ποδοσφαιρικά αυτό που έπαθε η ΑΕΚ την περασμένη Δευτέρα στο Αγρίνιο, έχει εξήγηση. Φυσικά και είναι εντελώς παράλογο ποδοσφαιρικά, να παίζει μια ομάδα στο ρελαντί από το πρώτο λεπτό και να «σβήνει» εντελώς στο 14ο και να θεωρεί πως δεν θα το πληρώσει. Ακόμα και αν είναι μπροστά με 2-0. Αλλά είναι εντελώς λογικό ποδοσφαιρικά, που τελικά στο τέλος το πλήρωσε.

Όμως αυτό που έπαθε η ΑΕΚ τώρα στις Σέρρες, δεν έχει καμία απολύτως ποδοσφαιρική εξήγηση. Εννοώ δεν την έχει ούτε στην δουλειά που γίνεται στην προπόνηση, ούτε στην τακτική, ούτε στο αγωνιστικό πλάνο, ούτε στις συνθήκες που δημιουργήθηκαν, ούτε πουθενά. Στο γήπεδο μπήκε μια ΑΕΚ μισή λόγω των πολλών και κομβικών απουσιών και κουρασμένη από τα συνεχόμενα ματς και σε ενδεκάδα και τακτική προσέγγιση, δεν έκανε κάτι λάθος.  

Δυο φορές προηγήθηκε στο σκορ, απόλυτο έλεγχο είχε στο ματς και είχε και παίκτη παραπάνω. Καθαρά ποδοσφαιρικά, δεν γίνεται να μην κερδίσεις ένα τέτοιο παιχνίδι, με την διαχείριση που έχει γίνει, αλλά και όπως έχει εξελιχθεί. Παρά μόνο αν βάλεις μόνος σου την μπάλα μέσα στο τέρμα σου. Αυτή είναι η αλήθεια. Ο μόνος τρόπος για να ισοφαριστεί η ΑΕΚ, ήταν να βάλει μόνη της την μπάλα μέσα στην εστία της. Και το έκανε.

Πολύ απλά, δεν γίνεται... 

Σιχαίνομαι πραγματικά να κρεμάω ποδοσφαιριστές στα μανταλάκια για ένα λάθος, όσο χοντρό και αν είναι. Ειδικά όταν πρόκειται για τερματοφύλακες, που κουβαλάνε πάντα το ειδικό βάρος, πως είναι οι μοναδικοί μέσα στο γήπεδο που δεν δικαιούνται καν να κάνουν λάθος. Όμως στην προκειμένη περίπτωση, αυτό που έκανε ο Αθανασιάδης δεν είναι ένα ποδοσφαιρικό λάθος. Δεν είναι μια κακή εκτίμηση φάσης, ούτε μια λανθασμένη έξοδος, ούτε λάθος χρόνος για μια απόκρουση.

Είναι ένα πρωτίστως πνευματικό λάθος, όταν χάνεις την μπάλα μέσα από τα χέρια σου στην μικρή σου περιοχή, χωρίς καμία πίεση, στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων. Και αυτό το λάθος δεν δικαιούται να το κάνει ένα παλικάρι το οποίο φορά αυτή την βαριά φανέλα της ΑΕΚ τόσο πολλά χρόνια. Με τέτοια εμπειρία. Όλα γίνονται, μπορεί να πει κάποιος. Φυσικά. Αλλά και όλα κρίνονται και όλα έχουν την δική τους βαρύτητα.

Κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί αν μόνο το λάθος του Αθανασιάδη έφταιγε που η ΑΕΚ πέταξε δυο βαθμούς στις Σέρρες. Η πραγματικότητα είναι, πως ότι και αν έχει γίνει πριν, αν δεν υπήρχε αυτό το λάθος, σίγουρα η ΑΕΚ θα κέρδιζε το ματς. Πολύ απλά, διότι αν είχε μπλοκάρει την μπάλα, το παιχνίδι θα τελείωνε εκεί. Ήταν το τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων. Και δεν χρειάζεται να αναλύσω πόσο διαφορετική είναι η συζήτηση για όσα έκανε και κυρίως δεν έκανε η ΑΕΚ στο παιχνίδι, έχοντας πάρει τους τρεις βαθμούς και πόσο διαφορετική όταν έχει πετάξει τους δυο απ’ αυτούς.

Προφανώς και δεν μπορεί να μείνει έξω από την κουβέντα, το γεγονός πως η ΑΕΚ είχε περισσότερες από μια ευκαιρίες για να κάνει το 3-1 και να καθαρίσει το παιχνίδι και να μην φτάσει καν σ’ αυτή την καταραμένη τελευταία φάση. Με κορυφαία εξ αυτών εκείνη του Ελίασον που βγήκε τετ α τετ και απλώς άφησε την μπάλα να κυλήσει στην αγκαλιά του τερματοφύλακα, όσο αδυνατούσε να αποφασίσει να θα δώσει πάσα στον Γκαρσία ή θα πλασάρει ο ίδιος.

Έχασε ευκαιρίες, αλλά η άμυνα την πλήγωσε 

Έχοντας όμως πετύχει δυο γκολ και τέσσερα στα τελευταία δυο παιχνίδια, ενδεχομένως να μην πήγαινε καν η κουβέντα στην αποτελεσματικότητα και στις χαμένες ευκαιρίες, αν δεν είχε γίνει το λάθος του τελευταίου λεπτού και δεν είχε κάνει φτερά η νίκη. Άλλωστε, αν μέχρι τον Οκτώβρη η ανασταλτική λειτουργία δικαιούταν να ζητά ρέστα από την επιθετική, για τα στραβά αποτελέσματα, το τελευταίο διάστημα υπάρχει το ακριβώς αντίθετο και πολύ εμφατικά. Η ΑΕΚ έχει δεχθεί μέσα σε μια εβδομάδα συνολικά επτά γκολ, με τραγικά ατομικά λάθη να ευθύνονται ακέραια για τα τέσσερα εξ αυτών. Μ’ αυτό στις Σέρρες να είναι το βαρύτερο όλων.

Η ουσία του πράγματος, είναι πως η ΑΕΚ σε δυο συνεχόμενα παιχνίδια μέσα σε διάστημα τεσσάρων ημερών, πέταξε τέσσερις βαθμούς. Ήταν δεδομένο πως με τις απουσίες που είχε δεν θα μπορούσε να παίξει μπάλα όπως με τον Παναθηναϊκό ή τον ΠΑΟΚ ή την Μπράιτον. Αλλά στο ένα προηγήθηκε 2-0, στο άλλο προηγήθηκε με 2-1 και με παίκτη παραπάνω. Δηλαδή για μια ΑΕΚ τσακισμένη από τις πολλές απουσίες και κουρασμένη σωματικά και πνευματικά, δημιουργήθηκαν δυο φορές οι ιδανικές συνθήκες για να μην γκελάρει. Και αντί να το εκμεταλλευτεί να περάσει αβρόχοις ποσί, την πιο δύσκολη περίοδο από την αρχή της σεζόν, έκανε δυο μεγαλοπρεπή χαρακίρια. Αυτή είναι η αλήθεια.

Η επόμενη μέρα... 

Φυσικά πλέον ό,τι έγινε, έγινε και δεν αλλάζει. Και μεγαλύτερη σημασία για την ΑΕΚ δεν έχει το πως έχει έγινε, αυτό που έγινε, αλλά το τι θα γίνει. Το πρώτο και σημαντικότερο, είναι αυτό το…σπαθί από τα χαρακίρια της ομάδας σε δυο συνεχόμενα ματς, να μην ακουμπήσει καθόλου τον Αλμέιδα. Όχι μόνο επειδή ο Πελάδο είναι ο εγγυητής πως η ΑΕΚ θα τον βρει τον δρόμο της. Που εννοείται είναι πολύ σημαντικό. Αλλά επειδή ειδικά στο ματς με τον Πανσερραϊκό, δεν υπήρχε κάτι που θα μπορούσε να κάνει και δεν το έκανε. Την καλύτερη δυνατή ενδεκάδα έβαλε στο γήπεδο και όλες οι αλλαγές που έκανε βοήθησαν και επίσης τον σούπερ Τσούμπερ τον έβγαλε διότι δεν είχε άλλες δυνάμεις και τον Μάνταλο τον έβαλε αντί του Γαλανόπουλου για να συνεχίσει να είναι ψηλά η ΑΕΚ και να κάνει φάσεις για τρίτο γκολ.

Λογικό και αναμενόμενο αυτές οι δυο γκέλες, ειδικά με τον τρόπο που ήρθαν, να έχουν βάλει την ΑΕΚ σ’ έναν κύκλο μουρμούρας και εσωστρέφειας. Αυτή είναι η μοίρα των μεγάλων ομάδων. Όμως συνολικά ο οργανισμός της ΑΕΚ, πρέπει να βρει την ωριμότητα εκείνη να καταλάβει, πως αυτή την στιγμή οι βαθμοί δεν γυρίζουν πίσω και ο μόνος δρόμος για να γυρίσει το πράγμα, είναι να μείνει ακλόνητη η σταθερά που λέγεται Αλμέιδα. Δεν είναι θέμα ούτε προσωπολατρίας (ουδείς άλλωστε πάνω από την ΑΕΚ), ούτε αλάθητου. Είναι καθαρά ζήτημα ποδοσφαιρικής λογικής. Ακόμα και όταν φαίνεται να χάνει τον δρόμο της, ο φάρος για να τον ξαναβρεί είναι ο Αλμέιδα. Και αν τον θαμπώσει, χάθηκε. 

Εννοείται πως αυτή την φορά, θα πρέπει να μπουν στην εξίσωση και οι μεταγραφές. Διότι αυτό που έχει φανεί στο πρώτο μισό της φετινής σεζόν, είναι πως έχουν προκύψει αγωνιστικές ανάγκες. Και πρέπει αυτές οι ανάγκες να μπουν μπροστά από τον συναισθηματισμό για την προσφορά κάποιων στην κατάκτηση του νταμπλ. Εξυπακούεται πως απολύτως τίποτα δεν έχει χαθεί. Απλώς είναι πλέον υπέρ-απαραίτητο, να γίνουν πράγματα απ’ ολόκληρο τον οργανισμό της ΑΕΚ. Και μάλιστα κάποια εξ αυτών, σ’ αυτό το μικρό διάστημα της διακοπής.