Βλέπω τον θάνατό σου...

Οι Άγγλοι υποφέρουν σχεδόν σε κάθε διοργάνωση. Ακόμα και όταν όλα είναι υπέρ τους, είναι σαν να γνωρίζουν πως στο τέλος θα είναι οι χαμένοι.

Η Αγγλία έχει κερδίσει πέναλτι λίγα λεπτά μετά το 2-1 της Γαλλίας και έχει μια χρυσή ευκαιρία να ισοφαρίσει το ματς σε κρίσιμο σημείο. Και να πάρει ψυχολογία και... μομέντουμ για τα λεπτά που απομένουν ή για την παράταση. Σε ένα παιχνίδι που είχε δείξει όλο το προηγούμενο διάστημα πως το... έχει. Πως μπορεί να κοιτάξει στα μάτια την παγκόσμια πρωταθλήτρια.

Κι όμως: βλέποντας τις εικόνες που έδειχνε ο σκηνοθέτης από το Κατάρ στην αγγλική κερκίδα, δεν έβλεπες ούτε έναν Βρετανό να ενθουσιάζεται από το γεγονός πως η ομάδα του έχει την ευκαιρία για να ισοφαρίσει. Κι ενώ πήγαινε για την εκτέλεση ένας από τους καλύτερους του κόσμου. Σκυθρωποί, αγχωμένοι, άλλοι γυρνούσαν πλάτη, άλλοι έκλειναν τα μάτια τους, άλλοι κοιτούσαν τα κινητά. Ο Ντέιβιντ Μπέκαμ στα επίσημα έβαζε τα χέρια του στο πρόσωπό του.

Οι Άγγλοι έβλεπαν τον θάνατό τους. Ήταν σαν να είχαν δει ήδη την μπάλα να φεύγει πάνω από τα δοκάρια του Γιορίς. Το γνώριζαν. Και υπέφεραν πριν καν το ζήσουν. Θαρρείς και αν γυρνούσαν πίσω τον χρόνο, θα ήθελαν να μη δοθεί ποτέ αυτό το πέναλτι και να προσπαθήσει η ομάδα τους να ισοφαρίσει σε ροή αγώνα. Είναι, πια, βίωμά τους ο πόνος να έρχεται με τη χειρότερη μορφή του.

Δεν έχει περάσει άλλωστε αρκετός καιρός - μόλις 1,5 χρόνος - από τον τελικό του EURO μέσα στο σπίτι τους. Από τη στιγμή που το "It' s coming home" έφτασε πιο κοντά από ποτέ στην υλοποίησή του. Μέσα στο ιστορικό τους γήπεδο, το Wembley, με χιλιάδες κόσμου να το έχει κατακλύσει από νωρίς και με την ομάδα τους να σκοράρει μόλις στο τρίτο λεπτό απέναντι στην Ιταλία. Οποιαδήποτε άλλη εθνική ομάδα, παίζοντας τελικό μέσα στο γήπεδό της και σκοράροντας στο τρίτο λεπτό, πιθανότατα θα μετέτρεπε το παιχνίδι σε ατελείωτο πάρτι. Όχι η Αγγλία.

Η Αγγλία έχει μάθει να υποφέρει. "Harry... Pain" έγραψε η Sun. Κάνοντας λογοπαίγνιο για τον Χάρι Κέιν, που ήταν ο μοιραίος του προημιτελικού. Pain που σημαίνει πόνος. Αυτός ο πόνος που έρχεται ξανά και ξανά, που δεν μπορεί να ξορκίσει μια ολόκληρη χώρα. Η Αγγλία έφτασε τους εφτά χαμένους προημιτελικούς στην ιστορία της, αριθμός μεγαλύτερος από κάθε άλλη εθνική ομάδα. Είπαμε, αν δεν υποφέρεις δεν είσαι Αγγλία. Κι όταν έρχεται η αποτυχία, έρχεται με τρόπο που τους κάνει να υποφέρουν ακόμα περισσότερο. Και να γίνονται... ανέκδοτο στα μάτια όλων των υπολοίπων.

Το 2006, στα προημιτελικά του Μουντιάλ απέναντι στην Πορτογαλία, ο Έρικσον έβαλε στο γήπεδο τον Τζέιμι Κάραχερ στο 119' για να εκτελέσει πέναλτι στη διαδικασία που ερχόταν. Εκτέλεσε. Πρώτος. Και το έχασε. Και η Αγγλία αποκλείστηκε.

Το 1998 η Αγγλία έπαιζε με την Αργεντινή στους 16 του θεσμού, έχοντας τον Ντέιβιντ Μπέκαμ ως ένα από τα μεγάλα της αστέρια. Ο Μπέκαμ... τσίμπησε στην προπαγάνδα του Τσόλο Σιμεόνε και αποβλήθηκε. Και η Αγγλία αποκλείστηκε.

Το 1990 στον ημιτελικό με τη Γερμανία ο Πολ Γκασκόιν είδε κίτρινη κάρτα στο 99' και έβαλε τα κλάμματα επειδή θα έχανε τον τελικό. Μάταια, αφού η Αγγλία αποκλείστηκε στα πέναλτι και δεν πήγε στον τελικό. Έχοντας ένα δοκάρι στο 105' με τον Κρις Χοντλ.

Το 2004 στον προημιτελικό του EURO, ο Κάμπελ σκοράρει απέναντι στην Πορτογαλία στις καθυστερήσεις, αλλά το γκολ ακυρώνεται για φάουλ του Τζον Τέρι στον Ρικάρντο. Το ματς πάει στην παράταση, ολοκληρώνεται στα πέναλτι και εκεί οι Άγγλοι χάνουν και πάλι. Με τελευταίο πέναλτι του τερματοφύλακα, Ρικάρντο.

Το 2000 στο EURO η Αγγλία μένει εκτός από τη φάση τον ομίλων, παίζοντας την τελευταία αγωνιστική με τη Ρουμανία και θέλοντας δύο αποτελέσματα (νίκη ή ισοπαλία). Χάνει με 2-3 χάρη σε πέναλτι (τι πιο σύνηθες) που έρχεται στις καθυστερήσεις και το οποίο εκτέλεσε εύστοχα ο Ιονέλ Γκάνεα.

Υπάρχουν πολλά ακόμα. Πάρα πολλά. Σχεδόν κάθε διοργάνωση καταλήγει στον ίδιο τίτλο: "Πόνος". Τα αγγλικά media έχουν, πια, στερέψει από λέξεις και εκφράσεις προκειμένου να αποτυπώσουν σωστά αυτό που συμβαίνει στην εθνική τους ομάδα κάθε φορά που παίζει σε μια μεγάλη διοργάνωση. Ίσως πριν από την επόμενη που θα βρεθούν, να βγουν με τον τίτλο που τους ταιριάζει περισσότερο από κάθε άλλον: "Βλέπω τον θάνατό μας"...