Απέκλεισε και το πανό της… εξυγίανσης!

Ο Ολυμπιακός δεν προκρίθηκε απλά στα ημιτελικά. Έμεινε όρθιος, όταν κάποιοι ήθελαν να τον «τελειώσουν».

Δεν γινόταν να πάει κάτι… ήρεμα για τον Ολυμπιακό φέτος. Δεν γίνεται, είναι θέμα δοκιμασίας. Με αυτά που έχει ζήσει από το καλοκαίρι ένας φίλος των «ερυθρολεύκων», νομίζει ότι έχει… βάλει είκοσι χρόνια ακόμη στην πλάτη του! Άρχισε στραβά η χρονιά πολύ, με εκείνον τον αποκλεισμό από την Μακάμπι. Αλλαγή προπονητή. Με τον Κορμπεράν να αναλαμβάνει αντί του Μαρτίνς. Κι εκεί που «τελείωσε» ο Κορμπεράν, στο «Κλεάνθης Βικελίδης», ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να… τελειώσει από το Κύπελλο Ελλάδας. Ή ίσως να τον… τελειώσουν;

Συγνώμη, αλλά όποιος έχει κλωτσήσει μπάλα στη ζωή του και βλέπει πέναλτι του Ντόη στον Γκρέι, τότε μάλλον… κάτι άλλο θα έκανε. Στην αρχή υπάρχει ένα τράβηγμα, δεν υπάρχει καμία πτώση του φορ του Άρη, που στη συνέχεια κάνει κεφαλοκλείδωμα στον στόπερ του Ολυμπιακού και κερδίζει ένα πέναλτι «εφεύρεση». Ένας διαιτητής της… πλάκας, πήγε να «καθαρίσει» τον Ολυμπιακό από το Κύπελλο. Γιατί δεν περιμένεις αυτή τη φάση να καταλάβεις. Στο 3ο λεπτό μόλις συνειδητοποιείς πόσο… μαλωμένος είναι ο τύπος με το άθλημα. Φάουλ στον Βαλμπουενά, βγαίνουν δύο «ερυθρόλευκοι» στην κόντρα, αλλά που να αφήσει πλεονέκτημα; Και δεν βγάζει και κίτρινη κάρτα, για να δικαιολογήσει την απόφασή του.

Ο Ολυμπιακός μπορούσε να πάθει τεράστια ζημιά. Κάλλιστα. Προφανώς και δεν τα έκανε όλα καλά. Όταν χάνονται ευκαιρίες όπως αυτή του Μασούρα στο γύρισμα του Μπιέλ, όταν δεν κάνεις το 0-1 σε μια τέτοια έδρα, παίζεις με τη φωτιά. Φλερτάρεις με τη στραβή και το φοβερό είναι ότι ο Ολυμπιακός πήγε να την πάθει, κόντρα στη ροή του ματς. Η είσοδος του Χάμες στο ματς από τον Μίτσελ, βοήθησε τον Ολυμπιακό να κυκλοφορήσει καλύτερα την μπάλα. Ο Άρης έδειχνε να έχει σπαταλήσει ενέργεια και οι «ερυθρόλευκοι» πήγαν να την πατήσουν από μια βαθιά -και πάλι- μπαλιά και την «εφεύρεση» του… διαιτητή.

Ο Κωνσταντής (έτσι του αρέσει να τον φωνάζουν) Τζολάκης, «καθάρισε» με τρελή αυτοπεποίθηση. Θυμάμαι το πρόσωπό του στη Βουλγαρία, σε εκείνη τη διαδικασία των πέναλτι με την Λουντογκόρετς. Ένα παιδί. Στο «Κλεάνθης Βικελίδης», με την εικόνα του δεν είχε σε τίποτα να ζηλέψει έμπειρους τερματοφύλακες, φτασμένους. Εξαιρετικά αντανακλαστικά, όπως η απόκρουσή του με το πόδι στο πρώτο ημίχρονο, δύο φορές μάλιστα. Και το πέναλτι, «όλα τα λεφτά». Τον έβλεπες και ήταν σαν να φωνάζει, «εγώ δεν δέχομαι γκολ απόψε…». Κι έτσι έγινε!

Ο Ολυμπιακός πήρε το εισιτήριο της πρόκρισης με δύο νίκες επί του Άρη. Στις λεπτομέρειες ήταν καλός, αλλά σίγουρα αυτή η σειρά τον δίδαξε και πολλά. Με άλλη προσέγγιση στο πρώτο ματς από τον Μίτσελ βέβαια.

Βλέπω διάφορα σχόλια για τους ημιτελικούς με την ΑΕΚ. Απορώ κιόλας πως κάποιοι βιάζονται να… τελειώσουν τον Ολυμπιακό. Ό,τι και να γίνει, η πρόκριση θα παιχτεί στη ρεβάνς στο Καραϊσκάκη, μπροστά στον κόσμο του Ολυμπιακού. Και αυτά τα ματς, ίσως αποδειχθούν καταλυτικά και στην κούρσα του πρωταθλήματος, όσον αφορά στο κομμάτι της ψυχολογίας, της αυτοπεποίθησης. Ας το έχουμε κι αυτό στο μυαλό μας. Αυτός που «έχτισε» την καλή παράδοση τα τελευταία χρόνια με την ΑΕΚ πάντως, τώρα προπονεί την Αλ Γκαράφα.

Θα έχουμε πολλά να αναλύσουμε το επόμενο διάστημα. Τον Ολυμπιακό άλλωστε τον Φλεβάρη τον περιμένει ένας μήνας «φωτιά», που θα κρίνει κατά πολύ το μέλλον του. Ως τότε, όμως, η αντίστροφη μέτρηση στις μεταγραφές έχει αρχίσει για τα καλά. Με την εικόνα που έχουν Μασούρας και Γκάρι Ροντρίγκες, αδυνατώ να πιστέψω πως οι «ερυθρόλευκοι» δεν θα αποκτήσουν ένα εξτρέμ που να μπορεί να μπει και να παίξει, να δώσει βοήθειες. Γνωρίζω πως δεν είναι εύκολο να βρεις τώρα τέτοιον παίκτη, αλλά πρέπει να έρθει κάποιος. Αλλιώς, θα κάνουμε πάλι κουβέντα για τα τρία «δεκάρια» και τις περιορισμένες επιλογές, με τα άκρα να είναι εύκολα προς μελέτη και ανάγνωση από τις αντίπαλες ομάδες.

Κάτι τελευταίο. Τουλάχιστον ο Ολυμπιακός σε σύγκριση με το ματς στο Περιστέρι, έβγαλε ένταση, έβγαλε νεύρο. Με μπροστάρη μάλιστα τον Βαλμπουενά, το έλεγε η καρδιά του Γάλλου, όσο άντεξε. Χωρίς πάθος, στο ποδόσφαιρο δεν μπορείς να πας μακριά. Όσο καλή ομάδα κι αν έχεις, κάπου θα την… πατήσεις. Κι αυτό είναι ένα μεγάλο στοίχημα για τους «ερυθρόλευκους» στη δύσκολη συνέχεια.

Θα κλείσω με το πανό. Είναι ντροπή. Για όλους όσους έχουν εμπλοκή. Για όλους δεν έκαναν τίποτα για να κατέβει. Ναι, δεν το είδαμε πρώτη φορά. Την ώρα, όμως, που μία δική τους μάνα, η μάνα του Άλκη κλαίει και θρηνεί το γιο της, είναι ξεφτίλα να αναφέρεσαι σε άλλες μάνες. Προφανώς και λάθη έχουν γίνει και σε «ερυθρόλευκες» εξέδρες στο παρελθόν. Εδώ, όμως, ήταν και η στιγμή, οι ημέρες του Άλκη… Κάπου πρέπει να μπει ένας τέλος και σε αυτά και στα λέιζερ. Κουράστηκε ο κόσμος που θέλει να δει ποδόσφαιρο, που θέλει να πηγαίνει στο γήπεδο και να έχει το κεφάλι του ήσυχο. Εδώ αντιαισθητικό είναι και τηλεοπτικά. Τι να συζητάμε…