ΑΠΙΘΑΝΗ κερκίδα με φωνή & χαρτοσακούλες, ΑΠΙΘΑΝΗ ομάδα… Μαρτίνς

O Red Duckling γράφει για μία υπέροχη ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ βραδιά στο Γεώργιος Καραϊσκάκης.

Γίνεται. Και γίνεται με υπέροχο τρόπο. Γίνεται να φεύγεις τόσο γεμάτος από το Καραϊσκάκης, τρέχοντας να προλάβεις να πας στο ΣΕΦ.

Κάποια στιγμή η εξέδρα στο δεύτερο ημίχρονο ήταν από άλλο πλανήτη! Περίμενες ότι ο Ολυμπιακός θα υποχωρούσε με προβάδισμα 2 τερμάτων. Θα πιεζόταν. Θα κινδύνευε. Και όμως. Έλεγχε απόλυτα το ματς και έψαχνε 3ο γκολ.

Και η εξέδρα τρελάθηκε. Όλο το γήπεδο. “Θρύλε Θεέ μου, Ολυμπιακέ μου”. “ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ”. Με τις χαρτοσακούλες στον αέρα να δημιουργούν μια φανταστική ατμόσφαιρα. Αυτές που, πριν την σέντρα, ήταν εκεί για ένα- μείναμε άφωνοι- κορεό.

Ο κόσμος μπορεί. Από τον μεμονωμένο φίλαθλο, από τις παρέες, από τους οργανωμένους. Ο κόσμος μπορεί και πρέπει να είναι έτσι σε κάθε ματς, όχι μόνο στην Ευρώπη.

Και η ομάδα; Η ομάδα του… Μαρτίνς; ΜΠΟΡΕΙ. Γιατί χθες είδαμε τον Μαρτίνεθ να παίζει στην Ευρώπη όπως η ομαδάρα του Πορτογάλου. Γιατί αυτά τα ματς και τα ντέρμπι, δεν θέλουν εφτακόσια 10άρια στην 11άδα.

Θυμάστε το 4-3-3 που σάρωνε τη σεζόν 2019-2020; Μήπως το είδατε χθες;

Τότε τριάδα μπροστά, ο Ποντένσε με τον Βαλμπουενά στα άκρα, και στην κορυφή Ελ Αραμπί. Τώρα, ο Ποντένσε με τον Φορτούνη και στην κορυφή ένας άλλος Ελ.

Στα χαφ; Καμάραρος τότε, Καμάραρος τώρα. Μαζί με Γκιγιέρμε, δηλαδή τον Εσέραρο και ένα Έλληνα, τότε Μπουχαλάκης, τώρα Αλεξανδρόπουλος.

Στα άκρα της άμυνας; Τότε πυραυλοκίνητος αριστερά με Τσιμίκα, τώρα δεξιά με Ροντινέι. Και Ορτέγκα, Ομάρ στο ίδιο επίπεδο.

Στόπερ; Σεμέδαρος με Σισέ ή… Μεριά. Θα ήθελα και τώρα ένα βράχο, ωστόσο να αναγνωρίσουμε ότι χθες ο Πορόσο ήταν τρομερός. Και δίπλα του ένας αναγεννημένος Ρέτσος.

Και τέρμα, εγγύηση Σα. Εγγύηση Πασχαλάκη.

Αυτός είναι ο δρόμος στα μεγάλα ματς.

Και έχουμε τόσα στην Ελλάδα με Κηφισιές και Λαμίες και ξέρω γω, για να βλέπουμε άλλα, φουλ επιθετικά συστήματα με όσα δεκάρια θέλουμε.