Από τον Παύλο στο Παρίσι, στον Παύλο στο Βερολίνο!

Στην αριστερή εικόνα, ο Παύλος Δ. Γιαννακόπουλος με τον Ιωάννη Παπαπέτρου στον φετινό τελικό. Στη δεξιά εικόνα, ο αείμνηστος Παύλος Δ. Γιαννακόπουλος με τον Ντομινίκ Γουίλκινς το 1996 στο Παρίσι

i

Intime

Από τον Παύλο στο Παρίσι, στον Παύλο στο Βερολίνο!

Μπάμπης Τσιμπίδας 16:50 - 27.05.2024 / Ανανεώθηκε: 10:21 - 29.05.2024

Η εικόνα του νεαρού Παύλου να συμμετέχει στους πανηγυρισμούς μετά την στέψη του Παναθηναϊκού ως πρωταθλητή Ευρώπης για έβδομη φορά, μου έφερε στο μυαλό μία εικόνα από το Παρίσι, 18 χρόνια πριν: τον αείμνηστο Παύλο Γιαννακόπουλο αγκαλιά με το τρόπαιο!

Ένα όμορφο Σαββατοκύριακο έζησαν οι παναθηναϊκοί. Με χαρά, περηφάνεια, πανηγυρισμούς και χαμόγελα. Συναισθήματα που τα είχαν ανάγκη και ξέσπασαν, μετά την κατάκτηση του Κυπέλλου στο ποδόσφαιρο στο Βόλο και τη μεγαλύτερη επιτυχία, της νίκης της ομάδας μπάσκετ στο Final 4 στο Βερολίνο. Γιατί το τρόπαιο του Σαββάτου στο Πανθεσσαλικό Στάδιο ήταν το... ορεκτικό και η «κούπα» της Κυριακής στην Uber Arena, ήταν το... κυρίως πιάτο.

Εξυπακούεται πως οι δύο τίτλοι δεν έχουν την ίδια σημασία. Εξ' ορισμού η Euroleague είναι πιο σημαντική διοργάνωση από το Κύπελλο Ελλάδας. Το οποίο θα άξιζε λιγότερο σε προγενέστερες εποχές του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού. Επειδή όμως η επιστροφή στην κανονικότητα είναι επίπονη, αυτό το τρόπαιο έχει την αξία του.

Ο τελικός στο Final 4 του Βερολίνου ήταν ένα παιχνίδι με πολλούς πρωταγωνιστές και πολλές δυνατές εικόνες. Με ωραίες ιστορίες στο παρασκήνιο. Για παράδειγμα, ποιος δεν θα σταθεί στον Κώστα Σλούκα, ο οποίος έφυγε από τον φιναλίστ Ολυμπιακό και πήγε στον αιώνιο αντίπαλο και ουραγό της βαθμολογίας, Παναθηναϊκό; Ο γεννημένος νικητής Σλούκας ρίσκαρε και δικαιώθηκε.

Ή ο Κέντρικ Ναν, ο οποίος ήρθε στην Αθήνα για να παίξει λίγους μήνες, έχοντας στο μυαλό του να γυρίσει σύντομα στο ΝΒΑ. Αν και με όσα ζει ο Αμερικανός φόργουορντ, μάλλον δεν θα αφήσει τόσο εύκολα το ΟΑΚΑ. Ή ο Ντίνος Μήτογλου... Ο διεθνής άσος πλήρωσε σκληρά την αμέλεια του για την υπόθεση ντόπινγκ και τώρα ξαναθύμησε σε όλους το ταλέντο του.

Πάντως, στο δικό μου μυαλό πέρασε μία άλλη σκέψη. Σαν ένα κολλάζ, όπως αυτό στη φωτογραφία του blog. Βλέποντας τον γιο του Δημήτρη Γιαννακόπουλο, τον Παύλο τον νεότερο, θυμήθηκα άθελα μου τον πατέρα του νυν ιδιοκτήτη της ΚΑΕ, Παύλο Γιαννακόπουλο. Είναι δύσκολο όταν μην προβείς σε αυτό τον συνειρμό για τη σύνδεση της οικογένειας Γιαννακόπουλου με τον Παναθηναϊκό.

Στις 11 Απριλίου του 1996, όταν ο Παναθηναϊκός νίκησε την Μπαρτσελόνα στο Παρίσι, ήμουν 11 ετών. Αρκετά μεγάλος για να καταλαβαίνω, αρκετά μικρός για να σκέφτομαι πιο ρομαντικά. Τα πλάνα και οι φωτογραφίες με τον Παύλο Γιαννακόπουλο να πανηγυρίζει με το τρόπαιο του Κυπέλλου Πρωταθλητριών όπως λεγόταν τότε, μαζί με τον Βράνκοβιτς και τον Γουίλκινς, μου έχουν χαραχτεί ανεξίτηλα στη μνήμη.

Την Κυριακή (27/5) βλέποντας στην απονομή τον νεαρό Παύλο να συμμετέχει στους πανηγυρισμούς, άθελα μου θυμήθηκα τον παππού του. Αναλογιζόμενος πως και εκείνος, ο δικός μας Παύλος, θα καμαρώνει από ψηλά το νεότερο μέλος της οικογένειας. Το οποίο διαποτίζεται με αγάπη για τον Παναθηναϊκό και με τη νοοτροπία του νικητή. Τόσο ώστε να φαντάζει δύσκολο να μην συνεχίσει την οικογένεια παράδοση και να επεκτείνει τη δυναστεία.

Άλλωστε, ο Παναθηναϊκός είναι πια άρρηκτα συνδεδεμένος με τους Γιαννακόπουλους, όσο και η ΒΙΑΝΕΞ. Είναι δύσκολο να σκεφτεί την ομάδα μπάσκετ χωρίς την οικογένεια, όπως και το αντίστροφο. Οπότε, η επόμενη γενιά γαλουχήται από τώρα στα ιδανικά του συλλόγου...