Απόλαυση η ομαδάρα του Αλμέιδα, μέχρι το τελευταίο λεπτό του τελευταίου ματς

Μέσα από χίλιες στραβές, η ΑΕΚ έδειξε και στην Λεωφόρο ποια είναι η καλύτερη ομάδα και ακόμα και αν στο τέλος χάσει τον τίτλο όπως το '96, η ουσία θα βρίσκεται αλλού. Γράφει ο Κώστας Τσίλης

Να πιάσουμε πρώτα τα βασικά. Αν στην Λεωφόρο η ΑΕΚ δεν έπαιζε κάτι σαν τελικό για την κατάκτηση του πρωταθλήματος, τουλάχιστον δυο απ’ αυτούς που ξεκίνησαν βασικοί και τουλάχιστον τέσσερις απ’ όσους ήρθαν από τον πάγκο, θα ήταν στο σπίτι τους και κάτω από την κουβέρτα τους αντί για το γήπεδο. Κάποιοι εξ ημών όταν ταλαιπωρούμαστε δυο μέρες από ίωση, ζοριζόμαστε να πάμε από τον καναπέ στην κουζίνα. Όχι να τρέξουμε.

Επίσης πριν συμπληρωθεί τέταρτο του ματς, το μοναδικό διαθέσιμο δεξί μπακ, καθότι ο Σιντιμπέ είναι τραυματίας ακόμα, έμεινε στο έδαφος μετά από κτύπημα του Μπερνάρ στο πρόσωπο όχι απλώς ζαλισμένος, αλλά γεμάτος αίματα και χωρίς να ξέρει που βρίσκεται. Δεν έγινε απλώς αλλαγή ο Ρότα, πήγε με οξυγόνο στο νοσοκομείο και του έγινε κατευθείαν εισαγωγή. Ευτυχώς τον κίνδυνο που ήταν πολύ προφανής, τον διέφυγε, αλλά όλοι στην ομάδα είχαν ζήσει μόνο το πρώτο κομμάτι. Αυτό της αγωνίας για ένα παιδί που πεσμένο στο χόρτο, δεν είχε επαφή με το περιβάλλον.

Μέσα σ’ όλα αυτά, με τα πόδια φορτωμένα από δυο συνεχόμενα ντέρμπι με Ολυμπιακό και ΠΑΟΚ σε τρείς μέρες, χωρίς τον αρχηγό Αραούχο, η ΑΕΚ πήγε στην έδρα της πιο σφιχτής και πιο ανταγωνιστής ομάδας του φετινού πρωταθλήματος και κυριάρχησε απόλυτα. Αυτή είναι η πραγματικότητα του ματς, χωρίς πολλές αναλύσεις. Τα δυο δοκάρια μέσα σ’ ένα ημίχρονο, μιλούν από μόνα τους. Οι 16 τελικές έναντι 4 του αντιπάλου, επίσης μιλούν από μόνα τους. Με τον ανέτοιμο για 90άλεπτο Πινέδα, να μπαίνει σχεδόν στο τέταρτο και να παίζει δεξί μπακ. Και να κάνει ίσως το καλύτερο παιχνίδι του και ας μην σκόραρε και ας μην έδωσε ασίστ.

Δεν νομίζω πως υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει μακρινή συγγένεια με το ποδόσφαιρο, που να μην είδε στην Λεωφόρο ποια είναι η καλύτερη ομάδα. Ή για να το θέσω διαφορετικά, που να μην απόλαυσε αυτό που έκανε η ΑΕΚ. Με παίκτες ταλαιπωρημένους από την ίωση, φορτωμένους με κούραση συνεχόμενων παιχνιδιών απαιτητικών και ντέρμπι, δεν δίστασε, ούτε φοβήθηκε να κάνει το παιχνίδι της. Έστω και αν ότι πλάνο έφτιαχνε ο Αλμέιδα, πήγαινε το ένα πίσω από το άλλο στα σκουπίδια και χρειαζόταν να φτιάξει καινούργιο. Τα μπακ της ΑΕΚ, ειδικά από την στιγμή που μπήκε ο Πινέδα ανέβαιναν και μαζί με τον Γιόνσον μάζευαν τις χαμένες μπάλες που προκαλούσε το πρέσινγκ χαμηλά. Και στο μεγαλύτερο διάστημα του ματς, έβαζαν τον Παναθηναϊκό στην περιοχή του. Κάποιος θα πει για τα δυο δοκάρια ή για τα δυο σουτ, του Ελίασον και του Γαλανόπουλου που κόντραραν. Ήταν και αυτά, αλλά ήταν και η λίγο μεγαλύτερη ακρίβεια που έλειψε στην τελική συνεργασία στην επιθετική γραμμή.

Η πραγματικότητα φυσικά λέει πως η ΑΕΚ έφυγε από την Λεωφόρο χωρίς να πάρει αυτό που θα της επέτρεπε να κρατά την τύχη της μέχρι τέλους στην μάχη για το πρωτάθλημα. Βεβαίως υπάρχουν ακόμα τρία ματς. Η ΑΕΚ έχει Ολυμπιακό και Άρη στο Χαριλάου, ενώ ο Παναθηναϊκός τον ΠΑΟΚ στην Λεωφόρο και τον Ολυμπιακό στο Φάληρο. Αλλά δεν κρατάει πλέον η ΑΕΚ την τύχη της στα χέρια της. Και παρόλο που έδειξε πως είναι η καλύτερη ομάδα, μπορεί και να χάσει το πρωτάθλημα. Όπως το έχασε και το 1996, που πάλι ήταν καλύτερη ομάδα από τον Παναθηναϊκό και όποιος το αμφισβητεί διότι θυμάται μόνο την πορεία των πράσινων στην Ευρώπη, ας βάλει να δει εκείνα τα ματς και του πρωταθλήματος και του κυπέλλου ανάμεσα στις δυο ομάδες.

Η ΑΕΚ, ναι, αυτό το πρωτάθλημα ίσως (ίσως και όχι) να το χάσει. Αλλά και μόνο που ευθέως αυτή η ομαδάρα που έφτιαξε ο Αλμέιδα συγκρίνεται μόνο μ’ εκείνες που είχε φτιάξει στην δεκαετία του ’90 ο Μπάγεβιτς, αυτό τα λέει όλα. Και αυτή είναι η απολύτως η ουσία. Αυτό που έχει φτιάξει φέτος ο Αλμέιδα και κάνει τον κόσμο της ΑΕΚ να αισθάνεται γεμάτος. Πιστέψτε με, αυτό το πρωτόγνωρο πάρτι που στήθηκε νωρίς το απόγευμα έξω από το ξενοδοχείο της ομάδας από χιλιάδες οπαδούς της ΑΕΚ, αυτή η μοτοπορεία συνοδείας στο πούλμαν που έπιανε όσο έβλεπε το μάτι στην Κηφισίας, αυτός ο κόσμος που έβγαινε με τα κασκόλ σ’ όλα τα σημεία της διαδρομής, δεν είχε να κάνει με την κάψα για το νταμπλ. Ή όχι μόνο μ’ αυτό.

Κυρίως έχει να κάνει με το γεγονός πως ο κόσμος της ΑΕΚ το γουστάρει, τον γεμίζει και το απολαμβάνει αυτό που βλέπει απ’ αυτή την ομάδα και απ’ αυτόν τον προπονητή. Και για έναν πράγμα μόνο να είστε σίγουροι. Πως η ΑΕΚ του Αλμέιδα θα είναι απόλαυση, μέχρι το τελευταίο λεπτό, του τελευταίου λεπτού των παιχνιδιών σε πρωτάθλημα και κύπελλο. Ακόμα και αν χρειαστεί να παίξει ο Πινέδα δεξί μπακ, ο Γκαρσία στόπερ και ο Ζίνι στην κορυφή της επίθεσης. Και να ξέρετε, το ποδόσφαιρο όλο αυτό, δεν γίνεται να μην το δικαιώσει και ας φαίνεται πως η τύχη έχει γυρίσει την πλάτη της στην ΑΕΚ, καθότι πάει να χάσει ένα πρωτάθλημα για ένα χαμένο πέναλτι στο 90φεύγα στη Φιλαδέλφεια και δυο δοκάρια στην Λεωφόρο.

Και κάτι τελευταίο, μετά απ’ αυτό που έγινε στη φάση με τον Μπερνάρ και τον Ρότα, καλό θα είναι να μην ακούγονται από ψίθυροι έως ακόμα και κραυγές για ένα κόρνερ που έγινε πλάγιο. Ειδικά από την στιγμή που τα μόνα γκολ που έχει βάλει ο Παναθηναϊκός στην ΑΕΚ στην φετινή χρονιά, είναι τα δυο από πέναλτι τον περασμένο Σεπτέμβρη.