Η Μονακό μεγάλωσε τον πόθο μιας γενιάς για την ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού

Δέκα λεπτά παραμυθένιου μπάσκετ έφεραν τον Ολυμπιακό 40 λεπτά μακριά από την κατάκτηση της Ευρωλίγκας για 4η φορά στην ιστορία του. Σημασία δεν έχει ο αντίπαλος στον τελικό. Σημασία δεν έχει καν αν θα τα καταφέρει. Γράφει ο Γιώργος Περπερίδης.

Με εννέα ασίστ για οκτώ λάθη. Με 9/18 βολές. Και στο -12 μετά τα πρώτα δύο δεκάλεπτα του ημιτελικού. Πώς γυρίζει αυτό το ματς; Η λογική απάντηση, ο κανόνας, είναι πως δεν γυρίζει. Όμως ο Ολυμπιακός δεν νοιάζεται για το φυσιολογικό, δεν νοιάζεται για τους κανόνες της λογικής. 

Έτσι είναι φτιαγμένος, έτσι στέλνει στο... τρελάδικο κόσμο και κοσμάκι εδώ και πολλά χρόνια στην Euroleague. Έχοντας στην ουσία κατακτήσει λιγότερα από όσα πραγματικά δικαιούται στη διοργάνωση τα τελευταία 11-12 χρόνια.

Ένα ματς λοιπόν που κανονικά δεν γυρίζει, που παγιώνεται σε τέτοιες συνθήκες, ο Ολυμπιακός χρειάστηκε μόλις ένα δεκάλεπτο για να το φέρει τούμπα. Να κυριαρχήσει στο παρκέ, να καθηλώσει την παρέα του Μάικ Τζέιμς, να βάλει στο mute τους φίλους της Μονακό και να ανάψει την σπίθα στην «ερυθρόλευκη» κερκίδα, που πήρε αιχμάλωτη τη Zalgirio Arena. 

Πόσο απλό είναι αλήθεια αυτό που έκανε ο Ολυμπιακός; Σαν να μπήκε στο παρκέ άλλη ομάδα, από αυτή που πήγε στα αποδυτήρια μετά τα πρώτα 20 λεπτά. Εντυπωσιακή, σίγουρα ακραία η αλλαγή συμπεριφοράς και αντιμετώπισης των αναγκών ενός αγώνα με τέτοια σημασία. 

Σίγουρα πάντως, έβαλε και το χεράκι της η Μονακό. Μπλαζέ το ύφος των παικτών της, που γρήγορα άφησαν τον Μπράουν να παλεύει μόνος σε άμυνα και ριμπάουντ και κατέρρευσαν μόλις είδαν τους Πειραιώτες να ανατρέπουν τη διαφορά και γρήγορα να αποκτούν προβάδισμα.

Δεν ξέρω καν αν αξίζει να σταθεί κανείς ατομικά στον Φαλ, που ισοπέδωσε τους αντίπαλους ψηλούς στο δεύτερο ημίχρονο, τον Παπανικολάου που ύψωσε το λάβαρο της αντεπίθεσης, τον Βεζένκοφ που βρήκε το χέρι του και βομβάρδισε το καλάθι της Μονακό, την εκπληκτική άμυνα των Κάνααν - Ουόκαπ στην περιφέρεια μετά το 20', την ψυχραιμία του Σλούκα. 

Διότι αυτό που ο καθένας έβγαλε ατομικά ήταν προϊόν δράσης του διπλανού του. Και όλοι μαζί δημιούργησαν μια αλυσίδα. Άλλωστε αυτή η «Μολών λαβέ» νοοτροπία είναι που χαρακτηρίζει τον Ολυμπιακό. Γι' αυτό και συχνά κατατροπώνει αντιπάλους με θεωρητικά μεγαλύτερο προφίλ και σίγουρα μεγαλύτερο πορτοφόλι. 

Και είναι αυτή ακριβώς η νοοτροπία που γοητεύει τους οπαδούς του. Ειδικά τους 40 plus. Της γενιάς που είχε αποκούμπι την ομάδα μπάσκετ στα «πέτρινα» ποδοσφαιρικά χρόνια. Που την είδε να κερδίζει στους ημιτελικούς σε Τελ Αβίβ και Σαραγόσα τον Παναθηναϊκό. Να πληγώνεται από το τρίποντο του Τόμπσον απέναντι στη Μπανταλόνα. Να κατακτά την Ευρωλίγκα το 1997, σημειώνοντας triple crown. Να περνά σιγά σιγά στην ανυποληψία. Να υποφέρει παίζοντας... τελικό 8ης θέσης με τον Μακεδονικό. 

Να τη στηρίζει στο κλειστό του Κορυδαλλού. Να βολεύεται με κάποιες εκλάμψεις χαράς και να αποκτά ελπίδα με την σταδιακή παραχώρηση της ΚΑΕ στους αδερφούς Αγγελόπουλους. Να οπλίζεται με υπομονή, μέχρι το καλοκαίρι εκείνο που πήρε από τον «αιώνιο» αντίπαλο, αυτόν που έμελλε να του αλλάξει την ιστορία. Να ζει το απόλυτο μπασκετικό παραμύθι της Πόλης και «καπάκι» να γεύεται μια back to back Ευρωλίγκα στο ρεσιτάλ του Λονδίνου. 

Να βλέπει την ομάδα που άφηνε την Ευρώπη άφωνη να απαξιώνεται εντός συνόρων. Να μπαίνει στη διαδικασία να εκνευριστεί, μετά να κατανοήσει και εν συνεχεία να... πανηγυρίσει το «μέχρι τέλους». Να το κάνει σύνθημα, καθώς αυτό μεταφράζεται σε τίτλους εντός συνόρων ή σε ένα ασυνήθιστο σερί απέναντι στον Παναθηναϊκό, μα κυρίως να ορίζεται μέσα από τον σκληρό, σχεδόν αλύγιστο χαρακτήρα μιας αγέλης πεινασμένων λύκων στα ερυθρόλευκα.

Αυτή η ομάδα λοιπόν είναι πλέον 40 λεπτά μακριά από την κατάκτηση της Ευρωλίγκας για 4η φορά στην ιστορία της. Σημασία δεν έχει ο αντίπαλος στον τελικό. 

Σημασία δεν έχει ούτε αν θα τα καταφέρει. 

Σημασία έχει πως σε περίπτωση που δεν φτάσει ως το τέλος της διαδρομής, τότε απολύτως φυσιολογικά -όσο οξύμωρο κι αν φαίνεται- ο διαχρονικός έρωτας μιας ολόκληρης γενιάς μαζί της θα μεγαλώσει ακόμη περισσότερο...