Όλα λάθος

Ο Αλέξης Σαββόπουλος γράφει για την ισοπαλία με την Κηφισιά που έφερε γκρίνια και την ανάγκη για ρεαλισμό και σκληρή δουλειά.

Η απογοήτευση είναι αποδεκτή και απολύτως λογική όταν μιλάμε για μεγάλες ομάδες. Έχω την εντύπωση όμως ότι το συναίσθημα που πρέπει να επικρατήσει και να υπερισχύσει στον Άρη, μετά την πρώτη εντός έδρας απώλεια κόντρα στην Κηφισιά, είναι του ρεαλισμού. Της συνειδητοποίησης της κατάστασης που έχει διαμορφωθεί από νωρίς το καλοκαίρι και τις λανθασμένες επιλογές που έγιναν σε πρόσωπα και σχεδιασμό σε όλους τους τομείς, με εμφανή τα σημάδια στην ομάδα. Όχι της λευκής πετσέτας φυσικά, για να μην παρεξηγηθώ. Αυτή δεν αρμόζει στον Άρη. Λέω απλά το εξής. Όταν το πράγμα ξεκινάει συνήθως στραβά, δεν ξέρω αν μπορεί μέσα στη σεζόν να ισιώσει. Να διορθωθεί κάπως ναι. Να μπορεί τουλάχιστον κάποια στιγμή η ομάδα να βγάζει ένα αξιοπρεπές 90λεπτο και να μην αγκομαχάει σαν γερασμένο άλογο. Να ενσωματωθούν κάποιοι παίκτες που ήρθαν αργά και να βρουν τον ρόλο τους στην ομάδα.

Ο Αρης θα μπορούσε φυσικά και υπό αυτές τις γνωστές συνθήκες, να κερδίσει το ματς χθες αν ο Μορόν έκανε γκολ τη μεγάλη ευκαιρία στο ξεκίνημα του δεύτερου ημιχρόνου ή λίγο αργότερα τη δική του ο Κάρλσον. Όσο ακόμη δηλαδή το γκρουπ είχε δυνάμεις και κουράγια. Δεν το έβαλε ο Ισπανός, ούτε και ο Σουηδός, και από το 60΄ και μετά, ο Αρης, όπως και στο Φάληρο, παρέδωσε πνεύμα και μέτρα στους φιλοξενούμενους. Ως τότε, ο Αναστασίου είχε επιλέξει μια παθητική στάση στο παιχνίδι, κρατώντας σχετικά καλά τον Άρη μακριά από την εστία του Αναγνωστόπουλου. Γνώριζε ότι ο Αρης θα είχε πρόβλημα δυνάμεων (όπως και έγινε) από ένα σημείο και έπειτα, και αφού έμεινε όρθιος και μέσα στο ματς με το 1-0, άρχισε σταδιακά να ξεθαρρεύει, να παίρνει μέτρα στο γήπεδο και εντέλει να τιμωρεί την φλυαρία, τα λάθη και την έλλειψη φρεσκάδας των παικτών του Μάντζιου.

Ο Οζέγκοβιτς το έχασε στο τετ-α-τετ του 63΄ αλλά ένα δεκάλεπτο αργότερα δεν αστόχησε. Το παιχνίδι από ώρα φαινόταν ότι πήγαινε προς τα εκεί. Η… γκέλα παραμόνευε στη γωνία για τους γηπεδούχους. Ας είμαστε ρεαλιστές. Ο σημερινός Αρης δεν μπορεί να ανταπεξέλθει σε συνθήκες υψηλής έντασης, όταν έχει να δώσει τρία παιχνίδια μέσα σε επτά μέρες. Ο Μάντζιος ξεκίνησε στην ενδεκάδα του με δυο παίκτες (Πάρντο και Σουλεϊμάνοφ) που ήξερε ότι γύρω στο 60΄ θα έπρεπε να τους αντικαταστήσει λόγω δυνάμεων, αλλά δεν ήξερε ότι οι δυο που θα έμπαιναν, δηλαδή ο Χριστοδουλόπουλος και ο Κάρλσον δεν θα του έδιναν λύσεις. Αν μπορούσε, λογικά θα έβγαζε κι άλλους αφού ήταν φανερό ότι όσο περνούσε ο χρόνος, ο ένας μετά τον άλλον παρέδιδαν πνεύμα. Ο Νταρίντα, με την είσοδο του Ντουκουρέ, πήγε λίγο πιο μπροστά για να μειώσει τις διαδρομές, αλλά αναγκάστηκε γρήγορα να γυρίσει πάλι πιο πίσω όταν βγήκε και ο Βέλγος. Δυστυχώς για τον Μάντζιο, στο ματς που θα χρειαζόταν πιο πολύ, να φρεσκάρει τη μεσαία του γραμμή και να ασφαλίσει το τρίποντο, δεν είχε στον πάγκο Ρουπ, Ζουλ και Τζούρασεκ. Και το πλήρωσε αφού το γκολ της ισοφάρισης, ξεκινάει από λάθος του Νταρίντα στον άξονα. Ο Τσέχος είναι αναγκαίο να πάρει ανάσες γιατί δεν θα αντέξει να παίζει δίχως σταματημό. Είναι πολύ σημαντικός παίκτης για το club, αλλά είναι στα 33 και απαιτεί διαχείριση. Στον προπονητή του Άρη δεν βγήκε ούτε η χρησιμοποίηση του Πάρντο από την αρχή αφού δεν βοήθησε ούτε στην παραγωγή παιχνιδιού ούτε σε άμυνες (εξαιτίας του φορτώθηκαν περισσότερα τρεξίματα Νταρίντα κα Βερστράτε), ούτε η είσοδος του Χριστοδουλόπουλου τόσο νωρίς στο παιχνίδι. Ήταν στραβό το κλήμα το έφαγε και ο….

Ο Αρης δυστυχώς πάει στην ευεργετική από κάθε άποψη για αυτόν διακοπή, με πολύ γκρίνια. Με αμφισβήτηση και πολύ πίεση. Και με υποχρέωση να κερδίσει στις Σέρρες σε τρεις εβδομάδες. Η φετινή σεζόν δεν θα είναι εύκολη και θέλει υπομονή και γερό στομάχι. Και δουλειά φυσικά, μεθοδική και σκληρή από όλους. Είναι το μοναδικό φάρμακο τη δεδομένη χρονική στιγμή…

ΥΓ. Για έναν ακόμη αγώνα ο Άρης αδικείται εξόφθαλμα από διαιτητικές αποφάσεις. Η μη αποβολή του Παπασάββα δεν δικαιολογείται ούτε από διαιτητική ανικανότητα ούτε από απειρία. Είναι ξεκάθαρη απόφαση του διαιτητή να διατηρήσει τις αγωνιστικές ισορροπίες με όποιο κόστος. Το κόστος είναι ότι πρόκειται για μια απόφαση που σε ένα κανονικό πρωτάθλημα θα έθετε τον συγκεκριμένο διαιτητή εκτός ορισμών για κάποιες εβδομάδες. Στο ελληνικό πρωτάθλημα απλά θα το προσπεράσουμε. Ας όψεται η απόφαση της ΠΑΕ να μην ασχοληθεί με τη διαιτησία φέτος.