Ψάχνοντας ακόμη πυξίδα και αγωνιστική ταυτότητα

Ο Αλέξης Σαββόπουλος γράφει για την μέτρια εικόνα του Άρη στο πρώτο ευρωπαϊκό παιχνίδι της χρονιάς με την Αραράτ και την ανάγκη βελτίωσης σε όλους τους τομείς.

Ελαφρυντικά σίγουρα υπάρχουν όταν μιλάμε για το πρώτο επίσημο παιχνίδι της σεζόν, πολλώ δεν μάλλον όταν έχουμε να κάνουμε για μια ομάδα με 13 νέα πρόσωπα και μια προσπάθεια αγωνιστικής ανακατεύθυνσης. Από την άλλη όμως, αν και επρόκειτο για το πρώτο επίσημο 90λεπτο του Αρης, περιμένεις κάτι να δεις. Από κάπου να πιαστείς, να ακουμπήσεις πάνω σε αυτό και να επενδύσεις για τη συνέχεια. Είτε σε ατομικό είτε σε ομαδικό επίπεδο. Ήταν ελάχιστα αυτά που έδειξε η ομάδα της Θεσσαλονίκης στην Αρμενία και λίγο-πολύ γνωστά. 

Την ποιότητα του Νταρίντα, που ακόμη και αυτός παρασύρθηκε από τη μετριότητα και έκανε ασυνήθιστα για την ποιότητα του λάθη, και την εμπειρία του Φαμπιάνο. Άντε και την ζωηράδα του Μορόν, το διάστημα που αγωνίστηκε. Σε όλα τα υπόλοιπα κομμάτια ο Αρης πήρε χθες κάτω από τη βάση. Αμυντικά είχε αρκετά ζητήματα, η ανασταλτική του λειτουργία ήταν προβληματική ενώ και επιθετικά ήταν αργός και προβλέψιμος, στηριζόμενος κατά κύριο λόγο μόνο σε ατομικές ενέργειες. Η ποιότητα και οι επιλογές σε κάποιες θέσεις δεν λείπουν, απουσιάζει όμως μια συγκεκριμένη ταυτότητα, ένα ευδιάκριτο πλάνο, μια φρέσκια ιδέα. Ίσως έρθουν με τον χρόνο που όμως δεν υπάρχει απεριόριστος…

Το ακόμη πιο ανησυχητικό ήταν ότι τις παθογένειές του ο Άρης, τις έβγαλε απέναντι σε μια μέτρια ομάδα και όχι σε ένα πιο ποιοτικό αντίπαλο, που με τέτοια εικόνα, θα του δημιουργούσε περισσότερα προβλήματα. Από πριν γνωρίζαμε ότι η Αραράτ είχε, όλο κι όλο να επιδείξει τρεις επικίνδυνους παίκτες. Τον Εζα, τον Γένε και τον Καστανέιρα. 

Σε αυτούς τους τρεις προστέθηκε χθες και ο Σερομπιάν που σε ολόκληρο το πρώτο ημίχρονο, έκανε πάρτι στη δεξιά πλευρά του Άρη, εκμεταλλευόμενος την έλλειψη διάθεσης του Πάλμα στις βοήθειες στον Ματαρίτα και το γεγονός ότι ο πάγκος ουδέποτε παρενέβη ουσιαστικά να διορθώσει το πρόβλημα, με μια εσωτερική αλλαγή ή έστω συμμαζεύοντας λίγο τον απείθαρχο τακτικά και ασυνεπή αμυντικά Παλμα. Τις φάσεις που μπορούσαν να κάνουν οι παίκτες αυτοί (ζήτημα αν μπορούν να σταθούν σε κάποια ομάδα της Σούπερ Λιγκ έστω από τη μέση του πίνακα και κάτω) τις έκαναν. 

Και αν δεν ήταν ο… Άγιος Κουέστα και το δοκάρι στη τριπλή ευκαιρία του πρώτου ημιχρόνου, ίσως τα πράγματα για τον Άρη να έπαιρναν διαφορετική εξέλιξη. Ακόμη και η επιμονή στο 4-3-3 με τόσο κακό χθες τον Ρουπ, αποδείχθηκε λανθασμένη και παραλίγο να την πληρώσει ακριβά η ομάδα. Φάνηκε με την είσοδο των δυο Κροατών και την αλλαγή σε 4-2-3-1 που συμμάζεψε κάπως τα πράγματα.

Το ζήτημα είναι τι έκανε ή δεν έκανε καλύτερα ο Αρης. Δεν προβλημάτισε καθόλου την Αραράτ, με εξαίρεση ένα υποφερτό 20λεπτο μετά το γκολ των γηπεδούχων που έφερε και την ισοφάριση. Δεν κατάφερε να πιέσει έστω ένα δεκάλεπτο την αργή άμυνά της, ακόμη και όταν ο προπονητής των Αρμένιων απέσυρε τα πρώτα βιολιά, ρίχνοντας τον ρυθμό. 

Ακόμη και σε αυτό το χρονικό σημείο, ο Αρης με τις αλλαγές του και τον τρόπο παιχνιδιού του, φάνηκε να ωθεί το ματς στην ισοπαλία και όχι στο πως θα πετύχει ένα δεύτερο γκολ. Προσέγγιση που ναι μεν δείχνει ένα ρεαλισμό, στη χρονική στιγμή που βρισκόμαστε, αλλά δεν περιποιεί τιμή για τον Άρη. Ο Χριστοδουλόπουλος των φιλικών αγώνων για παράδειγμα, ίσως ήταν πιο χρήσιμος από τον Φεράρι στο τέλος, μπας και δώσει λίγη ενέργεια.

Σε ατομικό επίπεδο ελάχιστοι απέφυγαν τη μετριότητα. Εκτός από τον Νταρίντα και τον Φαμπιάνο, ο Εμπακατά του πρώτου ημιχρόνου διασώθηκε χάρη στα ανεβάσματά του αλλά ξεχνιόταν μπροστά. Από τα νέα πρόσωπα ο Ζουλ χάθηκε στην αδυναμία να υποστηρίξει ως ο μοναδικός κόφτης το 4-3-3 αφού δεν είχε κάλυψη και έπρεπε ταυτόχρονα να βοηθάει τον Οντουμπάτζο, επιλέγοντας να γυρίζει την μπάλα πίσω αντί να προωθεί το παιχνίδι. 

Ο Ματαρίτα έβαλε πείσμα για να αντιμετωπίσει τις κατά κύματα επιθέσεις στην πλευρά του ενώ ο Μενέντες επιθετικά ήταν απογοητευτικός και με ελάχιστες επιστροφές στην άμυνα, σίγουρα πάντως περισσότερες από τον Πάλμα. Κάρλσον και Μορόν έδειξαν ότι διαθέτουν ποιότητα αλλά θέλουν και υποστήριξη από την υπόλοιπη ομάδα. Για τον Πάλμα τα έχω πει και τα έχω γράψει καιρό τώρα. Ο 23χρονος είναι φανερό ότι παίζει με πρωταρχικό στόχο να φτιάξει τα νούμερά του. Από δικό του λάθος ξεκίνησε το γκολ της Αραράτ και δεν βοήθησε καθόλου τον Ματαρίτα.

Στα ελάχιστα θετικά ασφαλώς το αποτέλεσμα. Το 1-1 κρατάει τον Άρη ζωντανό και του δίνει και ένα ελαφρύ προβάδισμα στον επαναληπτικό στο γεμάτο Βικελίδης που έχει κάμψει πιο ισχυρές ομάδες από την Αραράτ. Με λίγη παραπάνω πίεση στις πλάτες που γεννά το ανοικτό σκορ και η υποχρέωση πρόκρισης. Το σίγουρο είναι ότι ακόμη και αν ο Αρης πάρει το εισιτήριο για την επόμενη φάση, σενάριο που μάλλον θα επικρατήσει, για να έχει τύχη απέναντι στη Ντινάμο Κιέβου θα χρειαστεί πολλά παραπάνω.