Δέσμιος των προβλημάτων του, ξέρει πλέον καλά τι χρειάζεται

Ο Αλέξης Σαββόπουλος γράφει για την τελευταία εντός έδρας παράσταση του Αρη και τις επιβεβλημένες αλλαγές εν όψει της νέας σεζόν.

Ίσως δεν θα έπρεπε να περιμένουμε τον χθεσινό αγώνα με την ΑΕΚ για να εξάγουμε κάποια συμπεράσματα για τον φετινό Άρη. Όταν είχες…κάβα σχεδόν 40 παιχνίδια στη σεζόν, ό,τι ήταν να δεις το έχεις δει. Προτερήματα, μειονεκτήματα, δυνατά και αδύνατα σημεία, συμπεριφορές, χαρακτήρες. Από όλους όσους αποτελούν το ποδοσφαιρικό τμήμα. Από τον πρώτο ως τον τελευταίο. Από την κορυφή της πυραμίδας ως τα χαμηλά πατώματα στην ιεραρχία.

Ο Άρης είναι μια καλή, συμπαθητική ομάδα, που πήρε στο πρωτάθλημα που ολοκληρώνεται αυτό που της αξίζει. Άντε, με κάποιες εις βάρος της διαιτητικές αποφάσεις, θα μπορούσε να έχει καλύτερη βαθμολογική συγκομιδή. Να διεκδικήσει κάτι παραπάνω δύσκολα. Μέχρι εκεί…

Για να γυρίσουμε στο χθεσινό τελευταίο εντός έδρας ματς, αυτό είχε για τον Άρη δύο πρόσωπα και επιβεβαίωσε τι χρειάζεται και τι όχι η ομάδα της Θεσσαλονίκης την επόμενη σεζόν. Στο πρώτο ημίχρονο, όταν ο Άρης δεν είχε την μπάλα στα πόδια του, ήταν πιο επικίνδυνος. Όταν αποφάσιζε να έχει αυτός τη μπάλα (μετά το 1-1), γινόταν ευάλωτος στο επιθετικό τρανζίσιον της ΑΕΚ, αφού ο Ντουκουρέ δεν μπορούσε να ακολουθήσει με τίποτα το ρυθμό και η ΑΕΚ έφθανε με ευκολία στην περιοχή, με κυριότερο εκφραστή τον Τσούμπερ, που βρήκε και έκανε απέναντι στους αργούς Πίρσμαν και Ενκουλού. Καλός, χρυσός, φιλότιμος ο Ιβοριανός αλλά δεν γίνεται σε αυτό το επίπεδο να σταθείς με ένα πόδι και σίγουρα ο Άρης δεν είναι και δεν πρέπει να…ξαναγίνει φιλανθρωπικό ίδρυμα για κανέναν. 

Σε αντιδιαστολή με τον Ντουκουρέ, ο βασικός μετά από καιρό Ρουπ, χωρίς ακόμη να είναι απόλυτα καλά, έδειξε πόσο έλειψε το διάστημα που ήταν στα… πιτς και πόσο χρήσιμος μπορεί να γίνει όταν βρίσκεται στο γήπεδο. Μαζί με τον Νταρίντα στα χαφ, συνθέτουν ένα άκρως ποδοσφαιρικό δίδυμο στο οποίο μπορεί να…πατήσει ο Παλίκουτσα για τη νέα ομάδα που έχει στο μυαλό του. Και ας έχουν, αμφότεροι, κλείσει τα 32!

Με την αντικατάσταση του Ντουκουρέ, στο δεύτερο ημίχρονο, τα πράγματα συμμαζεύτηκαν αλλά άρχισαν να αναδύονται άλλα προβλήματα. Η αδυναμία του Άρη να απειλήσει απέναντι στην μαζεμένη στο μισό ΑΕΚ που έβαλε τη σκοπιμότητα στο παιχνίδι της. Ένα ολόκληρο ημίχρονο δεν έκανε φάση, γιατί απλά δεν είχε τον τρόπο να φτάσει στην αντίπαλη περιοχή. Ο Ιτούρμπε που ήρθε από τον πάγκο δεν…ακούμπησε και επιβεβαίωσε γιατί ο Άρης δεν θα τον κρατήσει. Ο Καμαρά που μπήκε (με χαρακτηριστική καθυστέρηση είναι η αλήθεια) αφού ο φιλότιμος Γκρέι φώναζε ότι είχε παραδώσει πνεύμα, κόντεψε να αποβληθεί με το που μπήκε, επιβεβαιώνοντας ότι δεν μπορείς να του έχεις καμία εμπιστοσύνη. Μόνο ο Καμάτσο βοήθησε, αλλά και ο Πορτογάλος με κάποιες στιγμιαίες αναλαμπές, και αυτές στο φινάλε της σεζόν, φεύγει και πιθανότατα δεν θα λείψει σε κανέναν στο Βικελίδης.

Όπως δεν θα λείψει και ο Νταμπό, του οποίου η φύση του πειθαρχικού παραπτώματος στο οποίο υπέπεσε, λίγες ώρες πριν το παιχνίδι, κάνει υποχρέωση για το club και τον τεχνικό του διευθυντή, μαζί με την ιδιοκτησία, εκτός από καλούς παίκτες να αναζητήσει και καλούς χαρακτήρες και σοβαρούς επαγγελματίες, γιατί φέτος υπήρχε τεράστιο έλλειμα στο κομμάτι αυτό. Και μια ομάδα χωρίς σιδηρά πειθαρχία και επαγγελματισμό εντός των αποδυτηρίων δεν έχει καμία τύχη. Θερίζεις ό, τι σπέρνεις.

Μένει ένα ακόμη παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό στη Λεωφόρο. Προσωπικά δεν περιμένω να δω κάτι άλλο. Ίσως 2-3 νεαρούς. Αν δεν παίξουν τώρα, πότε; Η επόμενη μέρα, πρέπει να έχει ήδη δρομολογηθεί από τους υπεύθυνους και σήμερα κιόλας, Παλίκουτσα και Καρυπίδης να τα βάλουν κάτω και να αποφασίσουν για προπονητή και ρόστερ, γιατί τα πρώτα ευρωπαϊκά παιχνίδια τέλη Ιουλίου, προϋποθέτουν άμεσα τις πρώτες ανακοινώσεις…

ΥΓ. Ο Γιοβάνοβιτς έχει απόλυτο δίκιο σε κάθε σημείο των δηλώσεων του. Η αναβολή της μίας ημέρας, σε ένα πρωτάθλημα που έχουν συμβεί σημεία και τέρατα, ήταν κοροϊδία. Ο δε Φωτιάς κάηκε και τσουρουφλίστηκε όταν εξαναγκάσθηκε να δώσει το πέναλτι. Από εκείνο το σημείο και έπειτα, κλασσική ελληνική διαιτησία. Ευτυχώς για αυτόν οι τρανταχτές αδυναμίες του Άρη δεν τον ανάγκασαν να εκτεθεί περισσότερο.