Φούσκωσε από αυτοπεποίθηση και ενίσχυσε την πίστη του κόσμου

Ο Αλέξης Σαββόπουλος γράφει για την συγκλονιστική εμφάνιση και νίκη του Άρη επί της Ντιναμό Κιέβου που του δίνει προβάδισμα πρόκρισης.

Αυτός ναι ήταν Άρης ευρωπαϊκού επιπέδου. Με μια συγκλονιστική εμφάνιση αντάξια της σπουδαίας βραδιάς και του σπουδαίου αντιπάλου, η ομάδα του Τόλη Τερζή έκανε τη… μισή δουλειά στο καμίνι του «Βικελίδης» και πάει σε έξι μέρες στο Βουκουρέστι για να ολοκληρώσει μια πρόκριση που μπορεί να του βάλει άλλα δεδομένα στη σεζόν και να του φουσκώσει τα στήθη με αυτοπεποίθηση και τα ταμεία με πολύτιμα έσοδα. Το σημαντικότερο όμως κέρδος της χθεσινής βραδιάς στα δικά μου μάτια, περισσότερο και από τη νίκη που κρατάει ολοζώντανες τις ελπίδες για πρόκριση, είναι η γεμάτη εμφάνιση. 

Έκανε να ξεχαστούν τα μέτρια ματς με την Αραράτ και η προβληματική εικόνα της ομάδας της Θεσσαλονίκης, δίνοντας τη θέση της στην αισιοδοξία ότι αυτή η ομάδα με τα πολλά νέα πρόσωπα, έχει δυνατότητες και πράγματα να παρουσιάσει. Εμφάνιση που την είχε ανάγκη όλος ο οργανισμός Άρης. Από τον προπονητή που πρώτη φορά αναλαμβάνει μια τέτοια δύσκολη αποστολή να καθοδηγήσει ένα δύσκολο καράβι και αντιμετωπίζεται με δυσπιστία. Χθες πήρε μια βαθιά ανάσα ανακούφισης πριν τον μαραθώνιο που μόλις ξεκίνησε, για την τακτική προσέγγιση του αγώνα. Του πάνε τέτοια ματς του Τερζή, όταν ο Άρης δεν έχει την ταμπέλα του φαβορί και πρέπει πρώτα να αμυνθεί σωστά κρατώντας το μηδέν πίσω…

Το γκρουπ των ποδοσφαιριστών που είχε ανάγκη να πιστέψει κι αυτό στις δυνατότητές του και το έκανε κόντρα σε ένα πολύ καλύτερο αντίπαλο από την Αραράτ, παίρνοντας αυτοπεποίθηση και ψυχολογία που την έχει ανάγκη όχι μόνο για τη ρεβάνς αλλά και τη χρονιά που ξεκινάει σε δέκα μέρες. Και φυσικά τον κόσμο που «μούδιασε» λίγο από την εικόνα με τους Αρμένιους αλλά είδε χθες την πίστη του στην ομάδα να αυξάνεται. Μην ξεχνάμε κάτι. Χθες έπαιξαν βασικοί δυο παίκτες που ο ένας (Μοντόγια) βρίσκεται τρεις μέρες στην Ελλάδα και ο Κάρλσον μόλις μετά βίας είχε ένα 45λεπτο πριν τραυματιστεί. 

Αμφότεροι έδειξαν χθες ότι θα είναι από τα σημεία αναφοράς του νέου Άρη. Ακόμη και οι υπόλοιποι που αποτελούσαν την ενδεκάδα, μετρούν λίγο διάστημα με την ομάδα, γεμίζοντας αισιοδοξία ότι κάθε εβδομάδα που θα περνάει θα προσαρμόζονται καλύτερα. Τι να πει κανείς για τον συγκλονιστικό Μορόν που κατέθεσε στο χορτάρι και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεών του παλεύοντας με όλη την άμυνα της Ντιναμό. Ο Ισπανός κέρδισε πολλες μονομαχίες, κράτησε μπάλες, ανοιξε διαδρόμους, έφτιαξε έτοιμο γκολ στη φάση με τον Νταρίντα. Μόνο το γκολ του έλειπε αλλά θα έρθει κι αυτό…

Τον οδοστρωτήρα Ζουλ που είχε καθαρό μυαλό σε ολόκληρο το 90λεπτο, κράτησε τη θέση του, μοίρασε και προώθησε σωστά το παιχνίδι και έκανε να ξεχαστεί η κακή εικόνα στο πρώτο του ματς, μια εβδομάδα μόλις μετά την απόκτησή του. Ο Ζουλ με τη χθεσινή του εικόνα έθεσε και ένα δίλλημα. Αν παίζοντας με ένα χαφ δίπλα του (τον Τζούρασεκ χθες) είναι πιο ωφέλιμος για την ομάδα του από ότι ως μονός κόφτης. Τα ματς θα δώσουν και τους ρόλους συν τω χρόνω…

Τον ακούραστο Νταρίντα που κατέθεσε και πάλι μια εμφάνιση γεμάτη μυαλό, τρεξίματα, ασταμάτητες διαδρομές που παραλίγο θα την συνδύαζε και με ένα γκολ, τον Φαμπιάνο που με πλήρη συναίσθηση της ευθύνης του, έπαιξε και για τον απών, Μπράμπετς και ήταν παντού.

Όλοι γενικά, για να μην αδικήσουμε κανένα, ακολούθησαν πιστά το πλάνο. Ένα πλάνο που φαίνεται ότι ταιριάζει στην ομάδα, ειδικά απέναντι σε τέτοιους αντιπάλους. Δηλαδή να είναι πιο κόμπακτ, να κλείνει προσεκτικά τους διαδρόμους, να μην δίνει δικαιώματα και να ψάχνει το ένα γκολ στην επίθεση. Με κοντά τις γραμμές, περίσσεια διάθεση από όλους για τρέξιμο, καλύψεις και αυτοθυσία, συν τον ενθουσιασμό και την δύναμη που έδινε το θερμό κοινό, όταν στέρευαν οι δυνάμεις.

 Ένα τέταρτο από το 30΄ ως το τέλος του ημιχρόνου, φάνηκε να απορρυθμίζεται το γκρουπ, αλλά απόλυτα λογικό για μια καινούργια ομάδα. Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, αν μια ομάδα δικαιούταν να κερδίσει με πιο καθαρό σκορ, αυτή ήταν ο Άρης. Έβαλε ένα γκολ και έκανε άλλες τρεις κλασσικές ευκαιρίες στη Ντιναμό, την οποία περιόρισε σε μια φλύαρη αλλά ακίνδυνη κατοχή της μπάλας γύρω από την περιοχή και της έδωσε μια και μόνο κλασσική ευκαιρία από την κακή εκτίμηση του Μοντόγια που είδε στη φάση μια ευκαιρία να φύγει μόνος του στην κόντρα επίθεση και να τελειώσει το ματς. Θα ήταν κρίμα να το πλήρωνε με τέτοιο άδικο τρόπο ο χθεσινός Άρης..

Το 1-0 είναι ένα καλό σκορ. Καλύτερο θα ήταν ασφαλώς το 2-0 αν σκόραρε στο τέλος ο Μενέντες, ξυπνώντας μνήμες Καμάτσο στο Ισραήλ πέρσι τέτοια εποχή. Ακόμη και έτσι ο Άρης ζυγίσθηκε, μετρήθηκε και δεν κρίθηκε λιποβαρής κόντρα στους Ουκρανούς. Ίσως να τους υπερεκτίμησε κιόλας. Θα πάει σε μια εβδομάδα στο ουδέτερο Βουκουρέστι με ένα σκορ που του επιτρέπει να αισιοδοξεί αλλά και λιγότερο… ψαρωμένος απέναντι στους Ουκρανούς για να κάνει μια πρώτη υπέρβαση…

ΥΓ. Ο οργανισμός Αρης συνολικά τίμησε τον άνανδρα δολοφονημένο οπαδό της ΑΕΚ σαν να ήταν δικό του παιδί. Και πραγματικά, το γράφω με πάσα ειλικρίνεια και γνώση, ήταν μια ενέργεια που όλο το κλαμπ, διοίκηση, ποδοσφαιριστές, προπονητές και κόσμος, ήθελε να δοθεί η δυνατότητα να υλοποιηθεί. Μια ακόμη μεγάλη Ευρωπαϊκή βραδιά του κόσμου του Αρη, που διατήρησε και διεύρυνε το αήττητο της έδρας που από το μακρινό 1968 και για 32 αγώνες παρουσία του κόσμου καλά κρατεί (η ήττα από την Κοβαλίβκα στην εποχή του κορονοϊού ήταν σε αγώνα δίχως κόσμο), σφραγίστηκε και πέρασε στην ιστορία με το όνομα του Μιχάλη υψωμένο στον ουρανό του Κλ. Βικελίδης και χιλιάδες κόσμου να χειροκροτούν. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο, αυτός είναι ο αθλητισμός, μία "αντιπαλότητα" εντός αγωνιστικών χώρων με ήθος, αρχές και όρια.