Τακτική… υπερπαραγωγή

Ο Αλέξης Σαββόπουλος γράφει για τον προπονητικό ρεαλισμό του Ακη Μάντζιου που πιστώνεται σε μεγάλο βαθμό τη μεγάλη νίκη επί του Παναθηναϊκού.

Για ένα προπονητή είναι μεγάλο προτέρημα να ξέρει τι ομάδα έχει στα χέρια του και να… συμβιβάζεται με τα δεδομένα και τις καταστάσεις. Να προσαρμόζεται και να μην είναι δογματικός. Είναι διαφορετικό πράγμα τι θέλεις κατά βάθος να παίξεις και διαφορετικό τι πραγματικά, υπό τις κρατούσες κάθε φορά συνθήκες, μπορείς. Ο Άκης Μάντζιος μετά από δέκα ματς στον πάγκο του Άρη, είναι σε θέση να γνωρίζει τα Do και τα Don’t. 

Δηλαδή τι μπορεί να υποστηρίξει το γκρουπ, ανάλογα και με τον αντίπαλο φυσικά, και τι δεν έχει τη δυνατότητα να υπηρετήσει αυτή τη στιγμή και με το υπάρχον ρόστερ. Προφανώς και ο Μάντζιος θα ήθελε η ομάδα του να έχει περισσότερη ώρα την μπάλα στα πόδια της, να κάνει ευκαιρίες, ενδεχομένως να πιέζει πιο ψηλά. Δυστυχώς όμως, φαίνεται ότι δεν μπορεί, ειδικά όταν έχει να αντιμετωπίσει ομάδες πιο δουλεμένες από τον ίδιο, να το κάνει.

Ο Μάντζιος αποφάσισε χθες -και αποδείχθηκε στο φινάλε- ότι ορθώς έπραξε, να μακιγιάρει τις αδυναμίες της ομάδας του, βοηθούμενος και από τις σημαντικές επιστροφές που είχε και αύξησαν τις επιλογές του ώστε να σχεδιάσει και να εφαρμόσει το πλάνο εξουδετέρωσης του αντιπάλου. Σημαντικότερη από όλες αυτή του Ζουλ, διότι στο χθεσινό ματς ήταν παραπάνω από απαραίτητο για τον Άρη να παίξει με δυο αμυντικούς μέσους, ώστε να κλείσει το συνδυαστικό παιχνίδι του Παναθηναϊκού από τον άξονα και να τον στείλει στις πλευρές. 

Ο Καμερουνέζος έκανε, τηρουμένων των συνθηκών (δηλαδή της έλλειψης ρυθμού από τη μακρά αποχή) εξαιρετικά την δουλειά του και βοήθησε να φαίνεται καλύτερος δίπλα του και ο Βερστράτε. Πίσω Φαμπιάνο και Μπράμπετς έκαναν ένα (ακόμη) σχεδόν τέλειο παιχνίδι, Ο Κουέστα, όποτε χρειάστηκε ήταν στο ύψος του, ο Οντουμπάτζο έδωσε την ένταση που χρειαζόταν η δεξιά πλευρά και ο Μοντόγια (παρά τα 1-2 λαθάκια του, το ένα μάλιστα στην τελευταία φάση του πρώτου ημιχρόνου παραλίγο να στοιχίζει ακριβά και να άλλαζε την εξέλιξη και την ψυχολογία του αγώνα) κάλυψε τίμια μια θέση που δεν είναι η φυσική του.

Εκείνος όμως που έκανε τη διαφορά ήταν ο Μορόν. Για μένα ο καλύτερος φορ του ελληνικού πρωταθλήματος. Όχι τόσο για το γκολ που άνοιξε τον δρόμο για τη νίκη (τον βοήθησε και ο Μπρινιόλι που φέρει μεγάλη ευθύνη με το παιδαριώδες λάθος), αλλά και για τις δουλειές που κάνει στο γήπεδο. Χθες δεν έχασε μονομαχία, κινήθηκε σε όλο το πλάτος της επίθεσης, έτρεξε ακατάπαυστα για 90΄ και ταυτόχρονα μοίρασε σωστά. 

Η δήλωσή του μετά το ματς ότι δεν είναι ευχαριστημένος από τις ευκαιρίες που σπατάλησε και ενώ η ομάδα του έχει κάνει τη μεγαλύτερη νίκη της σεζόν μέχρι στιγμής, αποτελεί εχέγγυο ότι ο Ισπανός θα συνεχίσει να μας εκπλήσσει και δεν σκοπεύει να επαναπαυτεί, γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχει εναλλακτική στον πάγκο.

Σε επίπεδο ομαδικής δουλειάς, η νίκη βασίστηκε και σε κάποια στοιχεία που δεν μας είχε συνηθίσει φέτος ο Άρης. Πέρα από την απαράμιλλη τακτική προσήλωση σε ολόκληρο το 90λεπτο και την πιστή εφαρμογή της οδηγίας να είναι κοντά οι γραμμές, οι παίκτες του Άρη είχαν χθες το μαχαίρι στα δόντια. Έβγαλαν πάθος, εντάσεις, ενέργεια, κυνήγησαν όλες τις μπάλες, πήγαν με τα… χίλια στις προσωπικές μονομαχίες. 

Ο Παναθηναϊκός μπορεί να περίμενε ότι ο Άρης θα του έδινε την κατοχή της μπάλας και θα τον περίμενε στο δικό του μισό, ίσως όμως να εξεπλάγην από τον δυναμισμό στο παιχνίδι του που τον αιφνιδίασε και τον οδήγησε σε αρκετά λάθη.

Σε κάθε ωστόσο περίπτωση, η χθεσινή εικόνα του Άρη είναι μια εικόνα που την έχουμε συνηθίσει στα ντέρμπι επί ημερών Άκη Μάντζιου. Την είδαμε και στον αγώνα απέναντι στον ΠΑΟΚ, την είδαμε μέχρι την ισοφάριση σε 1-1 (που δεν έγινε 1-2 εξαιτίας του κάθετου δοκαριού του Πασχαλάκη) και απέναντι στον Ολυμπιακό, μέχρι να χαθεί το μυαλό των ποδοσφαιριστών του Άρη και να παρασυρθούν σε κάτι που ήταν εντελώς ξένο στα μάτια μας και δεν το είδαμε να συμβαίνει σε ντέρμπι τα τελευταία χρόνια. 

Τα ζητήματα για τον Άρη ήταν διαχρονικά στους αγώνες με αντιπάλους που του έδιναν την μπάλα και τον περίμεναν πίσω από τη σέντρα. Μόνο που αυτοί οι αγώνες, όπου ο Αρης θα κληθεί να διαχειριστεί την μπάλα στα πόδια και την πίεση του πρέπει, είναι και αυτοί που κρίνουν στόχους στο πρωτάθλημα, καθότι πολλοί περισσότεροι από τα ντέρμπι.

Ο Άρης οφείλει επίσης να… αξιολογήσει τη νίκη στον βαθμό που της πρέπει. Είναι προφανώς ένα τρίποντο ψυχολογίας που φουσκώνει τα στήθη με αυτοπεποίθηση, που έχει ανάγκη μια καινούργια ομάδα, αλλά μέχρι εκεί. Δεν χρειάζονται ούτε διθυραμβικά σχόλια, ούτε τυμπανοκρουσίες. Απαιτείται ρεαλισμός και συνέχιση της δουλειάς, μέχρι το γκρουπ να φθάσει κάποια στιγμή στο σημείο, να παίζει καλύτερα και με τον τρόπο που αρμόζει στο μέγεθος του club, ανεξαρτήτως αντιπάλου.