Η υπόκλιση στον Νταρίντα και ένα υστερόγραφο για τον... βιασμό του ελληνικού μπάσκετ

Ο Αλέξης Σαββόπουλος γράφει για τον υπέροχο Νταρίντα, τον έτοιμο ενόψει Play Offs, Άρη και κλείνει με ένα υστερόγραφο απ' όσα βλέπει και τον αηδιάζουν στο ελληνικό μπάσκετ.

Προς Θεού, αυτό που λέω δεν είναι καθόλου υποτιμητικό για τον Τσέχο. Δεν αποτελεί δυσμενή μετάθεση. Ίσως εδώ να βρίσκει πρόσφορο έδαφος να κάνει καλά αυτό που ξέρει. Δηλαδή τι σημαίνει ποιότητα, απλότητα, ποδοσφαιρική οξυδέρκεια. Θα μπορούσε να πει αυτό που κάποτε είχε πει ο Πέτρος Κωστόπουλος περί… ξεβλαχέματος, χωρίς να αποτελεί ύβρι.

Ειλικρινα, εγώ δε θυμάμαι να είχε ο Αρης τα τελευταία χρόνια τέτοιον παίκτη, παρότι πέρασαν αρκετοί ποιοτικοί ποδοσφαιριστές. Κανείς όμως με το δικό του…πληρέστατο πακέτο. Κόντρα στον ΠΑΣ Γιάννινα γέμισε πάλι κάθε σπιθαμή του γηπέδου. Οταν χρειάστηκε να εκτελέσει, το έκανε, όταν έπρεπε να τροφοδοτήσει τους συμπαίκτες του επίσης, όταν έπρεπε να σουτάρει, έβαλε ένα γκολ και έφτασε κοντά και σε ένα δεύτερο. 

Είναι ο ορισμός του box to box χαφ, με αντίληψη του χώρου, ικανότητα στο σουτ, αλλά και με το προσόν να εκμεταλλεύεται τους συμπαίκτες του. Τυχεροί οι υπόλοιποι που έχουν ένα τέτοιο για συμπαίκτη. Δίπλα του έχει αναγεννηθεί ο δεύτερος πρωταγωνιστής της νίκης του Αρη, ο Ματέο. Καθοριστικός, γιατί πλέον πέρα απο άμυνες και ασταμάτητες διαδρομές, δίνει πράγματα και στα τελευταία 20 μέτρα του γηπέδου. Προσφέρει ασιστ και σκοράρει.

Θα ήταν άδικο φυσικά να μην πούμε μια καλή κουβέντα και για τον Ράφαελ Καμάτσο. Εναν ποδοσφαιριστή που ήταν εξαφανισμένος, εμφανίστηκε στην ενδεκάδα μετά απο έναν ολόκληρο γύρο και με δύο ασιστ, έβαλε το όνομά του στους πρωταγωνιστές. Μια εμφάνιση σαφώς δε σβήνει τη μετριότητα μιας ολόκληρης σεζόν, αλλά τουλάχιστον έδειξε ότι έχει σφυγμό και ότι μπορεί να είναι κάπως χρήσιμος στο μίνι πρωτάθλημα των πλει-οφ.

Σε γενικές γραμμές ο Αρης δεν είχε προβλήματα απο τον ΠΑΣ. Πήγε να το κάνει λίγο περιπετειώδες όταν βρέθηκε νωρίς πίσω στο σκορ και κινδύνευσε απο τον Μορέιρα και με ένα δεύτερο, πριν ισοφαρίσει, αλλά ήταν ψύχραιμος, σοβαρός και εκτέλεσε σχεδόν άψογα το τακτικό του πλάνο. Ηξερε ότι θα βρει μια ομάδα που θα παίξει κλειστά και φρόντισε με κάποια τρικ να βγάζει τον έξτρα παίκτη στην επίθεση και να γίνεται απειλητικός, φτάνοντας στην ανατροπή πριν την ανάπαυλα. Ο Πάλμα ήταν τύποις δεκάρι, αλλά κινούνταν σε όλο το πλάτος της επίθεσης, αφήνοντας το χώρο στους Ματέο και Καμάτσο να κλείνουν προς τα μέσα και τον Εμπακατά να έχει πολλά ανεβάσματα. Στην επανάληψη, αν το κυνηγούσε λίγο πιο πολύ, θα έφτανε και σε μια πιο ευρεία νίκη.

Ο αρχικός στόχος να μπει ο Αρης 5ος στα πλει-οφ, έστω και με προβάδισμα βραχείας κεφαλής, επιτεύχθηκε. Να κυνηγήσει κάτι παραπάνω απο την 5η θέση δεν μπορεί. Φρόντισε ο ίδιος για αυτό με τα δεκάδες…αυτογκόλ μέσα στη σεζόν. Μπορεί όμως να βγάλει ένα σοβαρό προφίλ, να εξασφαλίσει γρήγορα το ευρωπαικό εισιτήριο και να κοιτάξει στα μάτια τους “4” που θα… σφαχτούν για τον τίτλο και το δεύτερο εισιτήριο του Τσάμπιονς Λιγκ. Με αυτούς που λένε ότι θα αποτελέσει τον ρυθμιστή δεν θα συμφωνήσω. Ο Αρης θα παίξει για τον εαυτό του και για να κλείσει μια μέτρια χρονιά (αυτό δεν αλλάζει) με κάπως θετικό πρόσημο, που θα οριοθετήσει το πλάνο για την επόμενη χρονιά.

ΥΓ. Μέσα στο κλίμα ευφορίας δεν πέρασε απαρατήρητη η κίνηση των Νταμπό και Γκρέι να φύγουν κατευθείαν στα αποδυτήρια, προφανώς ενοχλημένοι απο την ολιγόλεπτη συμμετοχή τους σε ένα ματς που είχε ήδη κριθεί. Γίνονται πρόβλημα οι δυο παίκτες και πρέπει να λυθεί πριν γίνει μεγαλύτερο.

ΥΓ2.  Ανήκει εξολοκλήρου στο μπάσκετ, την ΕΟΚ, την επιτροπή διαιτησίας. Μόνο αράχνες του αξίζουν, άδεια γήπεδα, final 8 μεταξύ συγγενών, αποστροφή και αηδία. Στον αγώνα με το Περιστέρι είδαμε, και με τον νόμο πλέον, καθώς ο Άρης ΔΕΝ τιμωρήθηκε για τη διακοπή του αγώνα και την παράνομη εκκένωση του γηπέδου, τον βιασμό του αθλήματος από την κυρία και τους κυρίους με τα γκρι, θυσία του αθλήματος και του γεμάτου γηπέδου στο βωμό του βιογραφικού ενός wannabe προπονητή. Στην Καρδίτσα οι ίδιοι με τα γκρι καθόρισαν τον νικητή, εισήγαγαν νέα ήθη και νέους κανονισμούς. Δυστυχώς, το άθλημα βιάζεται και έχει υποταχθεί στους παράγοντες και στους επιτήδειους. Η ευθύνη ανήκει στην ΕΟΚ προφανώς, αλλά και στην ελληνική πολιτεία που αφήνει, όπως πράττει και στο ποδόσφαιρο επιδεικτικά, το χώρο να μαστίζεται και να υποφέρει. Καμία σωτηρία...