Με μάτι που… γυαλίζει

Ο Αλέξης Σαββόπουλος γράφει για την κατάθεση ψυχής που έκαναν χθες οι παίκτες του Γιάννη Καστρίτη κόντρα στην Τούρκ Τέλεκομ, η επαφή που χτίζει αυτή η ομάδα με το κοινό της και υγεία που αποπνέει και αποτελεί εχέγγυο επιτυχίας.

Η αλήθεια είναι ότι ο αρειανός έχει μια διαφορετική σχέση με την μπασκετική ομάδα. Μια επαφή που δεν μπορεί να εξηγηθεί εύκολα, αν χρησιμοποιήσεις τη λογική. Μόνο όποιος έχει ζήσει τη μυσταγωγία του θρυλικού Παλέ, μπορεί να καταλάβει τι είναι αυτό που συνδέει τον κόσμο με την ομάδα που παίζει στο παρκέ. Είναι αυτή η αύρα που πλανάται στον αέρα, στην οροφή, στα λάβαρα, στους τοίχους, στα αποδυτήρια, παντού.

Αυτή είναι που οδήγησε τους παίκτες του Καστρίτη στην πρώτη φετινή ευρωπαϊκή νίκη κόντρα στην Τούρκ Τέλεκομ. Ο Άρης, αν δεν θέλουμε να εθελοτυφλούμε, υπολείπεται σε ποιότητα από την περσινή φιναλίστ του Eurocup. Ίσως και από όλες τις υπόλοιπες ομάδες που συμμετέχουν στο όμιλό του. Δεν διαθέτει τα μπάτζετ που έχουν ξοδέψει, τους μεγάλους χορηγούς που βρίσκονται από πίσω και βάζουν το χέρι στην τσέπη, δεν διαθέτει ξένους επιπέδου Ευρωλίγκας. Συνήθως αυτά, σε ένα άθλημα όπως το μπάσκετ αρκούν για να κάνουν τη διαφορά. Το μπάσκετ είναι κυρίως αριθμοί, στατιστικοί. Για αυτό 9/10 κερδίζει συνήθως η καλύτερη ομάδα.

Γιατί κέρδισε ο Άρης την Τουρκ Τέλεκομ; Γιατί βάλθηκε για μια ακόμη φορά να αποδείξει ότι, όπως σε όλα τα ομαδικά αθλήματα, το ταλέντο και η ατομική ποιότητα, δεν είναι τα μοναδικά εχέγγυα επιτυχίας. Χρειάζεται και το πάθος, το τσαγανό, το γυαλισμένο μάτι, η κάψα για τη νίκη. Στοιχεία που οι παίκτες του Γιάννη Καστρίτη, τα διαθέτουν σε υπερεπάρκεια. Αυτή η επιθυμία να βουτήξουν για όλες τις μπάλες στο παρκέ, ακόμη και για αυτές που φαντάζουν χαμένες. Να δώσουν και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεών τους στην… σκυλίσια άμυνα που τσάκιζε κόκκαλα και κράτησε χαμηλό στο σκορ τους τούρκους.

Ο Αρης είναι μια καινούργια ομάδα, που έχει φαντάζομαι, πολλά περιθώρια βελτίωσης και χτυπήθηκε στο ξεκίνημα της σεζόν και από αρκετούς τραυματισμούς. Χθες δεν είχε Μποχωρίδη, Μπλούμπεργκς, έχει χάσει τον Μπέιτς νωρίς και ο νεοφερμένος Μπλάκστον δεν ήταν έτοιμος να αγωνιστεί. Η λογική έλεγε… σίγουρη ήττα και διόλου τυχαίο που στο τέλος ο Καστρίτης είπε ότι σε όλα τα παιχνίδια που θα δώσει θα είναι το αουτσάιντερ.

Είναι σημαντικό να είσαι ρεαλιστής και να μην… λαϊκίζεις. Ο Καστρίτης δεν το κάνει και για αυτό είναι αποδεκτός από όλους στο club. Έχει σεβασμό στην τεράστια ομάδα που εκπροσωπεί αλλά και τα πόδια στο έδαφος. Γνωρίζει ότι την ανωτερότητα των αντιπάλων, μπορεί να την αντιπαρέλθει μόνο με ασφυκτική άμυνα και περίσσεια διάθεση από όλους. Και πιστέψτε με, η φιλοσοφία αυτή αρέσει στο κοινό που το καταλαβαίνει και μπαίνει στην εξίσωση. Χθες το Παλέ μπορεί να μην ήττα κατάμεστο (ήταν σχεδόν βέβαια), αλλά όσοι ήταν εκεί, πήγαν με την καρδιά τους και αποφασισμένοι να… παίξουν κι αυτοί (και θα το επαναλάβουν). 

Το κάνουν γιατί τους αρέσει αυτό που βλέπουν. Και αυτό είναι εξόχως σημαντικό όταν μιλάμε για κοινό που έχει αναπτυγμένο το μπασκετικό κριτήριο. Μπορεί να μην βλέπει θεαματικό μπάσκετ, αφού τα plays του Καστρίτη δεν βγαίνουν ακόμη στο παρκέ, ούτε 100άρες, όμως δεν τον ενδιαφέρει. Αρκεί που βλέπει μια ομάδα, να μάχεται μέχρι την τελευταία κόρνα της γραμματείας και να προσπαθεί μέσα απο τα παιχνίδια να γίνεται καλύτερη. Να βγάζει μια υγεία που εγγυάται την επιτυχία.

Φαντάζομαι ο Ακης Μάντζιος, που ήταν χθες παρών στο Παλέ, και είναι θιασώτης της φιλοσοφίας του Καστρίτη, θα θέλει πολύ να δει κάτι αντίστοιχο και στην δική του ομάδα. Αυτό το άσβεστο πάθος και την τρέλα στο μάτι των παικτών του. Δεν ξέρω αν θα το καταφέρει με το υλικό που έχει στα χερια του, είμαι όμως σίγουρος ότι θα το προσπαθήσει, ώστε μαζί με αυτό να ανακτήσει και την κλονισμένη εμπιστοσύνη του κόσμου.