Άρης: Ο χαμένος ρυθμός και η στοχευμένη ανάγκη ενίσχυσης

Τα δυο… κολλητά ματς που έχει ο Άρης στη Λιβαδειά, ένα για το Κύπελλο και ένα για το πρωτάθλημα την άλλη εβδομάδα έχω την εντύπωση ότι ανάγκασαν τον Πάρντιου να τα διαχωρίσει στο μυαλό του.

Ίσως ήθελε να θολώσει λίγο τα νερά και να πάει όσο πιο ανώδυνα γινόταν στο παιχνίδι κυπέλλου και να πάρει απλά ένα αποτέλεσμα που θα του έδινε προβάδισμα για τη ρεβάνς, θέτοντας σε δεύτερη μοίρα το θέαμα. Γιατί σε γενικές γραμμές, την εικόνα του Άρη στο πρώτο παιχνίδι μετά την μεγάλη διακοπή για το Μουντιάλ δεν της λες και ενθαρρυντική. 

Και σε καμία περίπτωση συνέχεια του εξαιρετικού φίνις που έκανε η ομάδα της Θεσσαλονίκης στο τέλος του πρώτου γύρου. Σαν να αποφάσισε, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο να βγάλει στο χορτάρι όλες τις παθογένειες που εμφάνισε στο ξεκίνημα της σεζόν. Ήτοι, τη φανερή του αδυναμία να μετουσιώσει την υπεροχή σε γκολ.

Μέχρι να βρεθεί πίσω στο σκορ, κυριαρχούσε στο γήπεδο, έπαιζε στο μισό τον αντίπαλο και πολλές φορές στο τελευταίο τρίτο του, αλλά δεν μπορούσε να βγάλει σε θέση γκολ κανέναν παίκτη, πλην μιας ευκαιρίας του Γκρέι. Αυτό σε συνδυασμό με την δεύτερη μεγάλη αδυναμία που υπάρχει, στο ένας εναντίον ενός, που θα δώσει τη δυνατότητα των καλών προϋποθέσεων για γκολ, εν πολλοίς εξηγούν γιατί ο Άρης σε καθαρή ροή αγώνα είχε μόλις μια ευκαιρία. 

Οι παίκτες του Πάρντιου είτε δεν το επιδιώκουν είτε τις λίγες φορές που το κάνουν δεν καταλήγει σε αξιόλογη ευκαιρία. Και αυτό είναι πρόβλημα που ζητά λύση τώρα που ο Μαντσίνι είναι ανενεργός και ο Καμάτσο δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να μπει στα παπούτσια του. Ο Ιτούρμπε, που άνοιξε λογαριασμό φέτος, έδειξε σφυγμό αλλά μια καλή εκτέλεση φάουλ δεν αρκεί πια για να κατοχυρώσει τη θέση του στην ενδεκάδα. Χρειάζεται σταθερότητα και συνέχεια, τώρα που τον έχει ανάγκη η ομάδα του να βγει μπροστά.

Το θετικό της ιστορίας είναι ότι η βελτίωση στις στατικές φάσεις του ήταν αρκετή για να κάνει τη δουλειά για την οποία πήγε στη Λιβαδειά. Είναι ένας τομέας στον οποίο δίνει έμφαση ο Πάρντιου. Όχι μόνο στα δικά του στημένα αλλά και του αντιπάλου. Στα θετικά επίσης ότι ο Ματέο δείχνει να πατάει πια καλά στο νέο ρόλο του στη μεσαία γραμμή και να γίνεται χρήσιμος και απαραίτητος στον προπονητή του. 

Ο Αργεντινός έπαιξε και για τον Ετέμπο που έλειπε και ήταν ο μοναδικός που διεσώθη στον άξονα. Ο Νταμπό θύμισε τον παλιό Νταμπό και ο Ροντρίγκες στο ντεμπούτο του, ενώ δεν είναι κακός παίκτης, είναι πολύ πίσω τακτικά και χρειάζεται χρόνο, παιχνίδια και ρυθμό.

Ο Άρης μετά το 1-2 λογικά θα προκριθεί. Και με τις επιστροφές των Ετέμπο και Γκαρθία θα έχει περισσότερες επιλογές ο Πάρντιου στον αγώνα πρωταθλήματος που ακολουθεί, πάλι στη Λιβαδειά την επόμενη εβδομάδα. Σε βάθος χρόνου όμως είναι φανερό ότι ο Άρης χρειάζεται (πλην της σπουδαίας προσθήκης του Νταρίντα) να μεριμνήσει για να προσθέσει στη φαρέτρα του οπωσδήποτε ένα φορ και έναν εξτρέμ που θα καλύψει το κενό του Μαντσίνι και θα ξεκλειδώσει τον Άρη επιθετικά.