Τα... κεφάλια ξανά μέσα

Αν ο Αρης θεώρησε ότι οι δυο νίκες με ΟΦΗ και Ατρόμητο από μόνες τους θα του εξασφαλίσουν τον τελευταίο στόχο που του έχει απομείνει, δηλαδή την 5η θέση, η “σφαλιάρα” από την ουραγό Λαμία, του δείχνει ότι πλανάται πλάνην οικτράν

Οπως επίσης, αν θεώρησαν ότι ένα γκρουπ παικτών που είχε τεράστια σκαμπανεβάσματα μέσα στη σεζόν έγινε αίφνης υπερομάδα, μάλλον βιάστηκαν και η ήττα τους επαναφέρει στη σκληρή πραγματικότητα. Στο ποδόσφαιρο η διάρκεια στην απόδοση είναι αυτή που επιβεβαιώνει και την πραγματική αλλαγή σε μια ομάδα.

Ο Αρης πήγε να παίξει με τη Λαμία έχοντας φτιάξει την ψυχολογία του και δίχως άγχος ή κάποιο σοβαρό πρόβλημα. Η λογική έλεγε ότι η έκβαση του αγώνα θα εξαρτιόταν αποκλειστικά απο τον ίδιο. Αντ΄ αυτού όμως, στο πρώτο ημίχρονο εμφανίστηκε μια ομάδα μνημείο χαλαρότητας και φανερά απροετοίμαστη για τις ανάγκες μιας τέτοιας αναμέτρησης, θυμίζοντας πολύ το αντίστοιχο παιχνίδι με έναν άλλο ουραγό τότε, τον Ιωνικό, από τον οποίο επίσης ηττήθηκε ο Άρης, με τον Πάρντιου στον πάγκο.

Το εξαιρετικό στις δυο νίκες με ΟΦΗ και Ατρόμητο, αμυντικό δίδυμο των Μπράμπετς- Ενκουλού είχε προβληματική επικοινωνία, η μπάλα δεν έβγαινε με ασφάλεια απο την άμυνα και τα αβίαστα λάθη διαδέχονταν το ένα το άλλο. Η Λαμία δεν έκανε τίποτα περισσότερο απο το να εκμεταλλευτεί τα παιδικά λάθη της κιτρινόμαυρης άμυνας πετυχαίνοντας δυο γκολ. Και μιλάμε για μια ομάδα με σοβαρό επιθετικό πρόβλημα, που σκοράρει με το σταγονόμετρο. Το μόνο θετικό που μπορεί να βρει κανείς στο χειρότερο πρώτο ημίχρονο του Αρη φέτος ήταν το γκολ του Μπράμπετς λίγο πριν εκπνεύσει το 45λεπτο, γκολ που απο το πουθενά τον έβαλε ξανά στη διεκδίκηση ενός θετικού αποτελέσματος.

Ο Τερζής προσπάθησε να διορθώσει κάποιες απο τις επιλογές του πρώτου ημιχρόνου και να δώσει ταυτόχρονα πιο επιθετικό τόνο στην ομάδα του. Απέσυρε τον Ενκουλού, που είναι καλός στον αέρα και όταν παίζει με τη μία και δίχως ρίσκο, αλλά έχει προβλήματα όταν χρειάζεται να…χτίσει ή να κάνει ντρίπλα και τον Πάλμα, που από τον τραυματισμό του και μετά… αγνοείται. Η είσοδος των Φαμπιάνο και Γκρέι, μαζί με την αλλαγή διάταξης, βελτίωσε την εικόνα του Αρη. Η κυκλοφορία έγινε καλύτερη, οι επιθέσεις έγιναν πιο ορθολογικές, αλλά οι ευκαιρίες που δημιουργήθηκαν δε βρήκαν στόχο. Ο Γκρέι στο 78΄ είχε μια τέτοια κραυγαλέα, που επιβεβαίωσε ότι ο Τζαμαικανός δεν είναι στα καλύτερά του.

Η οπισθοχώρηση της Λαμίας, που μίκρυνε τις αποστάσεις στις γραμμές της, έφερε στην επιφάνεια και μια γνωστή παθογένεια του Αρη. Το πρόβλημά του απέναντι σε κλειστές άμυνες. Οταν δηλαδή ο αντίπαλος μαζεύεται στο δικό του μισό, βάζοντας και την σκοπιμότητα στο παιχνίδι. Η Λαμία έχοντας κάνει τη μισή δουλειά στο πρώτο ημίχρονο, επέλεξε να διαχειριστεί το ματς, βγάζοντας και το αναμενόμενο πάθος της επιβίωσης.

Στην απόγνωσή του ο Τερζής έριξε στο χορτάρι μέχρι και τον ξεχασμένο Καμάτσο, αλλά η μεγαλύτερη ζημιά είχε γίνει για τον Αρη στο πρώτο ημίχρονο.

Η ήττα είναι ένα ξεκάθαρο πισογύρισμα για την ομάδα της Θεσσαλονίκης. Κάνει ένα βήμα μπρος και δύο πίσω. Επιβεβαιώνοντας ότι πρόκειται για μια ομάδα ικανή για το καλύτερο αλλά και για το χειρότερο. Η ζημιά είναι μεγαλύτερη, καθώς το διπλό του Βόλου έριξε και πάλι την ομάδα του Τερζή στην 6η θέση. Η είσοδος στα πλει-οφ μπορεί να είναι δεδομένη, αλλά φαίνεται ότι ο Αρης θα πρέπει να κοπιάσει για να καταφέρει να μη μείνει εκτός Ευρώπης σε μια χρονιά που είναι γεμάτη απο σκοτσέζικα ντους…