Ας πάρει αυτό που δικαιούταν χθες… στον τελικό

Ο Αλέξης Σαββόπουλος γράφει για την προσομοίωση τελικού και την ενθαρρυντική εικόνα του Αρη παρά την ήττα.

Μπορεί μια ήττα όπως αυτή του Άρη από τον Παναθηναϊκό να έχει κέρδη; Αν κρίνω από το ζεστό χειροκρότημα του κόσμου προς τους ποδοσφαιριστές και τον Μάντζιο, μετά το σφύριγμα της λήξης, θεωρώ ότι το αίσθημα που κυριαρχεί είναι της ικανοποίησης. Και της αίσθησης ότι δεν κέρδισε η καλύτερη ομάδα.

Και αν κάποιος βλέπει το ματς δίχως παρωπίδες θα συμφωνήσει ότι ο Άρης ήταν καλύτερος από τον αντίπαλό του αλλά προδόθηκε από δυο κακές στιγμές του Μπράμπετς και την αστοχία του στην τελική προσπάθεια. Και φυσικά στον Γεντβάι που σώζει πάνω στη γραμμή την κεφαλιά του Ανσαριφάρντ και στερεί από τον Άρη, τουλάχιστον τον βαθμό της ισοπαλίας που θα ήταν το λιγότερο που άξιζε να πάρει, με βάση την προσπάθεια που κατέβαλε στο χορτάρι.

Ο Άρης είδε το παιχνίδι ως προσομοίωση τελικού αλλά παράλληλα δεν παρέκκλινε του πλάνου που είχε ο προπονητής στο κομμάτι της διαχείρισης. Χρησιμοποίησε για αρκετή ώρα, ένα σχήμα που έχει αρκετές πιθανότητες να είναι κι αυτό του τελικού. Ο Μάντζιος έριξε στο χορτάρι του Βικελίδης, ό,τι καλύτερο διαθέτει δηλαδή, προκειμένου να το τεστάρει κόντρα σε μια ομάδα που έπαιζε ένα τελικό… πριν από τον τελικό. Κι αυτό που είδε θα πρέπει να γέμισε τα στήθη του από υπερηφάνεια και την ψυχή του από ικανοποίηση. Αυτό ήταν το δεύτερο κέρδος… μιας ήττας. Η τόνωση της ψυχολογίας.

Ο Άρης με την εικόνα του, απέδειξε ότι δεν υστερεί από τον Παναθηναϊκό, όσο ενδεχομένως θέλουν κάποιοι να πιστεύουν. Όχι μόνο τον έπαιξε στα ίσα, αλλά στο συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι της αναμέτρησης υπερείχε σε αρκετούς τομείς του παιχνιδιού. Ήταν απόλυτα συγκεντρωμένος, είχε εντάσεις, τρομερή διάθεση από όλους, πάθος, δύναμη, νεύρο. Ενίοτε και… τσαμπουκά. Στοιχεία που θα χρειαστεί και στον τελικό. Κατάφερε να περιορίσει το παιχνίδι του Παναθηναϊκού από τον άξονα και έβγαινε γρήγορα στην επιθετική μετάβαση, ψάχνοντας είτε τις διαγώνιες μπάλες είτε αυτές στην πλάτη του κεντρικού διδύμου.

Είχε σε καταπληκτική μέρα τον Φεράρι που έδωσε πλάτος στο παιχνίδι του Άρη, ορεξάτους τους δυο Ισπανούς Μάνου Γκαρθία και Μορόν, γεμάτο ενέργεια τον Σουλεϊμάνοφ. Το πιο βασικό που είχε όμως ήταν ότι κυνηγούσε τόσο τις πρώτες όσο και τις δεύτερες μπάλες και ακόμη και όταν το παιχνίδι στράβωσε, δεν έπαψε να κυνηγάει με κάθε τρόπο την ισοφάριση, επιδεικνύοντας και μια νοοτροπία ομάδας που δεν τα παρατάει.

Έχοντας παρακολουθήσει και τα 40 φετινά παιχνίδια του Άρη, τολμώ να πω ότι η χθεσινή εμφάνιση ίσως ήταν η καλύτερη. Αν όχι η καλύτερη, σίγουρα στο Top 3. Και έχει μεγάλη σημασία ότι την έκανε κόντρα στην ομάδα που θα δώσει σε ενάμιση μήνα το πιο σπουδαίο παιχνίδι των τελευταίων χρόνων. Λίγες μόλις μέρες, μετά από μια κακή εμφάνιση στο Καραϊσκάκη, ο Άρης με όσα έδειξε, κέρδισε πόντους αυτοπεποίθησης, ψήλωσε σε επίπεδο ψυχολογίας και έστειλε στην ποδοσφαιρική κοινότητα, ένα μήνυμα ότι και θέλει και μπορεί να διεκδικήσει επί ίσοις όροις τον τρόπαιο από τον χθεσινό του αντίπαλο. Πήρε όμως και ένα ακόμη πολύ σημαντικό μάθημα. Ότι στο μεγάλο ραντεβού, θα πρέπει να αποφύγει φθηνά λάθη, σαν αυτό που έκανε ο Μπράμπετς στο πρώτο γκολ του Σπόραρ, αφού τέτοια λάθη, κόντρα σε ομάδες με παίκτες ποιότητας όπως ο Μπερνάρ που κλέβει και πασάρει, και τον Σπόραρ που τελειώνει ιδανικά τη φάση, τιμωρούνται!

ΥΓ. Το λιγότερο ανεπαρκής αυτός ο ανεκδιήγητος Σκοπιανός που έφερε η ΚΕΔ να σφυρίξει στο Βικελίδης. Κατάφερε να εκνευρίσει άπαντες με την ανικανότητά του. Ο Άρης φωνάζει για τη δεύτερη κίτρινη στον Γεντβάι στις καθυστερήσεις του πρώτου ημιχρόνου που θα άλλαζε τις ισορροπίες και δεν μπορεί να συμψηφιστεί με 2-3 φάουλ που δεν έδωσε στον Παναθηναϊκό.