Δεν έτυχε… πέτυχε

Ο Αλέξης Σαββόπουλος γράφει για τα προσεκτικά βήματα του μπασκετικου Αρη και την προοπτική της επόμενης μέρας που γεννά η φετινή χρονιά.

Ο οπαδός του Άρη πάντα είχε και θα έχει μια ιδιαίτερη σχέση με την μπασκετική ομάδα. Είναι αυτή η αύρα του παρελθόντος που την νιώθεις άπαξ και πατήσεις το πόδι σου στο θρυλικό Παλέ και αντικρίσεις τα πολύτιμα λάβαρα στον θόλο του. Που όσα χρόνια και αν περάσουν δεν ξεθωριάζει. Είναι εκεί για να ξανακάνει τους παλιούς μύστες να φουσκώνουν από υπερηφάνεια και τους νεότερους να μυούνται στη μπασκετική μαγεία. Η χαρά του Παλέ δεν συγκρίνεται με καμία λύπη. Μόνο αν το ζήσεις ποτέ, μπορείς να το καταλάβεις.

Επομένως ουδεμία έκπληξη προκαλεί αυτή η απίστευτη συσπείρωση που παρατηρείται από πέρσι γύρω από την ομάδα του Καστρίτη και κορυφώθηκε μετά το διπλό στο ΟΑΚΑ επί του Παναθηναϊκού. Το κοινό του Άρη με το ξεχωριστό μπασκετικό κριτήριο ξέρει να αναγνωρίζει την προσπάθεια και τον ειλικρινή καθημερινό αγώνα του προπονητή και των παικτών στο δικό τους γήπεδο και της διοίκησης στο οικονομικό. Ταυτόχρονα ξέρει και να επιβραβεύει. Με μαζική παρουσία, διαδοχικά sold out, πίστη στο πλάνο και αφοσίωση. Ο μπασκετικός Άρης είναι η απόλυτη εφαρμογή ενός πλάνου. Δεν έτυχε, πέτυχε.

Μια προσπάθεια που ξεκίνησε από τα τάρταρα. Αλλά μεθοδικά. Με στόχο επί τρία χρόνια την παραμονή αγωνιστικά και την οικονομική εξυγίανση έξωαγωνιστικά. Δεν άλλαξε ο σχεδιασμός ακόμη και όταν η ομάδα έδειχνε ικανή για το βήμα παραπάνω αγωνιστικά. Έμεινε πιστή στο πλάνο. Σωτηρία αγωνιστικά, εξυγίανση οικονομικά. Όταν έχασε τους καλύτερους παίκτες της πριν 2- 3 χρόνια, Κέλι και Χάνλαν δεν μπήκε καν στο σκέψη της οικονομικής υπέρβασης. Πάλεψαν οι υπόλοιποι.

Όταν έχανε τους παίκτες της προηγούμενης χρονιάς διότι δεν μπορούσε να τους καλύψει οικονομικά καθώς έβρισκαν καλύτερα συμβόλαια σε άλλες ομάδες, δεν πέρασε από το μυαλό κανενός να χαλάσει τις ισορροπίες και να χαλάσει το οικονομικό πλάνο εξυγίανσης. Είδε κάθε χρόνο τους πρωταγωνιστές της προηγούμενης χρονιάς να πηγαίνουν σε άλλες ομάδες με μεγαλύτερα συμβόλαια και δεν μπήκε ούτε μια στιγμή σε διαδικασία πλειστηριασμού.

Το αγωνιστικό πλάνο έχει αρχή μέση και τέλος. Άμυνα άμυνα άμυνα. Μάχη για κάθε μπάλα. Η επίθεση θα έρθει μέσα από την άμυνα. Λεφτά στην τράπεζα χαρακτήριζαν την άμυνα οι παλιότεροι προπονητές. Αυτό εφαρμόζει ο Κόουτς. Λεφτά στην τράπεζα. Ο Άρης στην αρχή κάθε χρονιάς έβρισκε το δρόμο του μέσα από νίκες με σκορ έως 65 άντε 70 πόντους. Και άφηνε το χρόνο να λειτουργεί υπέρ του επιθετικά. Δεν άλλαζε ξένους σαν τα πουκάμισα. Επέμενε μέχρι τέλους στις επιλογές και στο πλάνο. Έτσι η ομάδα μάθαινε να καμουφλάρει τις αδυναμίες και να πατάει στη δυνατά της σημεία.

Ένας προπονητής απόλυτα κυρίαρχος σε όλα τα αγωνιστικά θέματα. Στα πάντα. Χωρίς καμία έκπτωση. Ο απόλυτος άρχοντας της ομάδας. Στον πάγκο για 3η συνεχόμενη χρονιά.

Δίπλα του άνθρωποι που το μπάσκετ και τον Άρη τον ξέρουν από έξω και ανακατωτά. Συχνό φαινόμενο στην κακή του μέρα ένας παίκτης να κάθεται δίπλα στον Σιγάλα και να ακούει τις συμβουλές του. Παραδίπλα ο Ταπούτος, ένας άνθρωπος με κιτρινόμαυρο αίμα και απόλυτη γνώση ομάδας, των αποδυτηρίων, της ψυχοσύνθεση του Αρειανού. Ο Ρωμανίδης με το δικό του ρόλο οπότε χρειαστεί.

Ο Άρης κόντρα τον Παναθηναϊκό, αποθέωσε την βήμα-βήμα πρόοδο του και το πόσο αποδοτική είναι η συστηματική δουλειά που γίνεται εδώ και τρία χρόνια με απώτερο σκοπό την ολοκληρωτική επιστροφή σε Ελλάδα και Ευρώπη. Η ΚΑΕ πήρε μια δύσκολη απόφαση το περασμένο καλοκαίρι συμμετέχοντας στο Eurocup. Διοργάνωση με ομάδες που διαθέτουν πιο παχυλά πορτοφόλια και αλλεπάλληλα ταξίδια που συνεπάγονται έξοδα, ταλαιπωρία και το ρίσκο να υποβαθμιστεί το ελληνικό πρωτάθλημα. Το εγχείρημα πέτυχε. Ο Άρης με το καλημέρα πέρασε στην επόμενη φάση και το τι θα κάνει από εδώ και πέρα ελάχιστη σημασία έχει.

Ο αρχικός σκοπός επιτεύχθηκε. Ο Άρης ξανασυστήθηκε στην Ευρώπη τέσταρε τις δυνάμεις του απέναντι σε καλύτερες ομάδες από αυτόν, πέρασε τις πρώτες εξετάσεις και προλείανε το έδαφος για τα επόμενα βήματα.

Ο Άρης φέτος ξεκάθαρα δημιουργεί τις προϋποθέσεις για να οδηγηθεί στην επόμενη πίστα. Φωνάζει με την υγεία που αποπνέει ότι το μόνο που χρειάζεται είναι ανθρώπους με οικονομική επιφάνεια που θα ενστερνιστούν τη φιλοσοφία του Αρβανίτη, του Ρουσιαμάνη και τη μεθοδικότητα του Καστρίτη και θα συνδράμουν ώστε η προχθεσινή νίκη στο ΟΑΚΑ δεν ήταν ένα πυροτέχνημα αλλά η απαρχή για καινούργιες σελίδες στο πλούσιο μπασκετικό παλμαρέ του συλλόγου.

Αυτόματα γεννάται μια απορία. Πως είναι δυνατόν να μην υπάρχει ένας άνθρωπος να έρθει και να επενδύσει σε αυτήν την ομάδα. Σε αυτόν το λαό και ξέρει το μπάσκετ, αγαπάει την νίκη αλλά όχι μόνο αυτή, ξέρει να αγκαλιάζει τις προσπάθειες, να έχει υπομονή, επίμονη και κατανόηση. Σε οποιαδήποτε ομάδα γεγονότα όπως να ξεχαστεί να δηλωθεί ένας παίκτης θα έφερναν αναταράξεις και εκνευρισμό και δημόσια δικαστήρια στον Άρη λειτούργησαν σαν μια ομάδα άπαντες. Κατέδειξαν το λάθος και πήγανε παραπέρα. Και ανέδειξαν ακόμη ένα στοιχείο της προσπάθειας των τελευταίων τριών ετών. Δικαιολογίες δεν γίνονται δεκτές και ουδείς τις επικαλείται. Και όλα αυτά εξελίσσονται ενώ άπαντες γνωρίζουν ότι ένας τίτλος είναι τόσο εύκολος όσο το να ρίξεις ένα κύπελλο από τον Λευκό Πύργο και αυτό να καθίσει όρθιο…